Δύο αγωνιστικές ημέρες ακόμα για το τέλος της διοργάνωσης, σε μία φάση ημιτελικών που έχει να… γεμίσει τα παπούτσια μιας απολαυστικότατης τετράδας προημιτελικών αγώνων, στους οποίους είχαμε σοκ, απογοήτευση αλλά και αποκαθήλωση!
Πολωνία – Γαλλία
Πραγματικά, πείτε μου τι άλλο μπορούμε να πούμε για τη Σταχτοπούτα της διοργάνωσης, τη φοβερή και τρομερή Πολωνία του φοβερού και τρομερού Ματέους Πονίτκα! Ο νέος άσος της Ρέτζιο Eμίλια (ναι, ξέρω, τι δουλειά έχει στα 29 του εκεί θα πείτε) έκανε τη μεγαλύτερη εμφάνιση της καριέρας του, πλήρωσε τον Λουκά Ντόνσιτς με το δικό του… δηλητήριο, ένα τριπλ νταμπλ (μόλις το τέταρτο σε Ευρωμπάσκετ) καθώς και το κερδισμένο φάουλ που οδήγησε στην αποβολή του και ολοκλήρωσε ένα μυθικό αποκλεισμό των απερχόμενων πρωταθλητών Ευρώπης, στη μεγαλύτερη στιγμή του Πολωνικού μπάσκετ από το 1971 και έπειτα! Οι Πολωνοί έβγαλαν στο γήπεδο όλες τις αρετές που είχαμε αναφέρει και που όλοι βλέπουν στο παρκέ ήδη από το τουρνουά Ακρόπολις. Είναι μια ομάδα καλοδουλεμένη, με συγκεκριμένους πυλώνες (Πονίτκα, Σλότερ, Μπαλτσερόφσκι) και ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο ακολουθεί μέχρι κεραίας.
Αυτό το σχέδιο και η ευστοχία τους τους έδωσαν το τεράστιο προβάδισμα απέναντι σε μία Σλοβενία που έδειξε πάλι τις ίδιες παθογένειες, ενώ από την άλλη, η έλλειψη καθαρού μυαλού στην εκτέλεση αυτού του σχεδίου (κυρίως στο τρίτο δεκάλεπτο του αγώνα, απλά δείτε την αναλογία τριπόντων και διπόντων που σούταραν, καθώς και την ποιότητα αυτών των σουτ) ήταν και εκείνο το στοιχείο που τους έφερε πάλι στα ίσα. Οι Πολωνοί, ως μία ομάδα συγκεκριμένων δυνατοτήτων, έχει ανάγκη τη συγκέντρωση στο πλάνο της επί σαράντα λεπτά, καθώς πλην του Πονίτκα, δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να μπορέσει να πραγματοποιήσει take over ανάλογο με τους Λούκα, τους Γιάννηδες, ακόμα ακόμα και τους Ερτέλ ή τους Φουρνιέ αυτού του κόσμου.
Αυτή η συγκέντρωση θα είναι απαραίτητη απέναντι στη Γαλλία. Σε ένα παιχνίδι που πήγε ακριβώς όπως περιμέναμε να πάει, η Γαλλία είχε το πάνω χέρι, χωρίς πάλι να κάνει τίποτα το ιδιαίτερο, οι Ιταλοί έκαναν ένα ακόμα comeback και έδειχναν να κρατάνε την πρόκριση στο τσεπάκι, μέχρι που ο καλύτερος παίκτης του αγώνα, ο Σιμόνε Φοντέκιο, έπαθε…. Τσεντάι Οσμάν, έχασε δύο βολές που θα κλείδωναν τον αγώνα, με τον Τομά Ερτέλ να μη χάνει την ευκαιρία να στείλει το ματς στην παράταση και εν συνεχεία τη Γαλλία στα ημιτελικά.
Οι Γάλλοι είναι καλοί, είναι πολύ καλοί. Ίσως γι’αυτό, παρά το γεγονός ότι δεν παίζουν και φοβερό μπάσκετ, τα έχουν καταφέρει ως εδώ και σίγουρα γι’αυτό είναι το τεράστιο φαβορί του αγώνα. Για ακόμη μια φορά ο Ρούντι Γκομπέρ θα είναι ο απόλυτος καταλύτης του παιχνιδιού, όμως σίγουρα τα δυνατά (πλην άτεχνα) κορμιά των Πολωνών θα κοιτάξουν να του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Στο παιχνίδι με την Ιταλία, όταν ο Νικολό Μέλι ήταν ο… καμικάζι αυτοκτονίας πάνω στον Γκομπέρ, εμφανίστηκε ο Λουβαβού-Καμπαρό και έβαλε κάποια μεγάλα καλάθια, εμφανίστηκε ο Τέρι Τάρπεϊ, μία από τις αποκαλύψεις του τουρνουά και έβγαλε τις χαρακτηριστικές του hustle φάσεις, και φυσικά ο Τομά Ερτέλ που παραδόξως δεν ήταν αυτοκαταστροφικός και όταν δεν είναι, μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Σίγουρα το προβάδισμα πάει στους Γάλλους, οι οποίοι πλέον είναι το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση με βάση το “όνομα” και οι οποίοι έχουν μια ευκαιρία για επιστροφή στην κορυφή μετά το 2013, όμως όπως ακριβώς έγραφα και πριν τον προημιτελικό, δεν πρέπει να υποτιμούμε μια ομάδα η οποία ζει το “μπόνους” μιας επιτυχημένης παρουσίας, χωρίς να τη δεσμεύουν τα πρέπει της επιτυχίας. Οι Πολωνοί είναι επιτυχημένοι, εχουν το ηθικό στα ουράνια και είναι σίγουρα επικίνδυνοι αν τους υποτιμήσεις…
Γερμανία – Ισπανία
“This could be us, but they shot lights out” θα σκέφτονται στην εθνική Ελλάδας. Ο άκρως δίκαιος αποκλεισμός από μία ομάδα που έβαλε τα πάντα (βέβαια τα περισσότερα εξ αυτών δοσμένα στο πιάτο από την εντελώς αλλοπρόσαλη τρίτη περίοδο της ομάδας του Δημήτρη Ιτούδη) έφερε την εθνική ομάδα πίσω στην Αθήνα και τη Γερμανία στα ημιτελικά, με τον κόσμο της να τη στηρίζει και τις ελπίδες για το πρώτο χρυσό μετά το μακρινό 1993 και τον πρώτο τελικό μετά το αγαπημένο μας 2005.
Οι Γερμανοί έχουν όλα τα στοιχεία για να πετύχουν. Έχουν μία ομάδα η οποία είναι καλοδουλεμένη (δεν θα κουραστώ να τονίζω τη σημασία που έχει μια καλοδουλεμένη ομάδα και πώς αυτό το στοιχείο “λάμπει” στο φετινό τουρνουά, ειδικά από τη στιγμή που το Ευρωμπάσκετ του 2022 είχε βαφτεί ως το “τουρνουά των superstars”), έχουν δύο παίκτες βαρόμετρα, τον Ντένις Σρέντερ (Σρούντερ/Σρόοοεντερ) και τον Φραντζ Βάγκνερ που είναι οι βασικοί difference makers του ροστερ, αλλα και αρκετούς παίκτες που μπορούν να κάνουν ζημιά προσθέτοντας ο καθένας το δικό του στοιχείο στο παιχνίδι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ομπστ, ο οποίος στον αγώνα με την εθνική μας σούταρε lights out, εκμεταλλευόμενος τα ελεύθερα σουτ που έβρισκε, εκτελώντας δηλαδή ιδανικά τον ρόλο του, έναν ρόλο που για παράδειγμα τα δικά μας φτερά δεν μπόρεσαν να φέρουν εις πέρας. Το δυνατό σημείο των Γερμανών παραμένει σε ακόμα ένα παιχνίδι το γεγονός ότι αποτελούν μια ευέλικτη ομάδα, μια ομάδα με ροή, που μπορούν να ανταποκριθούν σε ένα παιχνίδι δύο επιπέδων. Είτε αυτό προστάζει το να βρίσκονται εντός είτε εκτός της ρακέτας, όπως έδειξαν, με προεξάρχοντες τους Φόιχτμαν και Τάις (και) στο προχθεσινό παιχνίδι, οι Γερμανοί έχουν το ρόστερ να το φέρουν εις πέρας και αυτό τους το versatility είναι καταλυτικό.
Απέναντι τους, η μεγαλύτερη δύναμη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η σχολή που δεν πεθαίνει, που ακόμα και όταν είναι στα κάτω της, βρίσκει πάλι το δρόμο της. Αυτά τα μεγάλα κωλοπετσώματα που λέγονται Ισπανοί, που με ένα ροστερ έκτακτης ανάγκης βρίσκονται για 11η σερί φορά στη ζώνη μεταλλίων, που έχουν την ευκαιρία να πάρουν το 9ο μετάλλιο στα τελευταία 11 τουρνουά. Αυτοί, που στο παιχνίδι με τη Φινλανδία, όπως ακριβώς και σε αυτό των 16 με τους Λιθουανούς, είδαν πάλι τον αρχηγό Ρούντι να βγάζει από το πουθενά ένα τεράστιο σόου, το οποίο έκρινε το παιχνίδι. Τεράστιες αμυντικές και επιθετικές φάσεις από τον τελευταίο των Μοϊκανών, τον 37χρονο αρχηγό της Ρεάλ Μαδρίτης, ο οποίος φρόντισε να μην πάει χαμένη η παράσταση του Βίλι Ερνανγκόμεθ, ο οποίος σε αυτήν την ομάδα είναι μάλλον ο καλύτερος παίκτης της, αλλά και του Λορέντζο Μπράουν, που είναι η… μεταγραφή που κουμπώνει ιδανικά σε μία ομάδα που της λείπουν ο Ρούμπιο και ο Γιουλ.
Ακόμα και με αυτό το ροστερ λοιπόν, οι Ισπανοί πάνε να σοκάρουν τους οικοδεσπότες, οι οποίοι έχουν τον τίτλο του φαβορί και να πάρουν ακόμα ένα μετάλλιο. Να μας κάνουν να λέμε “μα καλά, πάλι οι Ισπανοί;”. Ναι, πάλι οι Ισπανοί. Πάντα οι Ισπανοί. Και πάλι αυτή η αλεπού, ο Σέρτζιο Σκαριόλο, ο οποίος με την Ισπανία μετράει ήδη τρία χρυσά και ένα χάλκινο σε Ευρωμπάσκετ και μπορεί κάλλιστα να προσθέσει ακόμα ένα, γιατί αν ξέρει κάποιος, είναι αυτός, ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές εθνικών ομάδων στην ιστορία. Και αυτός, παρέα με τον Ρούντι, και τους αδερφούς Ερνανγκόμεθ που ήταν στις περασμένες επιτυχίες των Ισπανών μεταφέρουν και στο υπόλοιπο ρόστερ (στο βαθμό που μπορούν) αυτό το sense of entitlement, δημιουργώντας έτσι μία ομάδα η οποία ξέρει την μπασκετική κληρονομιά της και προσπαθεί να την υπερασπιστεί μέχρι τέλους. Και παρέα λοιπόν με τη σωστή – μπασκετικά – δουλειά που γίνεται στο αγωνιστικό κομμάτι (γιατί οι αύρες, οι κληρονομιές και τα know how ακούγονται ωραία, αλλά δεν παίζουν μπάσκετ), είναι ο λόγος που οι Γερμανοί αν και το φαβορί, θα πρέπει να αγχωθουν πολύ και να παλέψουν ακόμα περισσότερο για να βρεθούν στον τελικό του Ευρωμπάσκετ.
