Επιμέλεια : Θανάσης Δημάκας / Γιώργος Κουκούλης
Ο πρώτος γύρος της Ευρωλίγκας έφτασε στο τέλος του και στο παρόν σημείωμα κάνουμε μια αποτίμηση των μέχρι τώρα πεπραγμένων. Σαφέστατα δεν μπορούν να χωρέσουν όλες οι στιγμές, τα συναισθήματα, οι εντυπώσεις και τα συμπεράσματα σε ένα κείμενο που γράφτηκε κάτω από ασφυκτικό πρέσινγκ και εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί buzzer beater, όμως σίγουρα μπορεί να “κλείσει” τον πρώτο γύρο και να μας βάλει στο κλίμα για το δεύτερο κομμάτι της regular season .
Αυτά όμως ως εισαγωγικά προς υπεράσπιση μας. Στα εισαγωγικά για την ίδια την διοργάνωση, γνώμη μας -ίσως κάπως βιαστική- είναι πως η συνέχεια της ανάπτυξης του νέου συστήματος διεξαγωγής και πιο συγκεκριμένα η αύξηση των ομάδων δεν έχει βοηθήσει όσο θα περίμενε η διοργανώτρια αρχή και θα θέλαμε εμείς στην αναβάθμιση του θεάματος. Εμάς χαρά μας είναι να βλέπουμε επιπλέον αγώνες, νέες ομάδες και παίχτες, πράγματα που δίνουν όλο και περισσότερο τον χαρακτήρα ενός αυτόνομου κλειστού πρωταθλήματος (στόχος της Ευρωλίγκα αυτός είναι άλλωστε) ωστόσο όσο προχωράει η σεζόν θεωρούμε πως θα μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στις ομάδες, με αποτέλεσμα να δούμε παραπάνω αδιάφορα ματς. Μακάρι να διαψευστούμε για φέτος και μακάρι του χρόνου να κλείσει περαιτέρω η ψαλίδα ανάμεσα στις διάφορες κατηγορίες ομάδων.
Κάπως έτσι φτάσαμε και στο πρώτο αγωνιστικό συμπέρασμα: στην λίγκα υπάρχουν τουλάχιστον -γιατί οι γνώμες διαφέρουν- 4 «γκρουπ» ομάδων ανάλογα το ρόστερ, την ανταγωνιστικότητα και τους στόχους τους. Αποφασίσαμε να βαφτίσουμε αυτές τις ομάδες ως εξής: οι «φαβορί για πλεονέκτημα και F4», οι «παλεύω για το καλύτερο πλασάρισμα», οι «παλεύω για την 8άδα» και τέλος οι «αδιάφορες» (πόσοι θυμούνται άραγε πως στην περσινή διοργάνωση συμμετείχαν η Νταρουσάφακα και η Μπούντουτσνοστ; ). Θα αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές ομάδες και το γκρουπ τους, άλλωστε πλήρης κατηγοριοποίηση και να μπορούσε να γίνει είναι πολύ πιθανό μετά από 5 αγωνιστικές να είχε αλλάξει σε μεγάλο βαθμό. Κάποιες ωστόσο ομάδες είναι καταδικασμένες να είναι σε κάποια κατηγόρια. Ας πούμε η Ρεαλ φαντάζει πολύ δύσκολο έως απίθανο να πέσει κατηγορία, η Μακάμπι να ανέβει κατηγορία, η Φενέρ να εξασφαλίσει πλεονέκτημα ή την δια περιπάτου πρόκριση στην 8αδα και η Άλμπα να κάνει κάτι καλύτερο από το να γίνεται η έκπληξη της αγωνιστικής κάθε 5η αγωνιστική.
Θα επανέλθουμε και σε άλλα συμπεράσματα στη συνέχεια του κειμένου -άλλωστε αρκετά αναφέρονται στα επί μέρους κομμάτια του- αλλά και σε μία αποτίμηση των πρωταγωνιστών της διοργάνωσης, δηλαδή των παιχτών, με την παρουσίαση την κατά τη γνώμη μας καλύτερης 5αδας. Αλλά αυτά στη συνέχεια (μείνετε μαζί μας).
Για την ώρα, η ανάλυση μας θα εστιαστεί σε μία ομάδα που για εμάς προσωπικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον να σκιαγραφηθεί η έως τώρα πορεία της.
Παναθηναϊκός: τα deja-vu και το ταβάνι (εναλλακτικός τίτλος στο τέλος του κομματιού)
Πριν περάσουμε στην ανάλυση της φετινής χρονιάς, αξίζει να θυμηθούμε πως τελείωσε η περσινή: 6η θέση στην κανονική περίοδο με ένα εντυπωσιακό come back της ομάδας μετά την έλευση του Πιτίνο, αποκλεισμός -ξανά- από την Ρεαλ, αποχώρηση του Ολυμπιακού και μη συμμετοχή του στην Α1 για φέτος, εύκολη κατάκτηση του πρωταθλήματος, αποχώρηση του Πιτίνο. Κατόπιν επιστροφή Πεδουλάκη -ξανά-, ξήλωμα του ρόστερ -ξανά- (αλλά και ορθώς), προσδοκίες για F4 -ξανά-.
Καλά ως εδώ θα πει κάποιος. Εμείς θα πούμε/αναρωτηθούμε: σαν πολλά ξανά δεν μαζευτήκανε; Και είμαστε ακόμα στην αρχή της χρονιάς…
Μετριότατο ξεκίνημα, αποχώρηση Πεδουλάκη -ξανά-, επιστροφή Πιτίνο -ξανά και πάλι καλά- και ανακατατάξεις -την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- στο ρόστερ. Αυτά κάπως τηλεγραφικά. Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα κάποια πράγματα.
Ο Παναθηναϊκός κλείνει τον πρώτο γύρο στην 6η θέση με ρεκόρ 10-7. Αρκετή συζήτηση γίνεται για το αν το ποτήρι της σεζόν είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, για εμάς είναι απλά το ταβάνι του ΠΑΟ για τη δεδομένη χρονική στιγμή αυτή η κατάταξη. Σε μεγάλο βαθμό η 6η είναι δίκαιη, το ταβάνι του φαίνεται -τουλάχιστον για την ώρα, για εμάς και συνολικά- να είναι οι αμέσως επόμενες θέσεις από το πλεονέκτημα (5-6).
Και αυτό γιατί βιώνουμε μία περίεργη χρονιά στην οποία όπως προείπαμε υπήρξε μεγάλη αλλαγή στο ρόστερ και πραγματοποιήθηκε αντικατάσταση του προπονητή. Αυτά και μόνο αρκούν για να θεωρηθεί μία σεζόν εκτός κανονικότητας.
Κατά τα άλλα, για να περάσουμε σε μερικά συμπεράσματα για την ομάδα, ο ΠΑΟ παραμένει όπως όλα τα τελευταία χρόνια εξαρτημένος από τον Καλάθη. Ο Νικ αποτελεί διαχρονικά και σχεδόν σε όλα τα ματς τον MVP της ομάδας, πρωταγωνιστώντας στις βασικότερες κατηγορίες (πόντοι, ασίστ, ριμπάουντ). Μία εξάρτηση που αποτυπώνεται στην φράση «δεν υπάρχει ΠΑΟ χωρίς Καλάθη», πέραν της χρησιμότητας/σπουδαιότητας του παίχτη αναδεικνύει ταυτόχρονα και τα προβλήματα της ομάδας.
Φανερώνει πχ τον κακό σχεδιασμό που έγινε στο χτίσιμο της περιφέρειας. Στην πραγματικότητα, όσον αφορά την Ευρωλίγκα, ο ΠΑΟ αγωνιζόταν με 3 γκαρντ εκ των οποίων ο ένας, δηλαδή ο Καλάθης, αναγκαζόταν να παίξει ~30 λεπτά, κατεβάζοντας την μπάλα, δημιουργώντας, σκοράροντας και …μαρκάροντας. Και έτσι φτάνουμε σε ένα μεγάλο πρόβλημα που είχε ο ΠΑΟ μέχρι τώρα: την περιφερειακή του άμυνα. Λίγο πολύ θα μπορούσαμε να πούμε πως η περιφερειακή του άμυνα είναι -τις περισσότερες φορές, πχ εξαιρέσεις όταν παίζει ο Παππάς ή όταν κατεβαίνει σε χαμηλά σχήματα στο 2 ο Τζόνσον- μονοπρόσωπη. Με το συνήθη ύποπτο να προσπαθεί να σώσει τα ασυμάζευτα, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα έως τώρα.
Κακός σχεδιασμός ίσως να έγινε και στους ψηλούς αλλά αυτό από την στιγμή που έφυγε ο Πεδουλακης δεν μπορούμε να το πούμε με απόλυτη σιγουριά. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως και επί Πιτίνο φαίνεται το κενό. Ρόλο σε αυτό παίζει η μη ύπαρξη ρόλων για τρεις τουλάχιστον παίχτες (Γουάιλι, Βουγιούκα, Μπεντιλ). Μένει να φανεί εάν με την -ορθότατη και αναγκαία- «βασικοποιήση» του Μητόγλου θα χρυσωθεί το χάπι ή εάν θα χρειαστεί να ενεργοποιηθεί κάποιος από τους παραπάνω (το ενδεχόμενο απόκτησης ψηλού παίζει ως σενάριο αλλά όχι τόσο έντονα όσο του κοντού, που ήδη αποκτήθηκε).
Για να πούμε και μερικά θετικά: ο ΠΑΟ σκοράρει, σκοράρει πολύ. Και σκοράρει με πολλούς. Δεν είναι λίγες οι βραδιές που υπάρχουν 4 και 5 παίχτες με διψήφιο αριθμό πόντων. Με σταθερά πρώτα βιολιά τον Φριντεντ, τον Καλάθη, τον Τόμας και τον Παπαπέτρου και ορισμένους όπως πχ ο Ραις στο ματς με τον Ολυμπιακό ή τον Μήτογλου στον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ* να κάνουν τα ματς της ζωής τους.
Εκτός από σκορ, ο ΠΑΟ προσφέρει και θέαμα. Εντάξει αυτά τα δύο είναι και αλληλένδετα αλλά αξίζει να αναφερθεί πως φάση του ΠΑΟ θα βρεθεί σχεδόν σε κάθε αγωνιστική στα top plays. Σε αυτό πέραν της οξυδέρκειας του Καλάθη έχουν βοηθήσει το σουτ του Φριντεντ, το παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο (οι «πράσινοι είναι μάλλον η κορυφαία ομάδα στην εν λόγω κατηγορία) και η ενέργεια που βγάζουν παίχτες όπως ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου και ο Γουάιλι.
Πριν κλείσουμε το κόμματι που αφορά τον ΠΑΟ θέλουμε να επισημάνουμε κάτι που φαίνεται πια παγιωμένο και καταδεικνύει και το πιο είναι το ταβάνι της ομάδας. Τα προηγούμενα χρόνια, σε κάθε σεζόν, ανεξαρτήτως ρόστερ/προπονητή, ο ΠΑΟ πήγαινε πολλά ματς στον πόντο και ορισμένα δε κρίθηκαν στην παράταση/στις παρατάσεις. Συνήθως δε με ομάδες που το ειδικό τους βάρος -αλλά και η δυναμική τους/η ποιότητα τους- ήταν μικρότερη από του ΠΑΟ. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τις αναμετρήσεις με την Μπάμπεργκ, την Νταρουσάφακα, την Ούνιξ, το Μιλάνο για να φτάσουμε πιο πρόσφατα στην Άλμπα. Τα τόσα πολλά κριμένα -και χαμένα- στον πόντο ματς, καταδεικνύουν τον μετασχηματισμό του Παναθηναϊκού σε μία ομάδα 8αδας και μόνο. Δείχνουν την έλλειψη της ποιότητας που μπορεί να τον κάνει να ανέβει σκαλοπάτι και να βρεθεί ξανά στην ελίτ, ας πούμε πως όπου ελίτ F4. Τα μεταιχμιακά παραπάνω αποτελέσματα, τα οποία δεν είναι τα μόνα, προσωπικά μας δείχνουν -όσο και να μας στεναχωρεί αυτό- την αλλαγή του αγωνιστικού DNA υπό την έννοια ότι πλέον έχει απολεσθεί ο παράγοντας εκείνος που ήταν καθοριστικός για να κερδηθούν τέτοιου είδους ματς. Κάτι λείπει.
Κάτι που θεωρούμε πως μπορεί να αναπληρωθεί από τον παράγοντα «Ρικ Πιτίνο» στον οποίο μέχρι στιγμής βλέπουμε κενά στην διαχείριση της ομάδας, αλλά θεωρούμε ικανό να αναστρέψει την κατάσταση. Το γεγονός και μόνο ότι το status του είναι πάνω από αυτό των παιχτών μπορεί να λειτουργήσει παραινετικά, ενθαρρυντικά προς όλους. Δεν θα υπεισέλθουμε σε τεχνικές αναλύσεις για το πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό, σκέψεις και ιδέες έχουμε αλλά δεν είναι της παρούσης.
Στον τίτλο σας υποσχεθήκαμε πως στο τέλος του κομματιού για τον ΠΑΟ θα βρείτε τον εναλλακτικό τίτλο. Θα τηρήσουμε την υπόσχεση μας κάνοντας ταυτόχρονα και μία ευχή: σε μια χρονιά που μοιάζουν πως όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, ευχόμαστε ο ΠΑΟ να περάσει το ταβάνι του.
Ολυμπιακός : Μέχρι τέλους προβληματισμένοι
Από την άλλη, στον Ολυμπιακό η φετινή σεζόν έχει ήδη χαρακτηριστεί με ένα μεγάλο και πηχαίο τίτλο : Φιάσκο. Η σεζόν που ακολούθησε το περίφημο “Μέχρι Τέλους” και βρήκε τον Ολυμπιακό σε ένα πρωτάθλημα μόνο (άρα με θεωρητικό αβαντάζ ξεκούρασης και θεωρητικό ντισαβαντάζ έλλειψης αγώνων έναντι των υπολοίπων), έχει ξεκινήσει με έναν πρώτο γύρο για λύπηση, προβληματισμό και ελάχιστα bright spots.
Είμαστε στη σεζόν που ο Ολυμπιακός καλείται να παίζει χωρίς head coach μετά την αποπομπή του Ντέιβιντ Μπλατ (με κάθε σεβασμό στον αξιόλογο, αλλά εμφανώς ανέτοιμο Κεμστούτις Κεμζούρα, ο οποίος πιθανώς να μετράει και ημέρες), με ένα ελλιπές ρόστερ με ξεκάθαρες αστοχίες σε θέσεις όπως αυτή των γκαρντ αλλά και αυτή των τεσσαριών, με τους ξένους να έρχονται και να φεύγουν σαν να παίζουμε κάποιο είδους παιχνίδι μάνατζερ και ελάχιστα θετικά αποτελέσματα.
Ενδεικτικό της πόσο άσχημης σεζόν διανύει ο Ολυμπιακός, είναι ότι ευρισκόμενοι πλέον στο τέλος του πρώτου γύρου, η ομάδα δείχνοντας έλλειψη στόχων, είχε επικεντρωθεί στο ιστορικό ρεκόρ του Βασίλη Σπανούλη, χάνοντας το δάσος των αγώνων του μαραθωνίου, με τις ήττες να περνάνε απαρατήρητες. Ο Σπανούλης έτσι αδικείται και λίγο, καθώς δεν γίνεται παράδειγμα της επιμονής του να βρίσκεται διαρκώς στο τοπ επίπεδο, παρά την ηλικία του, κάτι που θα έπρεπε να τραβάει προς τα πάνω όλη την υπόλοιπη ομάδα και όχι προς τα κάτω τον ίδιο, σαν άλλος Kobe Bryant στα τελευταία (θλιβερά για έναν γεννημένο ανταγωνιστή όπως εκείνος) χρόνια του στους Lakers.
Αν ο Παναθηναϊκός τα ρίχνει και στον εαυτό του ή στην τύχη του για κάποια κλειστά παιχνίδια που η μπίλια δεν κάθησε σε αυτόν, ο Ολυμπιακός πρέπει να τα ρίξει στην στελέχωση του ροστερ με παίκτες καλούς αλλά εντελώς ασυμβατους μεταξύ τους, που πρωταγωνιστούν σε άλλα περιβάλλοντα με το που αφήνουν το λιμάνι (Κουζμινσκας, Χαπ, Τιμμα) , παίκτες εκτός ρυθμού (Ροτσεστι) και μέτριους πλην τίμιους Αμερικανούς που σίγουρα δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά, σε ένα ροστερ που την χρειάζεται, αλλά στο οποίο θα είχαν θέση κάτω από εντελώς άλλες συνθήκες (Ρούμπιτ, Τσέρι, Πάντερ).
Ο δεύτερος γύρος δεν χρειαζεται υπερβολές και μόνο στόχο την 8αδα (ναι εκεί φτάσαμε), αλλά να γίνει κατανοητό ότι η ομάδα θα πρέπει να χτιστεί από τώρα σοβαρά με ορίζοντα το καλοκαίρι του 2020, στην ίσως τελευταία χρόνια του εμβληματικού αρχηγού του, καθώς αξίζει ένα πολύ καλύτερο αντίο από αυτό. Στην πορεία, αν το απαραίτητο διοικητικό και προπονητικό συμμάζεμα οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα και επιστροφή στη μάχη της 8αδας, τότε εννοείται πως ο Ολυμπιακός πρέπει να την κυνηγήσει. Αλλά η 8αδα δεν έχει καμία σημασία αν του χρόνου τον Δεκέμβρη συζητάμε πάλι τα ίδια.
Under / Over (achievers)
Στην πρώτη κατηγορία ασυζητητί η Φενέρ. Πολύ κατώτερη των περιστάσεων, πολύ κατώτερη του ρόστερ της και εν γένει πολύ κατώτερη του status που είχε δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια. Ναι υπήρξαν σημαντικές αποχωρήσεις, ναι υπήρξαν τραυματισμοί βασικών (Βεσελι), ναι υπήρξε και ντεφορμάρισμα αρκετών παιχτών αλλά και πάλι βάσει ρόστερ, προπονητή, ανταγωνισμού η Φενέρ όφειλε να είναι πιο ψηλά στην βαθμολογία. Βασικά όφειλε να είναι καλύτερη ομάδα. Τα αποτελέσματα θα έρχονταν υπό αυτή την προϋπόθεση. Η επιστροφή ΝτεΚολό, η ποιότητα παιχτών όπως ο Σλούκας ή ο Ντατόμε, και οι προσθήκες μας πείθουν πως το μέλλον της ομάδας θα είναι καλύτερο. Χειρότερο έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να γίνει. Αν η Φενέρ του πρώτου γύρου ήταν πρόταση, θα ήταν η ατάκα του Ζοτς «fuck you everybody» στο viral πια time out.
Από κοντά, μπορούμε να προσθέσουμε την Αρμάνι Μιλάνο. Για άλλη μια φορά, οι Ιταλοί ξεκινούν μια χρονιά έχοντας ένα γεμάτο ρόστερ και τις ανάλογες προσδοκίες, με έναν προπονητή που είναι μέσα στα καλύτερα ονόματα που υπάρχουν στην Ευρώπη, και για άλλη μια φορά, δείχνει να έχει πάθει λάστιχο πριν καλά καλά φτάσουμε στα μισά. Από το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και μετά, η Αρμάνι προβληματίζει τόσο στην Ευρωλίγκα όσο και στην Ιταλία, το κλίμα δεν είναι ιδανικό, και αποκορύφωμα, ο Μίτσοβ, πριν από λίγες ημέρες, δεν δίστασε να βγει δημόσια μετά το τέλος της αναμέτρησης με την Καντού και να βγάλει στη σέντρα τους συμπαίκτες του ζητώντας “να συνεισφέρουν περισσότεροι παίκτες πιο πολύ”. Όπως και να χει βέβαια, λόγω της ποιότητας της η Ιταλική ομάδα παραμένει στις θέσεις των πλέι οφς, και μπορεί να σώσει την κατάσταση και να ελπίζει σε ένα καλό πλασάρισμα με έναν σοβαρό δεύτερο γύρο.
Στη δεύτερη, αυτή των overachievers βρίσκεται η Μακάμπι του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Όχι απλά η Μακάμπι, η Μακάμπι του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Η ομάδα του προπονητή -είναι αναγκαίοι στο μπάσκετ, τι να γίνει τώρα;-. Μέχρι στιγμής συνεπέστατη και με τα φόντα να μείνει στις πρώτες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα. Σαφέστατα βελτιωμένη, με ρυθμό, πλάνο και μεγαλύτερο rotation από πέρσι. Είναι χαρακτηριστικό το ότι είναι τόσο ομάδα, τόσο γεμάτο σύνολο που δύσκολα ξεχωρίζει ένας παίχτης. Βασικά αυτό: είναι σύνολο, όχι one player/star team. Και αυτό πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στην «μέθοδο Σφαιρόπουλου»
Παρέα τους η ομάδα της Βιλερμπάν. Οι Γάλλοι του Τόνι Πάρκερ, αν και έχουν το μικρότερο μπάτζετ της λίγκας, βρίσκονται στην 11η θέση με ένα εντυπωσιακό πρώτο γύρο από άποψη αποτελεσμάτων και μια έδρα στην οποία έχασαν οι αιώνιοι αλλά και η πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ. Εντυπωσιακή η στελέχωση του ροστερ με παίκτες όπως ο Γεκίρι, που έχει ήδη κερδίσει την μεταγραφή του σε τοπ σύλλογο για του χρόνου, ο Άντριαν Πέιν και οι έμπειροι Ντιο και Λάιτι.
Η καλύτερη πεντάδα του πρώτου γύρου
1) Καλάθης: Εξηγήθηκαν και παραπάνω οι λόγοι. Ο πιο πλήρης άσσος και από τους πιο πλήρεις παίχτες ανεξαρτήτως θέσης στην Ευρώπη. Αν κάτι του λείπει είναι εκείνο το triple double που όλο πλησιάζει αλλά δεν καταφέρνει.
2) Λάρκιν: Κάνει εκπληκτική χρονιά, έχει μ.ο πόντων 20.2 με τρομερά ποσοστά (55%,50%,86%), αποτελεί τον ηγέτη της πρωτοπόρου -έστω σε ισοβαθμία Εφές-, πασάρει-κλέβει και…λαθεύει αξιοπρεπέστατα αποτελώντας ίσως και τον MVP του γύρου. Παρεμπιπτόντως στον αγώνα κόντρα στην Μπάγερν πέτυχε και 49 ποντάκια…
3) Τζέιμς/ ΝτεΚολο: Η πιο δύσκολη απόφαση. Τα 3αρια υπό την παραδοσιακή του μορφή «εξαφανίζονται», κάποια είναι ντεφορμέ και κάποια απλά δεν έκαναν το βήμα παραπάνω. Γενικά ένα θολό τοπίο στην συγκεκριμένη θέση μας οδήγησε σε αλχημείες. Εντάξει δεν είναι ότι θα κατέβει να παίξει κάπου και η εν λόγω 5αδα (η μόνη πιθανότητα να τους δούμε όλους αυτούς μαζί είναι σε κάποιο all star game ή στο fantasy, οπότε μένουμε στο 2ο). Δια της ατόπου φτάσαμε στις επιλογές μας. Έχουμε και λέμε: Χίγκινς με σκαμπανεβάσματα, Χάνγκα χρήσιμος αλλά όχι τοπ, Παπαπέτρου καθοριστικός σε κάποια ματς αλλά άδικο αν ο ΠΑΟ διέθετε 2/5, οι της Ρεάλ και της ΤΣΣΚΑ** έτσι και έτσι και με μοιρασμένους χρόνους και ρόλους, ο Ντατόμε ντεφορμέ, ο Γουίλιαμς σταθερός και χρήσιμος αλλά στη συνολική εικόνα κάτω από του δύο που επίλεξαμε. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς ο γκαρντ της ΤΣΣΚΑ*** μπαίνει στην καλύτερη 5αδα γιατί είναι μέσα στους καλύτερους 5 παίχτες του πρώτου γύρου. Ο Γάλλος από την άλλη γιατί έχοντας λιγότερες συμμετοχές και τραυματισμό πραγματοποίησε 6-7 πολύ καλές έως εξαιρετικές εμφανίσεις.
4) Μίροτις: Από ένα έως πολλά σκαλιά παραπάνω από τους υπόλοιπους παίχτες στη θέση του. Αυτή είναι μια διατύπωση τόσο για την αξία του συνολικά/διαχρονικά όσο και για τα πεπραγμένα του ως τώρα. Ανέβασε την Μπαρτσελόνα επίπεδο και αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για την ομάδα της Καταλονίας.
5) Μιλουτίνοφ: Πολλοί οι διεκδικητές της θέσης αλλά ο συνεπέστατος Μιλουτίνοφ με το σχεδόν δεδομένο του double double με 11π. και 9ρ. μ.ο κερδίζει θέση βασικού. Αυτά που τον ξεχώρισαν πέραν της συνέπειας του, είναι ότι παράλληλα είναι οικονομικός στις προσπάθειες του, ότι αποτελεί κινητήρια δύναμη σε άμυνα και επίθεση και τέλος ότι τα κάνει σε ένα περιβάλλον-ομάδα που δεν τον βοηθάει. Προσωπικά θεωρούμε πως άλλος -ακόμα και από τα κορυφαία ονόματα- εάν ήταν το βασικό 5άρι του Ολυμπιακού δεν θα πετύχαινε αυτά τα νούμερα και αυτήν την απόδοση.
*: αναφέραμε την ΤΣΣΚΑ ελπίζοντας να προκαλέσουμε χαμόγελα και να αποφύγουμε θερμοκρασίες Σιβηρίας. Ή και την ίδια την Σιβηρία.
**: ο.π
***: ο.π
