Όλοι μας – ή σχεδόν όλοι μας μάλλον – γνωρίζουμε τον James Milner. Δεν ξέρω πόσοι τον συμπαθούμε αλλά αυτό δεν έχει και καμία σημασία για αυτές τις γραμμές. Μπορεί όμως μετά από αυτή την ανάγνωση να τον συμπαθήσετε κάποιοι λίγο περισσότερο. Αν συμβεί αυτό, θεωρώ αυτό το κείμενο ιδιαίτερα πετυχημένο. Αν όχι, μου αρκεί που διαβάσατε τη σκέψη μου. Οι γραμμές που ακολουθούν, τηρούν πιστά το γνωστό διαφημιστικό σλόγκαν «Μίιιιιιιλα μου για Milner».
Δεδομένο πρώτο. Ο James αγωνίζεται εδώ και λίγα χρόνια στη Liverpool. Δεδομένο δεύτερο. Η Liverpool είναι η χρόνια καψούρα του συντάκτη (και δεν το έκρυψε και ποτέ εξάλλου). Αυτές οι δύο προτάσεις δεν θα συνεισφέρουν κάτι στο ζουμί του κειμένου παρά μόνο στην αφορμή που γράφεται. Ωστόσο μη βιάζεστε ακόμη έχουμε δρόμο.
Σε ηλικία 16 ετών και 234 ημερών, ο James έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της Premier League με το γκολ του απέναντι στη Sunderland φορώντας τότε τη φανέλα της αγαπημένης του Leeds United. Το όνειρο άρχισε να χτίζεται σε μία ηλικία που όλοι κάνουμε όνειρα πως μπορούμε να αλλάξουμε ακόμη και τον κόσμο.
Ο Milner ίσως να κατάφερνε να αλλάξει μέχρι και τον κόσμο όλο αλλά δεν θα μπορούσε με τίποτα να αλλάξει τη γνώμη του προπονητή του στη Newcastle , Graeme Souness, για τον ίδιο. «Δεν με βλέπω να μένω για πολύ καιρό εδώ ώστε να αγοράζω μία ενδεκάδα με Milner » ήταν το σχόλιο του θρύλου της Liverpool. Κοίτα να δεις όμως έναν άνθρωπο. Δεν πτοήθηκε. Έκανε αυτό που είχε αποφασίσει. Να ζει και να απολαμβάνει ποδόσφαιρο. Μάλιστα, ερωτηθείς για την αγαπημένη του στιγμή στα χρώματα των Magpies , ο Milner έχει απαντήσει πως ήταν η ήττα με 4-1 από τη Manchester United σε ημιτελικό κυπέλλου Αγγλίας το 2005. Και αυτό γιατί δεν είχε δει ποτέ τόσο κόσμο στους δρόμους για την ομάδα για την οποία έπαιζε και τέτοια προσμονή για ένα παιχνίδι. Τον λες σίγουρα και ρομαντικό. Για πολλούς ανθρώπους το ταξίδι μετρά εξίσου ή και περισσότερο από τον προορισμό.
Πάει και η Newcastle. H καριέρα του όμως είχε κι άλλους σταθμούς. Κάθε φορά όμως που ετίθετο μία ερώτηση για το παρελθόν, ο Άγγλος ποδοσφαιριστής δεν θα κακολογούσε κανέναν. «Έχεις ακούσει πως η Newcastle σε παραχώρησε καθώς πίστευε πως θα μπορούσε να αποκτήσει από τη Bayern Munich τον Schweinsteiger; » ήταν μία ερώτηση πριν χρόνια. «Κάτι έχω ακούσει. Αλλά έλα, μέχρι και εγώ θα με πουλούσα για να έρθει εκείνος! Βέβαια, ενώ είχε συμφωνήσει η Newcastle να με πουλήσει στη Villa με κάλεσαν πίσω γιατί δεν έφεραν άλλο παίκτη και την αμέσως επόμενη εβδομάδα δεν ήμουν καν στην αποστολή. Ήταν πολύ άσχημο για εμένα. Αλλά και πάλι έπρεπε να διαψεύσω τον κόσμο».
Αυτή η μεταγραφή στη Villa τελικά συνέβη δύο χρόνια μετά. Ο Milner έκανε πραγματικά σπουδαία πράγματα για την ομάδα του Birmingham (παρότι αγωνίστηκε ως κεντρικός μέσος και όχι ως winger όπως είχε συστηθεί τα προηγούμενα χρόνια ) και δεν πέρασε απαρατήρητος. Αποτέλεσε μία από τις πρώτες μεγάλες μεταγραφές των Αράβων στη Manchester City και ήταν μέλος της ομάδας που μετά από 44 χρόνια έδωσε τίτλο πρωταθλήματος στους Citizens ενώ ήταν βασικό εργαλείο της ομάδας στα πρώτα χρόνια της αναγέννησης.
Για αυτό και έλειψε. Μέσα στο ρόστερ των αστέρων , ο γηγενής James ήταν από τους παίκτες που δεν ήθελαν να δουν να φεύγει οι περισσότεροι φίλοι της City. «Υπάρχουν καλύτεροι τεχνικά Άγγλοι παίκτες από το Milner, υπάρχουν Άγγλοι παίκτες πιο γρήγοροι από εκείνον, υπάρχουν Άγγλοι καλύτεροι στον αέρα αλλά δεν υπάρχει κανένας που να κάνει τόσο καλά όλα όσα κάνει εκείνος. Είμαι ο νούμερο 1 φαν του. Είναι ένα φαινόμενο, με μεγάλες μπάλες και μεγάλη καρδιά» έλεγε ο Manuel Pellegrini πριν από έναν επαναληπτικό αγώνα για τους 16 του Champions League στο Camp Nou όπου μία ποδιά του Messi έμελε να συνοδεύει την ανάμνηση πολλών για τον Millie.
Και μετά, η Liverpool. Σε μία περίοδο μεταβατική , ο πρωταθλητής με τη Manchester City ήρθε και καθιερώθηκε. Μπορεί να είχε πιάσει τα 30 αλλά παρέμενε ένας από τους πιο fit ποδοσφαιριστές του πρωταθλήματος. Έκανε από μόνος του όλα όσα έπρεπε για να είναι σε θέση να κερδίζει εντυπώσεις. Στην αναγέννηση που έφερε ο Klopp , στο κέντρο με πολλούς παίκτες και γκλαμουράτες προσθήκες, ένας παίκτης που πήγε στο Anfield ως ελεύθερος επιλεγόταν συνεχώς στα δύσκολα. Ο Milner ήταν ενεργό μέλος σε ένα κέντρο που πήγε δύο διαδοχικούς τελικούς και κέρδισε τον έναν. Θυμάμαι συζήτηση με ένα φίλο που μετά το 0-0 της Liverpool με την Bay
ern φέτος μου έλεγε πως δεν γίνεται να προσδοκάς πράγματα από τον Milner. Η απάντηση μου ήταν πως πρέπει πρώτα και πάντα να προσδοκάς πράγματα από τον Milner. Αυτή η στιχομυθία συνοψίζει και όλη την καριέρα αυτού του σπουδαίου ποδοσφαιριστή. Ποτέ δεν κέρδιζε στο μέσο μάτι που έβλεπε πίσω από μία οθόνη. Ποτέ δεν έκανε θεαματικά πράγματα μονίμως. Ποτέ δεν ήταν σπεσιαλίστας σε κάτι. Πάντα όμως έκανε όλα όσα είχε στο ρεπερτόριο του. Πάντα έδινε το 105% της ψυχής και του σώματος του. Πάντα ήταν ψύχραιμος στα κρίσιμα. Πάντα θα έκανε ότι του ζητούσε ο προπονητής του. Πάντα θα προσπαθούσε να είναι σε θέση να διαψεύδει τους πολλούς επικριτές του. Τα δάκρυα του μετά τον δεύτερο ημιτελικό στο Anfield απέναντι στην Barcelona ήταν κάτι που δεν είχα δει ποτέ από τον ίδιο. Αλλά ίσως ήταν μία δικαίωση για την αφοσίωση πολλών χρόνων. Ο James Milner είναι ο ορισμός του working class hero. Για αυτό και θα εκτιμάται πάντα πιο πολύ από όσους τον ζουν καθημερινά και από κοντά παρά από όσους τον βλέπουν μόνο στις οθόνες. Αποτελεί ένα πρότυπο ζωής για όλους μας. Σε κάθε ανυπόμονο, άπληστο, ράθυμο, εγωκεντρικό άνθρωπο που παράγει σωρηδόν η σημερινή κοινωνία εμείς ας αντιπαραβάλλουμε έναν Millie.
Γίνε και εσύ λοιπόν σαν τον James. Μπορείς.
Υ.Γ. : αυτό το κείμενο γράφτηκε για να απαντώ σε όλους όσους θα εκπλαγούν όταν δουν πως μετά από μία μακροχρόνια συλλογή εμφανίσεων της Liverpool αποφάσισα για πρώτη φορά να αγοράσω εμφάνιση με το όνομα ενός παίκτη. Δεν αγόρασα ποτέ φανέλα του Gerrard, του Torres, του Suarez, του Kuyt , του Alonso και πολλών άλλων από το 2007 που ξεκίνησα να μαζεύω εμφανίσεις παικτών της ομάδας μου. Επέλεξα όμως για πρώτη φορά αυτό το σπουδαίο Άγγλο με τα μεγάλα αυτιά!
