Όταν ο Γιώργος Πρίντεζης άγγιξε ισάριθμες συμμετοχές με έναν θρύλο της Μπασκετικής ιστορίας του Ολυμπιακού, το ημερολόγιο έγραφε 16/1/2018. Ποιος θα μπορούσε όμως να φανταστεί πριν μερικά χρόνια ότι ο αθλητής αυτός θα συγκέντρωνε 215 εμφανίσεις στην Euroleague, τις πιο πολλές δηλαδή από άλλον παίκτη του Συλλόγου στο κορυφαίο Ευρωπαϊκό επίπεδο;
Ιδανικά, αν μου είχε ζητηθεί ποτέ να γράψω για τον αθλητή και άνθρωπο Πρίντεζη, νομίζω πως δεν θα ήμουν ικανός να παράξω δημοσίευμα παραγωγικά, γνήσια, αντικειμενικά. Το παρόν κείμενο όμως, αποτελεί προϊόν απέχθειας προς τους αριθμούς και τα στατιστικά. Αναφέρεται σε 2 μπασκετμπολίστες σύμβολα, με σχέσεις ευαίσθητες, όχι απλά με τον Ολυμπιακό σαν ομάδα αλλά με τους Ολυμπιακούς γενικότερα.
Για τον πρώτο, ούτε λόγος. Γεννηθείς το 1973 στο Βελιγράδι, θα δεσμευτεί να φορέσει τα ερυθρόλευκα μόλις στα 22 του έτη. Φήμη, όνομα και καριέρα θα διαμορφώσει στο λιμάνι. Το όνομά του θα συνδεθεί με 5 πρωταθλήματα Ελλάδας, 3 κύπελλα και φυσικά εκείνη την Ευρώλίγκα. Κανείς άλλος παίκτης έως τώρα δεν φόρεσε σε Ευρωπαϊκή διοργάνωση τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ηγέτης της περιφέρειας των Ερυθρολεύκων, ανεξαρτήτως χρημάτων, εποχών, τίτλων. Σας θυμίζει κάτι; Πιθανώς…
Για τους νεότερους, θα υπενθυμίσω μονάχα το ρίσκο στο οποίο δέχθηκε να βάλει την καριέρα του όταν του ζητήθηκε να σταθεί ως αρωγός στην ομάδα που λάτρεψε, ανεξαρτήτως κόστους. Το 2004, ο τότε πρόεδρος της ΚΑΕ, Σωκράτης Κόκκαλης, προτείνει στον έμπειρο πια Μίλαν Τόμιτς, να καθοδηγεί την ομάδα από το πόστο του κόουτς, και όχι του οργανωτή στο παρκέ. Η ήττα του Κυπέλλου από την παραδοσιακή σταθερά του Βορρά, είχε οδηγήσει στην απόλυση του Σάκοτα από τον Κόκκαλη, που δεν συγχώρεσε τη διάκριση του Άρη. Ο Μίλαν, ανεξάρτητα από τα χρήματα που θα του προσφερθούν, ήταν στην ηλικία που είναι τώρα ο Πρίντεζης. Έτσι για να συνειδητοποιήσουμε το χώρο-χρόνο της υπόθεσης…
Δεν θα την χαρακτήριζες και σε κάμψη την καριέρα του Σέρβου, εκείνος όμως δεν αρνήθηκε. Πήρε το ρίσκο, προσπάθησε και μόλις πέρασε σχεδόν χρόνος, η λύση της συνεργασίας τον οδήγησε για ένα χρόνο στην Ιταλία. Είχε να προσφέρει ενεργά ακόμα και παρά την έλλειψη επικοινωνίας με τη Φαληρική διοίκηση, βρήκε χώρο να το κάνει στο ρόστερ της Aurora Jesi.
H επιστροφή του στην Ελλάδα θα γίνει ένα χρόνο μετά. Η συμφωνία ήταν με τον Κολοσσό Ρόδου αυτή τη φορά. Οι συμμετοχές του ήταν όμως μόλις 2 καθώς το σπίτι του, η καρδιά του, ο κόσμος του, ήταν στο Φάληρο. Το Φαληράκι δεν του ήταν αρκετό…
Κάπως έτσι, το ένστικτό του τον οδηγεί το 2006 να βάλει τέλος στην καριέρα του. Δύο χρόνια αργότερα, θα φορέσει και επίσημα το κοστούμι του και θα κάτσει στον πάγκο του Ολυμπιακού, υπό το πόστο του βοηθού προπονητή και κάπως έτσι… ολοκληρώσαμε πλέον δεκαετία.
Από το νέο του πόσο ο πολύπειρος Σέρβος με Ελληνικό πια διαβατήριο, καμαρώνει εδώ και χρόνια ένα παιδί για το θάρρος του, την μαχητικότητά του, το ήθος του, μα πάνω απ’όλα για την αγάπη του για αυτή τη φανέλα. Η επαγγελματική ιστορία του αθλητισμού, δεν επιτρέπει να απολαύσουμε παραδείγματα παικτών που αγωνίζονται στην ομάδα που υποστήριζαν από το σχολείο. Αυτό το συγκεκριμένο παιδί όμως, ο Τόμιτς το παρακολουθεί να μετουσιώνει το όνειρό του σε πράξη ήδη από το 2000, που ο ίδιος ήταν ακόμα συμπαίκτης του. Άσε που δεν το κάνει απλά πράξη, αλλά κάνει και τους λοιπούς ομοϊδεάτες του στην κερκίδα να τον αγαπούν τόσο, γιατί πρόσφερε, γιατί δε σκέφθηκε τα χρήματα ποτέ, γιατί κατάφερε να χαρίσει τυχαία – ή… ίσως μοιραία ως κάτι που του άξιζε – μια Ευρωλίγκα στην ομάδα μετά από πόσα χρόνια.
Όταν ήμουν παιδάκι ακόμα, στις προπονήσεις του μπάσκετ ήθελα να μοιάσω στον Πρίντεζη. Σε ποιον; Μα τότε, όπως σε κάθε εποχή, όλα τα παιδιά είχαν – και έχουν – ως πρότυπο είτε αστέρες του NBA είτε διάσημους σουτέρ της ομάδας που υποστήριζαν ή τελοσπάντων τα είδωλα της εκάστοτε γενιάς Εάν με ρωτούσες τι ακριβώς καμάρωνα τότε, δεν ξέρω πιθανότατα να απαντήσω χωρίς σκέψη. Ξέρω όμως με σιγουριά πόσο δικαιώθηκα με τα χρόνια μέσα μου, όταν η αναγνώριση για το πρόσωπό του, ακόμα και απ’τους ίδιους τους Ολυμπιακούς ήρθε. Πολύ αργά, αλλά ήρθε.
Αναγκαστικά λοιπόν για να συγκρίνεις, να μελετήσεις σε διάρκεια, να κρίνεις αντικειμενικά, τα νούμερα είναι αναγκαία. Πάμε στα στατιστικα λοιπόν.
Θέτω απλά το ερώτημα ρητορικά και έχε το κατά νου κατά τη διάρκεια της σύγκρισης. Άλλωστε ας μου συγχωρεθεί το εγχείρημα σύγκρισης ενός καθαρού περιφερειακού με ένα γνήσιο φόργουορντ, αλλά το σύγχρονο μπάσκετ προσφέρει απλόχερα τέτοιες ευκαιρίες.
Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι αυτός ο παίκτης των air-ball στα σουτ από τα 4,5 μέτρα που έψαχνε την ταυτότητά του στα νιάτα του (πότε στη θέση 3 και πότε στο 4) θα κρινόταν ως ο σημαντικότερος για τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό;
Ως λάτρης της αλήθειας, θα θυμίσω μόνο πως, από την εποχή που σας ανέφερα, έως και το 2012 που ήρθε αυτή η Ευρωλίγκα και η επιτυχία στο Ελληνικό πρωτάθλημα, ως απάντηση στο όνομα του Πρίντεζη συναντούσαμε σχόλια όπως “Δεν κάνει”, “μέτριος, όχι και για Ολυμπιακό”, “ταγάρι”!
Πιθανότατα, ανεξαρτήτως θαυμαστών και μη, ύστερα και από τις γνωστές αποτυχίες του στην εθνική ομάδα, ύστερα από το “αγροτικό” στην Ολύμπια Λάρισας και την δοκιμή σε άλλες πολιτείες με τα χρώματα της Μάλαγα, ακόμα και ο ίδιος συνειδητοποίησε ότι χρήζει βελτίωσης. Αποφάσισε να κάτσει κάτω μόνος του και να δουλέψει, δίχως να αρκεστεί στην θέση που του παρείχαν ήδη οι ιθύνοντες του Ολυμπιακού, ανεξαρτήτως πια διοίκησης στο τιμόνι της ομάδας.
Ο Πρίντεζης επιστρέφοντας στο ΣΕΦ ως αντίπαλος, με τη φανέλα της Ουνικάχα
Το αποτέλεσμα της προσπάθειας ήταν εμφανές και επικροτήθηκε από πλήθος φίλαθλου κόσμου, ανεξαρτήτως οπαδικών αποχρώσεων. Κάπως έτσι κι εγώ σταμάτησα να ακούω τον γραφικό χαρακτηρισμό του “μέτριος που απλώς ξέρει να καρφώνει” για το είδωλό μου, μιας και θα σας εκμυστηρευτώ πως είχα λάβει μέχρι και την απάντηση κάποτε από φίλο πως είμαι περισσότερο Πρίντεζης, παρά Ολυμπιακός, την εποχή που ο Έλληνας φοργουορντ λογομαχούσε με τον κόουτς της Μάλαγα για τον καιρό απραξίας του.
Γιώργος Πρίντεζης: The first blood
Κοινά σημεία σύγκρισης των δύο ως τώρα; Σαφώς ότι, τόσο ο Τόμιτς όσο και ο Πρίντεζης, ξεκίνησαν από άσημους συλλόγους (Ραντίνσκι ο πρώτος, Αστέρα Αγ. Δημητρίου ο δεύτερος), υπογράφοντας με τον Ολυμπιακό σε νεαρή ηλικία (16 ο Πρίντεζης, 22 ο Τόμιτς) πρωτού ολοκληρωθούν ώς παίκτες. Στην πράξη; Τα κοινά αντανακλούν σε ελλειπή διάθεση να μείνουν μακριά από την ομάδα που τους διαμόρφωσε, ανεξαρτήτως χρημάτων ή χρόνου συμμετοχής. Και για τον μεγάλο Μίλαν μάθαμε, ο Πρίντεζης όμως και ως δανεικός έφυγε όταν χρειάστηκε, θέλοντας να μείνει για να στεριώσει κι όχι να ψάξει ομάδα (παρά το ότι το προηγούμενο καλοκαίρι είχε διακριθεί ως ο καλύτερος “νέος” μπασκετμπολίστας) και από τη Μάλαγα επέστρεψε… κερνώντας στην Ισπανική ομάδα μέρος του συμβολαίου του για μικρότερες αποδοχές στην ομάδα του Πειραιά και αφού βελτιώθηκε και οι προτάσεις έπεφταν βροχή (έως και πέρσι κι ας 30άρισε), παρά τα εκατομμύρια δεν θέλησε να αλλάξει ταυτότητα.
Γνώμη μου ήταν και συνεχίζει να είναι ότι δε γίνεται λόγος για ένα ταλαντούχο παίκτη πάντως και την εκθέτω ευθέως. Από την άλλη, ούτε υπαρχηγός γίνεσαι σε έναν εκ των κορυφαίων Ελληνικών Συλλόγων έτσι, ούτε στόματα… γαύρων φτάνεις να κλείνεις έτσι, ούτε πρώτος στα ριμπάουντ στην ιστορία του Ολυμπιακού μπορείς να αναδειχθείς από το πουθενά. Οι εξυμνήσεις πια, τα τελευταία χρονια, στα Μέσα, δίνουν και παίρνουν. Αλλά ποιος θα πίστευε ότι αυτό το “ταγάρι” της προηγούμενης δεκαετίας – που το σουτ του δεν άγγιζε ούτε το στεφάνι από την περιφέρεια – θα εξελισσόταν σε δεύτερο πλέον σκόρερ στην Ευρώπη με 2.270 πόντους και σε 4ο “τριποντέρ” όλων των εποχών για τους Πειραιώτες;
Πλέον η δικαίωση έχει φτάσει με αποτελέσματα απτά. Αυτά που αρέσουν στους “ειδήμονες” των σπορ και των αναλύσεων, ναι. Γίνεται λόγος δηλαδή για έναν εκ των κορυφαίων Power Forwards στην Ευρώπη και για ένα εκ των μελών της κορυφαίας 5άδας της Euroleague για τη σεζόν που έφυγε, 2016-2017.
Τώρα πια όμως εάν με ξαναρωτήσεις ξέρω να απαντήσω τι ακριβώς καμάρωνα από πιτσιρίκος στη στυλάρα που άκουγε στο ψευδώνυμο “The big fish”, την περίοδο που μελετούσα τα βίντεό του κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Δε ξέρω βέβαια κατά πόσο θεμιτή ήταν η σύγκριση με τον Τόμις, όχι μόνο σε προσφορά, βάζοντας δίπλα-δίπλα ένα γκαρντ του 1,90 με αντίστοιχα χαρακτηριστικά και ένα 4άρι των 2,06, αλλά και σε ήθος, σε συνεισφορά στην ομάδα που λάτρεψαν και λατρεύτηκαν εξ΄ίσου και οι δύο. Ξέρω πάντως, με σιγουριά, ότι μιλάμε για 2 σύμβολα επιτυχίας που σίγουρα δεν έχουν μόνο επαγγελματική σχέση με αυτό που αγαπούν, γι’αυτό το κάνουν με ένταση!
Οι φορές άλλωστε που ο Πρίντεζης κλήθηκε να συμμετέχει σε ματς, φρενήρη ρυθμού επαγγελματικής κλάσης – με όσα αυτό συνεπάγεται – δίχως να υπολογίσει σωματική και ψυχολογική κατάσταση δεν υπάρχει χώρος να τις απαριθμήσω. Και με ενέσεις στη μέση για 2 σεζόν ολόκληρες και χωρίς δεύτερο 4άρι πίσω του ως back up και μετά τον θάνατο του πατέρα του και χωρίς ούτε ένα ρεπό από το πρωτάθλημα.
Τώρα κι εγώ πόσο άλλο να δικαιολογηθώ για την παιδική προτίμησή μου; Δεν ήταν καν όνομα βλέπεις τότε… Ίσως στην πραγματικότητα να ήταν ότι απλώς όλοι κάποτε θα θέλαμε να βρισκόμαστε στην θέση του κι από την ομάδα της γειτονιάς να ονειρευτούμε ότι μια μέρα θα παίζουμε στην ομάδα που υποστήριζε ο καθένας.
Ακόμα και όταν έγινε πάντως, μπορώ να περιγράψω έναν χαρακτήρα αυθεντικό. Όχι καλό ή άσχημο, απλά γνήσιο. Ένα παιδί που δεν άλλαξε γειτονιά όταν έγινε όνομα, έναν άνθρωπο που δεν σταμάτησε να μάχεται για το καλό του νησιού του και το μέλλον των παιδιών του αθλητισμού στη Σύρο μέσω του Aegean Ball. Σε ολόκληρο το νησί, που πιστέψτε με, δεν είναι όλο κόκκινο, δεν έβρισκες ντόπιο σε ταβερνάκια ή σε τυπικές επιχειρήσεις που να μην μιλούσαν για τον χαρακτήρα του και την διάθεση συμμετοχής του στα τοπικά της Κυκλαδίτικης πρωτεύουσας. Στη μόνη δε αναπάντεχη ευκαιρία μου ύπαρξης στη μεικτή ζώνη του ΣΕΦ πριν την αναχώρηση της ομάδας για το Final 4, δεν μου άφηνε θέμα αναπάντητο, όσες φορές κι αν τα είχαμε πει, γνωρίζοντας ότι δεν εκπροσωπούσα κάποιο μέσο, οπότε και δεν θα προβληθεί.
Χιούμορ, διάθεση για σοβαρότητα και στα καλά και στα κακά, δίχως να φέρεται ευθυνόφοβα ενώπιον κόσμου και media, χώρος για γλέντι και μουσική εκτός δουλειάς και σαφώς κοινωνικοποίηση χωρίς ποτέ να σνομπάρει έχοντας το προφίλ του σταρ. Δικαιώθηκα μέσα μου, μα το σημαντικότερο είναι πως δικαιώθηκε ο ίδιος. Ελπίδα μου πια, η υγιής νοοτροπία για τον χώρο των σπορ να παρέχεται κι από άλλο πόσο όταν κλείσει ο κύκλος του ως ενεργός μπασκετμπολίστας. Πιθανότατα όχι από το ίδιο με τον Τόμιτς, δεν του πάει κι όλας!
