Το παιχνίδι μεταξύ Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι για το Community Shield τελείωσε με τους Reds νικητές, όμως κανείς δεν ασχολείται με τον τροπαιούχο. Από το τέλος της αναμέτρησης και έπειτα, όλη η διαδικτυακή κουβέντα περιστρέφεται γύρω από το Νούνιεζ vs Χάλαντ, ή για την ακρίβεια, από το πως, ο Ουρουγουανός μπήκε και έκανε τη διαφορά, ενώ για 100 λεπτά σχεδόν, ο Νορβηγός ήταν “άφαντος”, χάνοντας μάλιστα μια φάση που “του παίρνεις το δελτίο και το κρεμάς” για τιμωρία.
Ναι, και;
Το “slander” απέναντι στο Νορβηγό από το τελευταίο σφύριγμα του αγώνα είναι διαρκές, είναι υπερβολικό και όπως και στην περίπτωση του φιλικού της Liverpool με την Manchester του United (sic) είναι εκτός τόπου και χρόνου. Για την ακρίβεια, βρίσκεται σε ένα εκ διαμέτρου αντίθετο “πλαίσιο” από αυτό στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκεται η συζήτηση μετά το τέλος της αναμέτρησης.
Τόσο στην περίπτωση του Έρλινγκ Χάαλαντ όσο και σε αυτή του Ντάργουιν Νούνιεζ, παιχνίδια σαν κι αυτό δεν πρέπει να είναι βάση για banter, αλλά το αντίθετο, πρέπει να αποτελούν το “πάτημα” για να δουν τα fanbases των δύο ομάδων ποια είναι τα νέα μεταγραφικά τους αποκτήματα, να τρίψουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση και να πουν “οκ, εδώ έχουμε κάτι καλό, κάτι πολύ καλό”.
Και αν η πρώτη αντίδραση σε αυτό είναι το “ναι, μα είδες τις φάσεις; Ο Μπενζεμά ή ο Λεβαντόφσκι δεν θα το έχαναν ποτέ αυτά.” τότε η απάντηση θα πρέπει να είναι στο ίδιο μήκος κύματος: “Εσείς είδατε τις φάσεις;”
Αν αποδεικνύει ένα πράγμα η χαμένη ευκαιρία του Χάαλαντ είναι ότι στα χέρια του ο Pep έχει ένα σπουδαίο όπλο. Στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας του, δίχως να γνωρίζει ακόμα πως κινούνται οι συμπαίκτες του, δίχως να έχει προσαρμοστεί απόλυτα στα θέλω και πρέπει του Pep-ball, o Νορβηγός, αν και έχει περάσει “αδιάφορος” από τα ραντάρ των πάντων (η άμυνα της Liverpool εκανε πολύ καλή δουλειά σε μεγάλο βαθμό), έχει καταφέρει να δημιουργήσει 3 μεγάλες φάσεις, στις οποίες θα μπορούσε κάλλιστα να σκοράρει, αλλά δεν το έκανε, γιατί μάλλον δεν ήταν η μέρα του και δεν του “βγήκε”.
Όμως αυτές οι φάσεις είναι ενδεικτικές του πόσο καλός παίκτης είναι, γιατί και οι τρεις είναι αποτέλεσμα των δικών του χαρισμάτων, τα οποία βλέπαμε διαρκώς στη Μπουντεσλίγκα τα περασμένα χρόνια. Ο Χάαλαντ χάνει δύο φάσεις back 2 back στο 34ο λεπτό: Στην πρώτη, αφού υποδέχεται την μπάλα έξω από την περιοχή, ο Νορβηγός δημιουργεί εξαιρετικές προϋποθέσεις για να σκοράρει “τζαρτζάροντας” τον Άντι Ρόμπερτσον ο οποίος έπεσε πάνω του λυσασμένος για να τον κόψει και αποθώντας τον σαν να είναι… τίποτα, in typical Haaland fashion. Η κακή του ισορροπία στο τελευταίο πάτημα του χαλάει το τελείωμα, όμως η φάση μάλλον δεν θα είχε φτάσει εκεί, αν ήταν άλλος στη θέση του.
Στο ριμπάουντ, ο Νορβηγός κάνει το reset, παιρνει θέση στην περιοχή και κινείται πολύ ωραία στην πλάτη του Βαν Ντάικ, βγαίνοντας μόνος του με τον Άντριαν, με την προβολή του όμως να είναι μισό κλικ “εκτός” και να μην προλαβαίνει τη μπάλα.
Τέλος, στην τεράστια φάση του 97′, ο Χάαλαντ βλέπει το σουτ του Φόντεν και χώνεται εξαιρετικά στο κενό, κάτι που του σερβίρει στο πιάτο την ευκαιρία να κάνει το 3-2, την οποία όμως χάνει.
Πιστεύετε ότι αυτό θα συμβαίνει συχνά;
Ο Πεπ προφανώς και δεν… συγκινήθηκε από τις χαμένες φάσεις και η απάντησή του αρκεί να λήξει κάθε χαζή κριτική “Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Σημασία έχει ότι ήταν εκεί. Είχε ένα γκολ που ακυρώθηκε, οπότε φάνηκε ότι μπορεί να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα, όμως είχε φάσεις. Δύο-τρεις στο πρώτο μέρος και τη μεγάλη στο τέλος.
Πάντα, ήταν εκεί. Πάλευε πολύ και έκανε τις κινήσεις που έπρεπε. Δεν είμαι καθόλου ανήσυχος. Προφανώς και θα ήθελα να κερδίσουμε και αυτός να σκοράρει, αλλά η σεζόν είναι τεράστια και θα μας βοηθήσει.”
Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον Ντάργουιν Νούνιεζ , ο οποίος ήταν ο πρώτος που… γεύτηκε τα πικρόχολα σχόλια των αντιπάλων οπαδών και των media που λατρεύουν να κερδίζουν εύκολα reactions, με τη φάση που έχασε απέναντι στη United.
Breaking News
— Victor Henry Utomi (@realvictorutomi) July 13, 2022
Liverpool has activated the 30-day money-back clause in the Darwin Nunez deal after the glaring miss against Manchester United. pic.twitter.com/wNsPu4d1Wb
“Κοιτάξτε για ποιον έδωσε η Liverpool 100 εκατομμύρια” , “στη Benfica πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους με αυτά που βλέπουν» και λοιπές ομορφιές ακολούθησαν του πρώτου (!) φιλικού της καριέρας του Darwin με τη φανέλα της Liverpool, ύστερα από τη χαμένη του ευκαιρία που έμοιαζε πάρα πολύ με εκείνη του Erling Haaland.
Όμως ο χθεσινός αγώνας, απέδειξε εξίσου την ικανότητα του Ουρουγουανού να βρίσκεται στις σωστές θέσεις.
Όπως φαίνεται και από το παραπάνω γραφικό από το TheAnalyst, σε μολις μισή ώρα αγώνα, ο νέος φορ της Liverpool έβγαλε 4 μεγάλες φάσεις, οι οποίες του έδωσαν 0.7 xG (άρα μιλάμε για καλή ποιότητα φάσεων στις οποίες βρέθηκε ο παίκτης) και το αποτέλεσμα ήταν ένα γκολ αλλά και ένα κερδισμένο πέναλτι, κερδίζοντας ουσιαστικά το παιχνίδι για τους Reds. Χθες, αυτές οι φάσεις είχαν αποτέλεσμα, άλλη μέρα μπορεί να μην είχαν (γενικά πάντως, η περσινή παρουσία του Νούνιεζ στη Μπενφίκα μιλάει για ένα παίκτη που διαρκώς μετουσίωνε φάσεις σε γκολ, ανεξάρτητα της ποιότητάς τους). Όμως σε αυτή τη φάση της σεζόν, τι νοιάζει περισσότερο έναν προπονητή; Το αν θα βάλει ένα γκολ παραπάνω ο παίκτης του ή το αν το νέο του απόκτημα βρίσκεται εκεί που πρέπει για να έχει πολλές και καλές ευκαιρίες για να σκοράρει;
Αν και οι αριθμοί δε λένε τα πάντα, λένε αρκετά, και αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από το πολύ πρώιμο στάδιο της σεζόν που βρισκόμαστε είναι ότι και οι δύο παίκτες είναι μια χαρά, δε χρειάζεται να προβληματιστούμε για την απόδοσή τους. Τουλάχιστον όχι τώρα.
Αυτό όμως που πρέπει να μας προβληματίσει λίγο, και ήρθε η ώρα το σχόλιο να βγει εκτός των τεσσάρων γραμμών, είναι ο τρόπος που κινείται η ποδοσφαιρική συζήτηση στο διαδίκτυο αυτή τη στιγμή. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, τις τελευταίες σεζόν αυτό γίνεται πολύ έντονο, στο οποίο τα πάντα είναι meme και banter material. Από το μικρότερο μέχρι και το μεγαλύτερο πράγμα, πάρα πολλοί χρήστες των διαδικτυακών μέσων είναι έτοιμοι να ξεφτυλίσουν το γεγονός, γιατί προφανώς πολύς κόσμος το βρίσκει αστείο και γιατί δίνει πάτημα για άμεση και εύκολη ανταπόκριση.
Τι γίνεται όμως όταν και οι μεγάλες σελίδες του εξωτερικού υιοθετούν σε ένα βαθμό αυτόν τον τρόπο σκέψης; Όταν μεγάλα μέσα “πατάνε” σε τέτοιου είδους ρητορική κατ’επανάληψη επειδή αυτή γράφει καλά στα στατιστικά τους;
Η κουλτούρα της… banterοποίησης των πάντων δημιουργεί έναν “θόρυβο” που “καφενειοποιεί” με μεγάλη ευκολία την παραμικρή κουβέντα. Δεν θέλω να είμαι ο ξενέρωτος της παρέας, το δούλεμα και η πλάκα ωραία είναι, εμπεριέχεται άλλωστε στην όλη εμπειρία του να παρακολουθείς ταυτόχρονα ένα θέαμα αυτού του είδους με ένα κοινό γνωστών ή αγνώστων σε σένα ατόμων, αλλά μετά από ένα σημείο κουράζει. Κουράζει γιατί αποσυντονίζει και γιατί κάποιες φορές, ανεπαίσθητα, όταν το “memefication” ενός αθλητή ή μιας φάσης ή κάποιου περιστατικού είναι έντονο και διαρκές, τότε μπορεί να αλλάξει και το γενικότερο αφήγημα της κοινής διαδικτυακής γνώμης για αυτό το οποίο κοροϊδεύει.
Είναι παράδοξο; Όχι τόσο, είναι μάλλον θέμα προσλαμβάνουσων. Όταν ο μέσος θεατής προσλαμβάνει τα πάντα σε μορφή “meme”, τότε ενστικτωδώς και ο ίδιος υιοθετεί την ίδια αντιμετώπιση των όσων βλέπει με τον ίδιο τρόπο, ακόμα κι αν δεν το θέλει, μπορεί να υιοθετεί φράσεις και οπτικές τα οποία βασίζονται σε αυτό και εν τέλει να αδυνατεί να βάλει ένα όριο μεταξύ σοβαρού και χιουμοριστικού σχολίου.
Kαι αυτό πάλι θα “τρωγόταν” ως φαινόμενο αν δεν ήταν τόσο γενικευμένο, ώστε να καλύπτει σε μεγάλο βαθμό συζητήσεις, κείμενα, σχόλια, tweets, τα οποία είναι χρήσιμα, είναι πραγματικά ενδιαφέροντα και έχουν να προσφέρουν στη συζήτηση και την θέαση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, από χρήστες, δημοσιογράφους, φιλάθλους, χομπίστες που αφιερώνουν χρόνο και κριτική σκέψη για να προσφέρουν ένα σχόλιο, να εξετάσουν ένα στατιστικό, να κάνουν τέλος πάντων ένα χρήσιμο input σε ένα θέμα.
Καλώς ή κακώς, τα τελευταία χρόνια, το νερό έχει μπει στο αυλάκι και η ποδοσφαιρική διαδικτυακή σφαίρα κινείται σε αυτούς τους ρυθμούς. Αυτό δύσκολα αλλάζει. To θέμα είναι, να μην αφήνουμε το memefication των πάντων να αλλάξει την αντίληψή μας για πράγματα σε βαθμό που να μην διαχωρίζουμε και εμείς οι ίδιοι το δούλεμα και την πλάκα από το τι όντως ισχύει και τι βλέπουμε στο γήπεδο…
Υ.Γ. Επιστρέφοντας στους Χάαλαντ – Νούνιες: They’ll be just fine.
