29 Μαΐου 1985. 33 χρόνια συμπληρώθηκαν από την Ιστορική τραγωδία του Χέιζελ. Μία ημέρα μνήμης όχι μόνο για να θρηνήσουν θύματα οικογένειες ανά την Ευρώπη, αλλά παράλληλα για να μελετηθεί και – διδάσκοντας τις οπαδικές συνειδήσεις – να γαλουχήσει τα καινούρια μυαλά αλλιώς. Οι Βρυξέλλες εκείνον τον Μάη φιλοξενούσαν τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Τα βλέματα όλου του ποδοσφαιρικού πλανήτη περιστρέφοταν γύρω από το γήπεδο Χέιζελ και τις δύο φιναλίστ, Λίβερπουλ και Γιουβέντους. Χιλιάδες Εγγλέζοι και Ιταλοί έχουν κατακλύσει τις κερκίδες, κάνοντας συντροφιά στους Βέλγους οπδαούς που δεν έχασαν την ευκαιρία να απολαύσουν στην πόλη τους το σπουδαίο αυτό γεγονός.
Χρειαζόταν περίπου ώρα ακόμα για να σφυριχτεί η έναρξη του αγώνα και οι οπαδοί της Βέκια Σινιόρα άρχισαν να δέχονται επίθεση από οπαδούς των “Κόκκινων”, οι οποίοι παραβίασαν τα κιγκλιδώματα ασφαλείας, αναγκάζοντάς τους σε οπισθοχώρηση. Πίσω από τους Ιταλούς, φανταστείτε έναν ογκώδη τοίχο. To μένος των επιτειθέμενων θα αναγκάσει τους μπροστινούς να συνθλίψουν τους συνοπαδούς τους που βρίσκονταν από πίσω τους πάνω σε αυτόν τον τοίχο, λόγω της πίεσης, ο οποίος στο τέλος γκρεμίστηκε! Ορισμένοι “ακροβάτες” κατάφεραν και αναρριχήθηκαν πάνω του, βγαίνοντας εκτός γηπέδου και γλιτώνοντας.
Όμως 39 στον αριθμό άνθρωποι δεν είχαν την ίδια τύχη. 32 Ιταλοί, 4 Βέλγοι και μαζί τους 2 Γάλλοι και 1 ΒορειοΙρλανδός, σημείωσαν τον τραγικό απολογισμό των νεκρών. Οι τραυματίες άγγιξαν τους 600… Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι ο αγώνα διεξήχθη κανονικά! Για την ιστορία, αυτός ο τίτλος ήταν ο πρώτος της Γηραιάς Κυρίας επί του θεσμού, καθώς επικράτησε με 1-0 της Λίβερπουλ. Εκ των 58.000 θεατών, προφανώς είτε δεν γύρισαν ποτέ σπίτι τους, είτε άργησαν αρκετά…
Η αιτιολογία συνέχισης της συνάντησης ήταν η αποφυγή περισσότερων βίαιων εξωαγωνιστικών συγκρούσεων… Η τότε “σιδηρά κυρία” των Βρετανών, Μάργκαρετ Θάτσερ, είχε άλλη γνώμη! Η ποινή της UEFA άφηνε 6 χρόνια εκτός ευρωπαϊκών κυπέλλων την Λίβερπουλ, άλλα μόνο αυτό το γεγονός δεν αρκούσε. Κάπως έτσι, Θάτσερ και UEFA θα ‘ρθουν εγκαίρως σε συνεννόηση, προκειμένου όλοι οι αγγλικοί σύλλογοι να μην δουν την πόρτα της εξόδου σε Ευρωπαϊκό θεσμό για τα επόμενα 5 χρόνια.
Μικρότερη ποινή εξασφάλισαν οι ιθύνοντες για τους Μπιανκονέρι, οι οποίοι την επόμενη χρονιά υποχρεώθηκαν να αγωνιστούν δίχως οπαδούς στο πλάι τους για τα εντός έδρας ματς της Ευρώπης. Από την άλλη, σε ό,τι αφορά το στάδιο, αυτό δεν άλλαξε μόνο διαρρύθμιση για λόγους ασφαλείας, αλλά και ταυτότητα! Πλέον, οι Βέλγοι μας το συστήνουν ως King Baudouin Stadium. Είναι το ίδιο γήπεδο που εν έτει 1996, φιλοξένησε έναν άλλο τελικό, εκείνο του Κυπέλλου Κυπελλούχων, αφού πρώτα είχε υποστεί βελτιωτικές αλλαγές στον ίδιο μαρτυρικό τοίχο και είχε προσαρμοστει σε άλλα στάνταρ ασφαλείας, εντός και εκτός θυρών!
H τραγωδία του Heysel, ακόμα μέχρι και σήμερα, περνάει στα… ψιλά. Τα Ευρωπαϊκά στελέχη αλλά και οι Βέλγοι ιθύνοντες προσπαθούν να “ξεχάσουν” μία τραγωδία που σε μία περίοδο που η οπαδική βία είχε πάρει τα πάνω της, απλά ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Η αδιανόητη οργάνωση του τελικού που οδήγησε στην τραγική κατάληξη και η ακόμα περισσότερο αδιανόητη διεξαγωγή του μετά τα όσα έγιναν, ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Μέχρι και σήμερα, το θέμα αντιμετώπιζεται ως ταμπού, ως κάτι που πρέπει απλά να ξεχαστεί και όχι να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή.
