“Πόλεμος” επί ελβετικού εδάφους; Κι όμως! Μπορεί από το Μουντιάλ του 1954 να έχει μείνει στην ιστορία περισσότερο ο τελικός του, “το θαύμα της Βέρνης” όμως νωρίτερα είχε προηγηθεί ένα επεισοδιακό παιχνίδι που τιτλοφορήθηκε ως “η μάχη της Βέρνης” και πιθανώς επηρέασε και την εξέλιξη του τελικου.
Η πορεία των δύο αντιπάλων
Στις 27 Ιουνίου του 1954, Ουγγαρία και Βραζιλία τέθηκαν αντιμέτωπες στον προημιτελικό της διοργάνωσης. Οι Ούγγροι είχαν αδιαμφισβήτητα την καλύτερη ομάδα του τουρνουά ακόμα κι αν στο τέλος δεν το κατέκτησαν. Η επιθετική τους γραμμή ήταν μια από τις πιο ποιοτικές στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου: Πούσκας, Χιντεγκούτι, Κοτσίς, Τσίμπορ! Η Ουγγαρία έπαιξε φανταστικό ποδόσφαιρο στα δύο κι όχι τρία (λόγω ενός περίεργου φορμάτ) ματς του ομίλου ισοπεδώνοντας τη Νότια Κορέα με 9-0 και τη Δυτική Γερμανία με 8-3 όμως θα έχανε μέχρι τον τελικό τον ηγέτη της, Φέρεντς Πούσκας λόγω τραυμαστισμού.
Η Βραζιλία από την άλλη έγλειφε τις πληγές του Μαρακανάζο τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ένας από τους λόγους που ο αγώνας με την Ουγγαρία εξελίχθηκε σε επική κλωτσοπατινάδα ήταν κι η εύθραυστη ψυχολογία των Βραζιλιάνων μπροστά στο φόβο μιας νέας αποτυχίας. Στον όμιλο, η Selecao είχε σκορπίσει μεν στην πρεμιέρα το Μεξικό με 5-0 αλλά κόντρα στη Γιουγκοσλαβία δυσκολεύτηκε πολύ αποσπώντας μόνο ισοπαλία και πάνω από το “στρατόπεδο” της είχαν αρχίσε να μαζεύονται “μαύρα σύννεφα”.
Τι συνέβη κατά τη διάρκεια του αγώνα
Το ματς στο Στάδιο Wankdorf ξεκίνησε υπό καταρρακτώδη βροχή αλλά και με απόλυτη κυριαρχία της Ουγγαρίας που στο 7ο λεπτό ήταν ήδη μπροστά με 2-0 χάρη σε γκολ των Χιντεγκούτι και Κοτσίς! Ο Ντζάλμα Σάντος μείωσε με πέναλτι στο 18’ και το πως θυμάται ο ίδιος εκείνη την εκτέλεση είναι ενδεικτικό του κλίματος που επικρατούσε στις τάξεις της Selecao: ” Δεκαοχτώ λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα κερδίσαμε πέναλτι. Ο Ντίντι είπε “όχι”. Ο Ζουλίνιο το ίδιο. Από τον πάγκο είπαν να το εκτελέσω εγώ. Ευτυχώς που σκόραρα. Αν το είχα χάσει θα με κατηγορούσαν μέχρι σήμερα. Θα είχα γίνει το εξιλαστήριο θύμα όπως ο Μπαρμπόσα”, (σ.σ γκολκίπερ της Βραζιλίας το 1950).
Το περιστατικό όμως που έμελλε να αλλάξει το ρου της ανάμέτρησης ήταν ο καταλογισμός ενός ανύπαρκτου πέναλτι υπέρ της Ουγγαρίας από τον Άγγλο διαιτητή, Άρθουρ Έλλις στο 60ο λεπτό. Το πρόβλημα δεν ήταν τόσο το πέναλτι όσο η ψυχολογική κατάσταση των Βραζιλιάνων που δεν πίστευαν στους εαυτούς τους ότι θα μπορούσαν να επιστρέψουν από το 3-1. Η φασαρία πάντως δεν ξεκίνησε από παίκτες αλλά από Βραζιλιάνους φιλάθλους και δημοσιογράφους (!) που εισέβαλλαν στον αγωνιστικό χώρο όντες έξαλλοι με την αδικία και απομάκρυνθηκαν από την αστυνομία.
Ωστόσο, ο εκνευρισμός πέρασε στους παίκτες και το τελευταίο 20λεπτο του αγώνα μετατράπηκε σε παρωδία με τρεις εξ αυτών (Μπόζικ για Ουγγαρία, Νίλτον Σάντος και Τότσι για Βραζιλία) να αποβάλλονται για βίαιη συμπεριφορά. Μάλιστα, Μπόζικ και Νίλτον Σάντος πιάστηκαν κανονικά στα χέρια μετά από σκληρό φάουλ του Βραζιλιάνου στον Ούγγρο! Ανάμεσα στα δολοφονικά τάκλιν, τις σπρωξιές, τις αγκωνιές και τις μπουνιές μπήκαν ακόμη δύο γκολ, ένα για κάθε ομάδα, με το τελικό σκόρ να διαμορφώνεται στο 4-2.
Το… main event διεξήχθη στη λήξη του 90λεπτου!
Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμη! Με τη λήξη του αγώνα ξεκίνησε ένα απίστευτο …’Royal Rumble’ (για όσους ξέρετε από κατς) με τη συμμετοχή απρόβλεπτων πρωταγωνιστών όπως ο Βραζιλιάνος εκφωνητής του αγώνα, οι προπονητές των δύο εθνικών ομάδων, ο Υπουργός Αθλητισμού της Ουγγαρίας που δέχθηκε ποδοσφαιρικά παπούτσια κατακέφαλα από τον προπονητή της Βραζιλίας και ο Φέρεντς Πούσκας που θεωρητικά ήταν τραυματίας κι είχε μείνει εκτός αγώνα αλλά αποδείχθηκε εξαιρετικά επιδέξιος στις πολεμικές τέχνες! Ο Ούγγρος προπονητής Γκούσταβ Σέμπες χρειάστηκε ράμματα στο πρόσωπο λόγω ρίψης μπουκαλιού ενώ ο μέσος της Βραζιλίας Πινιέιρο είχε την ίδια τύχη με θύτη τον Πούσκας! Η φυσούνα και τα αποδύτηρια έγιναν “καλοκαιρινά” με τους Βραζιλιάνους να κάνουν “λίμπα” το χώρο φιλοξενίας της Ουγγαρίας. Μετά από 20 λεπτά “φιλοφρονήσεων” η ελβετική αστυνομία κατάφερε επιτέλους να επιβάλλει την τάξη.
Η “κληρονομιά” που άφησε η “Μάχη της Βέρνης”
Προς έκπληξη όλων, η FIFA δεν ασχολήθηκε καν με το περιστατικό επιτρέποντας στους αστέρες των Ούγγρων να αγωνιστούν κανονικά σε ημιτελικό και τελικό και αναθέτοντας την τιμωρία τους στις εθνικές τους ομοσπονδίες.
Ο Άγγλος διαιτητής του παιχνιδιού δήλωσε μετά από χρόνια τα εξής: “ “Νόμιζα ότι θα ήταν το καλύτερο παιχνίδι που θα έβλεπα ποτέ. Ένιωθα ότι ήμουν στην κορυφή του κόσμου επειδή με είχαν ορίσει γι’ αυτό τον αγώνα. Αν η πολιτική και η θρησκεία τους είχαν κάποια σχέση με αυτό δεν ξέρω, αλλά συμπεριφέρθηκαν σαν ζώα. Ήταν ντροπή. Ήταν ένας φρικτός αγώνας. Κανονικά θα έπρθα είχαν αποβληθεί τόσοι πολλοί παίκτες που το παιχνίδι θα είχε διακοπεί. Η μόνη μου σκέψη ήταν ότι ήμουν αποφασισμένος να το τελειώσω”.
“Η πολιτική και θρησκεία” στα οποία αναφέρθηκε ο Άρθουρ Έλις είχαν να κάνουν με την αντίθεση της πολιτικής κατεύθυνσης της κομμουνιστική Ουγγαρίας με την πιο συντηρητική και βαθιά θρησκευόμενη Βραζιλία αλλά μοιάζουν να μην έχουν βάση σαν αιτίες της συμπλοκής.
Το σκηνικό πάντως αποπροσανατόλισε την Ουγγαρία που μπλέχθηκε ηλιθιωδώς σε μια ανούσια διαμάχη κι ενω προηγούνταν με δύο γκολ! Δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι ήταν ο αποκλειστικός λόγος που έχασε τη φόρα της αλλά τα αποτελέσματα μιλάνε από μόνα τους: στον ημιτελικό χρειάστηκε την παράταση για να επιβληθεί με 4-2 ενώ στον τελικό το εκπληκτικό της ξεκίνημα στο ματς με 2-0 “διαγράφηκε” από το “Θαύμα της Βέρνης” των Γερμανών. Αλλά γι’ αυτό θα τα πούμε σε άλλο άρθρο.
