Κάθε φίλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ οφείλει να γνωρίζει το όνομα της ιταλικής Varese, της μεγαλύτερης δυναστείας στην ιστορία όχι απλά του μπάσκετ αλλά του Ευρωπαϊκού αθλητισμού! Σε κανένα άλλο από τα κορυφαία ομαδικά αθλήματα στην Ευρώπη δεν κατάφερε μία ομάδα να αγωνιστεί σε 10 συνεχόμενους τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών!
Τα πρώτα χρόνια
Το Varese είναι μια κωμόπολη του ιταλικού Βορρά, μόλις 1 ώρα μακριά από το κοσμοπολίτικο Μιλάνο. Με πληθυσμό μόλις 80.000 κατοίκων μοιάζει ανεξήγητο πως μπόρεσε η μικρή αυτή πόλη να γίνει το επίκεντρο του ιταλικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ για ολόκληρη τη δεκαετία των 1970s. Κι όμως ήταν η Varese που εκτόξευσε τη δημοφιλία του αθλήματος στη χώρα.
Ο σύλλογος ιδρύθηκε με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945 ως Pallacanestro Varese με ερυθρόλευκα χρώματα. Η καθοριστική καμπή στην ιστορία της ήταν όταν πέρασε στα χέρια της εύπορης οικογένειας Borghi την δεκαετία του 60’. Η οικογένεια Borghi αποτελούταν από τρία αδέλφια εκ των οποίων, ο μεσαίος, ο Giovanni εξελίχθηκε στον απόλυτο διοικητικό ηγέτη της ομάδας. Οι Borghi ήταν σπουδαίοι επιχειρηματίες στο χώρο των ηλεκτρικών συσκευών, εμπορεύονταν κυρίως ψυγεία και η εταιρεία τους, η Ignis ήταν η κορυφαία στο είδος της σε όλη την Ιταλία. Τα έσοδα από τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες επέτρεψαν στα αδέρφια να εμπλακούν με την ομάδα της πόλης τους και πραγματικά να την απογειώσουν. Το όνομα του συλλόγου άλλαξε σε Ignis Varese όπως και τα χρώματα που έγιναν κίτρινο και μπλε λόγω του χορηγού.
Οι πρωταγωνιστές
Ο Giovanni Borghi κατάλαβε πως για να κυριαρχήσει στο ιταλικό πρωτάθλημα θα έπρεπε να πείσει τα μεγαλύτερα ταλέντα της χώρας να έρθουν στο Varese και ξεκίνησε ένα “παιδομάζωμα”, το οποίο παρήγαγε απίστευτους αθλητές. Με πρώτο και καλύτερο τον Dino Meneghin ή αλλιώς τον σπουδαιότερο σέντερ που ανέδειξε ποτέ το ιταλικό μπάσκετ. Δεν θα ήταν υπερβολή να δίναμε στον Meneghin τον τίτλο του “Ευρωπαίου Bill Russell”, όντας ο παίκτης με τις περισσότερες κατακτήσεις Euroleague (7) στα χρονικά του θεσμού! Ο θηριώδης σέντερ ήταν ο ορισμός του “iron man” καθώς αγωνίστηκε 836 φορές και πέτυχε συνολικά 8,560 πόντους στο ιταλικό πρωτάθλημα πριν αποσυρθεί σε ηλικία 44 ετών! Μετά από 14 ολόκληρα χρόνια στο Βαρέζε ακολούθησε μια γεμάτη δεκαετία στην Olimpia Milano όπου κατέκτησε ακόμα δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών. Το 2003 εισήχθη στο Hall of Fame του αθλήματος ενώ ο γιος του, Andrea έκανε μια πολύ καλή καριέρα τη δεκαετία του 1990 παίζοντας κι αυτός στη Varese!
Ο Dino Meneghin φορώντας τα χρώματα της Olimpia Milano!
Δίπλα στον κορυφαίο Meneghin βρέθηκαν κι οι Ottorino Flaborea (γνωστός κι ως “Captain Hook” από το αλάνθαστο hook shot του), Aldo Ossola, Edoardo Rusconi, Paolo Vittori, Ivan Bisson και Marino Zanatta που δημιούργησαν ένα ισχυρό ιταλικό πυρήνα, ο οποίος κατέκτησε εγχώριους τίτλους με ευκολία. Μετά τις πρώτες άκαρπες, αναγνωριστικές “πτήσεις” στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ο Giovanni Borghi κατάλαβε πως χρειαζόταν να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη για να προσελκύσει κορυφαίους ξένους παίκτες. Ο πρώτος που έκανε τη διαφορά ήταν ο δαιμόνιος γκαρντ, Manolo Raga από το Μεξικό. Με τις κατάλληλες προσθήκες Αμερικανών παικτών όπως του απίστευτου σκόρερ Bob Morse, το ρόστερ της ομάδας ισχυροποιήθηκε και η Varese κοίταξε στα μάτια τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Βέβαια, ένα τέτοιο ρόστερ χρειαζόταν και τον κατάλληλο προπονητή, ο οποίος ήταν ο Alexander Nikolic, ή αλλιώς ο “πατέρας” του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ και μέντορας των Dusan Ivkovic και Zeljko Obradovic.
Από την απόλυτη καταξίωση στον υποβιβασμό
Η Ignis έφτασε λοιπόν σε 10 συνεχόμενους τελικούς από το 1970 μέχρι το 1979, έχοντας ποσοστό επιτυχίας 50% καθώς κατέκτησε 5 από αυτούς. Τα πρώτα χρόνια η κύρια κόντρα της ιταλικής ομάδας ήταν με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Σε 3 τελικούς το σκορ “έγραψε” 2-1 υπέρ των Ιταλών, οι οποίοι ενδιάμεσα του 2ου και του 3ου τελικού είχαν επικρατήσει και της Jugoplastika το 1972.
Το 1973 ο Nikolic αποχώρησε από την ομάδα, της οποίας τα ηνία ανέλαβε ο καλύτερος Ιταλός προπονητής της εποχής, Sandro Gamba. Το νέο μεγάλο ευρωπαϊκό ντέρμπι ήταν αυτό ανάμεσα στη Varese και την Real Madrid. Οι δυο τους συναντήθηκαν σε 4 τελικούς μέσα σε 5 χρόνια (1974-76 και 1978) με το σκορ να λήγει ισόπαλο, 2-2! Μέχρι το τέλος της δεκαετίας η Varese έχασε σε ακόμα δύο τελικούς από την Maccabi το 1977 και τη γιουγκοσλαβική Bosna Sarajevo το 1979.
Ο θάνατος των αδερφών Borghi και κυρίως του Giovanni το 1975 σηματοδότησε το τέλος μια εποχής καθώς τα παιδιά τους αδιαφόρησαν για το μέλλον τόσο της ομάδας όσο και της εταιρείας Ignis, την οποία πούλησαν στον ολλανδικό κολοσσό, Phillips.
Η Varese έπαιξε σε υψηλό επίπεδο μέχρι τις αρχές του 90’ κατακτώντας μάλιστα ένα Κύπελλο Σαπόρτα (1980) ενώ έφτασε άλλες δύο φορές στο F4 του Κυπέλλου Κόρατς. Την δεκαετία του 1990 η ομάδα έπεσε σε ανυποληψία φτάνοντας μέχρι και τον υποβιβασμό στη δεύτερη κατηγορία. Τη σεζόν 1998-99 η Varese είχε μια αναλαμπή όταν και κατέκτησε για τελευταία φορά το πρωτάθλημα Ιταλίας. Σήμερα την βρίσκουμε σε ρόλο κομπάρσου στην πρώτη κατηγορία αλλά με τις δάφνες του παρελθόντος να μένουν ανέγγιχτες!
