«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που ξεχωρίζει τους πολύ μεγάλους συλλόγους; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν «οι τίτλοι που έχουν κατακτήσει». Κάποιοι άλλοι θα προσθέσουν «πόσα εκατομμύρια φιλάθλους έχουν». Μερικοί ίσως αναφέρουν την οικονομική ευρωστία και την άνεση που αυτή τους προσφέρει να υπογράφουν σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Παρ’ ότι όλα αυτά ισχύουν λιγότερο ή περισσότερο, εγώ θα έβαζα στη συζήτηση και κάτι ακόμη – το «αν στα πέτρινα χρόνια τους συνεχίζουν να προσελκύουν νέους οπαδούς». Η Inter λοιπόν, την ιστορία της οποίας θα προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε όσο πιο σύντομα γίνεται, είναι ένας από αυτούς τους σπάνιους συλλόγους που διαθέτει όλα αυτά τα στοιχεία ώστε ορθώς να θεωρείται ένας από τους κορυφαίους συλλόγους παγκοσμίως.

Η αφορμή για την ίδρυση

Η ιστορία θυμίζει την αντίστοιχη των ομάδων του Merseyside, όταν η Liverpool δημιουργήθηκε από τα σπλάχνα της Everton. Με τη διαφορά πως αντίθετα με τους Άγγλους που η διαφωνία τους ήταν οικονομικού τύπου, στους Ιταλούς ήταν καθαρά ιδεολογική! Ο λόγος που 44 μέλη, μεταξύ των οποίων ο ζωγράφος Giorgio Muggiani που σχεδίασε και το πρώτο logo της Inter, αποφάσισαν να αποσχιστούν από τη Milan και να ιδρύσουν τον δικό τους νέο σύλλογο, ήταν η επιθυμία τους αυτός ο νέος σύλλογος να κάνει ευπρόσδεκτους ποδοσφαιριστές από όλα τα πιθανά μέρη του Κόσμου.Στις 9 Μαρτίου του 1908, η ιδρυτική διακήρυξη της Inter φρόντισε να ξεκαθαρίσει την ιδεολογική βάση πάνω στην οποία θα πορευόντουσαν οι ”Nerazzurri”:

Questa notte splendida darà i colori al nostro stemma: il nero e l’azzurro sullo sfondo d’oro delle stelle. Si chiamerà Internazionale, perchè noi siamo fratelli del mondo.  

Ο σύλλογος λοιπόν ονομάστηκε ”Internazionale” «επειδή είμαστε αδέρφια του Κόσμου». Δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο χαρακτηριστική φράση και ονομασία ώστε να αποδώσει πιο ορθά τον Διεθνή χαρακτήρα που ήθελαν να δώσουν οι ιδρυτές σε αυτόν τον νέο φιλόδοξο σύλλογο.

Τα Πρώτα Βήματα (1908-1928)

Η Inter, που τα πρώτα χρόνια αγωνίστηκε στο Campo di Ripa Ticinese, φρόντισε να κάνει εξ αρχής αισθητή την παρουσία της κατακτώντας το Πρωτάθλημα της σεζόν 1909-1910. Επικράτησε σε αγώνα μπαράζ της Pro Vercelli με το μυθικό 10-3! Προπονητής και αρχηγός ήταν ο Μιλανέζος μέσος Virgilio Fossati. Ο Fossati έγινε ο πρώτος παίκτης της Inter που αγωνίστηκε στην Εθνική Ιταλίας, της οποίας μάλιστα διετέλεσε και αρχηγός. Δυστυχώς όμως έφυγε από τη ζωή μόλις στα 25 του χρόνια, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1913 η Inter μεταφέρθηκε στο Campo di via Goldoni και λίγο μετά τη λήξη του πολέμου κατακτά και δεύτερο τίτλο, τη σεζόν 1919-20, αυτή τη φορά επικρατώντας της Livorno με 3-2 στον τελικό του Πρωταθλήματος. Λίγα χρόνια αργότερα, στις 19/9/1926, η συμπολίτισσα Milan εγκαινίασε το νέο της τότε γήπεδο, το San Siro, με έναν αγώνα κόντρα στην Inter. Οι Nerazzurri χάλασαν κάπως τη fiesta των Rossoneri επικρατώντας με το εντυπωσιακό 6-3!

Παράξενα Χρόνια (1928-1945)

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

Η δικτατορία που εγκαθίδρυσε ο Benito Mussolini έφερε την Internazionale σε δυσμένεια, αφού το όνομα και μόνο της ομάδας ηχούσε πολύ άσχημα στα εθνικιστικά αυτιά του φασιστικoύ κόμματος. Εξανάγκασαν λοιπόν την Inter σε μετονομασία (”Ambrosiana” από τον προστάτη Άγιο του Milano) και αλλαγή φανέλας (λευκή με κόκκινο σταυρό όπως η σημαία της πόλης). Οι οπαδοί της ομάδας όμως προς τιμήν τους συνέχιζαν να φωνάζουν ”Inter” στο γήπεδο με αποτέλεσμα σύντομα να επανέλθουν οι Nerazzurri φανέλες και η ομάδα να μετονομαστεί ξανά, αυτήν τη φορά σε ”Ambrosiana-Inter”. Στο αγωνιστικό κομμάτι, η Inter το 1930 μεταφέρθηκε στην Arena Civica και πρόσθεσε μερικούς ακόμη τίτλους στη φαρέτρα της, έχοντας στις τάξεις της έναν από τους κορυφαίους Ιταλούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, τον Giuseppe Meazza. Ο μικροκαμωμένος Μιλανέζος επιθετικός (που προηγουμένως είχε απορριφθεί από τη Milan) σημείωσε γύρω στα 240 γκολ σε 348 εμφανίσεις το διάστημα 1927-40, βοηθώντας τα μέγιστα τους Nerazzurri να κατακτήσουν άλλα τρία Πρωταθλήματα (1930,1938, 1940) και το πρώτο τους Coppa Italia, το ’39. 

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»
O Giuseppe Meazza

Μετά τον Πόλεμο (1945-1960)

Με τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα των φασιστών, οι Nerazzurri ανέκτησαν επιτέλους το αυθεντικό τους όνομα – και δεν θα το ξανά έχαναν ποτέ! Η Internazionale επέστρεψε λοιπόν και το 1947 ξεκίνησε να μοιράζεται «στέγη» με τη Milan στο San Siro (μετέπειτα ”Giuseppe Meazza”) – κατάσταση που έμελλε να συνεχιστεί καθ’ όλην τη διάρκεια της ιστορίας των δύο συλλόγων!Στο αγωνιστικό κομμάτι. μετά από διάφορους πειραματισμούς βρήκε στο πρόσωπο του Alfredo Foni – έστω και προσωρινά – τον προπονητή που θα την επανέφερε στις επιτυχίες. Ο πρώην αμυντικός της Εθνικής Ιταλίας που κατέκτησε το Mundial του 1938, χάρισε στην Inter δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα τις σεζόν 1952-53 και ’53-’54 τερματίζοντας μπροστά από τις Juventus και Milan.Αμέσως μετά, το 1955, πρόεδρος αναλαμβάνει ο Angelo Moratti – πρόσωπο και οικογένεια που έμελλε να συνδέσουν το όνομά τους όσο κανείς άλλος με την ιστορία της Inter…

La Grande Inter (1960 – 1968)

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»
Mazzola και Herrera

Κι αν στα πρώτα 50 χρόνια της ιστορίας της η Inter είχε δείξει πως ήταν ένας από τους σπουδαίους Ιταλικούς συλλόγους, κατακτώντας 7 Πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο, πλέον είχε φτάσει η στιγμή να δικαιώσει το όνομά της (Internazionale=Διεθνής) αποδεικνύοντας πως σιγά-σιγά θα έπρεπε να θεωρείται και ένας από τους κορυφαίους συλλόγους Παγκοσμίως.Η πρόσληψη του Helenio Herrera, έμελλε να προσφέρει περισσότερα από όσα είχαν φανταστεί οι Nerazzurri! Ο τεράστιος Αργεντίνος προπονητής, φρόντισε να φέρει μαζί του από τη Barcelona τον Ισπανό playmaker, Luis Suarez, ο οποίος μόλις είχε αναδειχθεί «Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς». Τακτικά ο Herrera εξέλιξε την ιδέα του Karl Rappan. Πρόσθεσε έναν libero στο ”Verrou” του Ελβετού συναδέλφου του και μετέτρεψε το ”Catenaccio” σε μία από τις σημαντικότερες καινοτομίες στην ιστορία του αθλήματος.

Το σύστημα του Herrera ξεκινούσε ως 4-5-1 και πάρα πολύ εύκολα σε κατάσταση επίθεσης άλλαζε σε 3-6-1, 3-5-2, 3-4-3, ακόμη και 3-3-4, αναλόγως με τις κινήσεις που έκαναν οι πλάγιοι παίκτες! Η Inter έγινε απροσπέλαστη στην άμυνα, ταυτόχρονα όμως και πολύ επικίνδυνη στην επίθεση. Ο Herrera ζητούσε να παίζουν κάθετα και η μπάλα αν είναι δυνατόν να φτάνει στην αντίπαλη περιοχή με τρεις πάσες! Παίκτες-κλειδιά για την επιτυχία του ”Catenaccio” υπήρξαν οι δύο πλάγιοι μπακ. Ο Tarcisio Burgnich που ξεκινούσε ως δεξιός μπακ στην τετράδα μπορούσε εξίσου εύκολα είτε να ανέβει, είτε πιο συχνά να καλύπτει ως κεντρικός αμυντικός τις στιγμές που ο Giacinto Facchetti, ένας απολύτως πρωτοπόρος αριστερός fullback, ανέβαινε όλη την πλευρά – αδιανόητο για εκείνην την εποχή! Εάν σε αυτούς προσθέσουμε τον αρχηγό Armando Picchi που όρισε τη θέση του libero, τον Βραζιλιάνο δεξιό εξτρέμ Jair, τον αριστερό μεσοεπιθετικό Mario Corso και τον εκπληκτικό επιθετικογενή δεξιό μέσο (και ενίοτε φορ), Sandro Mazzola, τότε έχουμε τον κορμό που οδήγησε την Inter ψηλά – πολύ ψηλά! 

Σε αυτό το διάστημα οι Nerazzurri κατέκτησαν τρεις φορές το Πρωτάθλημα, δύο φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών (ο προπομπός του τωρινού Champions League) και άλλες τόσες το Διηπειρωτικό! Στο Ιταλικό Πρωτάθλημα τη σεζόν 1962-63 άφησαν στη δεύτερη θέση τη Juventus, τη σεζόν 1964-65 τη Milan και την επόμενη τη Bologna. Στην Ευρώπη, το 1964 στον τελικό της Βιέννης η Inter με δύο γκολ του Mazzola και ένα του Milani κέρδισε με 3-1 τη Real Μαδρίτης και κατέκτησε το Πρώτο Ευρωπαϊκό της ιστορίας της. Επιτυχία που επανέλαβε την επόμενη χρονιά κερδίζοντας μέσα στο San Siro 1-0 την Benfica, με γκολ του Jair. Αυτές τις δύο χρονιές φρόντισε όμως να κατακτήσει και τον Κόσμο! Το 1964 μπορεί να ηττήθηκε με 1-0 από την Independiente στην Αργεντινή, κέρδισε όμως με 2-0 στο Μιλάνο και έστειλε τη διαδικασία σε μπαράζ που έγινε τρεις μέρες μετά στη Μαδρίτη! Εκεί οι Nerazzurri επικράτησαν με 1-0 με γκολ του Corso στο 110ο λεπτό και μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια κατέκτησαν και το πρώτο τους Διηπειρωτικό Κύπελλο! Η ίδια επιτυχία επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά (1965) πάλι κόντρα στην Independiente – αυτή τη φορά όμως χωρίς τόσο δράμα! Οι Nerazzurri κέρδισαν άνετα με 3-0 στο San Siro και κατάφεραν να κρατήσουν το 0-0 στη ρεβάνς, μπροστά σε 80.000 Αργεντίνους.

Σποραδικές επιτυχίες (1968-1995)

Ο Helenio Herrera αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία και ο Angelo Moratti από την προεδρία της Inter. Νέος πρόεδρος αναλαμβάνει ο Ivanoe Fraizzoli και όπως είναι φυσιολογικό οι πολλές αλλαγές έφεραν αστάθεια. Η πρώτη επιτυχία μετά την ιστορική ”Grande Inter” περίοδο ήρθε το 1971 όταν υπό τις οδηγίες του πρώην ποδοσφαιριστή της Inter, Giovanni Invernizzi, οι Nerazzurri κατέκτησαν το ενδέκατο Πρωτάθλημα της ιστορίας τους.Αυτός όμως που χάρισε μερικούς μαζεμένους τίτλους στην Inter ήταν ο Eugenio Bersellini, ένας προπονητής διάσημος για τις πολύ σκληρές προπονήσεις στις οποίες υπέβαλε τους ποδοσφαιριστές του.Με αυτόν στο τιμόνι οι Nerazzurri κατέκτησαν το Κύπελλο Ιταλίας του 1978, κερδίζοντας με ανατροπή στον Τελικό της Ρώμης τη Napoli, χάρις σε γκολ των Alessandro Altobelli και Graziano Bini.

Το 1979-80 ήρθε και το δωδέκατο Πρωτάθλημα για την Inter, η οποία άφησε στη δεύτερη θέση τη Juventus. Στις 3 Μαρτίου του ’80 το San Siro μετονομάστηκε σε ”Giuseppe Meazza” προ τιμήν του σπουδαίου Μιλανέζου ποδοσφαιριστή, ενώ δύο μήνες μετά υποβιβάστηκαν στη Serie B οι Milan και Lazio για συμμετοχή αρκετών παικτών τους σε στημένους αγώνες – υπόθεση γνωστή ως ”Totonero 1980”. Ο τρίτος τίτλος για τον allenatore Bersellini ήρθε το ’82 όταν η Inter κατέκτησε το Coppa Italia κόντρα στην Torino. Στον πρώτο τελικό οι Nerazzurri επικράτησαν στο Meazza με 1-0 χάρις σε γκολ του σπουδαίου Aldo Serena ενώ στον δεύτερο έφεραν 1-1 στο Torino.Το 1984 νέος Πρόεδρος της Inter γίνεται ο Ernesto Pellegrini και δύο χρόνια μετά προσλαμβάνει τον θρύλο της Milan (ως παίκτης) και της Juventus (ως προπονητής), Giovanni Trapattoni. Το καλοκαίρι του ’88 φέρνει από τη Bayern Μονάχου τους τρομερούς Γερμανούς Lothar Matthaus και Andreas Brehme και από τη Fiorentina τον Αργεντίνο striker Ramon Diaz. Οι μεταγραφές πιάνουν άμεσα τόπο αφού οι Nerazzurri στο τέλος της σεζόν κατακτούν άνετα το Πρωτάθλημα, με 11 βαθμούς διαφορά από τη Napoli του τεράστιου Diego Maradona!

Η Inter όμως δεν κατάφερε να ξανά επικρατήσει στο πρωτάθλημα και το μόνο που γλύκανε κάπως τους οπαδούς ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA το 1991. Στον πρώτο τελικό στο Meazza οι Nerazzurri κέρδισαν τους Giallorossi της Roma με 2-0 χάρις στα γκολ των Matthaus και Berti με αποτέλεσμα να μην τους επηρεάσει η ήττα με 1-0 στο Olimpico. Ο Trapattoni φεύγει και μετά από μία «πειραματική» και απολύτως απογοητευτική σεζόν, το Καλοκαίρι του ’92 αναλαμβάνει τα ηνία ο Μιλανέζος Osvaldo Bagnoli που το 1985 είχε χαρίσει Πρωτάθλημα στη Verona! Οι τρεις Γερμανοί φεύγουν, νέοι παίκτες έρχονται και η Inter καταλήγει στη δεύτερη θέση πίσω από τη Milan. Την επόμενη σεζόν όμως οι Nerazzurri είναι τραγικοί στο πρωτάθλημα και οριακά αποφεύγουν τον υποβιβασμό! Την ίδια στιγμή βεβαίως κατακτούν το Κύπελλο UEFA επικρατώντας της Austria Salzburg μέσα και έξω με 1-0… 

H πρώτη εποχή Massimo Moratti (1995-2004)

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

Ακριβώς 40 χρόνια αφότου ο Angelo Moratti ανέλαβε την προεδρία των Nerazzurri οδηγώντας τους εν συνεχεία στην χρυσή εποχή της ”Grande Inter”, είχε φτάσει η σειρά του γιου του, Massimo, να συνεχίσει την «οικογενειακή παράδοση». Το Καλοκαίρι του ’95 λοιπόν ξοδεύει ένα κάρο λεφτά για να φέρει στο Milano, μεταξύ άλλων, τον Paul Ince από τη Man.Utd αλλά και δύο ταλαντούχους λατινοαμερικάνους που έμελλε να εξελιχθούν σε κορυφαία πλάγια μπακ της σύγχρονης εποχής – τους Roberto Carlos και Javier Zanetti! Στο τέλος της σεζόν η Inter τερματίζει μόλις έβδομη, ο Roberto Carlos φεύγει για τη Real Μαδρίτης και ο Moratti ενισχύει τους Nerazzurri με παίκτες όπως οι Djorkaeff, Simeone, Zamorano. Η Inter βελτιώνεται, καταλήγει τρίτη στο πρωτάθλημα και φτάνει μέχρι τον τελικό του UEFA, εκεί όπου ηττάται από τη Schalke. 

Το Καλοκαίρι του ’97 ο Moratti αποφασίζει να βάλει ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη και κάνει το τεράστιο μπαμ αποκτώντας τον Ronaldo από τη Barcelona! Οι Nerazzurri του Luigi Simoni αυτήν τη φορά έχουν την καλύτερη ομάδα αλλά στερούνται το Πρωτάθλημα μετά από συνεχιζόμενες διαιτητικές αποφάσεις που ευνόησαν τη Juventus. Στην Ευρώπη πάντως κατακτούν στο Παρίσι το Κύπελλο UEFA κερδίζοντας τη Lazio άνετα με 3-0. Ο Moratti συνεχίζει να ξοδεύει αλλά την ίδια στιγμή αλλάζει και τους προπονητές σαν τα πουκάμισα. Η Inter τερματίζει όγδοη τη σεζόν 1998-99 αλλά ο διοικητικός ηγέτης των Nerazzurri δεν το βάζει κάτω και δίνει 150 εκατομμύρια για μεταγραφές – αμύθητο ποσό για την εποχή! Προσλαμβάνει τον καταξιωμένο Marcello Lippi για προπονητή και φέρνει έτοιμους πρωτοκλασάτους παίκτες όπως τους Christian Vieri, Clarence Seedorf, Angelo Peruzzi, Christian Panucci, Laurent Blanc, Vladimir Jugovic, μέχρι και τον δικό μας Γρηγόρη Γεωργάτο που βρισκόταν σε δαιμονιώδη φόρμα! Οι σοβαροί τραυματισμοί όμως των Vieri-Ronaldo δεν επέτρεψαν στους Nerazzurri να διεκδικήσουν το Πρωτάθλημα και κατέληξαν στην τέταρτη θέση. Η μετριότητα συνεχίστηκε και την επόμενη σεζόν που η Inter βγήκε πέμπτη 22 πόντους πίσω από την Πρωταθλήτρια Juventus… 

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

Και πάλι όμως ο Massimo προσπάθησε να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τον σύλλογο που τόσο λάτρευε. Προσέλαβε για προπονητή τον Hector Raul Cuper, που είχε οδηγήσει δύο συνεχόμενες χρονιές τη Valencia στον τελικό του Champions League. Μερικούς μήνες μετά, εκείνο το απόγευμα της 5ης Μαϊου 2002, ο πολυπόθητος τίτλος Πρωταθλήματος έμοιαζε να έχει πλησιάσει όσο καμία άλλη φορά από το 1989 και έπειτα! Την τελευταία αγωνιστική οι Nerazzurri ήθελαν νίκη στη Ρώμη επί της Lazio. Ο Vieri έβαλε μπροστά την Inter στο 12ο λεπτό ενώ την ισοφάριση του Poborsky απάντησε άμεσα ο Di Biagio κάνοντας το 1-2 για τους Nerazzurri στο 24ο λεπτό. Όλα έδειχναν να βρίσκονται υπό έλεγχο μέχρι τις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, εκεί που ένα παιδαριώδες λάθος του Gresko προσέφερε στον Poborsky το δεύτερο γκολ του και την ισοφάριση για τη Lazio. Στο δεύτερο μέρος οι Laziali πέτυχαν άλλα δύο γκολ σκορπίζοντας την απογοήτευση στους απανταχού φίλους των Nerazzurri. 

Το Καλοκαίρι του 2002 αποχωρούν οι Ronaldo (Real) και Seedorf (Milan) αλλά για άλλη μία φορά έρχονται σπουδαίοι παίκτες όπως οι Cannavaro και Crespo. Οι τραυματισμοί των επιθετικών όμως, της κοστίζουν και πάλι με αποτέλεσμα να μείνει με τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και την Ευρωπαϊκή «διάκριση» – αποκλεισμός στα ημιτελικά του Champions League. Η σεζόν 2003-04 βρίσκει την Inter στην τέταρτη θέση, 23 πόντους πίσω από την Πρωταθλήτρια Milan, η οποία έφτιαξε ένα εκπληκτικό κέντρο με πρώην παίκτες των Nerazzurri! Οι Seedorf – Pirlo θα αποτελούσαν ένα κορυφαίο δίδυμο στα χαφ – δίδυμο που στερήθηκε η Inter. Όπως στερήθηκε παλιότερα τον Sammer που διέπρεψε με την Dortmund κατακτώντας μέχρι και το Champions League, τον Bergkamp που αναγέννησε την Arsenal, τον Roberto Carlos που εξελίχθηκε στο κορυφαίο αριστερό fullback του πλανήτη, ακόμη και τον Ronaldo που απέδειξε στην Real ότι μόνο «τελειωμένος» δεν ήταν…

H επιστροφή της Μεγάλης Inter (2004 – 2011)

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

Τον Ιανουάριο του 2004 ο Massimo Moratti είχε παραιτηθεί από Πρόεδρος της αγαπημένης του Inter θέλοντας να «κάνει ένα βήμα πίσω και να δει τα πράγματα πιο καθαρά» όπως ο ίδιος είχε δηλώσει τότε. Παρέμεινε φυσικά ο ιδιοκτήτης του συλλόγου και έχρισε νέο πρόεδρο τον θρύλο της Inter και τότε αντιπρόεδρο, Giacinto Facchetti. Το Καλοκαίρι νέος προπονητής αναλαμβάνει ο Roberto Mancini, ο οποίος – κόντρα στις συνήθειες του Moratti – κινείται πάρα πολύ συντηρητικά στο μεταγραφικό παζάρι παίρνοντας κυρίως ελεύθερους ποδοσφαιριστές όπως τους Davids, Favalli, Cambiasso, Mihajlovic, ενώ φέρνει και δανεικό τον Veron από την Chelsea.

Το ρόστερ γεμίζει εμπειρία αλλά η ομάδα ως σύνολο δεν παύει να βρίσκεται ακόμη πολύ πίσω από τις κυρίαρχες Milan και Juventus. Τερματίζει λοιπόν στην τρίτη θέση. Με δύο νίκες όμως κόντρα στη Roma κατακτά το Coppa Italia μετά από 23 ολόκληρα χρόνια, «χρυσώνοντας το χάπι» για τους οπαδούς. Και το Καλοκαίρι του 2005 συνεχίζει να κινείται συντηρητικά, ξοδεύοντας λίγα χρήματα για να φέρει από τη Real, Figo, Solari και Samuel. Αγωνιστικά παρουσιάζει μία παρόμοια σεζόν καταλήγοντας στην τρίτη θέση – κατακτώντας όμως πάλι το Κύπελλο Ιταλίας κόντρα στη Roma!

Τον Μάιο του 2006 έρχεται στην επιφάνεια το σκάνδαλο ”Calciopoli”, η Εθνική Ιταλίας όμως πάει στα γήπεδα της Γερμανίας και κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο! Επιστρέφοντας πίσω στην Ιταλία χαλάει άμεσα το κλίμα αφού γίνεται η δίκη που αφαιρεί από τη Juventus τους δύο τελευταίους τίτλους και την υποβιβάζει στη Serie B. Ταυτόχρονα οι υπόλοιπες εμπλεκόμενες ομάδες (Milan, Lazio, Fiorentina, Reggina) αποφασίζεται να εκκινήσουν την επόμενη σεζόν με αφαίρεση βαθμών και «απονέμεται» στην Inter ως επιλαχούσα το Πρωτάθλημα της σεζόν 2005-06. 

Με όλες τις συνθήκες να έχουν διαμορφωθεί υπέρ τους, οι Nerazzurri γίνονται αυτόματα το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος της νέας σεζόν. Από το μεταγραφικό παζάρι παίρνουν τους Ibrahimovic, Vieira από την υποβιβασμένη Juventus και δύο εξαιρετικά πλάγια μπακ (Maicon, Grosso). Στο μεταξύ τον Σεπτέμβριο φεύγει από τη ζωή ο Πρόεδρος Facchetti και επιστρέφει στον ρόλο του ο Massimo Moratti. Αγωνιστικά η σεζόν εξελίσσεται περίπου όπως αναμενόταν με την Inter Πρωταθλήτρια, 22 βαθμούς μπροστά από τη Roma.Η Juventus επιστρέφει από τη Serie B αλλά δεν είναι ακόμη έτοιμη να διεκδικήσει το Πρωτάθλημα, η Roma όμως αυτήν τη φορά έδωσε μάχη μέχρι το τέλος. Τον Μάρτιο του 2008 οι Nerazzurri γιόρτασαν τα 100 χρόνια ιστορίας τους και δύο μήνες μετά την κατάκτηση ενός ακόμη Πρωταθλήματος. Ο Moratti όμως παρέμενε δυσαρεστημένος από τον Mancini και τον απολύει κυρίως λόγω της αδιάφορης Ευρωπαϊκής πορείας της Inter όλα αυτά τα χρόνια. 

Στις 2 Ιουνίου του 2008 ανακοινώνεται η πρόσληψη του ”Special One” – του Jose Mourinho, που στα μέσα της δεκαετίας είχε κατακτήσει την Ευρώπη με τη «μικρή» Porto και την Αγγλία με την ανανεωμένη Chelsea. Ο Πορτογάλος τεχνικός φέρνει στο Μιλάνο έναν από τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές της εποχής, τον Ricardo Quaresma που θεωρητικά θα έδενε τέλεια στο αγαπημένο 4-3-3 του συμπατριώτη του. Τελικά όμως άλλαξε τα αγωνιστικά του πλάνα. Και μπορεί η Ευρωπαϊκή διάκριση να μην ήρθε άμεσα, όμως το Scudetto κατέληξε και πάλι άνετα στους Nerazzurri, που άφησαν 10 πόντους πίσω Milan και Juventus.

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

Στο μεταγραφικό παζάρι του 2009 η Inter ανταλλάζει με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης Barcelona, τους Ibrahimovic-Eto’o και βάζει και 50 εκατομμύρια στα ταμεία της! Κίνηση ματ! Όχι για τους Καταλανούς όπως όλοι πίστεψαν τότε αλλά για τους Nerazzurri, οι οποίοι και ευελιξία απέκτησαν και με αυτά τα χρήματα βγήκαν στην αγορά και πήραν από την Genoa τους Diego Milito και Thiago Motta, από τη Real τον Wesley Sneijder και από τη Bayern Μονάχου τον Lucio. Αυτό που θα ακολουθούσε όμως μάλλον δεν το είχε φανταστεί κανείς – τουλάχιστον όχι τον Ιούλιο του ’09… Ο Mourinho όμως τα είχε μελετήσει όλα. Δεν έμεινε κολλημένος στο 4-3-1-2. Όταν χρειαζόταν το άλλαζε είτε σε 4-2-3-1, είτε σε 4-3-3, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει διαφορετικά τον εκάστοτε αντίπαλο και να παίρνει το maximum από τους παίκτες του σε κάθε αγώνα. 

Στις εγχώριες διοργανώσεις – για άλλη μία φορά – μεγάλη αντίπαλος της Inter υπήρξε η Roma, η οποία όμως στο τέλος υπέκυψε. Οι Nerazzurri κατέκτησαν το Κύπελλο κερδίζοντας τους «Ρωμαίους» 1-0 στην πόλη τους με γκολ του Milito, ενώ 10 μέρες μετά πήραν και το Πρωτάθλημα μέσα στη γραφική Siena – αφήνοντας δύο πόντους πίσω τους Giallorossi – πάλι με νίκη 1-0, πάλι με γκολ του Αργεντίνου striker.Στην Ευρώπη η Inter υπέταξε Chelsea στους 16 και CSKA Μόσχας στα προημιτελικά με 4 νίκες και πλέον θα αντιμετώπιζε στα ημιτελικά την Barcelona, η οποία εκείνη την εποχή είχε τη φήμη της «κορυφαίας ομάδας όλων των εποχών»!

Στο Meazza, αν και οι «Καταλανοί» προηγήθηκαν νωρίς, υπέκυψαν τελικά στην ανωτερότητα των Nerazzurri και δέχτηκαν μία «απρόσμενη» ήττα με 3-1. Στο Camp Nou η Inter έμεινε με 10 παίκτες μόλις στο 28ο λεπτό μετά την αποβολή του Motta. Οι εναπομείναντες παίκτες όμως συσπειρώθηκαν όσο ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου και πήραν μία τεράστια πρόκριση για τον τελικό της Μαδρίτης, εκεί όπου θα αντιμετώπιζαν τη Bayern Μονάχου.Οι Nerazzurri έχοντας φτερά στα πόδια καθάρισαν συνοπτικά τους Γερμανούς με δύο γκολ του Milito και πέτυχαν κάτι που δεν έχει πετύχει καμία άλλη Ιταλική ομάδα, να κάνουν Tripletta. Να κατακτήσουν δηλαδή σε μία σεζόν Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Champions League (Πρωταθλητριών). 

Το Καλοκαίρι του 2010 ο Mourinho φεύγει για τη Real Μαδρίτης και κάτοικος Milano γίνεται ο Rafa Benitez. Παρ’ ότι μένουν όλοι οι βασικοί παίκτες, η Inter χάνει τεράστιο έδαφος στο Πρωτάθλημα με αποτέλεσμα τον Δεκέμβριο να απολυθεί ο Ισπανός τεχνικός. Πρόλαβε πάντως, λίγες ημέρες πριν, να σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων κερδίζοντας άνετα στο Abu Dhabi 3-0 τη Mazembe από το Congo! Έτσι οι Nerazzurri κατέκτησαν και τα τρία «Διηπειρωτικά» στα οποία πήραν μέρος (1964, 1965, 2010)! Νέος προπονητής είναι πλέον ο Leonardo υπό τις οδηγίες του οποίου η ομάδα βελτιώνεται και κερδίζει αρκετά παιχνίδια όμως γνωρίζει έναν ντροπιαστικό αποκλεισμό από τη Schalke στα προημιτελικά του Champions League. Στην Ιταλία, παρά την προσπάθεια ανάκαμψης, όπως είναι φυσικό δεν καταφέρνει να φτάσει τη Milan και καταλήγει στη δεύτερη θέση. Τουλάχιστον όμως κατακτά το Κύπελλο με νίκη 3-1 επί της Palermo.

Tα «Πέτρινα Χρόνια» ( 2011-2019 )

Μπορεί η Ρώμη, ή στην περίπτωσή μας το Μιλάνο, να μην χτίστηκε σε μία μέρα αλλά όλες οι αυτοκρατορίες κάποια στιγμή πέφτουν. Έτσι συνέβη και με τη σύντομη αυτοκρατορία που έχτισε η Internazionale κατακτώντας 15 τίτλους σε 7 χρόνια! Οι Nerazzurri στα «πέτρινα χρόνια» τους δεν κατέκτησαν ούτε έναν τίτλο, ενώ στον πάγκο έχουν καθίσει 8 διαφορετικοί προπονητές! Gasperini, Ranieri, Stramaccioni, Mazzarri, Mancini, De Boer, Pioli, Spalletti… Κανείς δεν κατάφερε να επαναφέρει την Inter σε «αξιοπρεπείς» καταστάσεις. Το ’12 τερμάτισε έκτη στο Πρωτάθλημα, έφτασε ως τα προημιτελικά του Κυπέλλου ενώ στο Champions League αποκλείστηκε στους 16 από τη Marseille. Το ’13 υπήρξε χειρότερη κατρακύλα αφού κατέληξε ένατη στο Πρωτάθλημα και αποκλείστηκε στους 16 του Europa League.

Τα πράγματα για τον σύλλογο χειροτέρεψαν την επόμενη σεζόν. Ο Massimo Moratti, ο άνθρωπος που όχι μόνο λατρεύει την Inter αλλά είχε ξοδέψει και γύρω στο 1.5 δισεκατομμύριο από την προσωπική του περιουσία για μεταγραφές, αποχώρησε. Νέος «ηγέτης» των Nerazzurri έγινε ο Ινδονήσιος επιχειρηματίας και πολιτικός Erick Thohir, ιδιοκτήτης των Philadelphia 76ers μεταξύ άλλων, ο οποίος αγόρασε το 60% της Inter. Στο αγωνιστικό κομμάτι η ομάδα τερμάτισε στην πέμπτη θέση του Πρωταθλήματος και αποκλείστηκε στους 16 του Coppa Italia! Το ’15 τερμάτισε όγδοη στη Serie A, έφτασε στα προημιτελικά του Κυπέλλου και αποκλείστηκε στους 16 του Europa League. Τη σεζόν 2015-16 υπήρξε σαφής βελτίωση αφού η Inter βγήκε τέταρτη στο Πρωτάθλημα και αποκλείστηκε δύσκολα στα ημιτελικά του Κυπέλλου από τη Juventus. 

Τον Ιούνιο του ’16 υπήρξε πάλι αλλαγή ιδιοκτησίας αφού η Κινέζικη Suning αγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της Inter. Αγωνιστικά όμως ακολούθησε άλλη μία τραγική σεζόν. Το ’17 οι Nerazzurri βγήκαν έβδομοι στη Serie A, έφτασαν ως τα προημιτελικά του Κυπέλλου και αποκλείστηκαν στους ομίλους του Europa League από τις Sparta Πράγας και Hapoel Be’er Sheva «κατακτώντας» την ντροπιαστική τέταρτη θέση του group!Η πρόσληψη του Luciano Spalletti το Καλοκαίρι του ’17 βελτίωσε κάπως τα πράγματα, με τους Nerazzurri να ξεκινούν εντυπωσιακά τη σεζόν (12 νίκες, 4 ισοπαλίες). Από τον Δεκέμβριο και μετά όμως ήρθε η κατάρρευση. Η Inter κατέληξε τέταρτη στο Πρωτάθλημα ενώ αποκλείστηκε στα προημιτελικά του Κυπέλλου από τη Milan. Παρομοίως μέτρια ήταν και η επόμενη σεζόν με τους Nerazzurri να τερματίζουν και πάλι τέταρτοι στη Serie A και να αποκλείονται πάλι στα προημιτελικά του Κυπέλλου, αυτή τη φορά από τη Lazio. Στο Champions League δεν κατάφεραν να κερδίσουν την αδιάφορη PSV την τελευταία αγωνιστική των ομίλων με αποτέλεσμα να βρεθούν στο Europa League, εκεί όπου πέρασαν τη Rapid Βιέννης στους 32 αλλά αποκλείστηκαν στους 16 από την Eintracht Φρανκφούρτης. 

Επιστροφή στη διεκδίκηση (και κατάκτηση) τίτλων

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

Στις 31/5/2019 ο Antonio Conte υπογράφει ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο και γίνεται ο νέος προπονητής της Inter. Μια αχτίδα αισιοδοξίας διαφαίνεται στον ορίζοντα αφού ο Ιταλός allenatore είναι ένα όνομα πρώτης γραμμής που μπορεί να προσελκύσει αντίστοιχους ποδοσφαιριστές. Και το δείχνει από την πρώτη στιγμή «πείθοντας» έναν από τους κορυφαίους επιθετικούς στον Κόσμο, τον Βέλγο Romelu Lukaku, να γίνει κάτοικος Milano! Μαζί του έρχεται δανεικός (αρχικά) ο συμπαίκτης του στη Man.Utd, Alexis Sanchez! Επίσης ως ελεύθερος υπογράφει ο έμπειρος Diego Godin αλλά και οι ταλαντούχοι Ιταλοί Barella και Sensi. Το ρόστερ λοιπόν βελτιώνεται αρκετά, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να αμφισβητήσει άμεσα την κυριαρχία της Juventus. 

Οι Nerazzurri ξεκινούν καλά τη σεζόν. Αποκλείονται ως τρίτοι μεν από το Champions League, έχοντας όμως δώσει μεγάλες μάχες κόντρα σε καλύτερες ομάδες (Barcelona, Dortmund). Τον Ιανουάριο ενισχύονται με άλλους δύο παίκτες από την Premier League, τον έμπειρο Ashley Young και τον μπαλαδόρο Christian Eriksen. Στο Europa League αποκλείουν τη Ludogorets αλλά στο Πρωτάθλημα αρχίζουν να μένουν πίσω. Οι αγώνες σταματούν λόγω του Covid-19 και όταν ξανά αρχίζουν, δύο μήνες μετά, η Inter αποκλείεται στα ημιτελικά του Κυπέλλου από τη Napoli και χάνει όπως αναμενόταν το Πρωτάθλημα από τη Juventus. Στο Europa League όμως τα καταφέρνει καλά, αποκλείοντας σε μονούς αγώνες που διεξήχθησαν στη Γερμανία τις Getafe, Leverkusen και Shakhtar Donetsk φτάνοντας εντέλει ως τον τελικό της διοργάνωσης, εκεί όπου ηττήθηκε από τη «μόνιμη» κάτοχο Sevilla! 

Με τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει σε όλους η ιστορία με τον Covid-19, δεν υπάρχει χρόνος για ουσιαστική προετοιμασία ή για μεγάλες αλλαγές. Λόγω όμως του βεβαρημένου προγράμματος της χρονικά μικρής σεζόν 2020-21, το βάθος στους πάγκους είναι ένα στοιχείο που πιθανόν θα κρίνει πολλά. Και με αυτό το σκεπτικό, οι Nerazzurri ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο αποκτώντας τον υπερταλαντούχο Μαροκινό fullback, Achraf Hakimi και τους έμπειρους Vidal και Kolarov.Η σεζόν όμως δεν ξεκίνησε καθόλου καλά για την Inter, η οποία έμεινε εντελώς απροσδόκητα εκτός Ευρώπης, παρ’ ότι βρέθηκε σε έναν απολύτως βατό όμιλο. Στο Κύπελλο απέκλεισε τη συμπολίτισσα Milan στους προημιτελικούς αλλά έμεινε εκτός από τη Juventus στα ημιτελικά.

Στον δεύτερο γύρο όμως που οι Eriksen – Perisic αντικατέστησαν στο αρχικό σχήμα τους Vidal – Young η Inter έγινε πιο θαρραλέα, πιο ποιοτική και σαφώς πιο επιθετική με αποτέλεσμα να κατακτήσει άνετα το 19ο Πρωτάθλημα της ιστορίας της, έντεκα χρόνια μετά από το treble του 2010. Το Καλοκαίρι του ’21 ο Conte πήδηξε από το καράβι για να σωθεί, θεωρώντας πως με τις επικείμενες αποχωρήσεις πρωτοκλασάτων παικτών για οικονομικούς λόγους δεν θα είχε ανταγωνιστικό υλικό για να διεκδικήσει τίτλους. Οι Hakimi-Lukaku έφυγαν γεμίζοντας τα ταμεία του συλλόγου, ο Simone Inzaghi – θιασώτης κι αυτός του 3-5-2 – αντικατέστησε τον Conte και ο Beppe Marotta έκανε θαύματα στις μεταγραφές αποκτώντας με ελάχιστα χρήματα τους Hakan Calhanoglu, Denzel Dumfries, Edin Dzeko και Joaquin Correa. Η Inter όχι απλώς συνέχισε να είναι ανταγωνιστική αλλά πέρασε και στα νοκ άουτ του Champions League – κάτι που δεν είχε πετύχει υπό τις οδηγίες του Conte. Στο τέλος της χρονιάς κατακτά το 8ο Κύπελλο της ιστορίας της επικρατώντας της Juventus στον τελικό με 4-2! Στο Πρωτάθλημα δυστυχώς «αυτοκτονεί» στην Bologna και χαρίζει τον τίτλο στην συμπολίτισσα Milan.

Το καλοκαίρι του ’22 φεύγει ως ελεύθερος ο Ivan Perisic και αρχικά φαίνεται να αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, όμως το απίθανο step-up του Federico Dimarco εξισορροπεί τα πράγματα, με αποτέλεσμα να μοιάζει σχεδόν αχρείαστος ο Robin Gosens! Την ίδια στιγμή επιστρέφει από την Chelsea ως δανεικός ο Romelu Lukaku αλλά λίγο η απραξία, λίγο οι τραυματισμοί δεν του επιτρέπουν να φορμαριστεί. 

Αγωνιστικά η ομάδα παραμένει στάσιμη, κολλημένη στο αρχικό της πλάνο, το οποίο ενώ λειτουργεί συχνά καλά στα μεγάλα παιχνίδια, αποδεικνύεται προβληματικό στα μικρότερα. Ενώ λοιπόν μέσα στη σεζόν έχει κάνει σπουδαίες νίκες κόντρα σε ομάδες όπως οι Milan, Napoli, Barcelona, είχε από νωρίς χάσει άνετα το Πρωτάθλημα από τους Ναπολιτάνους! Όλα αυτά ως τις αρχές της Άνοιξης…

…Και ξαφνικά μπαλάρα!

Όλη η δουλειά που έριχνε ο Simone Inzaghi για 18 μήνες, έπιασε τόπο. Η Inter βρήκε τους αυτοματισμούς της, ξανά κατέκτησε το Κύπελλο κι έφτασε μέχρι τον Τελικό του Champions League, αφήνοντας ελπίδες για ένα ακόμη καλύτερο μέλλον.

Το Καλοκαίρι του ’23 ο Lukaku δημιουργεί ένα σίριαλ και καταλήγει στη Roma. Έρχεται ως αντικαταστάτης του ο Marcus Thuram, ο οποίος τα κάνει όλα και συμφέρει και πάνω απ’όλα απελευθερώνει τον Lautaro ώστε να πραγματοποιήσει την κορυφαία σεζόν της καριέρας του. Σε μια παρόμοια περίπτωση, φεύγει ο Andre Onana για τη Utd και ο Yann Sommer που τον αντικαθιστά κατεβάζει ρολά κλειδώνοντας την ασφάλεια της ομάδας όποτε υπήρξε υποψία κινδύνου. Ο Milan Skriniar πάει στην Paris SG και ο Benji Pavard που έρχεται στη θέση του προσφέρει έξτρα επιθετικές ικανότητες. Την ίδια στιγμή δυναμώνει ο πάγκος με εξαιρετικές προσθήκες όπως αυτές των Davide Frattesi στα χαφ και Carlos Augusto στα αριστερά. Ακόμη κι ο νεαρός Yann Bisseck στο κέντρο της άμυνας και οι «γερόλυκοι» επιθετικοί Arnautovic-Alexis προσφέρουν λύσεις…

«Γιατί είμαστε Αδέρφια του Κόσμου»

Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε την εκπληκτική εικόνα του Hakan Calhanoglu ως regista και της αδιανόητης σταθερότητας του Ιταλικού κορμού των Barella-Bastoni-Dimarco-Acerbi-Darmian, κατανοεί εύκολα κάποιος για ποιον λόγο αυτή τη στιγμή οι nerazzurri αποδίδουν το κορυφαίο ποδόσφαιρο της σύγχρονης ιστορίας τους. Η Inter θα πρέπει να θεωρείται ήδη Πρωταθλήτρια Ιταλίας για 20η φορά ενώ στο Champions League έχει κερδίσει την Atletico στο πρώτο παιχνίδι για τη φάση των «16».

Το μέλλον του συλλόγου μοιάζει ευοίωνο, ο Beppe Marotta συνεχίζει τα θαύματα με ελεύθερες μεταγραφές ενώ ο mister Inzaghi τελειοποιεί τις υπέροχες «τριγωνικές» του επιθέσεις, παραδίδοντας μαθήματα totaalvoetbal…

Επίλογος δεν υπάρχει…

Η ιστορία ενός τόσο μεγάλου συλλόγου είναι ένας ζωντανός αλλά αθάνατος οργανισμός. Έχει τις καλές και τις κακές του ημέρες όμως είναι πάντα εκεί, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της ζωής του. Κάποιες φορές «παρτάρει» με σπουδαίες νίκες ή κατακτήσεις τίτλων και κάποιες άλλες φορές βρίσκεται άρρωστος στο κρεβάτι και ζητάει τη βοήθεια των φίλων και συγγενών του. Πιο σημαντικό από τους σπουδαίους παίκτες, πιο σημαντικό και από τις νίκες, πιο σημαντικό και από τις διακρίσεις, είναι να νιώθεις πως σε αγαπούν. Η Internazionale λοιπόν δεν είναι σπουδαίος σύλλογος απλώς επειδή έχουν φορέσει τη φανέλα της μυθικοί ποδοσφαιριστές, ούτε επειδή έχει κατακτήσει ένα κάρο τίτλους, ούτε καν επειδή είναι η μοναδική Ιταλική ομάδα που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ…

Ο λόγος που κάνει την Internazionale τόσο μα τόσο μεγάλη είναι ο διεθνής χαρακτήρας της, που όσες μόδες κι αν αλλάξουν, όσα «πέτρινα» χρόνια κι αν περάσει, συνεχίζει και θα συνεχίσει να δημιουργεί νέους οπαδούς σε κάθε πιθανό σημείο του Πλανήτη Γη. Γιατί πάνω απ’ όλα «Eίμαστε Αδέρφια του Κόσμου» όπως πολύ σωστά είχαν διακηρύξει οι ιδρυτές του Συλλόγου εκείνο το βράδυ του Μαρτίου, κάτω από τα αστέρια του ουρανού, το μακρινό 1908…