“Τουλάχιστον εκείνος το έζησε…”

Liverpool

Με ένα σχεδόν τελειωμένο μπουκάλι Jack Daniel’s στο δεξί του χέρι, και – όπως πάντα –  ένα τσιγάρο στο άλλο,  παραπατάει στα βρεγμένα πεζοδρόμια μιας γειτονιάς του Merseyside, το Fairfield. Το βλέμμα του είναι κάπως χαμένο, κοιτώντας προς τα πάνω, δείχνει κάπως αγχωμένος, σαν να έχει ξεχάσει κάτι. Τα χρόνια έχουν περάσει και οι καταχρήσεις ήταν πολλές.

-Ε, γέρο, θα σε σκοτώσουν, τι κάνεις;

Του φωνάζει ένας πιτσιρικάς απο μία παρέα εφήβων που μοιράζονταν ένα τσιγάρο σε μία γωνία.

-Τι είπες;

-Το αμάξι δεν το βλέπεις; Πως περνάς έτσι;

Ούτε την κόρνα δεν είχε ακούσει, είχε αλλού το μυαλό του.

-Μικρέ, πόσο έχει ο μήνας σήμερα;

Ένας από την παρέα, αυτός με τα γυαλιά, βγάζει το κινητό του.

-13 Απριλίου, ξεχάσαν να σου βάλουν την σύνταξη;

Ούτε που είχε την διάθεση να ασχοληθεί, και ας γελούσαν υποτιμητικά οι υπόλοιποι, παλιά θα είχαν πρόβλημα. Είχε σταματήσει να τον απασχολεί ο κόσμος, από τότε που η γυναίκα του τον είχε διώξει από το σπίτι, επειδή όπως έλεγε, «Ήταν αλκοολικός και χαρτόμουτρο» . Τον ένοιαζε κάτι άλλο, φαινόταν. Θα έπαιρνε τον δρόμο για την γειτονική παμπ του Anthony στο Redstock road. Πήγαινε εκεί κάθε φορά που έπαιζε η Liverpool. Aπό τότε δηλαδή που οι μπάτσοι του είχαν κόψει το γήπεδο. Μετά από περίπου 7 λεπτά ήταν εκεί. «Οh when the reds, go marching in…», ακουγόταν πριν περάσει την πόρτα.

-Γειά σου μικρέ.

-Γειά σας κύριε David, το κλασικό έτσι;

Τον ρωτάει ο υπάλληλος που είχε βάλει ο Αnthony. Έγνεψε απλά καταφατικά το κεφάλι του και περίμενε να πάρει το πιντ με την Guinness που έπαιρνε πάντα.

-Τι χρωστάω;

-Τίποτα, σήμερα τίποτα. Σήμερα είναι από μας.

Του είπε, όπως του έλεγε δηλαδή κάθε φορά ο υπάλληλος. Κάθε βδομάδα η ίδια ιστορία. Αυτή τη φορά δεν απάντησε όμως. Η προσοχή του ήταν στραμμένη σε έναν μικρό με μακριά μαλλιά, λίγο πιο κάτω από τον ώμο, αξύριστο, γύρω στα 23, που στεκόταν πίσω του, λίγα μέτρα πιο πέρα, με την παρέα του.

-Σας το λέω ρε, δεν θα κερδίσουμε σήμερα, η City είναι καλύτερη από μας.

Έλεγε στους άλλους, ο νεαρός, που έπαιζε 10αρι σε μια τοπική ομάδα του Merseyside και όλοι σέβονταν τις ποδοσφαιρικές του γνώσεις. Έτσι και αλλιώς οι περισσότεροι από κει μέσα, λίγα σκάμπαζαν, απλά ήταν Liverpool. O David, γύρισε αρκετά γρήγορα – για τα γέρικα αντανακλαστικά του – το κεφάλι του από τα αριστερά (Πια, μόνο από συνήθεια), και κατευθύνθηκε προς τον νεαρό.

-Δεν τα χάνει αυτά τα ματς η Liverpool, μικρέ.

Είπε ενώ είχε προλάβει να σφίξει όσο μπορούσε τον Κenny από το σβέρκο. Ο μικρός δεν του απάντησε, ούτε τον ένοιαζε η έντονη μυρωδιά από αλκοολ που έβγαινε από τα χνώτα του David. Παρα μόνο κάρφωσε το βλέμμα του στο πρασινωπό τατουάζ «YNWA» που είχε στο χέρι με την μπύρα ο γέρος. Δίπλα ακριβώς από τις τρεις τελείες.

-Γέρο, άμα κερδίσουμε θα βάλω τέρμα το «the Ace of Spades». Hρέμησε.

Του φώναξε ο υπάλληλος της παμπ γελώντας, για να του αποσπάσει την προσοχή.

Λίγη ώρα μετά, από το σκαμπό που καθόταν πάντα, πανηγύριζε το γκολ ενός πιτσιρικά βραζιλιάνου που δεν θυμόταν το όνομά του καθώς δεν είχε πολλά χρόνια στην ομάδα. Εξάλλου σπάνια συγκρατούσε πλέον ονόματα παικτών. «Μόνο των πολύ καλών, οι υπόλοιποι είναι μπαλαρίνες» έλεγε.  Σαν να μην είναι σίγουρος πως είναι αλήθεια αυτό που βλέπει, σχήματισε ένα αβέβαιο χαμόγελο στο πρόσωπο του, όταν ο διαιτητής σφύριξε. Κοίταξε κατευθείαν τον νεαρό.

-Βλέπω αυτη την ομάδα από το ’50 μικρέ. Δεν τα χάνει αυτά τα ματς η Liverpool.

Tου είπε ειρωνικά και βάζοντας το πέτσινο μπουφαν του με τα ραφτά, έφυγε για κάπου, χαμένος πάλι.

Πρώτη φορά μετά από χρόνια θα έλειπε στο ματς με την Norwich το επόμενο Σάββατο. Οι υπόλοιποι ήταν εκεί.

-E, Κenny, θυμάσαι τον γέρο που σε μανούριασε την προηγούμενη βδομάδα;

Είπε ο υπάλληλος σε εκείνον τον νεαρό.

-Ναί τι;

-Την βγάζει δεν την βγάζει την Premier League, κίρρωση του ύπατος, μετρημένες οι μέρες του. Σε ημικαταστολή είναι.

Πάγωσε για λίγο το βλέμμα του μικρού, αλλά δεν απάντησε, μόνο έσκυψε το κεφάλι, η μάνα του του το είχε πει ξεκάθαρα: «Δεν θα πείς σε κανέναν ότι, αυτό το σκουπίδι, είναι πατέρας σου». Εξαλλου και ο ίδιος ο David δεν το θυμόταν πια.

Λίγες μέρες μετά και ενώ οι γιατροί δεν του δίνουν και πολύ ακόμα, ο Kenny είναι στο νοσοκομείο για να τον δεί.

– Πόσο έχει ο μήνας σήμερα;

Ρώτησε ο γέρος που μόλις είχε ανοίξει τα μάτια του και ίσα ίσα που έβγαζε τις λέξεις από τους πόνους.

-26.

-Πόσο ήρθαμε;

-Αύριο παίζουμε, με την Chelsea, στο Anfield, αν κερδίσουμε πήραμε το πρωτάθλημα.

-Άκουσε καλά μικρέ. Αυτοί οι σκατιάρηδες εδω μέσα με έχουν τρελάνει στα φάρμακα, ούτε να καπνίσω δεν μπορώ. Με κοιμίζουν όλη την ώρα. Πρέπει να μάθω το αποτέλεσμα.

Τελείως εξουθενωμένος μετά από 2 μέρες ο David άνοιξε τα μάτια του και το βλέμμα του έπεσε κατευθείαν σε ένα μάυρο ρολόι που του είχε αφήσει κάποιος στο δωμάτιο.

-Τι λέει αυτος ο διάολος;

Σκέφτηκε, καθώς πλέον δυσκολεύοταν ακόμα πιο πολύ να μιλήσει. Συντονίζει καλύτερα το βλέμμα του: 28 Απριλίου. Η ώρα δεν τον ένοιαζε. Λίγο μετά θα ερχόταν και ο Kenny. Τα μάτια του κατακόκκινα, είχε ένα από τα πιο δύσκολα βράδια στην ζωή του.

-Πάω στο 502.

Είπε στην νοσοκόμα που είχε εφημερία, και ούτε καν περίμενε να του απαντήσει, απλά περπατούσε γρήγορα προς το δωμάτιο. Μαζί του όπως σχεδόν πάντα ο κολλητός του ο Aaron ή Γιόκο, όπως τον φώναζαν (λόγω των σχιστών ματιών του) . O David στο δωμάτιο μόλις είχε θυμηθεί. «Χθες παίζαμε».

-Μπορείς να με ακούσεις;

Τον ρώτησε ο Kenny, καθώς ο γέρος δεν άντεχε και πολύ ώρα με ανοιχτά τα μάτια.

-Φυσικά.

Του μισοαπάντησε ο David.

-3-1 γέρο, 2 γκολ ο Suarez, και ένα ο Steven.

-Δεν τα χάνει αυτά τα ματς η Liverpool.

Η κηδεία του έγινε στις 5 Μαϊου, ανήμερα του ματς με την Palace. Στην παμπ εκείνο το βράδυ δεν τραγούδαγε κανείς. Μετά τον αγώνα και καθώς περπατούσαν προς το σπίτι ο Aaron -που ήξερε- ρώτησε τον Kenny, αν και η απάντηση που θα έπαιρνε ήταν σχεδόν αυτονόητη:

-Ρε φίλε, με συγχωρείς για την ερώτηση, αφού δεν είχε σημασία, γιατί του είπες ψέματα του γέρου;

– Τουλάχιστον εκείνος το έζησε.