Γραμμή, παπούτσια, σορτσάκι, μανίκια, μύτη, μάλλια, ενίοτε και κορδέλα, σκούπισμα με περικάρπια και 22 major τίτλοι συνθέτουν την εικόνα ενός θρύλου του τένις. Δεν γνωρίζω αν έχει μείνει κάτι άλλο να γραφτεί για τον Ράφα Ναδάλ.
Και δεν γνωρίζω εάν είναι δίκαιο ή τι βαρύτητα μπορεί να έχει οποιαδήποτε κριτική, σχόλιο ή ένας έπαινος για έναν άνθρωπο που συνεχίζει να προσφέρει υψηλού επιπέδου τένις στα 36 του χρόνια. Ας ξεκινήσω όμως με μία ατάκα της συμπαθέστατης Marion Bartoli, η οποία, αμέσως μετά την επικράτηση του “Matador” απέναντι στο Νόβακ Τζόκοβιτς στην προημιτελική φάση του φετινού Roland Garros και πριν του ζητήσει να πει δυο λόγια για την πολύτιμη νίκη του, του έδωσε συγχαρητήρια με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Τον παρακάλεσε εκ μέρους όλων των φίλων του τένις και των φιλάθλων που παρευρίσκονταν εκείνη την ώρα στο Philippe Chatrier να συνεχίσει να δίνει το παρών στη Γαλλική πρωτεύουσα για λογαριασμό του τουρνουά που δείχνει να γίνεται μία προσωπική υπόθεση του Ισπανού αριστερόχειρα τενίστα. Το Παρίσι τον χρειάζεται, το Roland Garros τον χρειάζεται, το τένις τον χρειάζεται.
Roland Garros νούμερο 14 (!) λοιπόν. Grand Slam τίτλος νούμερο 22 (!) για αυτό το φαινόμενο αθλητή και ανθρώπου που λέγεται Ραφαέλ Ναδάλ. Νούμερα που ζαλίζουν και δύσκολα θα ξεπεραστούν στο μέλλον από την πληθώρα του, ομολογουμένως, ικανού και ελπιδοφόρου νέου αίματος του παγκόσμιου τένις. Αυτό που ζαλίζει περισσότερο, βέβαια, είναι η θέληση, το πάθος και η ενέργεια ενός ανθρώπου 36 χρονών με χρόνιο πρόβλημα στο γόνατο, όχι τόσο για διάκριση, αλλά για παιχνίδι και ωραίο, ποιοτικό τένις. Θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι ο Τζόκοβιτς θα καταφέρει να ξεπεράσει σε τίτλους το Ναδάλ και μάλιστα αρκετά σύντομα. Αυτό όμως που δε νομίζω να καταφέρει να ξεπεράσει ο Νόλε και σχεδόν όλοι οι τωρινοί τενίστες είναι ότι ο Ναδάλ αποτελεί έναν πιστό στρατιώτη του αθλήματος, που νοιάζεται και δουλεύει αδιάκοπα για αυτό. Ένα παράδειγμα προς μίμηση για την αφοσίωση κάποιου σε κάτι που αγαπά πολύ. Και αυτή η αφοσίωση και η διαρκής εξέλιξη που τον χαρακτηρίζουν είναι ίσως στοιχεία πολύ σημαντικότερα από ένα δυνατό backhand στην ευθεία.
Θέλοντας να συμπληρώσω τα λόγια της Bartoli, νομίζω πως κανένας πραγματικός φίλος του τένις δεν είναι έτοιμος να αποχωριστεί τον Ράφα, να δει να ξεκινάει μία χωμάτινη σεζόν χωρίς αυτόν και κυρίως να κοιτάζει το ταμπλό του Roland Garros και να μη βλέπει το όνομα του. Η Bartoli έβλεπε αυτό που απευχόμαστε όλοι και που γνωρίζει και ήδη ετοιμάζει εδώ και καιρό με μεθοδικό τρόπο ο Ναδάλ. Την αποχώρηση του από τα courts. Και είναι τόσο σπουδαίος που την ετοιμάζει συνεχίζοντας να κατακτά τίτλους και παραμένοντας για περισσότερες από 800 εβδομάδες στο top-10 της παγκόσμιας κατάταξης, σύμφωνα με την ATP. Μία αποχώρηση, όπως αρμόζει σε έναν θρύλο του αθλήματος. Ασφαλώς η απόφαση για συνέχεια στις παρουσίες του τόσο στο Γαλλικό Όπεν, όσο και στο τένις γενικότερα, πρέπει να παρθεί μακριά από συναισθηματισμούς, με καθαρό μυαλό και με γνώμονα πάντα τις αντοχές ενός, αν μη τι άλλο, επιβαρυμένου σώματος. Ο Ναδάλ γνωρίζει πολύ καλά από σωστές αποφάσεις. Αυτές είναι εξάλλου που συνέβαλαν στο χτίσιμο της κυριαρχίας του και, όσο και αν τα γαλλικά, αλλά και πολλά ευρωπαϊκά μέσα προεξοφλούσαν μία δήλωση αποχώρησης από μέρους του από το αγαπημένο του τουρνουά μετά τον τελικό, άλλη μία ορθή απόφαση να περιοριστεί για την ώρα σε μία υπόσχεση για σκληρή δουλειά δείχνει τον υψηλό επαγγελματισμό και τη σοβαρότητα που τον διακατέχει.
Ο «Ταυρομάχος» ξεκίνησε ονειρικά τη νέα χρονιά κατακτώντας το Αυστραλιανό Όπεν με τρόπο…Ναδάλ. Και με τρόπο…Ναδάλ συνεχίστηκε, αφού ο τραυματισμός στα πλευρά στο Indian Wells του στέρησε από την αρχή την προετοιμασία του για τη χωμάτινη σεζόν. Και πάνω που άρχισε να βρίσκει ξανά τα πατήματα του, επιστρέφοντας στα courts της Μαδρίτης και της Ρώμης, ο εδώ και 12 χρόνια άσπονδος φίλος του, το πρόβλημα – σύνδρομο στο γόνατο του κάνει την εμφάνιση του στον αγώνα με τον Ντενίς Σαποβάλοφ στην Ρώμη, όπου εμφανώς καταπονημένος προτιμάει να ολοκληρώσει έναν αγώνα με προδιαγεγραμμένο φινάλε από το να παραιτηθεί. Οι εικόνες του Ράφα να αποχωρεί από το γήπεδο σχεδόν δακρυσμένος και εμφανώς προβληματισμένος και καταπονημένος από την εμφάνιση του τραυματισμού αυτού συγκινούν και παράλληλα ανησυχούν το κοινό, καθώς τίθεται εν αμφιβόλω η συμμετοχή του στο Roland Garros. Ο Ναδάλ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, αλλά όπως στα παιχνίδια του, δεν τα παρατάει ποτέ και βρίσκει πάντα τη δύναμη και τον τρόπο να «ξεγλιστράει» από στριμώγματα του παιχνιδιού των αντιπάλων του και της ίδιας της ζωής. Γνωρίζει την κατάσταση και είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος. «Δεν τραυματίστηκα, ζω εδώ και χρόνια με έναν τραυματισμό», θα δηλώσει λίγη ώρα μετά την ήττα του από τον Σαποβάλοφ. «Δεν μπορώ να ξέρω τι θα συμβεί σε δύο εβδομάδες, είμαι πλέον σε μία ηλικία και μία σωματική κατάσταση που θέλω να βλέπω το κάθε παιχνίδι σα να είναι το τελευταίο, να νιώθω απελευθερωμένος και να χαίρομαι το παιχνίδι», τονίζει με περίσσια δύναμη και ειλικρίνεια στους δημοσιογράφους, όταν τον ρωτούν για την παρουσία του στο Παρίσι. Δεν βάζει τον πήχη ιδιαίτερα υψηλά και παραμένει μετριόφρων, δηλώνοντας ότι «τον ενδιαφέρει να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός». Παραμονές της έναρξης του Roland Garros θα παραδεχτεί ότι «έχει ένα όνειρο και θα παλέψει για αυτό, με την ομάδα του, τους ανθρώπους του, το γιατρό του (τον οποίο όποτε έχει μαζί του πάντα τον βοηθάει)». Δύο εβδομάδες αργότερα, με ένα κυριαρχικό παιχνίδι στο σύνολο του και ευρισκόμενος πίσω στο δεύτερο σετ με 3-1, θα καταφέρει με 11 σερί κερδισμένα games να επικρατήσει του αξιόμαχου Νορβηγού Κάσπερ Ρουντ με 3-0 σετ και θα σηκώσει το 14ο Roland Garros και 22ο major τίτλο της καριέρας του στον ουρανό του Παρισιού, γράφοντας άλλη μία χρυσή σελίδα στην ιστορία του και κάνοντας το όνειρο του πραγματικότητα. Λίγο αργότερα στην κάμερα του Eurosport και την Barbara Schett θα δηλώσει ευθαρσώς ότι δεν θυμάται τον αριθμό των ενέσεων που χρειάστηκε να κάνει για να αγωνιστεί στο φετινό Roland Garros. Η ιστορία και ο μύθος του Ράφα Ναδάλ είναι χτισμένοι με πολύ πόνο, κόπο και ιδρώτα, με κουβέντες πάντα μετρημένες και με σεβασμό στο άθλημα και τους αντιπάλους του. Ένας σεβασμός που του επιστρέφεται γενναιόδωρα και με απόλυτη φυσικότητα, χωρίς στοιχεία επιτηδευμένων δημοσίων σχέσεων. Αρκεί να δει κανείς τον Σάσα Ζβέρεφ, ο οποίος βρήκε τη δύναμη, λίγο μετά τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του στον ημιτελικό με το Ράφα, να του ευχηθεί να κατακτήσει το 14ο τρόπαιο Roland Garros.
Ο Ράφα δεν είναι ο πιο ολοκληρωμένος τενίστας που υπάρχει, δεν έχει την αρχοντιά του Ρότζερ στο παιχνίδι του, ούτε την ικανότητα του Νόλε. Έχει όμως αυτό το mentality αθλητή, την πειθαρχία και προσήλωση στο στόχο του που δύσκολα συναντάς σε αθλητή γενικότερα. Είναι ένα πρότυπο αθλητή, αλλά και ανθρώπου, που η επικείμενη απόσυρση του από το άθλημα θα αφήσει ένα (αν όχι δυσαναπλήρωτο) τεράστιο κενό στα ταμπλό της ATP, στα courts, τα αποδυτήρια και τις αίθουσες συνεντεύξεων Τύπου. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσοι και τόσοι αντίπαλοι – συνάδελφοι του μιλούν κάθε φορά με κολακευτικά λόγια για τον θρύλο από το Μανακόρ της Μαγιόρκα. Ρουντ, Σαποβάλοφ, Σίνερ, Αλιασίμ, Αλκαράθ, ακόμα και Τσιτσιπάς έχουν δηλώσει ότι είναι το πρότυπο τους. Εάν το τένις και οι εκπρόσωποι του πορεύονται με αυτά τα πρότυπα, το μέλλον του αθλήματος προμηνύεται λαμπερό.
Vamos!
Υ.Γ.: Η γαλλική εφημερίδα “Le Parisien” δίνει την καλύτερη απάντηση στους μικροαστούς και ζηλιάρηδες haters (αναρωτιέμαι τι μπορεί να είναι αυτό που δημιουργεί μίσος και απέχθεια για έναν αθλητή – κόσμημα σαν το Ναδάλ), με το infographic για το πώς να γίνεις σα το Ράφα. Κακά τα ψέματα, δεν φτάνεις σε αυτό το επίπεδο χωρίς τις ιδιαιτερότητες σου.
