Η επιτυχία στο εμπορικό κομμάτι, αυτό που οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι ονομάζουν merchandising, ήταν εντυπωσιακή καθώς οι περισσότερες μεταγραφές απέφεραν τεράστια οικονομικά κέρδη. Μόνο οι φανέλες με το επώνυμο του Ντέιβιντ Μπέκαμ και το 23 στην πλάτη κάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος της μεταγραφής του από τη Γιουνάϊτεντ που κυμάνθηκε περίπου στα 25 εκατομμύρια. Έφεραν όμως την ευτυχία και αγωνιστικά; Με την εξαίρεση του Champions League του 2002 και του Ισπανικού πρωταθλήματος το 2003, η Ρεάλ έμεινε για 3 χρόνια ( 2004-2006) χωρίς κάποιο σημαντικό τίτλο! Ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο άνθρωπος πίσω από αυτά τα μεταγραφικά « κόλπα » επέστρεψε στην προεδρία των « μερένγκες » το 2009 και εγκαινίασε μια δεύτερη περίοδο ‘Galacticos’ με την απόκτηση των Κριστιάνο Ρονάλντο (95 εκατομμύρια ευρώ, η πιο ακριβή μεταγραφή πριν τον Γκάρεθ Μπέϊλ) και Κακά (67,5 εκατομμύρια ευρώ, μια αποτυχημένη κίνηση) αλλά και με την πρόσληψη του Ζοσέ Μουρίνιο για προπονητή το 2010, όταν αποτελούσε κατά γενική παραδοχή τον καλύτερο τεχνικό του κόσμου. Οι διάδοχοι των ‘ Galacticos’ αγωνιστικά ήταν ακόμη χειρότεροι με το πρώτο classico του Μουρίνιο να τελειώνει με μια καταστροφική ήττα με 5-0 στο ‘ Καμπ Νόου’, ενώ η κατάκτηση του πολυπόθητου 10ου Κυπέλλου Πρωταθλητριών ήρθε το 2014 με τους Κακά και Μουρίνιο να έχουν αποχωρήσει και την Ρεάλ να ξοδεύει πιο ορθολογικά με την εξαίρεση του Μπέϊλ.
Η Μπαρτσελόνα στα χνάρια της Ρεάλ – Η «Βασίλισσα» δεν αφήνει αναπάντητες τις κινήσεις εντυπωσιασμού
Η Μπαρτσελόνα ανέκαθεν στηριζόταν στα ταλέντα της Μασία, της φημισμένης ακαδημίας της. Όχι πως ανέκαθεν δεν προχωρούσε σε μεταγραφές κορυφαίων ποδοσφαιριστών (π.χ. Κρόϊφ, Μαραντόνα, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Ιμπραΐμοβιτς, Βίγια ) αλλά η Μασία ήταν ο παράγοντας – κλειδί για τις επιτυχίες, ειδικότερα για την πενταετία 2008-12, όταν και οι « μπλαουγκράνα » κυριάρχησαν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η ομάδα αυτή γέρασε και σε συνδυασμό με τον μεγάλο αριθμό αγώνων μέσα στη χρονιά συνυπολογίζοντας και τις αναμετρήσεις της εθνικής Ισπανίας, δεν μπορεί να αποδίδει πλέον στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Ο Βαλντές αποχώρησε, ο Πουγιόλ μεγάλωσε, όπως και οι Τσάβι, Ινιέστα, οι Μέσι και Πικέ δείχνουν « ξεζουμισμένοι » εξαιτίας της συνεχούς παρουσίας τους στην Μπάρτσα και τις εθνικές ομάδες τους. Οι αντίπαλοι δείχνουν να έχουν βρει το αντίδοτο στο « Τίκι- Τάκα » ενώ η Μασία δεν παραγάγει ταλέντα με την συχνότητα των προηγούμενων ετών. Μάλιστα, σπουδαία ταλέντα όπως ο Τιάγκο Αλκάνταρα επιλέγεται να πωληθούν. Ο περσινός αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα από την Ατλέτικο Μαδρίτης στους 8 του Champions League και το γεγονός πως οι Καταλανοί κατέκτησαν μόνο το ισπανικό Σούπερ Καπ, σήμανε και το τέλος εποχής για αυτή την ομάδα. Η Μπαρτσελόνα στην προσπάθεια της να αντιδράσει δείχνει να υιοθετεί την μεταγραφική πολιτική των ‘Galacticos’ του Φλορεντίνο Πέρεθ ξεκινώντας με την πολύκροτη μεταγραφή του Νεϋμάρ, η οποία εξελίχθηκε σε σκάνδαλο αναφορικά με το τελικό ποσό που δαπανήθηκε από την Μπάρτσα. Οι Καταλανοί φέτος προχώρησαν στην μεταγραφή του Λούις Σουάρες με 88 εκατομμύρια ευρώ από την Λίβερπουλ, δημιουργώντας έτσι μια τρομαχτική τριπλέτα στην επίθεση με τους Μέσι- Νεϋμάρ- Σουάρες να υπόσχονται σκορ και θέάμα. Χρειάζονταν όμως αγωνιστικά αυτές οι μεταγραφές; Η αλήθεια είναι πως η κάλυψη των θέσεων στην επίθεση μπορούσε να γίνει είτε εκ των έσω ( Αλέξις, Πέδρο) είτε με την απόκτηση ενός φθηνότερου επιθετικού οποίος να ταιριάζει βέβαια στο στυλ της Μπαρτσελόνα. Άλλωστε η Μπαρτσελόνα δεν « πονούσε » στην γραμμή κρούσης αλλά στην άμυνα όπου είχε αναγκαστεί να οπισθοχωρήσει ο Μασεράνο και στο κέντρο όπου ο Τσάβι χρειαζόταν ένα ικανό αντικαταστάτη να τον ξεκουράζει. Άντ’ αυτού η διοίκηση των Καταλανών επέλεξε να θυσιάσει στο βωμό της εμπορικότητας και των κινήσεων εντυπωσιασμού την αγωνιστική επάρκεια της ομάδας και να φέρει 2 από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ακολουθώντας το μοντέλο της Ρεάλ.
Για να επιστρέψουμε στους Μαδριλένους φέτος ξεκίνησαν τις μεταγραφικές κινήσεις τους με την απόκτηση του πρωταθλητή Κόσμου με την εθνική Γερμανίας, Τόνι Κρόος , ο οποίος ήταν δυσαρεστημένος από τις απολαβές του στην Μπάγερν. Ο Κρόος χρειαζόταν στο κέντρο της Βασίλισσας: ένας παίκτης που μπορεί να δημιουργήσει ενώ εκτελεί φανταστικά τα στημένα. Στη συνέχεια, όμως η Ρεάλ υπέκυψε στην πίεση να απαντήσει στην ηχηρή μεταγραφή Σουάρες της αιωνίας αντιπάλου. Έτσι, ο Χάμες Ροντρίγκεζ, για πολλούς ο καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ, έγινε κάτοικος της ισπανικής πρωτεύουσας με το αζημίωτο βέβαια: 80 εκατομμύρια ευρώ στην Μονακό. Ο Χάμες αγωνίζεται σε μια θέση πίσω από τους επιθετικούς όπου υπάρχει ο Άνχελ Ντι Μαρία ( επίσης εξαιρετικό Μουντιάλ) και ο ταλαντούχος και γηγενής Ίσκο. Το μάρμαρο τελικά δείχνει ότι θα το πληρώσει ο Αργεντινός ο οποίος δεν χωράει στην ομάδα των σουπερσταρ όπως ακριβώς και ο Μακελελέ στην πρώτη γενιά των ‘Galacticos’, αποχωρώντας για την Παρί Σεν Ζερμαίν. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και την περυσινή θερινή μεταγραφική περίοδο, όταν η Ρεάλ αφού αρχικά έχασε τον Νεϋμάρ από την Μπαρτσελόνα, στη συνέχεια πραγματοποίησε την ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών αποσπώντας την υπογραφή του Γκάρεθ Μπέϊλ, ένας παίκτης που δεν ήταν ζωτικός για το αγωνιστικό σύστημα των Μαδριλένων. Αντίθετα, πονοκεφάλιαζε τον Αντσελότι για το πως θα χωρέσει τον Ουαλό στην ίδια ενδεκάδα με τον Κριστιάνο. Τελικά, η λύση βρέθηκε με την οπισθοχώρηση του Ντι Μαρία που έκανε καλύτερη χρονιά και από τους δυο κι όμως αποχωρεί από την ομάδα!
Η σύγκριση με την Πρέμιερ Λιγκ και το ηθικό ζήτημα που εγείρεται
Οι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα μαζί με τους Άραβες της Σίτυ και της Παρί σέρνουν τα τελευταία χρόνια τον χορό των εκατομμυρίων. Σε αυτό βοηθάει το γεγονός ότι διαπραγματεύονται ξεχωριστά τα τηλεοπτικά τους συμβόλαια σε σχέση με τις υπόλοιπες ισπανικές ομάδες και αμείβονται με υπέρογκα ποσά, πολλαπλάσια από τα αντίστοιχα των συλλόγων της La Liga. Αυτό ευνοεί φυσικά μόνο τους δυο μεγάλους κι όχι το πρωτάθλημα συνολικά. Μπορεί πέρυσι η Ατλέτικο Μαδρίτης να έκανε το θαύμα όμως φέτος μοιάζει αδύνατο να τις κοντράρει ο οποιοσδήποτε μετά και την αποδυνάμωση των « Ροχιμπλάνκος ». Οι Άγγλοι τα τελευταία χρόνια απορούν γιατί τα σπουδαιότερα αστέρα της Πρέμιερ Λιγκ ( βλ. Μπέκαμ, Κριστιάνο, Μπέϊλ, Σουάρες) αφήνουν το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου για το ισπανικό. Οι λόγοι είναι προφανείς: πλουσιοπάροχα συμβόλαια, χαμηλότερος ρυθμός αγώνα από τον εξαντλητικό βρετανικό και πρακτικά ο ανταγωνιστής για τον τίτλο είναι ένας κι όχι 4-5 όπως στην Αγγλία. Φυσικά στην Πρέμιερ Λιγκ υπάρχουν και τα μεγάλα ψάρια: Γιουνάϊτεντ, Τσέλσι, Σίτυ, Άρσεναλ, Λίβερπουλ, Τότεναμ όμως οι εκπλήξεις είναι συχνές ενώ τα ρόστερ τους δεν είναι τόσο τρομακτικά ανώτερα από τους μικρότερους, όπως συμβαίνει με αυτά της Ρεάλ και της Μπάρτσα. Βέβαια, οι Ισπανοί τουλάχιστον για φέτος έχουν να αντιπαρατάξουν τις εντυπωσιακές ευρωπαϊκές πορείες των Ατλέτικο, Βαλένθια και Σεβίλλης σαν αποδεικτικά στοιχεία πως στον ποδοσφαιρικό χάρτη δεν υπάρχουν μόνο οι δυο μεγάλοι.
Παράλληλα, εγείρεται κι ένα ηθικό ζήτημα που έχει να κάνει με τα οικονομικά δεδομένα της εποχής μας. Δεν γίνεται κάθε χρόνο Ρεάλ και Μπαρτσελόνα , στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους, να δαπανούν υπέρογκα ποσά για την απόκτηση ποδοσφαιριστών που στην ουσία δεν χρειάζονται τόσο αγωνιστικά όσο εμπορικά. Η πρόκληση με τα 100 εκατομμύρια του Μπέϊλ και η διεθνής κατακραυγή που προκάλεσε αυτή η μεταγραφή φαίνεται ότι δεν πτόησε τους γίγαντες του ισπανικού ποδοσφαίρου, που πλησίασαν και φέτος αυτό το ποσό με τις μεταγραφές των Χάμες και Σουάρες. Η αγωνιστική ανισορροπία και ο αθέμιτος ανταγωνισμός απέναντι σε ομάδες που δεν έχουν ούτε τα οικονομικά μέσα ούτε την ανοχή της UEFA είναι το λιγότερο μπροστά στην κοινωνική πρόκληση που οι διοικήσεις των δυο ομάδων προξενούν με τις μεταγραφές τους.
