Μην πυροβολείτε την Κατερίνα Στεφανίδη!

στεφανίδη αντετοκούνμπο

Τα ετήσια βραβεία του ΠΣΑΤ (Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου) κάθε χρόνο εγείρουν συζητήσεις για την επιλογή των νικητών: γιατί ο ένας κι όχι ο άλλος, με ποια κριτήρια αναδείχθηκε κορυφαία η τάδε αθλήτρια κι όχι κάποια άλλη. Δεν γίνεται βέβαια κάτι διαφορετικό από ό,τι συμβαίνει σε κάθε διοργάνωση βραβείων. Από τα Oscars στον κινηματογράφο και τα Grammys στη μουσική μέχρι τη Χρυσή Μπάλα στο ποδόσφαιρο και την ανάδειξη των Hall of Famers στο Μουσείο του Μπάσκετ. Το κοινό έχει τις συμπάθειες του και τις αντιπάθειες του, επομένως είναι λογικό να ακολουθεί έντονη δημόσια κουβέντα (ιδίως στην εποχή των social media είναι αναπόφευκτο) γύρω από την επιλογή των νικητών.

Τι γίνεται όμως όταν στον δημόσιο διάλογο εισέρχονται και οι άνθρωποι του χώρου που πολλές φορές είναι και υποψήφιοι στα βραβεία; Δεν ξέρω αν θυμάστε την άκυρη παρέμβαση του Kanye West υπέρ της Beyonce, την ώρα που βραβεύοταν η Taylor Swift στα βραβεία του MTV το 2009. Ο (πιθανώς μεθυσμένος) Kanye αφού τρομοκράτησε με την ξαφνική εμφάνιση του στην σκηνή την έφηβη ακόμα Swift, έβγαλε ένα λογύδριο υπέρ του video clip για το τραγούδι Single Ladies της Beyonce, που κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να είχε κερδίσει το βραβείο αντί του video clip της Taylor Swift. Ε, η Κατερίνα Στεφανίδη μπορεί να μην ανέβηκε στη σκηνή και να περιορίστηκε σε “τιτιβίσματα” στο Twitter αλλά μου θύμησε ακριβώς αυτό το περιστατικό.

Τι συνέβη; Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αναδείχθηκε κορυφαίος Έλληνας αθλητής της χρονιάς 2021 από τον ΠΣΑΤ. Συνυπόψηφιος για το βραβείο αυτό ήταν ο Μίλτος Τεντόγλου, χρυσός ολυμπιονίκης του Τόκιο και Πρωταθλητής Ευρώπης στο κλειστό στίβο. Η ένσταση της Στεφανίδη ήταν ότι έπρεπε να είχε κερδίσει το βραβείο ο δεύτερος και το επιχείρημα της ήταν το εξής:

Στη συνέχεια στις απαντήσεις της στους χρήστες που σχολιάσαν το tweet της, έκανε λόγο για διαφορά επιπέδου δυσκολίας ανάμεσα στην κατάκτηση ενός μεταλλίου σε Ολυμπιακούς Αγώνες και την κατάκτηση του “δαχτυλιδιού” του ΝΒΑ λόγω των λιγότερων ευκαιριών που έχουν οι αθλητές του στίβου:

Επίσης, αρνήθηκε να εξισώσει μια ομαδική επιτυχία με μια ατομική:

Το επανειλημμένο παράπονο της Κατερίνας

Για όσους έχουν παρακολουθήσει τη σχέση της Κατερίνας με τα media ανά τα χρόνια, το παράπονο της δεν έχει να κάνει με τον “Γιάννη” και τον “Μίλτο”. Η πικρία της σχετίζεται με την απαξίωση του στίβου στην Ελλάδα από τα ΜΜΕ, με την απαξίωση και της ίδιας σαν αθλήτριας. Μάλιστα, δεν είναι η πρώτη φορά που τοποθετείται δημόσια για την έλλειψη προβολής του κλασικού αθλητισμού στη χώρα μας. Το 2016 αμέσως μετά την τεράστια επιτυχία της με το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Ρίο, στην άφιξη της στο Αεροδρόμιο της Αθήνας είχε πει τα εξής: “Εγώ έχω κερδίσει μετάλλια και σε πανευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, όμως εσείς (τα ΜΜΕ) ασχολείστε μια φορά τα τέσσερα χρόνια”. Επίσης δεν είναι η παρθενική της κόντρα με τον θεσμό των βραβείων ΠΣΑΤ για τις επιλογές του. Το 2017 είχε καταφερθεί εναντίον των αθλητικών συντακτών για την μη επιλογή του προπονητή της, Μιτς Κρίερ στην τελική τριάδα των κορυφαίων προπονητών τα προηγούμενα χρόνια:

παράπονο στεφανίδη

Πέρυσι είχε συνδυάσει την απαγόρευση παρουσίας των φιλάθλων στα γήπεδα λόγω της πανδημίας με την άποψη ότι μόνο αν παρθεί σχετική απόφαση για ποδόσφαιρο και μπάσκετ θα επιστρέψουν και στον στίβο οι θεατές:

Στη συνέχεια πόσταρε τέσσερις εικόνες από το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στίβου του 2019, με φόντο τις αραιοκατοικημένες εξέδρες ως απάντηση στο επιχείρημα φιλάθλων που σχολίασαν στο tweet της ότι οι οπαδοί συνωστίζονται ή δημιουργούν επεισόδια, οπότε μπορούν εύκολα να γίνουν εστία διάδοσης κορονοϊού. Μάλιστα, συνόδευσε τις φωτογραφίες με το εξής καυστικό σχόλιο: «Οι χιλιάδες οπαδοί στις κερκίδες πίσω μου δημιουργούν σοβαρά επεισόδια και χιλιάδες αστυνομικοί έρχονται στο κατάμεστο Παμπελοποννησιακό στάδιο να μας σώσουν. Εμείς κάναμε social distancing (κρατήσαμε τις αποστάσεις) και πριν από τον κορονοϊό».

Στίβος ο βασιλιάς των σπορ και στα βραβεία ΠΣΑΤ

Ο Στίβος είναι αδιαμφισβήτητα ο βασιλιάς των σπορ. Από εκεί ξεκινάει κάθε παιδί όταν αθλείται. Εάν δεν μπορείς να τρέξεις και να κάνεις άλματα δεν μπορείς να διακριθείς στα περισσότερα ομαδικά ή ατομικά αθλήματα. Κάθε αθλητικός συντάκτης που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να γνωρίζει τουλάχιστον τα μεγάλα παγκόσμια και εγχώρια ονόματα σε βασικά αγωνίσματα του στίβου όπως τα δρομικά και τα άλματα. Δεν γίνεται να δηλώνεις αθλητικογράφος και να μην γνωρίζεις ποια είναι η Κατερίνα Στεφανίδη, ο Μίλτος Τεντόγλου, ο Μανώλης Καραλής, ακόμη κι αν γράφεις μόνο για ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Σε δεύτερο χρόνο είναι επίσης τραγικό να μην γνωρίζεις Έλληνες αθλητές που παίρνουν μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες όπως ο Λευτέρης Πετρούνιας ή ο Στέφανος Ντούσκος, ανεξαρτήτως του αθλήματος που εκπροσωπούν.

Η Στεφανίδη, λοιπόν εκτός των παραπόνων που ανέφερα πιο πάνω, σε μια απάντηση της στο Twitter υπαινίχθηκε ότι οι αθλητικοί συντάκτες του ΠΣΑΤ είναι προκατειλλήμενοι και τα κριτήρια της ανάδειξης των κορυφαίων αθλητών ορίζονται “βάση μιας ψηφοφορίας συντακτών που οι περισσότεροι από τους οποίους ασχολούνται με ομαδικά αθλήματα”. Είναι έτσι όμως;

Ρίχνοντας μια ματιά στους νικητές των βραβείων ΠΣΑΤ που ξεκίνησαν το 1954, η τοποθέτηση της Κατερίνας καταρρίπτεται. Πόσοι ποδοσφαιριστές έχουν αναδειχθεί κορυφαίοι άνδρες αθλητές της χρονιάς στα 67 χρόνια του θεσμού; Μόλις δύο: ο Στάθης Χάιτας το 1969 και ο Θοδωρής Ζαγοράκης το 2004 λόγω της εξωφρενικής επιτυχίας του Euro 2004. Πόσοι καλαθοσφαιριστές έχουν αποσπάσει την τιμητική διάκριση σε ένα άθλημα με πάμπολλες επιτυχίες ανά τα χρόνια; Μόλις τρεις: ο θεός Νίκος Γκάλης (τρεις φορές), ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (δύο φορές). Αθλητές όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Βασίλης Σπανούλης ή ο Θοδωρής Παπαλουκάς με τρομακτικά επιτεύγματα δεν έχουν κατακτήσει ποτέ το βραβείο! Πόσες φορές ο κορυφαίος Έλληνας προερχόταν από το στίβο; 29 φορές σε σύνολο 67 βραβεύσεων δηλαδή σχεδόν τις μισές!

Για να μην μιλήσουμε για τις γυναίκες αθλήτριες (το αντίστοιχο βραβείο ξεκίνησε να απονέμεται το 1974), που οι νικήτριες προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από ατομικά αθλήματα, με τον στίβο να έχει και πάλι την μερίδα του λέοντος. Από τις 47 βραβεύσεις, οι 26 έχουν καταλήξει σε αθλήτριες στίβου. Μάλιστα, από το 1995 μέχρι το 2008 το βραβείο δινόταν αποκλειστικά σε αθλήτριες του κλασικού αθλητισμού. Η Στεφανίδη δε, το έχει κατακτήσει δύο φορές, το 2017 και το 2019, σε χρονιές που δεν διεξήχθησαν Ολυμπιακοί Αγώνες για να την… θυμηθούν όπως αναφέρει!

Η δημοφιλία των αθλημάτων και ο ρόλος των ΜΜΕ

Έχει λοιπόν άδικο η Κατερίνα; Ναι και όχι. Οι αθλητικοί συντάκτες μπορεί διαχρονικά να αναγνωρίζουν τους στιβικούς αθλητές, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με την κάλυψη των αθλητικών γεγονότων τους από τα ΜΜΕ. Τα ιδιωτικά κανάλια σχεδόν ποτέ δεν έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να μεταδόσουν απευθείας μεγάλα γεγονότα του κλασικού αθλητισμού ενώ σπανίως θυμάμαι να βρίσκονται στο “μενού’ των συνδρομητικών. Η ΕΡΤ δείχνει τα συγκεκριμένα αθλητικά γεγονότα διαχρονικά, όμως δεν λαμβάνουν της προσοχής που έχουν για παράδειγμα ποδοσφαιρικά γεγονότα με εκπομπές σχολιασμού πριν και μετά τη λήξη του αγώνα. Δεν είναι λίγες οι φορές που είχα πετύχει (πριν την έλευση των ψηφιακών καναλιών και του ERT SPORTS) διοργανώσεις όπως το Diamond League να “εξορίζονται” σε μεταμεσονύχτια μαγνητοσκόπηση γιατί “δεν χωρούσαν” στο πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης, που προτίμησε να δείξει κάτι άλλο. Επίσης, σπανιότατα θα δούμε γεγονότα από το χώρο του στίβου να επιλέγονται ως πρωτοσέλιδα σε αθλητικές εφημερίδες ενώ λίγο πολύ το ίδιο ισχύει και για τα αθλητικά sites όπου η επικαιρότητα του κλασικού αθλητισμού καταχωνιάζεται στα “βάθη” της ιστοσελίδας.

Είναι όμως τα παραπάνω αποκλειστική ευθύνη των media; Σίγουρα όχι. Τα ομαδικά αθλήματα δεν κυριάρχησαν μόνο λόγω της παραπάνω προβολής τους στην Ελλάδα αλλά έχουν να κάνουν με μια σειρά από παράγοντες που σχετίζονται με την ψυχοσύνθεση του Έλληνα, την ελλιπή αθλητική του παιδεία ( με τις ευθύνες να βαρύνουν ασφαλώς το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και την ελληνική πολιτεία) και το κίνημα του οπαδισμού στα ομαδικά σπορ. Κάπως έτσι κατέληξε ο στίβος να είναι πολύ λιγότερο εμπορικός από το μπάσκετ.

Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα, οι μπασκετικοί φίλαθλοι που είναι σαφώς περισσότεροι από τους στιβικούς στην Ελλάδα να “στήνουν στον τοίχο” την Κατερίνα, να βάζουν σε δεύτερη μοίρα τον Μίλτο και να εξυμνούν τον Γιάννη και το μοναδικό του επίτευγμα. Αλλά ας θυμηθούμε ότι στα βραβεία ΠΣΑΤ δεν ψηφίζουν αυτοί, έτσι;

Γιατί ΕΠΡΕΠΕ να κερδίσει ο Γιάννης φέτος

Πάμε τώρα και στην ανάδειξη του νικητή. Η ερώτηση δεν είναι γιατί ο Γιάννης κι όχι ο Μίλτος. Η ερώτηση θα έπρεπε να είναι πως είναι δυνατόν να μην είναι ο Γιάννης; Το 2017 ο Γιάννης ήταν ο Most Improved Player του ΝΒΑ, μια διάκριση που όμοια της δεν έχει δει Έλληνας καλαθοσφαιριστής. Κορυφαίος Έλληνας αθλητής ανακηρύχθηκε ο Λευτέρης Πετρούνιας. Δικαίως κατά τη γνώμη μου διότι αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης αλλά και Κόσμου στους κρίκους. Το 2019 ο Γιάννης ανακηρύσσεται για πρώτη φορά MVP του ΝΒΑ, μια αδιανόητη επιτυχία μέχρι τότε. Κορυφαίος Έλληνας αθλητής ψηφίζεται ο Στέφανος Τσιτσιπάς, με κύρια επιχειρήματα την πορεία μέχρι τον ημιτελικό του Αυστραλιανού Open και την νίκη του στους ATP Finals του Λονδίνου. Τουλάχιστον συζητήσιμη η επιλογή του αντί του Γιάννη. Το 2020 ο Γιάννης βγαίνει back to back MVP κι αυτή τη φορά δεν γίνεται να αγνοηθεί. Το 2021 κατακτάει το δυσκολότερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, όντας ο MVP των τελικών του ΝΒΑ, έχοντας τραυματιστεί κατά τη διάρκεια των τελικών και σκοράροντας 50 πόντους στο καθοριστικό παιχνίδι. Α και με μια ομάδα που δεν ήταν το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο.

Δεν έχει να κάνει με δημοφιλία σπορ εδώ ή την προκατάλειψη εις βάρος των ατομικών αγωνισμάτων. Έχουμε δει χρυσό Ολυμπιονίκη στο στίβο ως χώρα; Ναι, κι όχι μια ή δύο φορές. Έχουμε δει καλαθοσφαιριστή να είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του ανωτάτου επιπέδου του παγκόσμιου μπάσκετ (Playoffs NBA) και να κατακτάει τον τίτλο; ΠΟΤΕ. Μην ξεπέσουμε σε αστεία επιχειρήματα για τον Λου Τσιορόπουλο ή τον Κώστα Αντετοκούνμπο. O Γιάννης δεν πήρε τον τίτλο ως κομπάρσος ή τελευταίος παίκτης του ρόστερ αλλά σαν ο άνθρωπος που όλη η πόλη του Μιλγουόκι έψαχνε όταν η μπάλα “έκαιγε”. Η κουβέντα τελειώνει εδώ κατά την γνώμη μου. Μιλάμε για μια επίδοση που λογικά δεν θα πλησιάσουν ποτέ στο μέλλον άλλοι Έλληνες καλαθοσφαιριστές. Κάποιοι θα πουν ότι αυτά τα έκανε ο Γιάννης με τους Bucks κι όχι την εθνική Ελλάδος. Αν ήταν έτσι όμως, ο Μέσι δεν θα έπρεπε να έχει καμία Χρυσή Μπάλα στη συλλογή του, όντας άτιτλος μέχρι φέτος με την Εθνική Αργεντινής!

Μην πυροβολείτε την Κατερίνα

Ο στόχος αυτού του κειμένου δεν είναι να “δικάσει” την Κατερίνα Στεφανίδη. Κάθε άλλο. Παρά την άκομψη τοποθέτηση της που ίσως να έφερνε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σε άβολη θέση αν ποτέ βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο, η Κατερίνα εξέφρασε την αγωνία της για το μέλλον του κλασικού αθλητισμού στην Ελλάδα. Φοβάται πως πλέον “δεν θα την θυμούνται ούτε καθε τέσσερα χρόνια”, πως ακόμη και ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο δεν θα είναι αρκετό για να αναγνωριστεί αρκετά η προσπάθεια των αθλητών του στίβου στη χώρα μας. Σχολιάζοντας την βράβευση της Μαρίας Σάκκαρη ως κορυφαίας Ελληνίδας αθλήτριας ήταν φανερή η πικρόχολη της διάθεση: «Στις γυναίκες δεν είχαμε μετάλλιο άρα οι υπόλοιπες ήμασταν του πεταματού».

Με αυτή τη νοοτροπία που κρίνει μόνο από το αποτέλεσμα εκνευρίζεται η Στεφανίδη, επηρεασμένη ίσως και από τα βιώματα της στο εξωτερικό όπου έχει αγωνιστεί μπροστά σε γεμάτα γήπεδα με εκτενή τηλεοπτική κάλυψη, χωρίς απαραίτητα οι ντόπιοι αθλητές να “αριστεύουν”. Προσθέστε και την ελάχιστη έως ανύπαρκτη οικονομική βοήθεια που δέχονται οι Έλληνες αθλητές των ατομικών αγωνισμάτων από την Πολιτεία και “δένει το γλυκό”. Τι μένει στην πίτα της αναγνώρισης στην (κάθε) Στεφανίδη; Τουλάχιστον η εκτίμηση του φίλαθλου κοινού και των επαγγελματιών του αθλητικού Τύπου, που είναι πλήρως ενημερωμένοι για τα παραπάνω. Ειδικά σε “ιερές” χρονιές όπως είναι οι Ολυμπιακές γι’ αυτούς τους αθλητές. Πως λοιπόν να μην “γίνει μπουρλότο” η Κατερίνα; Γι’ αυτό ας μην βιαστούμε να την πυροβολήσουμε κι ας κοιτάξουμε τι συμβαίνει πίσω από τις λέξεις.