Όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, μετά από κάθε trade deadline στο NBA, αφήνουμε λίγες ημέρες να καταλαγιάσει λίγο ο θόρυβος, να κάτσει η σκόνη και να κρίνουμε, ή καλύτερα να προβλέψουμε, τις ομάδες που θεωρούμε ότι πήρανε το καλύτερο αντάλλαγμα για αυτά που έδωσαν, που κάλυψαν τις ανάγκες τους ή που διόρθωσαν ένα παλιό λάθος, αλλά και τις ομάδες που αντί να διορθώσουν ένα λάθος έκαναν καινούργια! Πάμε όμως να ξεκινήσουμε με το πρώτο κομμάτι της εξίσωσης :
Οι Νικητές
Minnesota Timberwolves
Ας αρχίσουμε με την ομάδα που έκανε την πιο “ηχηρή” κίνηση της deadline. Οι Minnesota Timberwolves κατάφεραν να φέρουν στην κρύα και αφιλόξενη Μινεάπολη τον πολύ καλό φίλο του Karl Anthony Towns, D’Angelo Russell, επιβεβαιώνοντας μας την προδιαγεγραμμένη μοίρα του όταν υπέγραφε το καλοκαίρι συμβόλαιο με τους Golden State Warriors, το να γίνει δηλαδή ανταλλαγή (εξαιρετική business decision από το Golden State) . Ο Russell ήταν στόχος των Timberwolves από το καλοκαίρι και ο GM των Wolves, o Κολομβιανός Gersson Rosas, έκανε τελικά τον στόχο του πραγματικότητα. Μαζί με τον Russell, οι Wolves έφεραν μία… καραβιά παικτών, με τους Omari Spellman, Malik Beasley, Evan Turner, James Johnson, Jacob Evans, Jarred Vanderbilt και Juancho Hernangomez να είναι οι νέοι Λύκοι, και σίγουρα να τους δίνουν αρκετά καινούργια projects για να δουλέψουν την επόμενη ημέρα. Ο Rosas είχε ξεκαθαρίσει ότι από το καλοκαίρι ο στόχος των Wolves ήταν όχι ένας point guard, αλλά ΑΥΤΟΣ ο Point Guard, και από την στιγμή που όχι μόνο το κατάφερε, αλλά τον έφερε και με ένα πολυετές συμβόλαιο, τότε το μόνο που χρειάζεται είναι να περιμένουμε με αγωνία το αγωνιστικό ταίριασμα των δύο φίλων. Και γιατί όχι, και το να τραβήξουν τον Devin Booker να αφήσει την Arizona και το πολύ καλό παρεάκι να ολοκληρωθεί και εντός παρκέ.
Σε αντάλλαγμα, οι Wolves έστειλαν εκτός Twin Cities τους Gorgui Dieng, Robert Covington και φυσικά τον Andrew Wiggins, και ήδη, από το πρώτο τους παιχνίδι, δείχνουν πως η νέα εποχή τους πάει. Αν και ο RoCo την πλήρωσε λόγω αξίας, ο Wigs έφυγε γιατί ήταν δεδομένο ότι δεν ταίριαζε όπως θα έπρεπε στο βαρόμετρο της ομάδας, τον Karl Anthony Towns, ένω βγάζοντας τον από την εξίσωση, πέρα από τον DLo, o Rosas κατάφερε να φέρει στο ρόστερ ικανούς σουτέρ και περιφερειακούς παίκτες ώστε να έχουμε την μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων του Towns. Και να μου το θυμηθείτε, πλέον θα δούμε και πολύ περισσότερο από το δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού του Towns, όχι μόνο το εκτελεστικό. Fun times lie ahead, Wolves’ fans. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι όχι απλώς fun αλλά και winning times.
Miami Heat
Σεβασμός στον Pat Riley. Ο “βαρώνος” του ΝΒΑ έκανε πάλι το θαύμα του, παίρνοντας μία ομάδα που το καλοκαίρι ήταν εκτος διεκδίκησης του οτιδήποτε και καταφέρνοντας να την κάνει ομάδα 50+ νικών. Οι Heat είναι ένα συνειδητοποιημένο franchise και φέτος κατάλαβε ότι έχει μια ευκαιρία να χωθεί στο παραθυράκι και να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από μια απλή πορεία στα ημιτελικά Ανατολής. Ο Γιάννης και οι Bucks τρομάζουν αλλά δεν είναι απαγορευτικός αντίπαλος, και οι άλλες ομάδες είναι πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα με τους Heat. Οπότε τι έκανε το Miami; Πήρε τον μπαρουτοκαπνισμένο στην μεγάλη σκηνή Andre Iguodala και τον πάρα πολύ χρήσιμο Jae Crowder, δίνοντας το αποτυχημένο πείραμα του Justise Winslow (ο οποίος έχει πλέον μια ευκαιρία να λάμψει στο Memphis), τον James Johnson και γενικά τίποτα που να τους λείψει. Το Miami γέμισε το ροστερ με εμπειρία και καλή άμυνα και είναι έτοιμο πλέον να διεκδικήσει ο, τι περισσότερο μπορεί από την postseason.
Los Angeles Clippers (Jerry West)
Η ομάδα που πρωταγωνιστησε το καλοκαίρι δεν έκανε την κίνηση που θα γυρνούσε ξανά τα κεφάλια, όμως έδρασε εντελώς συνειδητοποιημένα. Δεν μπόρεσε να πάρει τον Iggy, όμως στο πρόσωπο του Marcus Morris πήρε έναν forward που σουτάρει, παίζει άμυνα και είναι ένα ιδανικό συμπλήρωμα σε μια ομάδα γεμάτη ball dominant παίκτες, όπως ο Kawhi, o George και ο Lou Williams.
Στον τίτλο υπάρχει και το όνομα του Jerry West. O λόγος είναι ότι για άλλη μια φορά, η ομάδα στην οποία πάει ως σύμβουλος ή GM αναμορφώνεται. Ο “Logo” το έκανε στους Lakers των Shaq Kobe, το έκανε στους Grizzlies της εποχής Gasol, το έκανε στο Golden State και πλέον δίνει την σοφία του και το know how του στους Clippers. Έχει το ειδικό βάρος να φέρνει τους παίκτες που θέλει και να μεταφέρει την καθαρότητα μυαλού στους GM του ώστε να μην γίνονται σπασμωδικές κινήσεις, και γι αυτό αξίζει τον σεβασμό μας.
Andrew Wiggins
Ο “Maple Jordan” έπειτα από τόσα χρόνια στα οποία αδυνατούσε να δικαιολογήσει έστω και στο ελάχιστο το ανεκδιήγητα μεγάλο hype γύρω από το όνομά του, και πέρα από αυτό και το τεράστιο συμβόλαιό του, πλέον έχει μία ευκαιρία για να ξεκινήσει με ένα… καθαρό μητρώο. Και όχι απλώς ευκαιρία, αλλά από την επόμενη σεζόν θα βρίσκεται σε μία ομάδα που θα έχει έναν από τους καλύτερους προπονητές στην πιάτσα και συμπαίκτες δύο από τους καλύτερους σουτέρ/σκόρερ της ιστορίας. Αν αυτό δεν παίρνει λίγο από την πίεση πάνω από τους ώμους του Wigs, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να το κάνει. Εκεί, θα κληθεί να πάρει τον ρόλο του Kevin Durant και να ελπίζει ότι θα καταλήξει κάτι καλύτερο από έναν ακόμα Harrison Barnes. Χωρίς να υποτιμούμε τον Barnes, αλλά στο Golden State ήταν το τίμιο και χρήσιμο, αλλά όχι εντυπωσιακόσυνοδευτικό σε ένα εξαιρετικό κυρίως πιάτο. O Andrew Wiggins έχει ξεκινήσει με έναν ορίζοντα για πολλά παραπάνω πράγματα από αυτό, και σίγουρα θα ήταν καλό να το κυνηγήσει. Όχι ότι αν δεν το καταφέρει θα “πεινάσει” (λόγω θέσης και χαρακτηριστικών πάντα θα βρίσκει συμβόλαια) αλλά κανείς δεν θέλει να τον θυμούνται σαν μία τεράστια απογοήτευση.
Andrew, να η ευκαιρία λοιπόν.
Οι Χαμένοι
Los Angeles Lakers
Αναφέραμε τους Clippers και τον Jerry West στην πάνω ενότητα, οπότε ας πάμε στους γείτονες στην ενότητα της “ντροπής”. Οι Lakers ήταν μία ομάδα με πολύ χτυπητές αδυναμίες στην στελέχωση του ρόστερ, ιδίως στην περιφέρεια και στο βάθος πάγκου στη ρακέτα. Τι κάνανε λοιπόν για να διορθώσουν αυτές τις χτυπητές αδυναμίες ενόψει playoffs; Τίποτα. Μηδέν. Νάδα. Ζίρο. Η ομάδα θα πάει όπως ακριβώς είναι μέχρι τέλους, θα ελπίζει ότι ο ευθραυστος Αnthony Davis και ο 35χρονος LeBron James θα είναι μία χαρά και ότι στα playoffs θα πάρουν μία ανάσα και θα την… εκπνεύσουν τον Ιούνιο. Αλλά και οι δύο σταρ τους να είναι καλά, οι Lakers πάνε με 1 μόλις playmaker, τον Rajon Rondo, και κανέναν (πλην Bradley ίσως) σοβαρό perimeter defender να αντιμετωπίσουν τους LIllard, Westbrook, Harden, Mitchell, Leonard και George αυτού του κόσμου. Και να δεχτώ ότι εκεί που το focal point είναι ένα ότι θα αναλάβει ο LeBron (ξεπερνώντας το γεγονός ότι θα πρέπει να κάνει τα πάντα και στο άλλο άκρο του γηπέδου), όταν προστίθεται και δεύτερο περιφερειακό βαρόμετρο οι Lakers θα έχουν πολύ μεγάλο πρόβλημα. Για να λύσουν τα προβλήματά τους, οι Lakers διαβάζω ότι θα στραφούν σε workouts στους JR Smith και Dion Waiters, μεταξύ άλλων. Οπότε τα συμπεράσματα δικά σας.
Detroit Pistons
Έχω δει και έχω δει διαζύγια στον αθλητικό κόσμο, όμως αυτό που έκαναν οι Pistons με τον Drummond πλησίαζε τα όρια της ασέβειας. Δεν τον ήθελαν. Δεν ήθελαν και να ρισκάρουν το ενδεχόμενο να πάρει την Player Option του. Σεβαστό, και αυτό είναι η επιχειρηματική πλευρά της λίγκας. Όμως πρακτικά τον έδωσαν για ένα σακί πατάτες. Μιλάμε για έναν παίκτη που είχε δεθεί προσωπικά με μία ομάδα που κάθε ημέρα του έδινε ευκαιρίες για το αντίθετο. Με μία ομάδα που σαμπόταρε με λάθος επιλογές την οποιαδήποτε υποψία σοβαρού rebuilding. Δεν τον ένοιαζε η καταξίωση, αλλά αυτό να γίνει με τους δικούς του όρους, ει δυνατόν στο Detroit. Και τι πήγαν και έκαναν; Τον έδωσαν τελευταία στιγμή, ίσως και σε μία κίνηση αποτέλεσμα πανικού, καθώς δεν βρισκόταν φόρμουλα ή δεν είχαν ψαχτεί αρκετά στην αγορά, στο Cleveland, για το τίποτα. Not cool Detroit, not cool. Η ομάδα του Μίσιγκαν πλέον βρίσκεται στο σημείο μηδέν, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς ταυτότητα και με ελάχιστα καλά assets για την επόμενη ημέρα.
Να προστεθεί εδώ ότι σε μία λίγκα που κινείται όλο και περισσότερο στο τρίποντο, οι Cavaliers έχουν στην ρακέτα τους Kevin Love, Larry Nance Jr, Tristan Thompson και πλέον ΚΑΙ Andre Drummond. Απίθανα πράγματα.
Chicago Bulls
Να κλείσω με τους διαχρονικά ανεκδιήγητους. Η ομάδα των Bulls όχι μόνο δεν έκανε κίνησει να ξεφορτωθεί τον Thaddeus Young ή τον Denzel Valentine, παίκτες με καλά συμβόλαια προς ανταλλαγή και που δείχνουν να μην χρειάζονται τόσο, σε μία (ακόμα) χαμένη χρονιά, αλλά σύμφωνα με τον John Paxson, ακόμα δεν ξέρει τι έχει στα χέρια της σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρέχοντα πυρήνα. Τρία χρόνια. Τρία χρόνια κρατάει αυτό το νέο rebuild, και οι Bulls ακόμα δεν ξέρουν πως να κινηθούν στην επόμενη ημέρα. Να δεχτούμε τους συχνούς τραυματισμούς, αλλά όταν βλέπουμε μία ομάδα σαν το Miami να μετατρέπει έναν κάτω του μετρίου πυρήνα σε μία ομάδα 55+ νικών, τότε είναι να απορείς που πολλοί άνθρωποι (εντός κι εκτός παρκέ) στον οργανισμό των Bulls πληρώνονται από το μπάσκετ.
Οι Rockets
Δεν τους βάζω ούτε στους νικητές ούτε στους χαμένους, γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να τους ταξινομήσω κάπου με τα τωρινά δεδομένα. Οι Rockets πήραν μία πολύ συνειδητή επιλογή και αποφάσισαν ότι θα πορευτούν με αυτή ως το καλοκαίρι. Their way or the highway. Θα παίξουν με μοναδικό κλασικό σέντερ τον Tyson Chandler, με βασικό σέντερ τον ύψους 1,96 PJ Tucker και ουσιαστικά με 4 1/2 παίκτες εκτός ρακέτας! Η λογική είναι απλή και οδηγεί το Moreyball – και το σύγχρονο μπάσκετ γενικότερα – σε νέα μονοπάτια που δεν τα περιμέναμε και που τα βλέπουμε να ξετυλίγονται με άπειρο ενδιαφέρον : 3 πόντοι >2 πόντοι. Εν αρχή ην τα analytics και η εξάλειψη του παιχνιδιού μέσης απόστασης. Πλέον, οι Rockets αποφασίζουν ότι θα δεχτούν την τιμωρία μέσα στην ρακέτα. Θα γίνουν ρεζίλι βάζοντας τον Harden να πηδάει στα τζάμπολ, θα τελειώνουν τα αντίπαλα πεντάρια με 30 πόντους μέσο όρο, όμως αυτοί θα είναι πιστοί στο πλάνο τους. Θα δώσουν αποκλειστικά και μόνο την μπάλα στην περιφέρεια. Westbrook και Harden θα πάρουν ακόμα πιο τρελό usage rate και πλέον θα έχουν όοολο τον χώρο δικό τους για να παίζουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Να κερδίζουν τον αντίπαλο στο πρώτο βήμα, να εφορμούν στην ρακέτα και να δημιουργούν ανισορροπίες και ιδανικές για αυτούς καταστάσεις.
Ας βάλουμε τον εαυτό μας σε μία συνθήκη: Ο Russell Westbrook παίρνει την μπάλα στα χέρια του, κάνει την δυείσδυση, και επειδή είναι ο Russell είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή θα καταλήξει είτε σε φάουλ είτε σε καλάθι. Εκεί λοιπόν κανονικά ο ψηλός έρχεται για βοήθεια. Ο ψηλός όμως δεν υπάρχει, γιατί ο PJ Tucker ή ο Robert Covington έχουν αδειάσει εντελώς την ρακέτα. Η βοήθεια θα πρέπει να έρθει από πιο μακριά. Άρα ο παίκτης που θα είναι ελεύθερος θα είναι στο τρίποντο. Και αρκετές φορές, αυτός ο παίκτης ίσως τύχει να είναι ο Harden. Επομένως πάμε σε μία κατάσταση που πρέπει να διαλέξεις το δηλητήριο σου. Θες να σε διαλύσει με 40 πόντους από lay ups και καρφώματα ο Russ; Ή θα ρισκάρεις να κλείσεις και να δώσεις την δυνατότητα στον James Harden να βαρέσει καμια 30αρια σουτ στα οποία θα είναι είτε ελεύθερος είτε με τόσο χώρο χρειάζεται ώστε να έχει συνθήκες να σκοράρει;
Φαίνεται εξαιρετικό στο χαρτί. Και σε έναν βαθμό είναι. Όμως το μπάσκετ παραμένει ένα πολύ απλό άθλημα στην φύση του. Και ένα από τα πολύ σημαντικά στοιχεία του είναι το ύψος και η επαφή. Ακόμα και σήμερα, στην small ball era. Όταν έρθει η ώρα των playoffs, το Houston θα δει απέναντι του ένα physical game το οποίο δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει. Ο Anthony Davis, o Rudy Gobert, o Nikola Jokic κλπ θα κάνουν πάρτι και θα τραμπουκίζουν τους ψηλούς των Rockets. Οι παίκτες που καλούνται να καλύψουν τη ρακέτα θα είναι τόσο εξουθενωμένοι από τις άνισες μάχες που δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορούν να βοηθήσουν όσο θα έπρεπε το δίδυμο των Westbrook – Harden. Και εκεί είναι που θα φανεί αν ο Tyson Chandler και ο Bruno Caboclo (φαντάζομαι πως θα μετακινηθεί στο ζωγραφιστό, λόγω ύψους) αρκούν. Θα πρέπει να προσφέρουν ανάσες, να δώσουν μάχες, να φθείρουν λίγο την αντίπαλη ρακέτα. Τόσο όσο.
Αν πετύχει το σχέδιο των Rockets, θα μιλάμε για μία αλλαγή που έχει την δυνατότητα να μετατοπίσει τον Γιάννη π.χ. μόνιμα στο 5, που θα φάει το ψωμάκι πολλών γιγάντων της λίγκας και που θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο τον ρυθμό, τις κατοχές και την παραγωγικότητα σε μία λίγκα που ήδη κινείται με τα φρένα σπασμένα. Αυτό το μπάσκετ θέλουμε; Δεν το έχω αποφασίσει να σας πω την αλήθεια. Πάντα σε αυτές τις αλλαγές, η δύναμη της συνήθειας σε κρατάει σκεπτικό. Αλλά σίγουρα η προσπάθεια πρωτοτυπίας με ιντριγκάρει.
