Για άλλη μία σεζόν, όπως μας έχει συνηθίσει με εξαιρετική συνέπεια το NBA (και τα νέα του... ήθη και έθιμα) τα τελευταία χρόνια, το τέλος της περιόδου ανταλλαγών μας φύλαγε μία μεγάλη ανακατανομή δυνάμεων μεταξύ των ομάδων της λίγκας.
Αφού περάσαν λίγες ημέρες και έκατσε η σκόνη της ημίτρελης φετινής trade deadline, μπορούμε να χωρίσουμε λίγο πιο “νηφάλια” τις ομάδες με βάση την δραστηριότητά τους στο φετινό παράθυρο ανταλλαγών, ένα παράθυρο το οποίο (από την 1η Γενάρη και έπειτα) είδε να μετακινούνται μόλις… 60 παίκτες και 51 draft picks!
Ενότητα 1: “Έγιναν πραγματάκια”
Στην ενότητα αυτή, φυσικά και πάνε οι πρωταγωνιστές των τελευταίων ημερών, οι σοβαροί “buyers” του φετινού παζαριού, το οποίο μας έδωσε μία αφορμή να θυμηθούμε μία πρόσφατη ατάκα του Ja Morant, καθώς το “I’m good in the west” δεν θα μπορούσε να “ωριμάσει” καλύτερα. Και αφού πούμε ένα “Now let me welcome everybody to the wild, wild West”, να πάμε στις δύο συν μία δυτικές ομάδες που φρόντισαν να κάνουν ξανά τη Δύση ροντέο.
Πάμε χρονικά, καθώς οι Dallas Mavericks αποφάσισαν δύο μέρες πριν τη deadline, να αποχωριστούν τους Dinwiddie και Finney-Smith (συν κάποια picks) για να πάρουν τον Markieff Morris και έναν ελαφρώς controversial τύπο με απίθανα ball handling skills, τον Kyrie Irving. O Kyrie αποφάσισε να βάλει μπουρλότο στη λίγκα και η ομάδα του Mark Cuban ήταν εκεί να ανταποκριθεί. Με αυτήν την ανταλλαγή οι Mavericks γίνονται σίγουρα σοβαροί contenders, ή τουλάχιστον έχουν πλέον μία επίθεση – πυρηνικό όπλο ώστε να γίνουν. Ο Kyrie μπορεί να αναλάβει τον επιτυχημένο ρόλο που είχε πέρυσι ο Jalen Brunson δίπλα στον Luka, απλά να τον κάνει καλύτερα, πιο απρόβλεπτα και με την αύρα ενός συγκλονιστικού take over specialist, ενώ φανταστείτε λίγο τον Luka να παίζει δίχως οι άμυνες να είναι ολοκληρωτικά επάνω του; Το επιθετικό ταβάνι των Mavs είναι αδιανόητο.
Βέβαια την ίδια ώρα, αδιανόητο είναι το πόσο στραβά μπορεί να πάνε όλα. Το πλάνο του Jason Kidd θα πρέπει να είναι το να μαζέψει πίσω τα ασυμμάζευτα, καθώς μία ομάδα που είναι ήδη τραγική αμυντικά (#22 στο Defensive Rating) γίνεται ακόμη χειρότερη, και στα playoffs, καλώς ή κακώς, η δυνατότητά σου να βγάλεις άμυνες όταν η πίεση αυξάνεται, μετράει. Την ίδια ώρα, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που υπέγραψαν οι Mavs είναι ουσιαστικά ένα “free trial”. Ούτε μισή σεζόν Kyrie και βλέπουμε. Ο soon to be FA Irving μπορεί απλά να έρθει, να μην κολλήσει ποτέ και να χαιρετήσει, αφήνοντας πίσω καμμένη γη (και ένα τεράστιο κενό στο cap space βέβαια). Η κατάσταση είναι τέτοια που δεν γίνεται να μπω στο τρυπάκι να βγάλω verdict “νικητής ή χαμένος” για τους Mavs. Το όλο σκηνικό που έχουν στήσει με ιντριγκάρει, δεν μου αρέσει (εντείνει μάλλον όλα όσα είναι λάθος στο Dallas της φετινής σεζόν), αλλά είναι πολύ ταιριαστά χαοτικό με τα vibes του Kyrie.
Από τον πυροκροτητή πάμε στη βόμβα. O Kevin Durant επέστρεψε στη Δύση και οι Suns εγκαινίασαν την εποχή Mat Ishbia με ένα απίστευτο statement και έγιναν οι μεγάλοι νικητές της φετινής trade season. Όταν παίρνεις τον καλύτερο παίκτη που μετακινήθηκε φέτος και έναν από τους καλύτερους σκόρερ όλων των εποχών, ο οποίος διανύει μία καταπληκτική σεζόν και παράλληλα αποτελεί και ένα ιδιαίτερα καλό fit, μπορείς να χαρακτηριστείς και κάπως αλλιώς;
Oι Suns αποφάσισαν να κάνουν ένα μεγάλο all-in για τα φετινά playoffs – άλλωστε ο Chris Paul έχει πιάσει τα 37 του χρόνια – με στόχο προφανώς το τέλος της φετινής ή της επόμενης χρονιάς να τους βρει πρωταθλητές. Και σίγουρα θα είναι ένα από τα μεγάλα φαβορί. Παρά το γεγονός ότι έχασαν τον εξαιρετικό Mikal Bridges πήραν τον Darius Bazley από την Οκλαχόμα με σκοπό να καλύψουν ακριβώς αυτό το κενό και να ποντάρουν σε έναν παίκτη που μπορεί να γίνει “κάτι” στο μέλλον (και αν δε γίνει, οκέι, δε χάθηκε κάτι). Το μοναδικό πρόβλημα σε όλο αυτό; Έχασαν ΠΕΝΤΕ pick πρώτου γύρου. Ο Durant είναι 34, ο Paul 37, το Championship Window αυτής της τριάδας είναι μάλλον τα 2μιση χρόνια που απομένουν μέχρι να λήξει το συμβόλαιο του Paul. Μετά; Τα χαμένα αυτά picks υποθηκεύουν το μέλλον του franchise, αλλά σε κάθε περίπτωση, για έναν οργανισμό που δεν έχει γευτεί ποτέ το γλυκό νέκταρ ενός πρωταθλήματος, είναι κάποια ρίσκα που πρέπει να παρθούν. Τα έχουμε ξαναπει και στο παρελθόν, το ΝΒΑ έχει γίνει λιγότερο “υπομονετικό” στο σύνολό του εδώ και κάμποσα χρόνια.
Τέλος, σε αυτήν την ενότητα δεν μπορούμε να κλείσουμε με κάτι άλλο από τους Los Angeles Lakers. Αν μία ομάδα “έπρεπε” να κάνει κινήσεις ανεξάρτητα από το χάος που δημιούργησε ο Kyrie Irving, ήταν αυτοί. Η προβληματική κατάσταση με τον Russell Westbrook έπρεπε να τελειώσει, το πανηγύρι με το ιστορικό ρεκόρ του LeBron είναι πλέον πίσω μας και οι Lakers έπρεπε να βεβαιωθούν ότι θα κάνουν τα πάντα για να μην χάσουν ακόμη μια από τις πολύτιμες σεζόν που έχουν τους LeBron και Davis on board. Και το έκαναν σε έναν ικανοποιητικό βαθμό. Έκαναν ένα πολύ καλό upgrade στον άσο με τον D’Angelo Russell (αν και δεν ήθελα να τον δω εκεί – κυρίως για το προσωπικό development του), έκαναν μία φανταστικά underrated κίνηση με τον Jarred Vanderbilt, βρήκαν έναν εν δυνάμει game changing bench scorer με τον Malik Beasley και συμπλήρωσαν τη ρακέτα τους με το ενδιαφέρον πρότζεκτ του Rui Hachimura και τον Mo Bamba, “θυσιάζοντας” κυρίως μόνο τον τον Thomas Bryant από τους “χρήσιμους” παίκτες του ρόστερ. Το καλύτερο; Λυτρώθηκαν από το μαρτύριο της σταγόνας του να βλέπουν τον Westbrook μέρα παρά μέρα στους αγώνες τους. Το fit ήταν κακό, ήταν προβληματικό εξ αρχής και αφού έχασαν κάμποσο καιρό και παιχνίδια, αποφάσισαν ότι ήρθε η στιγμή να προχωρήσουν. Σε κάθε περίπτωση, αν και δε θεωρώ ότι έχουν αρκετά για να χτυπήσουν τον τίτλο, είναι προφανώς αρκετά πιο ορθολογικοί σαν ομάδα από όσο ήταν μία βδομάδα πριν και σίγουρα, δεν μπορείς να μη σεβαστείς LeBron και Davis, come play-in/play-off time.
Ενότητα 2: “Λίγες κινήσεις και καλές (;) “
Εδώ πάνε οι ομάδες που έκαναν λίγες, μετρημένες κινήσεις που σκοπό έχουν να ενισχύσουν ένα ήδη δυνατό ρόστερ. Σε αυτό θα ξεχωρίσω στο πρώτο ράφι τις κινήσεις των τριών ομάδων που μάλλον αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα από όλους στη μάχη του τίτλου. Denver Nuggets, Boston Celtics και Milwaukee Bucks είδαν τις ανάγκες τους, πήραν μόλις έναν παίκτη και με μία πρώτη ανάγνωση έγιναν καλύτεροι. Οι Celtics “ολοκλήρωσαν” το rotation στους ψηλούς με τον Mike Muscala, έναν παίκτη που έρχεται να δώσει απαραίτητες ανάσες σε Horford – Timelord και να αποτελέσει εξαιρετικό fit για όποτε χρειαστεί. Οι Bucks πήραν στο πρόσωπο του Jae Crowder αυτόν τον πολυπόθητο forward που χρειάζονταν, κυρίως για τη βρώμικη δουλειά (ο καλός Crowder – με αστερίσκο αυτό γιατί έχει να παίξει και ένα χρόνο μπάσκετ – είναι υπερπολύτιμος για οποιονδήποτε σοβαρό contender), την ίδια ώρα που ξεφορτώθηκαν αρκετό “νεκρό βάρος”. Και τέλος, το Denver έκανε μία κίνηση που προσωπικά θεωρώ ότι μπορεί να βγει και λίρα εκατό, καθώς το per minute beast που ακούει στο όνομα Thomas Bryant μπορεί να αποτελέσει ένα φοβερό επιθετικό upgrade στα non Jokic λεπτά.
Αυτό που έκαναν επίσης οι Nuggets είναι να διώξουν το “προβληματικό” κομμάτι στο ρόστερ τους που άκουγε στο όνομα Bones Hyland. O Bones δυστυχώς είχε χάσει την μπάλα φέτος και πλέον θα κληθεί να βρει τον εαυτό του ως παίκτης των Clippers. Μιλώντας όμως για Clippers, αν ο Bones βρει όντως τον εαυτό του (για sophomore μιλάμε άλλωστε, λογικά αργά ή γρήγορα θα το βρει ξανά), οι Clippers έχουν προσθέσει έναν φοβερά εξελίξιμο point guard στο bench unit τους, το οποίο γενικότερα πήρε ένα γερό upgrade, καθώς ο Eric Gordon είναι κατά τι πιο proven από τον ασταθή Luke Kennard και με τον Mason Plumlee αποκτάνε (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) έναν δεύτερο παίκτη που γνωρίζει τι είναι η θέση του σέντερ.
Τέλος, στην ίδια ενότητα μπορούν να μπουν μάλλον άλλες δύο ομάδες: Αρχικά οι Sixers. O Matisse Thybulle είναι ένας πολύ χρήσιμος παίκτης λόγω των αμυντικών του αρετών, αλλά με τον Jalen McDaniels, η Phila κοιτάει να βελτιώσει κάπως την κατάσταση στο τι μπορεί να πάρει επιθετικά από ένα ρόστερ που κακά τα ψέματα, λειτουργεί καλύτερα όταν μπορεί να εκμεταλλευτεί το gravitas των Harden/Embiid, κάτι που σημαίνει “ετοιμότητα από όλους να σουτάρουν και να σκοράρουν τα open looks που δεδομένα θα έχουν”. Ο Thybulle δεν κόλλαγε σε αυτό, ο McDaniels ίσως και να κολλήσει.
Και εν συνεχεία έχουμε τους Timberwolves, οι οποίοι έδιωξαν εναν καλύτερο παίκτη από αυτόν που πήραν, όμως ίσως να “κέρδισαν” αρκετά στο θέμα του fit. O Mike Conley είναι πιο οικονομικός παίκτης (on and off the court, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ), έχει δουλέψει ξανά με επιτυχία με τον Rudy Gobert και η παρουσία του “καθαρίζει” λίγο ακόμα το χώρο για τις αυξημένες αρμοδιότητες του εξαιρετικό Anthony Edwards. Όχι απαραίτητα εκθαμβωτική κίνηση, αλλά σίγουρα με μπασκετική λογική.
Ενότητα 3: Καλά θα πάει αυτό
Shoutout στις ομάδες που δεν θα θυμούνται ιδιαίτερα αυτό το deadline. Σε αυτήν την ενότητα ξεχωρίζουν τρεις. Οι Portland Trailblazers για άλλη μια φορά δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν τον Damian Lillard, με τη σημαντικότερη κίνησή τους να είναι ότι έδωσαν έναν χαλασμένο Gary Payton πίσω στο Golden State, με αποτέλεσμα να κινδυνεύνουν οι κινήσεις τριών ομάδων να φάνε μπουρλότο. Καλύτεροι δεν έγιναν, χειρότεροι δεν έγιναν, μια ζωή στο μπασκετικό καθαρτήριο των θέσεων 6-10. Αλλά ο Dame εκεί, παραμένει και τεστάρει την πίστη του. Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Σίγουρα κάτι καλύτερο από αυτό. Ο Hart ήταν ένας καλός σκόρερ, στη θέση του παίρνουν το στοίχημα που ακούει στο όνομα Cam Reddish και έναν εξαιρετικό αμυντικό specialist που θα έπρεπε να βρίσκεται σε contender, τον Thybulle.
Η Atlanta και το Toronto μπαίνουν επίσης στην ίδια λίστα. Καλός ο Saddiq Bey, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτό που ψάχνουν οι Hawks για να βελτιωθούν δραματικά, ενώ την ίδια ώρα αποφάσισαν να κρατήσουν τον John Collins (ο οποίος ίσως και να μπορούσε να επιστρέψει κάτι καλύτερο). Οι Raptors από την άλλη, ενώ όλα έδειχναν ότι θα δώσουν τον ΟG Anunoby στον καλύτερο bidder και ίσως και τον Fred VanVleet, όχι απλώς αποφάσισαν να μην “πουλήσουν”, αλλά να πάρουν και τον παλιό γνώριμο Poeltl, θεωρώντας (λανθασμένα, θα πω εγώ) ότι το να συνεχίζουν να χτίζουν πάνω σε αυτά που διαθέτουν είναι η σωστή κίνηση. Με τόσους contenders να καραδοκούν πάντως, μάλλον έχασαν ευκαιρία για ένα εξαιρετικό sell high παράθυρο.
Ενότητα 4: “Trades; Τι είναι αυτό;”
Σε αυτήν την ενότητα, που στην πραγματικότητα την έγραψα πρώτη, βρίσκονται δύο ομάδες για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Οι Chicago Bulls και οι Cleveland Cavaliers δεν πραγματοποίησαν καμία ανταλλαγή σε αυτό το διάστημα του μεταγραφικού οίστρου, με τις δύο ομάδες της Central να αποφασίζουν ότι δεν χρειάζονται κάτι άλλο. Για το Cleveland, δεν υπήρχε και λόγος άλλωστε, έκτος κι αν εμφανιζόταν μία τεράστια ευκαιρία που δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν ή αν βρισκόταν κάποιος που θα έδινε ένα καλό πακέτο για το βαρύ expiring του (ρολίστα πολυτελείας) Kevin Love. Δεν έγινε τίποτε από τα δύο, αλλά δε χάθηκε και ο κόσμος. Η καλοκαιρινή τους ενίσχυση ήταν φοβερή, κάτι που φαίνεται από το ρεκόρ τους αλλά και το πόσο υψηλά στάνταρ απόδοσης έχουν πιάσει, και με τη μία θέση που έχουν διαθέσιμη στο ρόστερ, θα έχουν και το νου τους αν προκύψει κάτι καλό στην αγορά των waivers. Αν όχι, καλή καρδιά.
Από την άλλη, οι Bulls σε καμία περίπτωση δεν βρίσκονται στην ίδια μοίρα με τους Cavs. Το ρόστερ τους είναι προβληματικό, ο Lonzo Ball αναμένεται να γίνει shut down και για το υπόλοιπο της σεζόν, όμως την ίδια ώρα δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να μπορεί να καλύψει έστω και σε έναν βαθμό αυτά που φέρνει ο Lonzo στο τραπέζι (ίσως μόνο ο Alex Caruso, κάπως), τα προβλήματα στη ρακέτα παραμένουν τα ίδια με το περασμένο καλοκαίρι και όσο κι αν υπάρχει η αντίληψη ότι η “Ανατολή άνοιξε από το βράδυ της Πέμπτης”, σίγουρα οι Bulls δεν χωράνε να περάσουν από αυτό το άνοιγμα. Ο Arturas Karnisovas σχολίασε την αδράνεια με το διπλωματικό “οι ομάδες ζητούσαν πάρα πολλά και εμείς δεν πιστεύαμε ότι άξιζε τον κόπο” και μάλλον πάμε για ένα υπόλοιπο μισό της σεζόν που θα βασίζεται στα heroics του DeMar, στην ελπίδα ότι ο Zach LaVine έχει συνέλθει, ότι ο Pat Williams θα παίζει σταθερά καλό μπάσκετ και ότι ο Nicola Vucevic θα δώσει ένα καλό φινάλε στον contract year του. Το τελευταίο ενέχει βέβαια τον πολύ σοβαρό κίνδυνο το φινάλε να οδηγήσει το Chicago στο να υπογράψει ένα κακό, πολύ κακό νέο συμβόλαιο το επόμενο καλοκαίρι, αλλά ας μην προτρέχουμε. Αρκετά στραβά έχει ήδη η σεζόν των Bulls.
Ενότητα 5: Η Νέα Υόρκη χτίζει στα καλά μπασκετικά “vibes”
Οι δύο ομάδες της Νέας Υόρκης κινήθηκαν αρκετά διαφορετικά στο φετινό παζάρι, όμως και για τις δύο το αποτέλεσμα στα μάτια μου είναι το ίδιο και είναι άκρως θετικό.
Ξεκινάμε με τους Brooklyn Nets. Πριν λίγα χρόνια, έβαλαν μόνοι τους τον εαυτό τους σε μία αρκετά προβληματική συνθήκη, με στόχο να κερδίσουν το πολυπόθητο πρωτάθλημα. Το All in τους ήταν αποτυχημένο, σε βαθμό που κάνει το προηγούμενο αποτυχημένο πείραμά τους με τους γηρασμένους σταρ των Celtics να μοιάζει με πταίσμα. Για να φτιάξουν αυτό το προβληματικό κατασκεύασμα, οι Nets θυσίασαν μία νεαρή ομάδα με μπασκετικό χαρακτήρα που ταίριαζε στην “αύρα” του Μπρούκλιν. Η φετινή trade deadline, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε ουσιαστικά ένα μεγάλο damage management, τους επιστρέφει σε αυτόν τον δρόμο. Ο ερχομός των Dinwiddie, Finney Smith, Bridges και Johnson τους γεμίζει το ρόστερ με εξαιρετικούς παίκτες, κάτι που φροντίζει ότι η φετινή ομάδα θα παραμείνει ένα σκληρό καρύδι, κάτω από τις οδηγίες του (εκ των ευχάριστων εκπλήξεων) Jacques Vaughn, ενώ την ίδια ώρα, ο Sean Marks εξασφάλισε και 6 picks πρώτου γύρου, τα 4 δίχως προστασία!
Από την άλλη, οι New York Knicks δεν μπόρεσαν να γίνουν δυνατοί buyers και να προσθέσουν έναν all-star ακόμα (υπήρχαν reports σχετικά με έντονο ενδιαφέρον για τον Zach LaVine), όμως δεν τα πήγαν διόλου άσχημα. Η μία και μοναδική τους προσθήκη, ο Josh Hart, προσθέτει σε ένα ήδη αρκετά καλοστημένο σύνολο έναν παίκτη χρησιμότατο για ένα πενιχρό κόστος. Ο Hart κολλάει σωστά στις ανάγκες του bench unit των Knicks, ενώ πηγαίνει και βρίσκει τον παίκτη με τον οποίο οδήγησαν παρέα το Villanova στην κορυφή του κολλεγιακού μπάσκετ το 2016, τον καλό του φίλο, Jalen Brunson. Fun fact, ο τρίτος της παρέας εκείνης είναι ο Mikal Bridges, ο οποίος θα βρίσκεται ως γνωστόν στην ευρύτερη γειτονιά.
Επιστρέφοντας στους Knicks όμως, το ρόστερ είναι νεαρό, το κλίμα είναι καλό και η κίνηση αυτή συνεχίζει ένα “μετρημένο” χτίσιμο (όχι ακριβώς βασικό χαρακτηριστικό της λειτουργίας των Knicks όλα αυτά τα χρόνια) μίας ομάδας που αποτελεί σίγουρα ένα από τα ενδιαφέροντα projects στη λίγκα.
Bonus Ενότητα: Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον….
Ναι, για τα draft picks μιλάμε. Θυμάστε τις εποχές που θεωρούσαμε την ανταλλαγή draft picks κάτι σημαντικό και συγκεκριμένοι παράγοντες (Danny Ainge, για σένα μιλάω) είχαν προσπαθήσει τόσο πολύ να τα αποκτήσουν που μετά δεν ένιωθαν άνετα με το να τα παραδώσουν, ίσως και σε έναν υπερβολικό βαθμό; Φέτος μάλλον φτάσαμε στον ακριβώς αντίθετο βαθμό σημασίας. Από ένα pick πρώτου γύρου, καναδυο picks δεύτερου γύρου και ίσως και κανένα pick swap που βλέπαμε τα περασμένα χρόνια, οι ομάδες φέτος ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο! Σύμφωνα με το Spotrac, στην Deadline Day ανταλλάχθηκαν 9 μελλοντικά picks πρώτου γύρου και (κρατηθείτε) 37 (!!!) picks δεύτερου γύρου, καθώς απ’ό,τι φαίνεται, οι ομάδες θεωρούσαν ότι η φράση “πάρε πέντε 2nd round picks” ήταν αυτή που θα έλυνε κάθε αδιέξοδο στις συζητήσεις.
Έτσι είδαμε το San Antonio να παίρνει τέσσερις 2nd rounders για τον Richardson, το Portland να παίρνει πέντε για τον Gary Payton κ.ο.κ., κινήσεις οι οποίες μάλλον δίνουν μικρότερη αξία από όση αναλογεί στα draft picks, ιδιαίτερα σε αυτά του δεύτερου γύρου. Αν και το ταλέντο που εισέρχεται στη λίγκα είναι περισσότερο και καλύτερο από ποτέ, οι ομάδες έδειξαν πως μπορούν να το “ξεφορτωθούν” πολύ εύκολα, στο βωμό του win now mode. Δίκαιος ή άδικος, σωστός ή λάθος, ο μετασχηματισμός αυτός μάλλον συνδέεται με την ρευστότητα του ΝΒΑ στο κομμάτι του long term planning και το πώς δείχνει αυτό να είναι η εξαίρεση, παρά το γεγονός ότι παίκτες όπως ο δις (ίσως σύντομα και τρις) φορές MVP, Nikola Jokic, είναι προϊόντα του παρεξηγημένου δεύτερου γύρου του draft.
Σε κάθε περίπτωση, η υπερβολή δεν κάνει ποτέ καλό.
