Ακόμα κι αν οι εκφραστές του φασισμού στο κοινοβούλιο κρίθηκαν από την δικαιοσύνη, οι μελανιές που άφησε αποτυπώνονται σε κάθε ευκαιρία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το #not_my_national_team
Παρακολουθούμε από το μεσημέρι της 7ης Αυγούστου τα ελληνόμετρα να κατακλύζουν τα κοινωνικά μέσα και το #not_my_national_team να είναι στην κορυφή των τάσεων. Μια ακόμα απόδειξη δηλαδή, ότι δεν ήταν ποτέ συζητήσεις του καφενείου τα χυδαία σχόλια και οι ναζιστικές προσεγγίσεις στην Ελλάδα, είναι θέσεις που αναπαράγονται σε σοβαρές συζητήσεις, στρογγυλοκαθισαν στα έδρανα της βουλής, υπήρξαν στα τηλεπαράθυρα. Μάλιστα στον δημόσιο διάλογο ακόμα κυκλοφορούν υπό το μανδύα του κοινοβουλευτισμού συχνά. Κι ας βολεύονται ορισμένοι να ισχυρίζονται ότι εκφέρονται μονάχα από τα φαντάσματα του πληκτρολογίου, άρα μονάχα από ιδιωτικούς λογαριασμούς των διαδικτυακών μέσων.
Η υπόθεση της Χρυσής Αυγής δικαστικά κρίθηκε, κοινωνικά όμως άφησε σημάδια που πονάνε και είναι πολύ πιο μελανά από το χρώμα των αδελφών Αντετοκούνμπο που φωτογραφήθηκαν ενόψει των προετοιμασιών της Εθνικής μπασκετ, ικανοί να αποτυπώσουν τα ναζιστικά απομεινάρια της ελληνικής κοινωνίας σε σχόλια, φωτογραφίες και ψευδεπίγραφες μετάνοιες των ψηφοφόρων όσων ισχυρίζονται ότι έκαναν τον Γιάννη Έλληνα, όσο κομπορρημονούν την ταχύτητα με την οποία εξασφάλισαν την διευθέτηση των εγγράφων του για την δική τους υστεροφημία όμως, αφενός και στερώντας τα από τόσα άλλα παιδιά δεύτερης γενιάς αφετέρου, σκοπίμως.
Αν μετρηθούμε με τους φασίστες στα περί… πατρίδος, δεν αμφιβάλλω -με στατιστικά παραδείγματα λαϊκής αποτυπωσης και όχι επιστημοσύνης- για τον τρόπο που θα αποδειχθεί η αγάπη τους για την πατρίδα, άλλοτε μπερδεύοντας την ιστορία με τις γνώσεις που φανταζονται πως έχουν περί πολέμου, άλλοτε αγνοώντας την Ελλάδα του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη και του Ομήρου ακόμα ακόμα, συχνά μπερδεύοντας την με φθηνές καλλιγραφίες που μοστράρουν στο ύψος του θώρακα και άλλοτε αγνοώντας ως και τον αριθμό γραμμών που φέρει η ελληνική σημαία. Το μόνο κατόρθωμα που ίσως αντιλαμβάνονται για την εποχή του Λεωνίδα είναι ο αριθμός 300 και δεν θέλω να ξέρω πόσο λερωμένες είναι οι σκέψεις των πιο σύγχρονων θιασωτών των γερασμενων πλέον “αρχαιοκάπηλων” νομικών, ιστορικών, πολιτικών και εκδοτών, λόγω αμάθειας.
Τι νόημα έχει να ψάξουμε λοιπόν, στη σύγχρονη πραγματικότητα, αν ο Γιάννης είναι Γιαννάκης και πώς ο κάθε έγχρωμος, μιγάς ή άχρωμος… μοιάζει περισσότερο Έλληνας εκείνων που επιμένουν πως αγαπούν μια πατρίδα την οποία στην κυριολεξία αγνοούν;
Η 4η τ’ Αυγούστου του ’36 παρήλθε ανεπιστρεπτί, είναι το μόνο σίγουρο και εδώ και μερικούς… Αύγουστους, μόνος βασιλιάς που αναγνωρίζουμε έχει μεταφορική σχέση με τον όρο, μια και κουβαλάει διψήφιο αριθμό “τίτλων” στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όντας μαέστρος στο είδος του, ενώ ήδη φέρει και τον τίτλο του περυσινού πρωταθλητή του NBA, διδάσκοντας μας το δικαίωμα στο όνειρο και την αφοσίωση στα ιδεώδη. Την προσωπική ηθική, όχι αυτά της πατρίδας.
Το κυριότερο δε, δεν εκθέτει κανέναν με τις γνώσεις που νομίζει ότι έχει περί ελληνισμού, παρα μόνο αποδεικνύει με έργα την αγάπη του για την γη που τον μεγάλωσε δίχως να ονειρεύεται πολέμους και ιστορίες για αγρίους για να αποδείξει τα συναισθήματα του.
Έτσι και τον εφετινο Αύγουστο. Αυτόν θα επιμένουμε να αναγνωρίζουμε.
