Νοέμβριος 2005. Μία νύχτα, λίγες ημέρες πριν το Clasico της 19ης Νοεμβρίου μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα στο Santiago Bernabeu, ο Andres Iniesta θα ξυπνήσει από ένα τηλεφώνημα, μέσα στη μέση της νύχτας. Ήταν ο Ronaldinho: “Andres, ξέρω ότι είναι 3 το πρωί, αλλά πρέπει να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Τον Ιούνιο θα φύγω από την Barca. O αδερφός μου δέχτηκε μία πρόταση από τη Real. To ποσό είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορούσα να πω όχι. Είσαι νέος και συ, θα με καταλάβεις… Αλλά σε παρακαλώ πολύ, μην πεις τίποτα σε κανένα στα αποδυτήρια ή στον σύλλογο γενικότερα, μην με προδώσεις. Σε εμπιστεύομαι πιο πολύ απ’τον καθένα, Andres. Καληνύχτα” .
Το τηλέφωνο έκλεισε κατευθείαν χωρίς ο Iniesta να μπορέσει να πει τίποτα. Την επόμενη μέρα στην προπόνηση ο παίκτης θα παρατηρήσει το κλίμα να είναι πολύ περίεργο, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με τον “Roni”, ο οποίος έχριζε μια διαφορετικής συμπεριφοράς από τους πάντες, σαν να τον αποχαιρετούσαν για την τελευταία φορα.
Fast forward στις 19 του μήνα. Santiago Bernabeu. Oι παίκτες της Μπαρτσελόνα ετοιμάζονται να μπουν στο γήπεδο όταν παίρνει τον λόγο ο Ronaldinho: “Παιδιά, σήμερα είναι ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι. Είναι δυνατοί, αλλά αυτές τις τελευταίες ημέρες ανακάλυψα ότι είμαστε οικογένεια. Σας πήρα όλους σας μέσα στη νύχτα για να σας πω ότι φεύγω τον Ιούνιο, αλλά κανείς σαν δεν μίλησε. Κατάλαβα λοιπόν ότι είμαστε έτοιμοι να υποφέρουμε σιωπηρά παρά να προδώσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν πάω πουθενά, θα μείνω εδώ για πολύ καιρό. Τώρα πάμε στο γήπεδο να δώσουμε στους παίκτες της Real ένα μάθημα”.
Η Μπαρτσελόνα επικράτησε της Real με 3-0, ενώ ο Ronaldinho κυριάρχησε στο γήπεδο, δίνοντας ένα από τα καλύτερα σόου του με την φανέλα των “μπλαουγκράνα”, πετυχαίνοντας δύο γκολ και γνωρίζοντας την αποθέωση από το κοινό των Μαδριλένων.
ON THIS DAY IN 2005: Ronaldinho received a standing ovation from the Bernabeu as he tore Real Madrid to shreds in El Clasico. ???
Sergio Ramos must still have nightmares about him! ?
? @LaLigaEN pic.twitter.com/zyRFCizk7c
— Footy Accumulators (@FootyAccums) November 19, 2021
Η ιστορία αυτή του Andres Iniesta, είναι ένα ακόμα όμορφο κεφάλαιο στο “ταξίδι” του “Roni” στο ποδόσφαιρο. Ένα ταξίδι που άρχισε στις αλάνες του Πόρτο Αλέγκρε, του “Χαρούμενου Λιμανιού”, όπως είναι στα ελληνικά η μετάφραση της πόλης που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο – τόσο ταιριαστά – μόνιμα χαμογελαστός Ronaldinho. To ταλέντο του μικρού Ronaldo de Assis Moreira φάνηκε από την ηλικία των 8 χρονών, όταν άρχιζε να κάνει πράγματα και θαύματα στο Futsal – γνωστό σε όλους μας και ως ποδόσφαιρο σάλας – μια παραλλαγή του ποδοσφαίρου που με τον υπερβολικά γρήγορο ρυθμό της, την μικρότερη μπάλα και το μικρότερο γήπεδο οδηγεί σε ένα στυλ παιχνιδιού περισσότερο φαντεζί και θελκτικό για τον κόσμο, κάτι που αναγνώρισε και ο ίδιος ο Ronaldinho:
“Πολλά από τα κόλπα και τις κινήσεις που κάνω στο γήπεδο προέρχονται από τα χρόνια μου στο futsal. Παίζεται σε πολύ μικρό χώρο και ο έλεγχος της μπάλας είναι διαφορετικός απ’ ότι στο κανονικό ποδόσφαιρο. Μέχρι και σήμερα, ο έλεγχος της μπάλας μου είναι παρόμοιος με έναν παίκτη του futsal και όχι με κανονικό ποδοσφαιριστή” , είχε δηλώσει ο βραζιλιάνος.
Όπως είναι φυσικό το ταλέντο του “Roni” δεν θα έμενε χωρίς αναγνώριση. Η Γκρέμιο, η μεγάλη ομάδα της πόλης του, θα τον βάλει στο μάτι και θα τον “τσιμπήσει” από τις αλάνες και τις σάλες του futsal. O Ronaldo γίνεται ο “Ronaldinho”, o “μικρός Ronaldo” δηλαδή, καθώς το ταλέντο του είναι τέτοιο που παντού παίζει με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας απ’αυτόν. Κλήσεις στις μικρές εθνικές της Βραζιλίας, ενώ θα αρπάξει τις πρώτες του ευκαιρίες στην Γκρέμιο από τα μαλλιά.
Ο πιτσιρικάς “Roni” εντυπωσιάζει τους πάντες με την απαράμιλλη τεχνική του και το ποδόσφαιρο αλάνας που παίζει, το οποίο όμως δεν στερείται καθόλου ουσίας. Ο ιδανικός συνδυασμός. Ο τότε προπονητής του στην ομάδα του Πόρτο Αλέγκρε, Celso Roth θα πει μερικά χρόνια αργότερα για τον παίκτη του: “Έχω προπονήσει πολλούς μεγάλους παίκτες στην ζωή μου, όλους σε μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο της καριέρας τους, γύρω στα δεκαεννιά με είκοσι χρόνια τους. Με κάθε σεβασμό όμως σε όλους τους άλλους, ο Ronaldinho ήταν απλά ένα επίπεδο πάνω από όλους” . Ο θρύλος του “Roni” είχε ξεκινήσει:
Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν οι Ευρωπαϊκές σειρήνες να ηχήσουν για τον Βραζιλιάνο, και, αφού βρέθηκε μια ανάσα από την Άρσεναλ του Arsene Wenger, λόγω μη έκδοσης άδειας εργασίας για το “Νησί” , να καταλήξει στη Γαλλία και την Παρί Σεν Ζερμέν. 2 χρόνια αργότερα ακολουθεί η Μπαρτσελόνα – και η παγκόσμια αποθέωση. O “Ευρωπαίος” Ronaldinho όχι μόνο δεν υπέταξε το θέαμα για την αποτελεσματικότητα, αλλά κατάφερε και έδωσε έναν άλλον αέρα στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με την παρουσία του.
Με τον “αέρα” της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου το καλοκαίρι του 2002 (όπου πέτυχε AYTO το γκολ απέναντι στον David Seaman) και μετά από 2 χρονιές “ψησίματος” στην Παρί, ο Ronaldinho της Μπαρτσελόνα κάνει τον κόσμο να παραμιλάει ήδη από το πρώτο του επίσημο γκολ με την μπλαουγκράνα φανέλα, απέναντι στη Σεβίλλη:
Sevilla vs Barcelona today has got us thinking about this Ronaldinho screamer ? pic.twitter.com/CWt3QPrdQB
— GOAL (@goal) June 19, 2020
O μακρυμάλλης Βραζιλιάνος με τα πεταχτά δόντια και το μόνιμο χαμόγελο έγινε αμέσως worldwide sensation. Μεγάλες εμφανίσεις, τεράστια γκολ και φυσικά ντρίπλες, ντρίπλες, ντρίπλες, με το περίφημο “elastico” να αποτελεί το σήμα κατατεθέν του “Roni”.
Flip flap, elástico, akka or snakebite❓
?? Ronaldinho trademark move ?@10Ronaldinho | #UCL pic.twitter.com/dRjYEwTMq5
— UEFA Champions League (@ChampionsLeague) January 11, 2022
H καριέρα του Ronaldinho Gaucho, όπως αποκαλούνταν λόγω της καταγωγής του από τη Νότια Βραζιλία (φαινόμενο ονοματοδοσία που παρατηρείται σε βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές, βλ. Juninho Pernambucano), πήγαινε μόνο προς τα πάνω. Μεγάλα σόου, όπως το κλάσικο του πρώτου γύρου της σεζόν 2005-06 (το οποίο αναφέρθηκε στην αρχή του άρθρου), το εκπληκτικό γκολ του απέναντι στην Τσέλσι στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ – κι ας αποκλείστηκε η Μπαρτσελόνα – τον Μάρτιο του 2005, ολόκληρη η πορεία του προς την κατάκτηση της “κούπας με τα μεγάλα αυτιά” την επόμενη σεζόν, αλλά και η ηγετική παρουσία του στο δρόμο προς τα δύο πρωταθλήματα το 2005 και 2006 τον οδήγησαν στην ελίτ. Και όχι απλά σε αυτήν, αλλά και στην κορυφή της. Ποδοσφαιριστής της χρονιάς για την FIFA το 2004 & 2005, Ποδοσφαιριστής της χρονιάς για την παγκόσμια ένωση ποδοσφαιριστών το 2005, καλύτερος της χρονιάς για την UEFA την σεζόν 2005-2006 και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα: Η “Χρυσή Μπάλα” του 2005.
Οι 3 πρώτες σεζόν του στην Μπαρτσελόνα ήταν ένα όνειρο κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Η μαγεία του Ronaldinho είχε ξετρελάνει τους πάντες, αλλά μετά την αποτυχία του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Ο “Roni” , άψογος επαγγελματίας μέχρι τότε, άρχισε να βγαίνει και να διασκεδάζει λίγο παραπάνω απ’τα συνηθισμένα (βάζουμε στοίχημα ότι η παρέα με τον Adriano – γνωστό “μπουμπούκι” ο “Αυτοκράτορας” – δεν του έκανε και πολύ καλό), λίγα περιττά κιλά άρχισαν να κάνουν επίσης την εμφάνισή του, και ήταν φανερό ότι η επόμενη σεζόν (η τελευταία του στην “ελίτ της ελίτ” στην καριέρα του) τον βρήκε ένα “κλικ” πιο κάτω. Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο πάντα υπήρχε, όμως η επίσης αγάπη του για καλοπέραση άρχισε να λειτουργεί εις βάρος της δουλειάς του.
Ο ερχομός του Πεπ Γκουαρδιόλα στον πάγκο των Καταλανών το καλοκαίρι του 2008 σηματοδότησε το τέλος μιας καταπληκτικής συνύπαρξης, όπως ήταν αυτή του Ronaldinho με την Μπαρτσελόνα, καθώς ο Βραζιλιάνος βιρτουόζος δεν ήταν ταιριαστός (ίσως στην τότε του κατάσταση) με το στυλ παιχνιδιού που ήθελε να παίξει ο Πεπ, το περίφημο πια “τίκι-τάκα” . Η ώρα για αλλαγή σκήπτρων στην Βαρκελώνη είχε έρθει, και ένα 21χρονο παιδί-θαύμα περίμενε να πάρει την “μπαγκέτα” του μαέστρου της επίθεσης των Μπλαουγκράνα. Το όνομα αυτού; Lionel Messi.
Kάνοντας μια παρένθεση στην “ρετροσπεκτίβα” αυτή σχετικά με τον Ronaldinho, θα ήταν καλό να σταθούμε για λίγο στο κεφάλαιο του… bromance μεταξύ Roni και Leo. Tην εποχή που ο Messi κατέφθανε στο Camp Nou, ως ένα συνεσταλμένο, μικροκαμωμένο μακρυμάλλικο παιδάκι ( πως περνάει ο καιρός, ε; ), ο Ronaldinho ήταν το μεγάλο αστέρι. Αντί όμως να νιώσει απειλή από το νέο παιδί-θαύμα του Αργεντίνικου ποδοσφαίρου (ίσως να και αντιπαλότητα, λόγω χώρας), ο “Roni” αγκάλιασε τον 16χρονο τότε Lionel, τον έβαλε για τα καλά στο κλίμα και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ήταν ένας από τους λόγους του τόσο γρήγορου ξεπετάγματος του Messi.
O Αργεντίνος του το αναγνώρισε μάλιστα και δημόσια, ενώ σύμφωνα με τον ίδιο τον Ronaldinho “Αυτό που μετανιώνω μόνο στην καριέρα μου είναι ότι δεν μπόρεσα να παίξω με τον Leo λίγες σεζόν ακόμα“. Άλλωστε, σύμφωνα με δηλώσεις ενός φίλου του Ronaldinho,του Kobe Bryant (ίσως να σας λέει κάτι το όνομα) , ο Βραζιλιάνος του είχε εκμυστηρευτεί ότι από την πρώτη στιγμή του Messi στην Μπαρτσελόνα ήξερε ότι ο μικρός θα γινόταν όχι απλά ο καλύτερος στον κόσμο, αλλά ο καλύτερος όλων των εποχών.
Με το κεφάλαιο “Μπαρτσελόνα” να τελειώνει άδοξα, ο Ronaldinho, πήγε στην Ιταλία και την Μίλαν, για να ακολουθήσει η Φλαμένγκο, η Ατλέτικο Μινέιρο, η Κερέταρο του Μεξικού και για λίγα παιχνίδια η Φλουμινένσε. Στο μεσοδιάστημα, ο Roni, έμπαινε και έβγαινε από τα αεροπλάνα από και προς την Ελλάδα, όχι όμως για να υπογράψει στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό (χρόνια “καψούρα” των αθλητικών εφημερίδων και του κόσμου), αλλά για να τιμήσει τον… αγαπημένο του Αντώνη Ρέμο, με ένα από τα highlights της “πορείας” του “Roni” στα ελληνικά (μουσικά) γήπεδα να είναι η έξοδος του μαζί με τους Αντώνη Ρέμο και Μάρκο Σεφερλή στον Νίκο Βέρτη.
Η ποδοσφαιρική παρουσία του Ronaldinho από το 2008 και μετά δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, μερικές καλές σεζόν με την Μίλαν, την Φλαμένγκο και την A. Μινέιρο, αρκετά “flashback” του παλιού “Roni” που ξετρέλαναν το κοινό (παλιά του τέχνη κόσκινο άλλωστε). Φτάνοντας στο 2016, και μετά από ένα πολύ μικρό πέρασμα από το – αγαπημένο του – futsal, ο Ronaldinho, ο οποίος ορίστηκε ως ο επίσημος πρεσβευτής της Μπαρτσελόνα στις ΗΠΑ, ανακοίνωσε το τέλος: “Γέρασα πια, είμαι 36 χρονών. Δεν είμαι 26χρονος όπως παλιά, επομένως ήρθε η ώρα να σηματοδοτήσω το τέλος του δρόμου.” Kάπως έτσι, μπήκε και επίσημα η τελεία σε ένα από τα πιο διασκεδαστικά κεφάλαια της ποδοσφαιρικής ιστορίας.
O Ronaldinho ήταν ένας ποδοσφαιριστής που στα καλά του χρόνια στην Μπαρτσελόνα ήταν σίγουρα ο καλύτερος στον κόσμο. Ήταν ένας ποδοσφαιριστής του οποίου το ταλέντο ήταν τόσο μεγάλο όσο η αγάπη του για το ποδόσφαιρο και όσο το – μέχρι πριν λίγα χρόνια στραβό και “σήμα κατατεθέν” – χαμόγελό του. Ένας ποδοσφαιριστής που αν η διάθεσή του για καλοπέραση δεν έμπαινε στη μέση, εκεί, στα τέλη της περασμένης δεκαετίας που βρισκόταν στο καλύτερο σημείο της καριέρας του, ίσως να μιλούσαμε και για τον καλύτερο όλων των εποχών.
Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι είναι από τους ελάχιστους του επιπέδου του που είναι αγαπητός σχεδόν στους πάντες. Άλλοι λατρεύουν τον Pele και άλλοι τον Maradona. Άλλοι τον Messi και άλλοι τον Ronaldo. Όλοι όμως ανεξαιρέτως λατρεύουν τον “Roni”. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο Ronaldinho ήταν πάντα αυτό που ήταν από την αρχή. Ένας πιτσιρικάς από το Πόρτο Αλέγκρε που απλώς ήθελε να παίξει το παιχνίδι που λάτρευε τόσο, με τον τρόπο που τον έκανε χαρούμενο. Ήταν ο μεγαλύτερος “διασκεδαστής” που γνώρισε το άθλημα, ένας θιασώτης του “όμορφου παιχνιδιού”, όπως είχε πει ο Pele για το ποδόσφαιρο. Του “Jogo bonito”.
