Ωδή στον κόουτς Σαρούνας Γιασικεβίτσιους

γιασικεβίτσιους

Στα χθεσινά δάκρυα του κόουτς πια Σάρας καθρεφτίστηκαν 300.000 άνθρωποι…. τόσους δημότες μετρά το μικρό Κάουνας. Μικρή πόλη. Μικρά μπάτζετ, άλλα πολύ, μα πάρα πολύ μπάσκετ, συσσωρευμένο στο μυαλό του κατά τα άλλα…. παραπονιάρη Γιασκεβίτσιους.


Ότι στο βλέμμα του Λιθουανού αρτίστα κρυβόταν ήδη ένας κόουτς μέσα του, το παρατηρούσαμε από όταν ακόμα έσκυβε με την μπάλα αγκαλιά για να δείξει το σύστημα ως παίκτης. Ήξερε πάντα να διαβάζει το παιχνίδι, αυτό ήταν που τον ξεχώρισε σε βαθμό τέτοιο που να τον οδηγήσει κιόλας σε τέτοια ηλικία να αναλάβει ομάδα υψηλών στόχων σε υψηλού επιπέδου διοργάνωση. Τα έργα του μόλις μίλησαν άλλωστε και η παραπάνω σκέψη επιβεβαιώθηκε.

Πριν την 2η θητεία στην ομάδα της πόλης τους η κακή κατάσταση της Μπαρτσελόνα, ώθησε την Διοίκησή της να του απευθύνει πρόταση συνεργασίας. Αν έκανε καλά ή όχι, που δεν την δέχθηκε, ακόμα και σήμερα νομίζω θα συμφωνήσουν όλοι θα συμφωνούσαμε μαζί του. Είτε αν το έκανε γιατί προέβλεψε ότι η κατάσταση αυτή δεν ήταν μόνη ευθύνη κόουτς, είτε διότι ήθελε να μείνει στην πιο άσημη Ζαλγκίρις της χώρας του και να παράγει έργο.

Ήταν αναμενόμενο να μην φανούν εξ’ αρχής τα αποτελέσματα της φιλοσοφίας του. Δεν ήταν αποτυχία η 1η σεζόν που βρήκε τη Ζαλγκίρις χαμηλά, έπαιζε ήδη ωραίο μπάσκετ…. τακτικά ισορροπημένο.

Σε ότι αφορά αυτόν τον «Ζελιμιρικό» χαρακτήρα το συνήθιζε να υιοθετεί, νομίζω ήρθε η ώρα απλά να καταλάβουμε ότι απέναντι μας δεν έχουμε τον Γκαρντ που καμαρώναμε. Ο Σάρας αυτή τη στιγμή που τον παρακολουθούμε ενσαρκώνει ένα άλλο πόστο. Πλέον μιλάμε για έναν από τους πιο ανερχόμενους προπονητές και εδώ δεν χωρούν οπαδικά κριτήρια για τέτοια επιβεβαίωση, αποδεχτείτε το !

Καλοί παίχτες, με συνδυασμό ταλέντου, μυαλού και χαρακτήρα, πέρασαν ορισμένοι που ξεχωρίσαμε. Χαρακτηρίστηκαν παράδειγμα για την πράγματι ανθρώπινη πλευρά  του πρώην Point Guard αποτέλεσε η περσινή του αποστομωτική απάντηση στη συνέντευξη τύπου, για τη γέννηση του παιδιού δικού του παίκτη. Υπενθυμίζω ότι ήταν ο Αουγκούστο Λίμα πήρε άδεια στη μέση της σειράς των ημιτελικών για να βρεθεί στο μαιευτήριο, δημοσιογράφος ρώτησε τη γνώμη του Λιθουανού κόουτς. “ Τι πιστεύω; Εγώ του έδωσα την άδεια”, απάντησε με παρρησία…. για να συνεχίσει :

Δήμ. – Είναι φυσικό να αποχωρεί στη μέση της σειράς ένας παίχτης ;

Σάρας – Έχεις παιδιά; Όταν κάνεις παιδιά νεαρέ θα καταλάβεις. Γιατί αυτό είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Νομίζεις πως το μπάσκετ είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή.

Δήμ. – Όχι αλλά οι ημιτελικοί είναι

Σάρας – Ημιτελικοί; Για ποιον είναι; Είδες πόσο κόσμο είχε το γήπεδο; Σημαντικό;  Όταν δεις το 1ο σου παιδί, τότε θα καταλάβεις πιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή.

Πάμε στο ακόμα πιο πρόσφατο παράδειγμα του Σάρας, στη ψευδό διένεξη στην φυσούνα με τον Σπανούλη. Το ΄θέλε πάρα πολύ εκείνο το ματς…. και ο ένας και ο άλλος. Αλλά επειδή έχει υπάρχει παίκτης και πρωταγωνίστησε σε πολλά τέτοια μας έσπευσε να καλέσει τον αρχηγό του Θρύλου να ανακαλέσει, σεβόμενος τα νεύρα της στιγμής, δηλώνοντας μονάχα…. “Σεβάσου την φιλία μας”.

Τελευταίο και χαρακτηριστικότερο, ό,τι εξελίχθηκε λίγο πριν την εκπνοή του νικητήριου αγώνα για την ομάδα του με τον Μίλαν Τόμιτς. Η ένταση της στιγμής, οδήγησε στα άκρα και τους δυο φυσικά μετά το τελευταίο σφύριγμα έσπευσε να το σβήσει κι από κοντά με χειραψία συνοδευόμενη από εξηγήσεις. Σεβόμενος δε την δουλειά του τραυματία Πρίντεζη, έφτασε στο βάθος του πάγκου να τον αγκαλιάσει και να τον συγχαρεί.

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις

Ωδή στον κόουτς Σαρούνας Γιασικεβίτσιους

Ίσως είναι ακόμα στην αρχή του…. Ίσως έπεσε στα βαθιά κατευθείαν! Καλοί χαρακτήρες ήταν και ο Διαμαντίδης ήταν και ο Λάκοβιτς. Παιχταράδες επίσης. Κάτι τους λείπει όμως σαφώς για να βρίσκονται εκεί ακόμα.

Ο Γιασκεβίτσιους πρέπει να φτάνει και σε αυτά τα όρια. Προστατεύει την μικρότερου βεληνεκούς και φήμης ομάδα του κάνοντας δηλώσεις για σκληρότητα και διαιτησία. Ίσως με λάθος τρόπο, διαμαρτύρεται στα όρια της πλάγιας γραμμής. Φτάνει να γίνεται αχώνευτος, αλλά επιτρέψτε μου….. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΤΟΥΔΗΣ!

Ίσως να νομίζει ότι θα κερδίσει ευκολότερα αυτό που θέλει φερόμενος ως άλλος Ομπράντοβιτς, αλλά αυτό που κάνει εκείνη την ώρα το ζει. Θέλει να πετάξει το σακάκι και να μπει να βοηθήσει. Γι’ αυτό σκυλιάζει, γι’ αυτό κοκκινίζει έτσι. Γιατί αυτά εάν δεν τα βγάζεις από μέσα σου εκείνη την ώρα, απλά δεν τα μεταδίδεις και στους παίχτες για να παίξουν έτσι και να του μεταδόσεις όπως πρέπει.

Σε ότι αφορά το κομμάτι του ματς λοιπόν και όχι την μιντιακή επικοινωνία που ξέρει άψογα να χειρίζεται ο Σάρας, εννοείται πως η τύχη χαμογέλασε στη Ζαλγκίρις και η ευστοχία της ήταν απίστευτη. Συμφωνώ απόλυτα ότι ο Γάλλος ρέφερι πυροβόλησε με την σφυρίχτρα του τον μαχητικό Ολυμπιακό που απέδειξε ότι σέβεται τον εαυτό του και ως την τελευταία στιγμή πάλευε με τον χρόνο και με την άψογη στημένη άμυνα των αντιπάλων. Αλλά αυτό το «αντιαθλητικό» του Παπ, ε δεν σφυρίζεται και συχνά.

Καλώς ή κακώς όμως άξιζε να πανηγυρίζει ο Λιθουανικός Σύλλογος. Ο Big Σάρας είδε τον κόπο του να παίρνει πια, σάρκα και οστά. Δικαιώθηκε για την άψογη δουλειά του, καθώς είχε προειδοποιήσει τον Ολυμπιακό, ότι είναι διαβασμένος και ότι δεν θα ήταν τίποτα εύκολο αυτή τη νύχτα στο Κάουνας…

Ε! Πώς να μην δακρύσει;