Οι Blur επιστρέφουν με νέο άλμπουμ το Μάρτιο, και το Rabona αποτίει φόρο τιμής σε ένα απ’τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της σύγχρονης Βρετανικής μουσικής σκηνής, που ,χωρίς υπερβολή, μαζί με τους Οasis, άφησαν την δικιά τους ιστορία στον χώρο και φυσικά είναι κάτι παραπάνω απ’το συγκρότημα που έβγαλε το “τραγούδι με το Woo hoo στο ρεφρέν” (Ναι, για το Song 2 μιλάω).
Τι είναι όμως η Britpop ; Με τον όρο Britpop χαρακτηρίζουμε το παρακλάδι εκείνο της Βρετανικής rock/alternative rock μουσικής που έκανε το μπαμ στα μέσα της δεκαετίας του 90, απογείωσε ξανά την Βρετανική μουσική σκηνή (καθώς η δυναμική της, κυρίως συγκριτικά με την αμερικάνικη σκηνή είχε αρχίσει να αποδυναμώνεται επικίνδυνα) και ήταν η βασική αιτία της τεράστιας ανάπτυξης της Βρετανικής alternative και indie ροκ σκηνής των αρχών της τρέχουσας χιλιετίας, μιας και ενέπνευσε συγκροτήματα όπως οι Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, Arctic Monkeys, Verve, τα οποία όχι μόνο είχαν τεράστια εμπορική επιτυχία εντός συνόρων, αλλά έδειξαν στη παγκόσμια μουσική κοινότητα ότι η Βρετανική ροκ έχει νέο αίμα, και το νέο αίμα της έχει την δυναμική για να πρωταγωνιστήσει.
Οι δύο βασικοί λόγοι που η Britpop έκανε το τεράστιο μπαμ της στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα ήταν οι Oasis και οι Blur. Οι Oasis, με το εργατικό background, από το Μάντσεστερ (φανατικοί φίλαθλοι της Μάντσεστερ Σίτυ) και οι Blur ,από την μεσαία τάξη του Λονδίνου, βρέθηκαν να ακολουθούν συνάμα όμοιες και διαφορετικές πορείες, δημιουργώντας έτσι μια τεράστια κόντρα, με την οποία θα ασχοληθούμε παρακάτω. Πίσω στους Blur. Όταν μιλάει κανείς για τους Blur, μάλλον μιλάει κυρίως για την μουσική ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Damon Albarn. O Albarn είναι ο frontman και η ψυχή των Blur, ενώ πέρα απ’αυτό είναι και ο άνθρωπος πίσω από μια άλλη πολύ γνωστή ροκ μπάντα, το animated συγκρότημα των Gorillaz. Mάλιστα, η επιτυχία των Gorillaz στην δεκαετία του 2000 ήταν τόσο μεγάλη που ίσως (από εμπορικής άποψης αρκετά πιθανό) να ξεπέρασε την επιτυχία των Blur, του ορίτζιναλ πρότζεκτ του Albarn. Ειδικά το άλμπουμ “Demon Days” έγινε πέντε φορές πλατινένιο στο Ηνωμένο Βασίλειο,δύο φορές πλατινένιο στις ΗΠΑ, και μάλλον ξεπέρασε κάθε δουλειά που χαν κάνει οι Blur.
Οι Blur ξεκίνησαν το 1989, και μαζί με τους Suede, ήταν οι πρώτοι που εισήγαγαν το κοινό στο στυλ που αργότερα θα ονομαζόταν Britpop. Δηλαδή μια μουσική με αρκετά πολιτικό/κοινωνικό στοιχείο, και γεμάτη “Βρετανική περιφάνεια”. Πρώτα το σινγκλ τους “Popscene” και το άλμπουμ τους “Modern Life is Rubbish” και μετά το εξαιρετικά επιτυχημένο “Parklife” τους έφεραν την μεγάλη επιτυχία που έψαχναν, ενώ από το “Parklife” βγήκε και το σινγκλ το οποίο μέχρι και σήμερα παραμένει το πιο εμπορικό των Blur. Το “Girls And Boys”.
Oι Blur καθιερώθηκαν με το “The Great Escape” το 1995, χρονιά που άρχισε να παίρνει φωτιά η κόντρα με τους Oasis (περισσότερα πολύ σύντομα). Η κόντρα αυτή και το άγχος της ήττας απ’τους αδερφούς Gallagher έφερε τους Blur σε τεράστια επίπεδα επαγγελματικού στρες, με ανθρώπους κοντά στο συγκρότημα να λένε πως τα μέλη του ήταν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Αυτό που έφερε τη διεθνή καταξίωση (όταν έδειχναν πως χάνεται η μάχη με τους Oasis εντός των συνόρων) ήταν το άλμπουμ τους με τίτλο “Blur”, άλμπουμ στο οποίο το συγκρότημα ξέφευγε απ’την Britpop και έκανε το άνοιγμα σε μια πιο “αμερικανική” μουσική. Γνωστότερο κομμάτι, ίσως ένα απ’τα κλασικότερα παραδείγματα τραγουδιών που όλοι ξέρουμε χωρίς να γνωρίζουμε όμως τον καλλιτέχνη. Φυσικά και μιλάμε για το “Song 2”, το τραγούδι που συνδέθηκε όσο λίγα με τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, καθώς παιζόταν -και παίζεται – σε αρκετά στάδια σε διάφορα αθλήματα, ιδίως στις ΗΠΑ, ενώ υπήρχε και στο soundtrack του ηλεκτρονικού παιχνιδιού ποδοσφαίρου FIFA 98.
Το “Blur” ακολούθησε το άλμπουμ “13”, το 1999, το τελευταίο με την ορίτζιναλ σύνθεση του γκρουπ, καθώς στο “Think Tank”, το 2001, έλειπε ο Graham Coxon, ο οποίος εκείνη την εποχή ακολουθούσε την σόλο καριέρα του και χρειαζόταν λίγο καιρό μακριά απ’το συγκρότημα. Προτού οι Blur μπουν στον “πάγο”, για να ξαναενωθούν λίγα χρόνια αργότερα για ζωντανές εμφανίσεις, και εσχάτως για το νέο τους άλμπουμ, είχαν προσφέρει ένα άλλο διαμαντάκι από το “13”, το “Coffee & TV”, το οποίο οι πιο πολλοί σίγουρα γνωρίζουν από το πολύ ενδιαφέρον βίντεο κλιπ με το μικρό χάρτινο κουτάκι γάλακτος, που αποφασίζει να αποδράσει απ’το ψυγείο για να αναζητήσει την πραγματική ευτυχία. Μάλιστα συνάντησε και τον έρωτα σε ένα χαρτόκουτο γάλακτος με γεύση φράουλα, το οποίο δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια του βίντεο κλιπ με τον εξής βάρβαρο τρόπο:
“Νοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο”
( Τελικά η αγάπη θριάμβευσε, καθώς αφού καταναλώθηκε από τον Damon Albarn, ο χάρτινος φίλος μας πετάχτηκε στα σκουπίδια και πήγε στον “παράδεισο” όπου συνάντησε την δολοφονημένη αγαπημένη του.)
Blur vs Oasis: The Battle of Britpop
To Parklife χαρακτηρίστηκε ένας απ’τους εμβληματικότερους δίσκους της Britpop και το “The Great Escape” του 1995 τους καθιέρωσε ως τις κεντρικές εικόνες της “μουσικής αναγέννησης” των Βρετανών κατά τα 90s, την εποχή της “Cool Britannia” όπως ονομάστηκε. Το αντίπαλο δέος, ένα άλλο συγκρότημα το οποίο είχα κατακτήσει ως σίφουνας την παγκόσμια μουσική με ένα απίστευτο δεύτερο άλμπουμ, το 1995. Αυτό το συγκρότημα δεν ήταν άλλο από τους Oasis, της έτερης μουσικής ιδιοφυΐας που ακούει στο όνομα Noel Gallagher, και φυσικά και του αδερφού του, Liam Gallagher, του οποίου η χαρακτηριστική και μοναδική φωνή έγινε το σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος, ενώ το άλμπουμ είναι το “(What’s The Story) Morning Glory”, το οποίο έβγαλε κάποια τραγούδια που πολλοί θα χαρακτήριζαν ως “ύμνους”, όπως το “Wonderwall”, το “Some Might Say” και φυσικά το απίθανο “Don’t Look Back In Anger”.
H κόντρα με τους Blur ονομάστηκε “Τhe Battle Of Britpop” και προήλθε τόσο απ’την εμπορική επιτυχία των δύο σχημάτων, όσο κι απ’τα λόγια των ίδιων των πρωταγωνιστών της. Αποκορύφωμα η υπερβολική ατάκα του Noel Gallagher (ο οποίος μέχρι και σήμερα δεν κρατάει κλειστό το στόμα του): “Μισώ τον Damon και τον Αlex (Alex James, κιθαρίστας των Blur). Εύχομαι να κολλήσουν AIDS και να πεθάνουν”. Φυσικά, δεν μπορούμε να αφήσουμε και το background των δύο συγκροτημάτων, από τη μία οι εκπρόσωποι της μεσαίας τάξης και πρωτευουσίανοι Blur και από την άλλη τα παιδιά υδραυλικού, σπλάχνα της εργατικής τάξης του Μάντσεστερ, οι Oasis των αδερφών Gallagher. O χαρακτηρισμός ως “ποπ συγκρότημα της μεσαίας τάξης”αδικούσε μάλλον τους Blur και σίγουρα ενοχλούσε τον Albarn.
Η μεγάλη κόντρα θα κρινόταν – σύμφωνα με τα media – στα Charts του 1995. Τόσο οι Blur όσο και οι Oasis είχαν αποφασίσει να βγάλουν τα σινγκλ τους “Country House” και “Roll With It” την ίδια μέρα. Οι Blur πούλησαν 274.000 αντίτυπα, 58.000 αντίτυπα περισσότερα απ’τους Oasis. Blur – Oasis: 1-0. Η συνέχεια βέβαια είδε τους Oasis να πουλάνε στην Ευρώπη 6 εκατομμύρια αντίτυπα του “Morning Glory” έναντι 1 εκατομμυρίου του “The Great Escape”, ενώ οι sold out συναυλίες τους την αμέσως επόμενη περίοδο τους έκαναν την μακράν εμπορικότερη μπάντα από τις δύο.
Ήταν όμως και η καλύτερη; Αν κάποιος εξετάσει καθαρά τα δεδομένα απ’την οπτική εκείνης της περιόδου, η μάχη δεν ήταν καν κοντά. Οι Oasis από το 1995 και μετά εκτοξεύθηκαν εμπορικά σε ένα απ’τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλου το πλανήτη, ίσως για ένα διάστημα το καλύτερο της γενιάς του. Oι Blur ακολουθούσαν αντίθετη πορεία, ενώ το 2003 έκαναν ένα τεράστιο διάλειμμα που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες. Ο έξαλλος τρόπος ζωής των Gallagher όμως σαν να ξεπέρασε το απίστευτο μουσικό έργο τους μετά από κάποιο σημείο, πράγμα που οδήγησε σε απίστευτης έκτασης κόντρες και τη διάλυση του συγκροτήματος το 2009, με τα δύο αδέρφια να ακολουθούν ο καθένας τους δρόμους τους.
Όμως ήταν όντως τόσο ανώτεροι οι Oasis απ’τους Blur; Οι αριθμοί μπορεί να μην λένε ψέμματα συνήθως, αλλά δεν τα αποτυπώνουν όλα. Από τη μία έχουμε τα ανθεμικά και απίστευτα εμπορικά κομμάτια των Oasis και μία καριέρα γεμάτη πολλά highs αλλά και πολλά εκκωφαντικά lows , και από την άλλη την πιο “ουσιαστική” μουσική δημιουργία των Blur, μια δημιουργία που έφερε πρώτη την επανάσταση στην Βρετανική μουσική των 90s, που ήταν μια μουσική καριέρα σταθερή, με πολλούς πειραματισμούς και πολλά διαφορετικά αποτελέσματα, όλα δημιουργήματα του απίστευτου Damon Albarn και της παρέας του, του Graham Coxon, του Alex James και του Dave Rowntree (γιατί δεν ήταν μόνος του σε αυτό, παρ΄ότι ο κεντρικός νους). Όταν όλα ηρέμησαν, στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, και η κόντρα καταλάγιασε, ο Noel παραδέχθηκε και ο ίδιος την μουσική ανωτερότητα του Albarn. Από την άλλη, ο Albarn παραδέχτηκε ότι σε ότι έχει να κάνει σχέση με την εξωτερίκευση του χαρακτήρα του συγκροτήματος προς τον κοινό, οι Oasis ήταν πολύ καλύτεροι από αυτούς και δίκαια χαρακτηρίζονται ως η καλύτερη μπάντα.
Γενικότερα, αν και η μάχη μπορεί να γενικευτεί με τη φράση “Στυλ (Oasis) εναντίον ουσίας (Blur)”, κάθε ένα από τα δύο συγκροτήματα άφησε εποχή με το δικό του τρόπο, και η διαφορά μεταξύ τους μάλλον δεν είναι τόσο μεγάλη όσο οι αριθμοί δείχνουν. Οι Oasis ήταν αυτοί που έκαναν όλους τους φίλους τους να νιώσουν την μαγεία του rock star, που γέμισαν στάδια, ενώ οι Blur πειραματίστηκαν και δεν το φοβήθηκαν. Από το “Girls And Boys” ως το “Coffee & TV”, είχαν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό στον κόσμο τους.
Κεφάλαιο “Τhe Magic Whip”
Σε μία κίνηση που ελάχιστοι περίμεναν, οι Blur ανακοίνωσαν πως επιστρέφουν. Παρά τις παραφιλολογίες των τελευταίων χρόνων, έχουν και ένα καινούριο βίντεο κλιπ για να δώσουν και έναν επίσημο τόνο στην επιστροφή τους στα δισκογραφικά δρώμενα, με την ορίτζιναλ σύνθεση του συγκροτήματος, η οποία έκανε μεν ζωντανές εμφανίσεις, όμως η κατάλληλη στιγμή για επιστροφή στο στούντιο φαινόταν να μην έρχεται ποτέ. To πρώτο υλικό για το άλμπουμ ηχογραφήθηκε το 2013 στο Χονγκ Κονγκ, όταν το Ιαπωνικό φεστιβάλ στο οποίο αναμένονταν να συμμετάσχουν ακυρώθηκε, δίνοντας τους 5 μέρες τις οποίες πέρασαν φτιάχνοντας μουσική. Το υλικό αυτό έμεινε αχρησιμοποίητο ως τον Νοέμβριο του 2014, με τον Graham Coxon να ξεκινάει την περεταίρω επεξεργασία του, και τον Damon Albarn να επισκέπτεται ξανά το Χονγκ Κονγκ κατά τη διάρκεια της περιοδείας του για το (εξαιρετικό) solo album του Everyday Robots, με σκοπό να αντλήσει έμπνευση για τη στιχουργική επένδυση του υλικού. Ένα απ’τα αποτελέσματα του φρεσκοανακοινωθέντος άλμπουμ,είναι το “Go Out”, το οποίο βγήκε στις 19 Φλεβάρη:
Οι Blur επέστρεψαν, και μήπως είναι η ώρα για τα αδέρφια Gallagher να αποφασίσουν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους και να κάνουν το ίδιο; Φρούδες ελπίδες για την επιστροφή μιας ξεχασμένης πια κόντρας, ενός παρηκμασμένου πια, είναι η αλήθεια, μουσικού είδους. Τα καλά νέα είναι όμως ότι οι Blur επέστρεψαν, το “Go Out” είναι αρκετά καλό, και το υπόλοιπο άλμπουμ αναμένεται με προσμονή. Η Britpop δύσκολα να επιστρέψει, όμως η νέα δουλειά των Blur αναμένεται με προσμονή.
