Όλοι είχαμε τους Σαν Αντόνιο Σπερς στο μυαλό μας ανά τα χρόνια ως αυτήν την εκνευριστικά καλή ομάδα, η οποία έπαιζε ένα μπάσκετ μηχανικό, δίχως φαντασία, άχρωμο, αλλά τέλειο. Ήταν “γκρίζοι”, όπως τα χρώματα στις φανέλες τους, ήταν όμως και κλασικοί όπως το μαύρο που αποφάσισαν ότι τους εκπροσωπεί. Αυτή η λίγο άδικη αντίληψη φέτος ίσως και να αποτελεί παρελθόν και γι’αυτό φταίει ο νέος “Σερίφης” της ομάδας από το Τέξας, αλλά και ο συνήθης ύποπτος, η γερασμένη “αλεπού” Γκρεγκ Πόποβιτς.
Το συγκεκριμένο κείμενο το είχα στο μυαλό μου εδώ και κάμποσο καιρό, για την ακρίβεια πρώτη φορά γεννήθηκε η σκέψη λίγο πριν τις γιορτές, όταν οι Σαν Αντόνιο Σπερς έδειχναν πως λογικά δεν αξιώνουν και πολλά πράγματα, σε μία Δύση η οποία φάνταζε γεμάτη ομάδες καλύτερες από εκείνους. Μάλιστα, ήμασταν στο σημείο που σκεφτόμασταν αν ο Ποπ πρόκειται να φτάσει φέτος τον αριθμό των 26 νικών μέσα στη σεζόν που χρειαζόταν για να περάσει τον Ντον Νέλσον. Ενδεικτικό ήταν ότι οι στοιχηματικές έδιναν το over/under line νικών για τη σεζόν στις 28.5, οπότε όπως καταλαβαίνετε πίστευαν ότι θα ήταν οριακό.
Fast forward λοιπόν στο σήμερα, και το Σαν Αντόνιο με 34 νίκες ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τους Πέλικανς στον πρώτο αγώνα των play-ins, για τις μία από τις δύο νίκες που χρειάζεται για να μπει στα φετινά πλέιοφς της Δύσης. Είναι ένας αγώνας εξ ορισμού δύσκολος, όμως την ίδια ώρα, δείχνει τα βήματα προόδου που έκανε φέτος ο οργανισμός, σε σχέση με το σημείο με το οποίο βρισκόταν μετά το τέλος των περσινών play-in, από τα οποία αποκλείστηκε από τους Γκρίζλις, ολοκληρώνοντας έτσι την εποχή ΝτεΡόζαν – Μιλς και παίρνοντας απόφαση να βάλει μπροστά το rebuilding του ρόστερ.
Βλέποντας τη γενικότερη εικόνα, αν κάτι είναι σίγουρο για τον Γκρεγκ Πόποβιτς, αυτό είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του έχει την φήμη του ανθρώπου που μπορεί να χτίσει παίκτες έχοντας στα χέρια του τα… απολύτως μπασκετικά απαραίτητα. Είναι ένας κόουτς που μετατρέπει το ταλέντο σε αξία και το πολύ ταλέντο σε… χρυσάφι! Αυτό έκανε στο παρελθόν με ρολίστες όπως ο Ντάνι Γκριν, όπως ο Μπορίς Ντιαό, ή εσχάτως ο Πάτι Μιλς, ενώ στα χέρια του εκτοξεύθηκαν στα αστέρια ο Τιμ Ντάνκαν, ο Τόνι Πάρκερ, ο Μανού Τζινόμπιλι και ο Καουάι Λέοναρντ.Το απόλυτο μπασκετικό εργαστήρι του Ποπ πλάθει κάθε χρόνο το κατιτίς του, ενσωματώνοντας την πρώτη ύλη στο σύστημα του και βγάζοντας από αυτό παίκτες αλλά και προπονητές. Σταθερά και με συνέπεια, από την ημέρα που αποφάσισε να… προσλάβει τον εαυτό του ως προπονητή της ομάδας του Σαν Αντόνιο.
Στη συγκεκριμένη, νέα εκδοχή των Σαν Αντόνιο Σπερς, υπήρχαν το περασμένο καλοκαίρι παίκτες υποψήφιοι για να βρεθούν και στις δύο όψεις του νομίσματος αυτού. Επειδή δεν είναι ωραίο και τίμιο το να κάνουμε τους μετά Χριστόν προφήτες, η “αύρα” του ρόστερ που… ξέμεινε από τη σεζόν 2020-21 ήταν ότι υπήρχαν μόνο δύο υποψήφιοι για να μπουν στη λίστα των υποψήφιων αστέρων και αυτοί με κάποιους αστερίσκους. Ήταν ο Ντέρικ Ουάιτ και (κυρίως) ο Ντεζούντε Μάρεϊ. Ας βάλουμε τον Ντεζούντε λοιπόν στην εξίσωση. Είναι γεγονός πως ο 25χρονος γκαρντ έμπαινε στην έκτη του χρόνια στη λίγκα, μία σεζόν που για πολλούς φαίνεται λίγο (έως πολύ) “άργά” για τεράστια άλματα καριέρας. Πόσο μάλλον, όταν η πορεία του ως τώρα δεν ήταν εύκολη, αν σκεφτούμε ότι η σεζόν 2018-19 χάθηκε ολόκληρη εξαιτίας του σοβαρού του τραυματισμού στον γόνατο και του έκοψε την φόρα, αναγκάζοντάς τον να κάνει ένα βήμα πίσω στη συνέχεια. Όμως κάποιες φορές, οι συνθήκες σου δημιουργούν ευκαιρίες.
Σε αυτην την κατάσταση βρέθηκε λοιπόν φέτος ο Μάρεϊ. Με τον ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν να φεύγει το περασμένο καλοκαίρι για χάρη των Σικάγο Μπουλς, οι Σαν Αντόνιο Σπερς έμειναν με ένα ρόστερ γεμάτο νιάτα. O 27χρονος Ντέρικ Γουάιτ και ο 26χρονος Γιάκομπ Ποέλτλ ήταν οι δύο “παλιοσειρές” του ρόστερ, με τον Μάρεϊ να ακολουθεί μπροστά από τους υπόλοιπους νεαρούς παίκτες, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο υποσχόμενους, όπως είναι ο 22χρονος Κέλντον Τζόνσον και ο 23χρονος Λόνι Ουόκερ, αλλά και ο Ντέβιν Βάσελ και ο ρούκι Τζος Πρίμο. Με ένα από τα νεαρότερα ρόστερ στο πρωτάθλημα λοιπόν, ο 25χρονος Μάρεϊ έπρεπε να δει πως θα κάνει την παρουσία του αισθητή, χτίζοντας πάνω στο ελίτ αμυντικό ταλέντο του, με στόχο να προσδώσει στο παιχνίδι του έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα και να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που άφησε το κενό των ΝτεΡόζαν – Μιλς. Από την αρχή της σεζόν, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο εντυπωσιακά, ο Μάρεϊ έδειχνε πως το καλοκαίρι που μας πέρασε έριξε την απαραίτητη δουλειά στο επιθετικό του οπλοστάσιο, θωρακίζοντας παράλληλα πνευματικά τον ίδιο ώστε να προσπαθήσει να πάρει το ρόλο του vocal leader της νέας έκδοσης των Σπερς.
Για να γίνει αυτό, ο Μάρεϊ είχε έναν εξαιρετικό σύμμαχο, το γεγονός ότι παρά το ενδιαφέρον που έχει ως παίκτης, η φύση της ομάδας των Σπερς και ο… χαμός που γίνεται στα υπόλοιπα ανοικτά μέτωπα του ΝΒΑ, τον άφησε εκτός του προσκηνίου και του έδωσε όλα όσα χρειάζοταν για να δουλέψει. Είπαμε, ο Μάρεϊ έπρεπε να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη σε μία ομάδα που για πολλούς θα βρισκόταν στα χαμηλότερα στρώματα της Δυτικής περιφέρειας. Η κουλτούρα των Σπερς (με την οποία έχει μπολιαστεί ο Ντεζούντε) λατρεύει την ήσυχη και σωστή δουλειά, και έτσι, φτάνουμε στο σήμερα, όπου την έχει στον “προαύλιο χώρο” της φετινής post-season, γράφοντας τα καλύτερα νούμερα της καριέρας του.
Έχει ανεβάσει το σκοράρισμα του κατά σχεδόν έξι μονάδες (21.2 ppg από 15.7), σουτάρει με πάνω από 50% στα δίποντα και με 33% στα τρίποντα, έχοντας εκτοξεύσει τα νούμερά του σε ριμπάουντ (8.4 από 7.1), ασίστ (9.3 από 5.4!) και κλεψίματα (2 από 1.5)! Όπως καταλάβατε, πραγματοποιεί career high επιδόσεις σε όλες τις βασικές στατιστικές κατηγορίες. Την ίδια ώρα, είναι η ίδια ελίτ παρουσία που ήταν πάντα στην άμυνα, εκμεταλλευόμενος την φοβερή κορμοστασιά του και το άνοιγμα χεριών του και σαν να μην έφτανε αυτό, στην trade deadline ο Ποπ “πάτησε το κουμπί”, στέλντονας τον Ντέρικ Ουάιτ στην κρύα και αφιλόξενη Βοστόνη αποφασίζοντας ότι ο Ντεζούντε δεν είναι απλώς το βασικό γρανάζι της ομάδας του, αλλά και ο νέος “Σερίφης” της πόλης, με απόλυτες αρμοδιότητες.
To μόνο σίγουρο, ότι κλείνοντας τη σεζόν, η απόφαση αυτή δικαιώνεται:
Η πρώτη αναγνώριση του μπασκετικού κόσμου για αυτό το αγωνιστικό του άλμα πάντως ήρθε λίγο νωρίτερα, πιο συγκεκριμένα στα μέσα της σεζόν και ήταν φυσικά η παρθενική του συμμετοχή σε All-Star Game. Ήταν τότε που άρχιζε ξανά η κουβέντα ότι “διάολε, μήπως ο Ποπ τα κατάφερε ξανά;”.
Το “ξανά” όμως δεν σημαίνει ότι το έκανε όπως τις άλλες φορές, και η έκρηξη του Μάρεϊ δεν είναι το μόνο πράγμα για το οποίο οι φίλοι των Σπερς χαμογελάνε. Βλέποντας την ομάδα του Σαν Αντόνιο τη φετινή σεζόν, δεν μπορείς παρά να παρατηρήσεις στοιχεία τα οποία συνηγορούν πως η ομάδα του Τέξας όχι απλώς βρίσκεται στο σωστό μονοπάτι, αλλά το κάνει και με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που μας είχε συνηθίσει ο Πόποβιτς τα τελευταία χρόνια. Ο γηραιότερος κόουτς της λίγκας πήρε την απόφαση να αφήσει την “ασφάλεια” των βετεράνων στην άκρη, ειδικά μετά τις απελπιστικά μέτριες ομάδες της post-Ντάνκαν εποχής, οι οποίες τελικά αποτέλεσαν τροχοπέδη, παρά βοήθεια στο να πάει η ομάδα του στη νέα εποχή.
Οι νέοι Σπερς είναι ακριβώς αυτό. Νέοι.Έχουν έναν από τους μικρότερους μ.ο. ηλικίας, χωρίς όμως να είναι άπειροι, έχοντας κάμποσους από τους “νεαρούς βετεράνους” οι οποίοι καλούνται να κάνουν διαρκές step up στο παιχνίδι τους, κάτι που εκτός από τον Μάρεϊ έκανε και ο Ποέλτλ, αλλά και ο τριτοετής Κέλντον Τζόνσον. Δεν θέλω να κάτσω να σταθώ σε νούμερα, γιατί το πρότζεκτ είναι τέτοιο που πολύ πιθανόν του χρόνου να μην έχει κανένας από τους φετινούς αριθμούς σημασία και ειλικρινά, οι αριθμοί μπορεί να αδικήσουν κιόλας την ποιότητα της δουλειάς που γίνεται στο Τέξας. Ας μιλήσουμε λίγο για τα… vibes, του συγκεκριμένου πρότζεκτ.
Έγραφα πριν μερικούς μήνες στο Twitter, ό,τι αρχικά δεν ήμουν μεγάλος φαν των “Fiesta” εμφανίσεων που έχουν φέτος οι Σπερς. Λίγο όμως καιρό αργότερα, βλέποντας τους Σπερς να παίζουν, άγουροι όπως είναι επιθετικά, ένα σύνολο που σε μεγάλο βαθμό αποτελεί μια επέκταση του απολαυστικού high motor παιχνιδιού του νέου τους ηγέτη, βασισμένο στην αμυντική σκληράδα και το επιθετικό νεύρο, με γρήγορο transition μπάσκετ σε κάθε ευκαιρία (ειπαμε, νεαρό ρόστερ, κρίμα να μην τρέχει), ανασκεύασα. Όσο ασυνήθιστο και αν είναι το “χρώμα” στο franchise των Σπερς, αυτές οι φρέσκες, παστέλ αποχρώσεις της εμφάνισης που παραπέμπουν στις εορταστικές εκδηλώσεις που γεμίζουν χρώμα, χαρά και πανηγύρια την πόλη του Σαν Αντόνιο κάθε Απρίλη (την “Fiesta” δηλαδή) ταιριάζουν σε όλο αυτό το ευχάριστο vibe το οποίο αποπνέει η νεανική ομάδα του Ποπ αλλά και που φαίνεται πως αγκαλιάζει και το κοινό της πόλης, το οποίο περνάει καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω:
Σίγουρα δεν είναι ένα πρότζεκτ που μπορεί να επιστρέψει στη διεκδίκηση τίτλων την επόμενη σεζόν. Από την άλλη όμως, ο Ποπ μπορεί να διανύει τις τελευταίες σεζόν της προπονητικής του καριέρας – όντας πλέον 73 ετών και μακράν του δεύτερου ο γηραιότερος κόουτς της λίγκας – όμως είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει χάσει αυτό το “χάρισμα” που τον χαρακτηρίζει ακόμα. Με μεγάλη μου χαρά μάλιστα, βλέπω ότι και ο ίδιος φέτος δείχνει να “τρέφεται” από αυτή τη φρεσκάδα της ομάδας του, με το χαμόγελο να επιστρέφει σιγά σιγά, ύστερα από τρία και κάτι χρόνια στα οποία η απώλεια της συζύγου του φαινόταν πως τον είχε επηρεάσει. Και όταν ο Πόποβιτς είναι χαρούμενος, είμαστε και εμείς χαρούμενοι.
Οι Σπερς μπορεί φέτος να μείνουν εκτός πλέιοφς, αν δεν κάνουν το 2/2 στη διαδικασία των play-ins, και έτσι, αν αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί ή να γυρίσει σε front office ρόλο (δεν θα του πει κανείς τίποτα, αν και τα έχει σίγουρα μερικά χρονάκια ακόμα καλής προπονητικής παρουσίας), να έρθει το τέλος της πορείας του άδοξα, μακριά από τις κορυφές που είχε συνηθήσει. Όμως την ίδια ώρα, η παρακαταθήκη του για το μέλλον του franchise του Σαν Αντόνιο είναι γερή. Ο ίδιος έγραψε ιστορία, καταρρίπτωντας ένα ρεκόρ που σίγουρα θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια για να το χάσει και στην πορεία, έχει δημιουργήσει έναν πολλά υποσχόμενο νεαρό πυρήνα, με έναν late bloomer μεν, all star δε, παίκτη στο ρόλο του ηγέτη, μία πλειάδα μελλοντικών assets στη διάθεσή τους (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται να έχουν τρια πικ πρώτου γύρου στο επόμενο ντραφτ) και την αυτοπεποίθηση ότι ο τρόπος των Σπερς μπορεί να διαχειριστεί τους… κύκλους τις ιστορίας με πολύ μεγαλύτερη χάρη από άλλες ομάδες που στο παρελθόν κλήθηκαν να βρουν την επόμενη ημέρα, ύστερα από το τέλος μίας εποχής δόξας.
