One Man Country: Οι Παγκόσμιοι

One Man Country: Οι Παγκόσμιοι

Οι παραδοσιακές ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις δεν είναι και τόσες πολλές στον πλανήτη. Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία, Ολλανδία από την Ευρώπη, Βραζιλία, Αργεντινή αντε και Ουρουγουάη από τη Λατινική Αμερική. Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλές χώρες που έχουν υποδομές που μπορούν να γαλουχήσουν σωστά ένα παιδί και να του παράσχουν όλα τα απαραίτητα εφόδια για να γίνει επαγγελματίας. Γι’ αυτό άλλωστε κι είναι χώρες με σεβαστές εθνικές ομάδες από άποψη δυναμικότητας. Όμως το ταλέντο κι η σκληρή δουλειά δεν είναι μόνο δικό τους προνόμιο. Τόσοι και τόσοι ποδοσφαιριστές έκαναν καριέρα παίζοντας το άθλημα σε δρόμους, αλάνες ακόμα και την αυλή του σπιτιού της στα πρώτα τους βήματα. Το Rabona εξετάζει περιπτώσεις παικτών που προέρχονται από χώρες με μικρή έως ανύπαρκτη ποδοσφαιρική παράδοση αλλά παρόλα αυτά πέτυχαν! Οι προσωπικότητες τους υπήρξαν larger than their countries με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους αλλά στην πλειοψηφία τους δεν μπόρεσαν να επαναλάβουν με τα εθνικά τους συγκροτήματα, τα σπουδαία κατορθώματα που πέτυχαν με τους συλλόγους τους. Σε αυτό το πρώτο μέρος εξετάζουμε 4 περιπτώσεις παικτών που προέρχονται από απίθανες γωνιές της Αφρικής και της Καραϊβικής αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να φτάσουν στην κορυφή.

George Weah – Λιβερία

One Man Country: Οι Παγκόσμιοι

Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας από τον George Weah! Πραγματικά, η διαφορά του επιπέδου του ποδοσφαίρου της χώρας με αυτά που κατάφερε ο Weah στην καριέρα του είναι αστρονομική! Ο Weah μεγάλωσε σε μία από τις πιο φτωχές χώρες του πλανήτη, όπου το AIDS και διάφορες άλλες θανατηφόρες ασθένειες “θερίζουν” τον πληθυσμό της χώρας με τον μέσο όρο προσδόκιμου ζωής να είναι μόλις τα 62,5 έτη! Ο Weah επιβίωσε από όλα αυτά, έπαιξε ποδόσφαιρο στο τοπικό πρωτάθλημα, την Ακτή Ελεφαντοστού και το Καμερούν, και το 1988 ήρθε η απογείωση με την μεταγραφή του στη γαλλική Μονακό του Βενγκέρ. Μετά από ένα σπουδαίο πέρασμα κι από την Παρί Σεν Ζερμαίν, ήρθε η χρυσή πενταετία (1995-2000) με την Μίλαν, με την οποία κατέκτησε το Champions League.

O Λιβεριανός γκολτζής ήταν τόσο καλός που κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα του 1995 φορώντας τα χρώματα της Μίλαν ενώ ονομάστηκε ως ένας από τους 100 καλύτερους παίκτες του 21ου αιώνα. Υπηρέτησε την εθνική Λιβερίας για 20 ολόκληρα χρόνια από όλα τα πιθανά πόστα αναλαμβάνοντας προσωπικά την οικονομική της ενίσχυση καθώς η ομοσπονδία της χώρας δεν μπορούσε να πληρώσει ούτε για το ρουχισμό των παικτών! Ο Weah άνοιξε το δρόμο της Ευρώπης και σε άλλους Λιβεριανούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι τα πρώτα χρόνια έρχονταν στην Ευρώπη μόνο και μόνο γιατί ήταν συμπατριώτες με τον Weah! Στις αρχές του 2000 το ελληνικό πρωτάθλημα έγινε αγαπημένος προορισμός των Λιβεριανών: Αξέχαστοι θα μείνουν στο ελληνικό κοινό οι Ολιβιέρ Μακόρ, Ζίζι Ρόμπερτς και Κέλβιν Σέμπουε! Ο Weah το πάλεψε πολύ να βρεθεί στα τελικά κάποιου Μουντιάλ αλλά δεν είχε την απαραίτητη βοήθεια από τους συμπαίκτες του. Το παρατσούκλι Lone Stars ( από το ένα αστέρι που έχει στη σημαία της η Λιβερία) δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό καθώς εκτός από τη σημαία κι η ομάδα είχε ένα μόνο αστέρι! Το 2002, η Λιβερία έφτασε πάντως κοντά καθώς έχασε την πρόκριση στο Μουντιάλ μόλις για 1 βαθμό. Τουλάχιστον, ο Weah οδήγησε τη χώρα του σε δύο Κύπελλα Αφρικής, το 1996 και το 2002, και μπορεί η Λιβερία να μην κατάφερε να προκριθεί από τον όμιλο της ωστόσο η επιτυχία ήταν τεράστια!

Ήδη από την εποχή που αγωνιζόταν, οι συμπατριώτες του ονειρεύονταν μια μέρα ο Weah να αναλάβει Πρόεδρος της χώρας. Ο George Weah δεν είναι απλός ο καλύτερος αθλητής στην ιστορία της χώρας αλλά και ο πιο διάσημος άνθρωπος που “παρήγαγε” ποτέ αυτό το έθνος κι ένας από τους ελάχιστους λόγους περηφάνιας των Λιβεριανών. Έτσι, όταν το 2018 ο Weah ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του για την Προεδρία η στήριξη του κόσμου ήταν μαζική κι ο πρώην ποδοσφαιριστής εκλέχθηκε πανηγυρικά με τις ευλογίες των Ντιντιέ Ντρογκμπά και Σάμουελ Ετό που στήριξαν δυναμικά την καμπάνια του.

Ενδιαφέρον έχει κι η ιστορία των δύο γιών του, George Jr και Timothy, που είναι επίσης ποδοσφαιριστές καθώς είχαν την δυνατότητα να διαλέξουν ανάμεσα σε 4 εθνικές ομάδες! Ο Weah είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη όταν γεννήθηκε ο δεύτερος γιος του Timothy κι έτσι τα παιδιά του είχαν τη δυνατότητα να διαλέξουν ανάμεσα στη Λιβερία και τις Η.Π.Α.. Η μητέρα τους όμως και σύζυγος του Weah είναι από την Τζαμάϊκα οπότε υπήρχε και τρίτη επιλογή ενώ για τον πιο ταλαντούχο Timothy εμφανίστηκε κι η προοπτική της Γαλλίας καθώς ήδη από την εφηβεία του αγωνιζόταν (όπως κάποτε κι ο πατέρας του) στην Παρί Σεν Ζερμαίν. Τελικά, ο Timothy όπως κάθε παιδί, διάλεξε τους φίλους του που είχε γνωρίσει στην παιδική του ηλικία στα μικρά κλιμάκια των εθνικών ομάδων των Η.Π.Α., μια εύκολη επιλογή όπως την είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος! Αντίθετα, ο μεγάλος γιος απαρνήθηκε τις Η.Π.Α. κι αποφάσισε να αγωνιστεί με τη χώρα καταγωγής του σπουδαίου πατέρα του!

Pierre-Emerick Aubameyang – Γκαμπόν

One Man Country: Οι Παγκόσμιοι

Ο άνθρωπος που έφερε δύο διοργανώσεις Κυπέλλων Εθνών Αφρικής στη χώρα του! Εντάξει ίσως να είναι υπερβολή η προηγούμενη πρόταση αλλά πόσο εύκολα θα δήλωνε υποψηφιότητα για να αναλάβει τη διοργάνωση η Γκαμπόν αν δεν ήξερε ότι λόγω του Aubameyang θα μπορούσε να έχει μια αξιοπρεπή πορεία;

Για τον ‘Auba’ η επιλογή ποδοσφαιρικής εθνικότητας ήταν καθαρά απόφαση “καρδιάς”. Ο αρχηγός της Άρσεναλ είχε τρομερές επιλογές εθνικών ομάδων στη διάθεση του. Ισπανία λόγω της μητέρας του, Γαλλία επειδή γεννήθηκε εκεί και Ιταλία γιατί άνηκε στα τμήματα υποδομής της Milan στην εφηβεία του. Η Ιταλία τον προσέγγισε για να παίξει με την Κ19 ομάδα της όταν ήταν δανεικός στη Dijon από την Milan αλλά η γενέτειρα του Γαλλία έκανε “κίνηση-ματ” προσφέροντας του θέση στην Κ21. Η χαρά δεν κράτησε για πολύ πάντως για τους Γάλλους. Έκανε μόλις μία συμμετοχή σε ένα φιλικό και στη συνέχεια αποφάσισε να τιμήσει τη χώρα καταγωγής του πατέρα του, τη Γκαμπόν. Ο πατέρας του Aubameyang ήταν επίσης ποδοσφαιριστής κι αρχηγός της εθνικής Γκαμπόν κι ο ‘Auba’ ήθελε να ακολουθήσει τα βήματα του. Τα αδέρφια του Willy και Catalina που ήταν μαζί του στα χρόνια της Milan χρίστηκαν και αυτοί διεθνείς με την Γκαμπόν αν και οι καριέρες του δεν είχαν καμία σχέση με αυτή του Pierre-Emerick.

Ο ταλαντούχος επιθετικός πήρε τη σκυτάλη από τον Daniel Cousin ( είχε παίξει και στην Λάρισα) στη γραμμή κρούσης της Γκαμπόν κι έπαιξε με την εθνική του σε 4 Κύπελλα Εθνών Αφρικής (2010, 2012, 2015, 2017) ενώ πριν από αυτόν η χώρα του είχε αγωνιστεί συνολικά σε 3! Μάλιστα το 2012 στο τουρνουά που συνδιοργάνωσε η Γκαμπόν με την Ισημερινή Γουινέα, παίζοντας ακόμα στη Γαλλία και τη Saint Etienne, ήταν καθοριστικός στην πρόκριση της Γκαμπόν στα προημιτελικά καθώς σκόραρε από ένα γκολ σε κάθε μια από τις τρεις νίκες της χώρας του στους ομίλους. Το 2017 η Γκαμπόν διοργάνωνε αποκλειστικά μόνη το τουρνουά και είχε μεγάλα όνειρα αλλά τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά καθώς με 3 ισοπαλίες και μόλις 2 γκολ (εννοείται του Aubameyang) αποκλείστηκε νωρίς.

Ο Aubameyang είναι ηδη πρώτος σκόρερ στην ιστορία της χώρας του με 25 γκολ σε 61 εμφανίσεις και παρ’όλο που οι σχέσεις του με το εθνικό συγκρότημα δεν ήταν πάντα ρόδινες (έχει αρνηθεί κλήση του το 2018) παραμένει ο αρχηγός της και είναι στο χέρι του να γράψει ιστορία σε μια προκριματική φάση Μουντιάλ στέλνοντας την χώρα της Δυτικής Αφρικής για πρώτη φορά σε τελικά.

Saido Berahino – Μπουρουντί

One Man Country: Οι Παγκόσμιοι

Μια αρκετά περίεργη περίπτωση είναι και ο Saido Berahino. Τον θυμάστε οι φίλοι της Premier League; Κάποτε θεωρήθηκε σπουδαίο ταλέντο κι αν είχε το μυαλό του μέσα στο κεφάλι του θα είχε κάνει σπουδαία καριέρα στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Γεννημένος σε μια μικρή χώρα που μαστίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο μικρός Saido έβρισκε διέξοδο στο ποδόσφαιρο. Μόλις στα 4 του ο πατέρας του δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και στην ηλικία των 10 ετών ξεκίνησε μόνος του(!) το ταξίδι για την Αγγλία για να βρει την υπόλοιπη οικογένεια του που είχε μεταναστεύσει ήδη εκεί! Στην Αγγλία μπόρεσε να αφήσει πίσω του τη φρίκη του πολέμου και να συγκεντρωθεί σε αυτό που αγαπά, το ποδόσφαιρο.

Ο Saido ξεχώρισε αμέσως κι η West Brom του έδωσε την ευκαιρία ήδη από τα εφηβικά του χρόνια να αναπτυχθεί μέσα σε ένα οργανισμό της Premier League. Αφού έκανε το “αγροτικό” του για τρία χρόνια παίζοντας δανεικός σε χαμηλότερες κατηγορίες γύρισε στη West Brom κι άρχισε να κάνει θόρυβο στην Αγγλία σκοράροντας συνεχώς! Κάπου εκεί ήρθε κι η πρόταση 15 εκατομμυρίων της Tottenham με την West Brom να αρνείται την παραχώρηση του διότι θεώρησε λίγα τα χρήματα. Κι έτσι ξεκίνησε η κατρακύλα. Ο Berahino ξενέρωσε εντελώς με τους Baggies και δεν απέδωσε ποτέ ξανά στο ίδιο επίπεδο. Το καλοκαίρι του 2017 έφυγε για τη Stoke όπου δεν βρήκε ποτέ τον παλιό του εαυτό. Στο παρελθόν είχε προβλήματα με το νόμο καθώς είχε συλληφθεί κάμποσες φορές να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ και συνέχισε να είναι απρόσεκτος και στα δύο χρόνια του στη Stoke. Παράλληλα, ήταν εντελώς αδιάφορος στις προπονήσεις και ήταν φανερό πως το ποδόσφαιρο είχε μπει σε δεύτερη μοίρα. Μάλιστα, τα είχε ακούσει για τα καλά από τους αρχηγούς της ομάδας Glen Johnson και Peter Crouch για τη συμπεριφορά του αλλά το αυτί του δεν “ίδρωσε”. Η προσωπική του ζωή ήταν εντελώς άστατη με τα αγγλικά ταμπλόιντ να αναφέρουν ότι είχε κάνει παιδιά με τρεις (!) διαφορετικές γυναίκες κι όλες τους κινήθηκαν νομικά για να τα αναγνωρίσει. Ο Berahino είναι σήμερα μόλις 26 ετών…

Φυσικά με όλη αυτή την κατρακύλα ήταν αδύνατο να κληθεί στην εθνική Αγγλίας κι έτσι όταν η εθνική της πατρίδας του άπλωσε το χέρι για να την βοηθήσει στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής του 2019, το πρώτο για το μικροσκοπικό Μπουρουντί, ο Saido δήλωσε παρών. Αν κι η ομάδα προκρίθηκε χωρίς τη βοήθεια του στην τελική φάση, ονομάστηκε άμεσα αρχηγός καθώς η διαφορά ποιότητας με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του ήταν χαώδης.Το Μπουρουντί έχασε οριακά και τα 3 παιχνίδια χωρίς να σκοράρει αλλά η επιτυχία της συμμετοχής ήταν πολύ μεγάλη. Θα μπορέσει άραγε, ο Saido να επιστρέψει στο υψηλό επίπεδο και να οδηγήσει τη χώρα του σε κάποια τελική φάση τουρνουά; Μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Dwight Yorke – Τρίνινταντ και Τομπάγκο

One Man Country: Οι Παγκόσμιοι

Ή αλλιώς ο άνθρωπος που αποσύρθηκε από το διεθνές ποδόσφαιρο τρεις φορές! Η σχέση του σπουδαίου επιθετικού της Manchester United με το εθνικό συγκρότημα του Τρινιντάντ και Τομπάγκο δεν ήταν πάντα ρόδινη. Ο Yorke γεννήθηκε στο Κανάαν του Τομπάγκο το 1971 κι είχε την απίστευτη τύχη όταν ήταν 18 ετών, η Aston Villa να επιλέξει το νησί του ως σταθμό στην καλοκαιρινή της περιοδεία. Η Villa έπαιξε με την ομάδα του Yorke ένα φιλικό αγώνα για να ξεμουδιάσουν οι παίκτες της και οι άνθρωποι της έπαθαν πλάκα με το ταλέντο του μικρού! Άμεσα, κίνησαν τις διαδικασίες για να τον φέρουν στην Αγγλία κι αυτός έμεινε μαζί τους για μια ολόκληρη δεκαετία. Φυσικά, περισσότερο γνωστός έγινε με τη φανέλα της Manchester United όπου συνέθεσε ένα απίστευτο επιθετικό δίδυμο με τον Άγγλο, Andy Cole που μνημονεύεται μέχρι σήμερα για το γεγονός ότι βρίσκονταν στο γήπεδο με “κλειστά τα μάτια”.

Ο Yorke αγωνίστηκε στην εθνική του ομάδα για περίπου 20 χρόνια (1989-2009) αλλά με διαλείμματα. Η πρώτη απόσυρση του από το εθνικό συγκρότημα ήρθε το 2001 μετά από ένα τσακωμό με τον ομοσπονδιακό προπονητή. Όμως, το 2006 το Τρίνινταντ και Τομπάγκο έχοντας πολλούς παίκτες που αγωνίζονταν στην Αγγλία στη σύνθεση του έκανε μια εξαιρετική πορεία στα προκριματικά του Μουντιάλ κι έμοιαζε εφικτή η πρόκριση του στα τελικά της Γερμανίας. Ο σπουδαίος επιθετικός αποφάσισε τότε να επιστρέψει ώστε να μην χάσει την ευκαιρία να αγωνιστεί στο Μουντιάλ. Ο 35χρονος τότε Yorke είχε χάσει την έκρηξη και την σπιρτάδα του με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται στη θέση του αμυντικού χαφ! Η εμπειρία του αποδείχθηκε καθοριστικός παράγοντας κι ο Yorke ανταποκρίθηκε μια χαρά στον νέο του ρόλο. Το Τρίνινταντ και Τομπάγκο έπαιξε την πρόκριση του στο Μουντιάλ σε διηπειρωτικά μπαράζ κόντρα στο Μπαχρέιν. Το εντός έδρας 1-1 του πρώτου παιχνιδιού δυσκόλεψε το έργο της ομάδας της Καραϊβικής, η οποία όμως πήρε παλικαρίσια πρόκριση κερδίζοντας με 1-0 στην Ασία.

Η κλήρωση του Μουντιάλ ήταν βγαλμένη από όνειρο καθώς έφερε τον Yorke αντιμέτωπο με την δεύτερη πατρίδα του, την Αγγλία! Το Τρίνινταντ και Τομπάγκο μόνο “σάκος του μποξ” δεν αποδείχθηκε στα τελικά σοκάροντας τη Σουηδία στην πρεμιέρα αφού την κράτησε στη “λευκή” ισοπαλία. Μάλιστα, ο Yorke συμπεριλήφθηκε στην ενδεκάδα της αγωνιστικής αγωνιζόμενος στη θέση του αμυντικού χαφ! Απέναντι στην Αγγλία η ομάδα της Καραϊβικής απλά ζούσε το όνειρο της και παρ’ολίγο να προκαλέσει “εγκεφαλικά” στους Άγγλους. Μέχρι το 83’ αμυνόταν σθεναρά αλλά η κεφαλιά του Crouch έλυσε το “γόρδιο δεσμό” πριν ο Gerrard με μια από τις κλασικές του βολίδες σφραγίσει το τελικό 2-0. Όσο απίστευτο κι αν φαινόταν το Τρίνινταντ και Τομπάγκο είχε ρεαλιστικές ελπίδες πρόκρισης πριν ξεκινήσει η τελευταία αγωνιστική, όπου ναι μεν έχασε με 2-0 από την Παραγουάη αλλά κέρδισε  το σεβασμό όλων.

Ένα χρόνο αργότερα ο Dwight Yorke ανακοίνωσε την απόσυρση του για 2η φορά για να αφοσιωθεί στην καριέρα του στη Sunderland μόνο και μόνο για να την πάρει πάλι πίσω το 2008 και σαν άλλος Michael Jordan να επιστρέψει για 3η φορά. Ο λόγος; Η χώρα του είχε ξανά σοβαρές ελπίδες να προκριθεί στο Μουντιάλ του 2010! Αυτή τη φορά η “απληστία” του Yorke τον πρόδωσε και το Τρίνινταντ και Τομπάγκο τερμάτισε τελευταίο στον τελικό όμιλο των προκριματικών. Το 2009 ήρθε κι η οριστική απόσυρση από το ποδόσφαιρο. Σχεδόν αμέσως του προσφέρθηκε θέση βοηθού προπονητή στην εθνική ομάδα όπου κι έμεινε για ένα χρόνο!