Γράφει ο Θανάσης Δημάκας
Η νέα σεζόν ξεκινάει αυτές τις ημέρες τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός καλείται στο πρώτο επίπεδο να υπερασπιστεί τα κεκτημένα και σε δεύτερο να κάνει την υπέρβαση ή ορθότερα το βήμα παραπάνω –σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές– και να πάει στο Final-4 του Βελιγραδίου. Πριν περάσουμε στην ανάλυση της χρονιάς που έρχεται αξίζει να κάνουμε μια σύνοψη αυτής που πέρασε, έτσι ώστε να δούμε ποια είναι η αφετηρία της ομάδας.
Το λυτρωτικό νταμπλ
Η σεζόν ’16-’17 ήταν μια περίεργη και ιδιαίτερη χρονιά για το μπασκετικό τμήμα του Παναθηναϊκού. Η μετα-Διαμαντίδη εποχή ήταν δεδομένο πως θα είχε δυσκολίες, το κενό του δεν γινόταν εξ ορισμού να αναπληρωθεί και δεν μιλάμε μόνο αγωνιστικά προφανώς αλλά συνολικά. Στη δύσκολη αρχή προστέθηκε η ρήξη μεταξύ διοίκησης-προπονητή, η αποχώρηση Πεδουλάκη και η πρόσληψη του Πασκουάλ. Ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού κλήθηκε να διαχειριστεί ένα ρόστερ που δεν είχε διαμορφώσει, προχωρώντας και σε δύο προσθήκες (Τζεντίλε, Γκάμπριελ, με ποσοστό επιτυχίας 50%). Η εξέλιξη της χρονιάς είναι ένα μεγάλο θέμα στο οποίο όμως δεν χρειάζεται να σταθούμε παραπάνω από το να πούμε μόνο πως ο Πασκουάλ έκανε ορθολογικές κινήσεις: αποχώρηση Τζεντίλε, ενεργοποίηση και στήριξη σε Παππά, περιθωριοποίηση Νίκολς κ.α. Σημαντικότερο της εξέλιξης της χρονιάς είναι το πως αυτή τελείωσε. Όσον αφορά την Ευρώπη τελείωσε άδοξα μεν αλλά αναμενόμενα δε, ο τρόπος που ήρθε το 0-3 της Φενέρ μπορεί να ξενίζει τον κόσμο του Παναθηναϊκού αλλά αν μιλήσουμε καθαρά μπασκετικά και δη με ωμό ρεαλισμό δεν θα έπρεπε. Επομένως αυτό που θα έπρεπε να ξενίζει είναι οι πρακτικές «πούλμαν», οι οποίες δυστυχώς για το σύλλογο είναι συνυφασμένες με τη διοίκηση και ως εκ τούτου δεν θα εκλείψουν. Τώρα –στα σημαντικότερα και ρεαλιστικότερα– αυτά της Ελλάδας, η χρονιά τελείωσε με τον ιδανικότερο τρόπο: με πρωτάθλημα μέσα στο ΣΕΦ. Ο Παναθηναϊκός είχε τεράστια ανάγκη να κατακτήσει το πρωτάθλημα όχι μόνο γιατί αυτός είναι ο εκ φύσει και θέσει στόχος του αλλά και για να αποτρέψει τον σημαντικότερο αντίπαλο του να χτίσει ένα δύσκολα αναστρέψιμο σερί τριών κατακτήσεων. Μάλιστα ο ΠΑΟ το πέτυχε παίζοντας ολοκληρωτικό μπάσκετ ανά διαστήματα ή και ολόκληρα ματς. Κατά την προσωπική μας άποψη οι περσινοί τελικοί ήταν εξίσου συναρπαστικοί με τους προπέρσινους όπου – και πάλι προσωπική άποψη – ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος στη σειρά.
Η κατάκτηση του νταμπλ έφερε ηρεμία στην ομάδα και συσπείρωσε τον σχεδόν διασπασμένο κόσμο. Eίναι χαρακτηριστικό πως περί τις 20.000 κόσμου πήγαν στο ΟΑΚΑ μετά τον 5ο τελικό να υποδεχθούν τους πρωταθλητές. Κακά τα ψέματα, ο μπασκετικός ΠΑΟ ως σύνολο-οργανισμός (παίχτες, Πασκουάλ, διοίκηση, κόσμος) είχε τεράστια ανάγκη αυτό το πρωτάθλημα. Η κατάκτηση του είχε ως αποτέλεσμα να επιφέρει την ηρεμία στις σχέσεις διοίκησης-προπονητή και να δώσει την ευχέρεια στον τελευταίο να χτίσει την ομάδα όπως επιθυμούσε σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου αλλά και ρεπορτάζ από την ίδια την διοίκηση.
Η παραπάνω συνοπτική ανασκόπηση της χρονιάς αυτομάτως μας οδηγεί στην μετάβαση στο σήμερα, ένα σήμερα που φέρει την υπογραφή του Πασκουάλ. Ας ξεκινήσουμε την ανάλυση του φετινού Παναθηναϊκού από την λογική στην διαμόρφωση του ρόστερ.
Πως χτίστηκε
Ο ΠΑΟ έχασε δυο βασικούς (Τζέιμς, Μπουρούσης) και μερικούς λιγότερο σημαντικούς στο ροτέισον παίχτες (Φώτσης, Χαραλαμπόπουλος, Φελντέιν) ή και παροπλισμένων (Νίκολς λχ). Ωστόσο οι αποχωρήσεις και εν γένει οι αλλαγές στο ρόστερ δεν μπορούν να θεωρηθούν κοσμογονικές. Στην πραγματικότητα το κρίσιμο ήταν το πως θα καλυφθεί το κενό των Τζέϊμς-Μπουρούση. Ο Πασκουάλ αποφάσισε να μην πάει σε απευθείας αντικατάσταση των δύο μέσω ισάξιων ή και καλύτερων παιχτών αλλά να χτίσει την ομάδα στη λογική του +1. Στο να αποκτήσει μία επιπλέον επιλογή για κάθε αποχωρήσαντα, κάνοντας έτσι πιο πλήρη την ομάδα και μεγαλώνοντας τα δυνητικά σχήματα που μπορεί να παρουσιάσει. Στην περιφέρεια ούτε ο Λεκαβίτσιους ούτε ο Ντενμον μπορούν να μπουν στα παπούτσια του Τζέϊμς, όμως αναμφίβολα προσθέτουν επιπλέον λύσεις τόσο οργανωτικά όσο και εκτελεστικά αντίστοιχα. Βέβαια κατά την άποψη του γράφοντος κομμάτι από το ρόλο του Τζέϊμς θα καλύψει και ο Παππάς στον οποίο έχει ήδη φανεί από πέρσι πως ο Πασκουάλ δείχνει εμπιστοσύνη. Όσον αφορά το ”5” εκεί έχουμε πάλι τη λογική +1 όσον αφορά τα νέα πρόσωπα: Βουγιούκας-Όγκαστ ενώ αποχώρησε ο Μπουρούσης για την Κίνα. Ασφαλώς και ο τρόπος παιχνιδιού των τριών διαφέρει σημαντικά αλλά ας μην ξεχνάμε πως πλέον ο Γκιστ ανεβαίνει μια θέση βάσει του νέου «οργανογράμματος». Φαίνεται λοιπόν πως ο Πασκουάλ επιχειρεί να καλύψει τα όποια –ποιοτικά– κενά μέσω της συνύπαρξης παιχτών διαφορετικού στυλ. Στο θέμα θα επανέλθουμε και παρακάτω.
Με λυμένα τα δύο βασικά προβλήματα που προέκυψαν στο μεταβατικό στάδιο, η εστίαση έπεσε στην κάλυψη και ολοκλήρωση του ρόστερ και με άλλες προσθήκες. Οι προσθήκες αυτές ήταν κυρίως συμπληρωματικές για την ομάδα. Για την ακρίβεια αποκτήθηκαν ρολίστες οι οποίοι μπορούν εν δυνάμει να γίνουν βασικοί-καθοριστικοί για την ομάδα όχι απλά για έναν αγώνα αλλά για ολόκληρα διαστήματα της χρονιάς ή και –γιατί όχι;– του μέλλοντος της. Μπορεί επομένως να ειπωθεί πως λχ ο Λοτζέσκι είναι για το παρόν ενώ ο Μήτογλου ή ο Αντετοκούνμπο για το μέλλον. Το κρίσιμο είναι –και αυτό πρέπει να κρατήσουμε– για να κάνουμε τα …πολλά λίγα, και να μην σας κουράσουμε με τα ενδεχόμενα σχήματα που θα δούμε μέσα στη χρονιά, πως τα χέρια του Πακουάλ είναι λυμένα και έχει την ευχέρεια να «κατεβάσει» πολλές και διαφορετικές –και αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους– 5αδες.
Προβλήματα, στοιχήματα και προβληματισμοί
Στις επισημάνσεις που θα ακολουθήσουν θα βασιστούμε κυρίως στην ποιότητα των νεοαποκτηθέντων και λιγότερο σε αυτά που είδαμε στα φιλικά και δη στα στατιστικά των αγώνων αυτών. Άλλωστε για να διαπιστώσει κάποιος το πρόβλημα του ΠΑΟ στις βολές λχ δεν χρειάζεται να δει κανένα φιλικό, κι αυτό γιατί παίχτες όπως ο Καλάθης, ο Ογκαστ και ο Αντετοκούνμπο πχ έτσι κι αλλιώς υστερούν στον τομέα αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ριμπάουντ, στα οποία χρειάζεται άμεση και σημαντική βελτίωση. Η άμυνα δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόβλημα, ίσα ίσα θα δώσει νίκες στον ΠΑΟ. Όμως η πιεστική και «επιθετική» άμυνα που παίζουν παίχτες όπως ο Παππάς, ο Αντετοκούνμπο ή ο Όγκαστ (παρά τον περιορισμένο ρόλο που λογικά θα έχει) υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δημιουργεί προβλήματα φάουλ στην ομάδα. Μένει να φανεί αν αυτό μπορεί να κοντρολαριστεί χωρίς να χαθεί εντελώς η άμυνα-πίεση στην οποία πρέπει να ποντάρει ο Πακουάλ.
Το μεγαλύτερο στοίχημα-ερωτηματικό του Παναθηναϊκού μοιάζει πως είναι ο Ντενμον, ο οποίος φέτος είναι η πρώτη φορά – χρονιά που θα αγωνιστεί σε τόσο υψηλό επίπεδο. Η ποιότητα που έχει βγάλει στα φιλικά ή προκύπτει από άτομα που τον έχουν δει πριν ενταχθεί στον Παναθηναϊκό συνηγορεί στο ότι μπορεί κάλλιστα να γίνει ένας σκόρερ-ρολίστας όπως ο Φελντέϊν αλλά χωρίς αυτό να αποκλείει την πιθανότητα μετατροπής του σε ακόμα σημαντικότερο γρανάζι στη μηχανή του ΠΑΟ.
Η άκομψη και καθόλου τιμητική της ιστορίας και προσφοράς του αποχώρηση του Φώτση και ταυτόχρονα η φυγή Μπουρούση δημιουργούν ένα θέμα στους ψηλούς. Και οι δύο «είχαν» το τρίποντο, ενώ οι νεοαποκτηθέντες ψηλοί, με εξαίρεση τον Μήτογλου, ο οποίος αναμένεται να έχει περιορισμένο ρόλο, δεν το «έχουν». Αυτομάτως περιορίζονται έστω και κατά έναν μόνο οι τρόποι με τους οποίους μπορεί να απειλήσει η front line του ΠΑΟ. Ωστόσο κατά την άποψη μας ο κυριότερος προβληματισμός που προκύπτει δεν είναι αυτός ή ορθότερα δεν είναι μόνο αυτός. Προβληματισμό δημιουργεί ο Βουγιούκας, όχι ως παίχτης αλλά ενδεχομένως ως βασικός. Για την ακρίβεια: σε περίπτωση που θεωρηθεί/γίνει ο βασικός ψηλός, η θέση του σέντερ θα υστερεί ποιοτικά από τις υπόλοιπες τέσσερις. Αυτό είναι το ζήτημα, κατά τα άλλα ο Βουγιούκας είναι ένας χρήσιμος παίχτης αλλά δεν είναι όπως πριν μια πενταετία λχ όταν και έφευγε από τον Παναθηναϊκό. Η πτώση του Βουγιούκα φανερώνεται από το επίπεδο στο οποίο αγωνίστηκε τη σεζόν 16-17 (Λοκομοτιβ Κουμπαν/Γιούροκαπ). Λογικά πάντως βασικός ο Βουγιούκας δεν θα είναι μιας και ο Πασκουάλ δείχνει ξεκάθαρη προτίμηση στο δίδυμο Σίνγκλετον-Γκιστ.
Που θα κριθεί η χρονιά
Ο Παναθηναϊκός φαντάζει πλήρης σε κάθε θέση, έχει ένα κράμα παιχτών που είτε έχουν αποδείξει την αξία τους είτε έχουν τα φόντα να κάνουν το βήμα παραπάνω και έναν προπονητή που τους επέλεξε για να παίξει το μπάσκετ που ξέρει, πιστεύει και επιθυμεί. Ως εκ τούτου, μπορεί να ειπωθεί πως το χτίσιμο της ομάδας έγινε όπως θα έπρεπε να γίνει: ο κορμός διατηρήθηκε, πείρα υπάρχει, ενθουσιασμός υπάρχει, οι στόχοι είναι ρεαλιστικοί και ο προπονητής χαίρει εμπιστοσύνης από διοίκηση και κόσμο (πια). Η χρονιά που ξεκινάει επομένως μπορεί να εξελιχθεί πολύ καλά για τον Παναθηναϊκό αν και ξεκινάει με δύσκολο πρόγραμμα και την απουσία ενός παίχτη που λογικά θα έχει συμπληρωματικό μεν αλλά ισορροπητικό δε ρόλο (Λεκαβίτσιους).
Για να έχει μία πετυχημένη χρονιά ο ΠΑΟ, κρίσιμο κατά την άποψη μας είναι να λειτουργήσουν καλά ή όσο το δυνατόν καλύτερα τα παρακάτω ζεύγη, είτε βρίσκονται μαζί εντός του παρκέ είτε αλληλοσυμπληρώνοντας το ροτέησον. Τα «ντουέτα» αυτά είναι:
α)Καλάθης-Παππάς: πολλοί στη θέση του Παππά θα έβαζαν τον Ντένμον, η πίστη του Πασκουάλ όμως στο πρόσωπο του Παππά και η συνεπακόλουθη βελτίωση του σε διάφορους τομείς όπως η άμυνα, η προσήλωση σε συστήματα, ο μειωμένος εκνευρισμός κ.α., μας κάνουν να πιστεύουμε πως ο Παππάς θα έχει αναβαθμισμένο ρόλο φέτος. Υπάρχει άλλωστε το περιθώριο να πραγματοποιήσει μία γεμάτη χρονιά και να ανέβει –εκεί που πιστεύουμε πως ανήκει– στην πρώτη γραμμή των παιχτών του ΠΑΟ αλλά και των Ελλήνων περιφερειακών εν γένει. Για τον Καλάθη δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω από το ότι ο φετινός Παναθηναϊκός ξεκινάει από αυτόν, ειδικά μετά το Ευρωμπάσκετ κατά το οποίο έδειξε εξαιρετικό και ηγετικό πρόσωπο οι απαιτήσεις αυξήθηκαν περαιτέρω.
β)Ρίβερς-Λοτζέσκι: ο KC αποδείχθηκε λίρα εκατό και η παραμονή του για πολλά χρόνια ακόμη στην Αθήνα όπως φαίνεται είναι από τα πιο ευχάριστα νέα του καλοκαιριού. Ο γνωστός σε όλους Λοτζέσκι ήρθε να συμπληρώσει τη θέση 3 και να προσφέρει ποιοτική λύση ως μπακ-απ του Ρίβερς. Για να καταδείξουμε τη σημασία της απόκτησης του Λοτζέσκι (αλλά και του Αντετοκούνμπο) να υπενθυμίσουμε πως ο Καταλανός προπονητής στους περσινούς τελικούς με τον Ολυμπιακό είχε παρατάξει τις εξής συνθέσεις στην περιφέρεια: Καλάθης-Τζέϊμς-Παππάς ή Καλάθης-Τζέϊμς/Παππάς-Γκάμπριελ. Γίνεται επομένως αντιληπτό πως η προσθήκη επιπλέον λύσεων στο 3, δίνει τη δυνατότητα του ανακατέματος της τράπουλας όπως πχ με τη μετακίνηση του Ρίβερς στο 2. Ο Λοτζέσκι μπορεί να δείχνει πιο αργός σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια (σ.σ: κάτι που φαίνεται και στον Γκιστ) αλλά δεν παύει να αποτελεί έναν από τους καλύτερους και πλέον συνεπείς σουτέρ που ήρθαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Σε διάφορα ρεπορτάζ και αναλύσεις παρατηρήσαμε πως ο Λοτζέσκι σχεδόν δεν υπολογίζεται για την 12άδα, διαφωνούμε καθέτως με αυτήν την άποψη/προοπτική. Θεωρούμε πως ένας υγιής Λοτζέσκι μπορεί εύκολα να έχει ρόλο 7ου-8ου παίχτη.
γ)Σίνγκλετον-Γκιστ
Ένα δίδυμο που περιμέναμε να δούμε καιρό και από το οποίο πήραμε μια πρόγευση στο τέλος της χρονιάς. Ενέργεια, εκρηκτικότητα, καλό τρίποντο, προσαρμογή σε χαμηλότερους αντιπάλους στην άμυνα είναι μερικά μόνο από τα πλεονεκτήματα που έχουν οι δύο τους. Ο Πασκουάλ φαίνεται πως τους υπολογίζει για το βασικό σχήμα και ορθώς μιας και η αξία τους είναι αποδεδειγμένη εδώ και χρόνια. Ο απελευθερωμένος στο 4 Σινγκλετον μπορεί να εξελιχθεί –όπως και πέρσι κατά διαστήματα– σε βαρόμετρο για τον Παναθηναϊκό. Το ίδιο και ο Γκιστ, αν και στην περίπτωση του το κύριο ζητούμενο είναι η διάρκεια κατ’ αρχήν από άποψη υγείας και μετέπειτα απόδοσης. Ο ΠΑΟ έχει χτιστεί (με εξαίρεση τον Βουγιούκα που έχει και post παιχνίδι) με αθλητικούς ψηλούς: Σινγκλετον, Γκιστ, Γκάμπριελ, Όγκαστ και Μήτογλου επομένως είναι μονόδρομος κάποιοι εξ αυτών να σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος γιατί ο ΠΑΟ είναι εξαρτημένος από αυτούς (σ.σ: η εξάρτηση από τέτοιου στυλ ψηλούς, δημιουργεί εξάρτηση σε συστήματα pick’n’roll και δημιουργίες alley oop επομένως και εξάρτηση σε δημιουργούς τύπου Καλάθη) . Κι αν δεν το κάνουν οι δυο ποιοτικότεροι και εμπειρότεροι από αυτούς, ποιοι θα το κάνουν;
Εν κατακλείδι
Το ρόστερ του ΠΑΟ είναι ικανό να πετύχει τους στόχους που έχουν τεθεί και βασικά είναι λογικό να έχουν τεθεί: διατήρηση/κατάκτηση των εγχώριων τίτλων και πρόκριση στο Final-4. Για μας τα δύο πρώτα φαντάζουν και είναι λογικά και ρεαλιστικά να γίνουν, όμως είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για πρόκριση στο F-4. Ας αποδείξει πρώτα πως είναι μία ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει και κερδίσει το πλεονέκτημα για τα νοκ-άουτ και βλέπουμε μετά. Εμείς θεωρούμε πως κάτι τέτοιο είναι πιθανό πάντως.
Οι μπασκετικοί οιωνοί προμηνύουν μια πολύ καλή χρονιά για τον Παναθηναϊκό, μένει να φανεί εάν θα επιβεβαιωθούν σε αυτήν τη μακρά διαδρομή μέχρι το τέλος της χρονιάς.
