Μετά από έναν... καυτό Σεπτέμβρη, με το Ευρωμπάσκετ να μονοπωλεί, η Ευρωλίγκα επιστρέφει, δίχως Ρώσικες ομάδες στο κάδρο, αλλά ενισχυμένη και έτοιμη για "rebound season".
Με ελάχιστες πλέον στιγμές να απομένουν για το πρώτο τζάμπολ της φετινής Ευρωλίγκας, πάμε να κάνουμε μια μικρή εισαγωγή στη φετινή διοργάνωση, με πέντε ερωτήματα που ψάχνουν απάντηση, και θα τη βρουν είτε μέσα στη σεζόν, είτε στις επόμενες γραμμές αυτού εδώ του κειμένου.
1.Πάμε για την πιο ανταγωνιστική Ευρωλίγκα των τελευταίων ετών;
Είναι αλήθεια πως μετά τον αποκλεισμό των ρωσικών ομάδων τέθηκε το θέμα του πόσο αυτό βοηθάει τον ανταγωνισμό και το επίπεδο της διοργάνωσης, μιας και οι Ρώσοι ήταν διαχρονικά “Big Spenders” σε ενα “φτωχό” ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η περσινή σεζόν τελείωσε με μεγάλο προβληματισμό για το συνολικό επίπεδο του τουρνουά, το οποίο με εξαίρεση την κορυφή του πίνακα έμοιαζε φτωχό, σε κάμψη, προσφέροντας μπόλικα αδιάφορα παιχνίδια. Το φινάλε της περασμένης σεζόν με την ανεπανάληπτη σειρά του Ολυμπιακού με τη Μονακό και το πολύ θεαματικό Final 4, έκλεισε με θετική νότα την εικόνα, αλλά οι προβληματισμοί παρέμειναν.
Τελικά, ήρθε η φετινή δραστηριότητα των ομάδων της Ευρωλιγκας και έδειξε ότι όταν μια πόρτα κλείνει, ανοίγει μια άλλη. Οι ομάδες που έμειναν εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη “διαρροή” παικτών από τη Ρωσία και έκαναν πολλές high profile κινήσεις αθλητών που έβγαζαν το ψωμί τους σε Μόσχα, Καζάν και Αγία Πετρούπολη. Μεταξύ άλλων, οι πρωταθλητές Ευρώπης της Εφές, έφεραν τον Κλάιμπερν, η Ρεαλ τον Χεζόνια, ο Ολυμπιακός τον Μπολομπόι (και ο Κάνααν κατά μία άποψη), ο Παναθηναϊκός τον Πονίτκα και τον Γκουντάιτις, η Βιρτους (που κινήθηκε και νωρίς, εκμεταλλευόμενη το τάιμινγκ του αποκλεισμού) τους Σενγκέλια και Χάκετ κοκ. Παράλληλα, και η απουσία της ΤΣΣΚΑ (κυρίως) και των άλλων δύο Ρώσικων κλαμπ σε δεύτερο πλάνο, που έπαιζαν μπάλα στα δικά τους οικονομικά δεδομένα, ίσως και να ενθάρρυνε “ανοίγματα” από τις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος, καθώς ήξεραν ότι κατεβαίνει το… οικονομικό ταβάνι που έχουν να ανταγωνιστούν.
Αποτέλεσμα, λοιπόν, όλων αυτών είναι μία Ευρωλίγκα στην οποία οι αποστάσεις μοιάζουν μικρότερες από ποτέ. Και αυτό δεν είναι μόνο στη μάχη για την οκτάδα, που έτσι κι αλλιώς και πέρυσι φτάσαμε να έχουμε 10 ομάδες που πάλευαν για αυτή, αλλά στο ότι αυτές οι 8-10 ομάδες μπορούν να καταλάβουν (σχεδόν) οποιαδήποτε θέση της οκτάδας αυτής και δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση! Πέρα από τις τέσσερις ομάδες του Φάιναλ Φορ που έχουν κατά τεκμήριο ενισχυθεί, έχουμε τις δύο Ιταλικές να έρχονται με φόρα, τη Φενέρ να επενδύει εκτός από παίκτες και στον Δημήτρη Ιτούδη, τη Μονακό να κρατάει σχεδόν όλα της τα όπλα και να ενισχύεται ακόμα περισσότερο, τη Μπάγερν να συνεχίζει το άκρως πετυχημένο πρότζεκτ Τρινκέρι με την ίδια λογική και την Παρτίζαν να μπαίνει με μία γεμάτη ομάδα και τον Ζοτς στον πάγκο. Οι αποστάσεις είναι πραγματικά μικρές.
Το καλό της υπόθεσης όμως είναι ότι όλες σχεδόν οι ομάδες του πρωταθλήματος έχουν βελτιωθεί (Παναθηναϊκός επίσης σε αυτές), ενώ άλλες ετοιμάζονται να εμφανίσουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο (Μακάμπι Τ.Α., Ερυθρός Αστέρας, Βιλερμπάν). Μία σεζόν προβληματισμού διαδέχεται η άγρια γοητεία ενός εν δυνάμει “ροντέο” και η Ευρωλίγκα φέτος αναμένεται απίστευτα ενδιαφέρουσα.
Ή σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι που έχει ανάγκη, καθώς το προϊόν της, κάμποσα χρόνια μετά την αλλαγή του φορμάτ, συνεχίζει να “χωλαίνει” σε διάφορα επίπεδα.
2.Oι κινήσεις του Ολυμπιακού ήταν καλές. Αρκούν όμως;
Αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε με μία λέξη το καλοκαίρι του Ολυμπιακού, αυτή είναι η λέξη “σωφροσύνη”. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ένας προπονητής που ξέρει πολύ καλά τι μπάσκετ θέλει να παίξει και πως θα το εκφράσει αυτό η ομάδα του. Από τη στιγμή που οι αδυναμίες του ρόστερ ήταν εμφανείς, οι κινήσεις ήταν μετρημένες και είχαν αποκλειστικό σκοπό να καλύψουν αυτές τις αδυναμίες.
Ο Ολυμπιακός απέκτησε όχι έναν, αλλά δύο ψηλούς που θα μπορούν σε κάθε δεδομένη στιγμή να πλαισιώσουν τον Μουσταφά Φάλ, βελτιώνοντας δραματικά τη συνθήκη που είχε δημιουργήσει πέρυσι με τον εύθραυστο Μάρτιν και τον motivational leader Έισι, αντικατέστησε το κενό του Γιώργου Πρίντεζη με έναν πολύ ανώτερο (από τον περσινό Πρίντεζη) παίκτη, τον Άλεκ Πίτερς, ενώ κράτησε και τον Σάσα Βεζένκοφ, κάτι που έκανε τη σημασία της απόκτησης Πίτερς… διπλή! Οι δυνατότητες σε πρόσωπα και σχήματα για τον Ολυμπιακό είναι εμφανώς περισσότερες φέτος, ενώ με την απόκτηση του Αιζέια Κάνααν κάλυψε με έναν καλύτερο σουτέρ από ό,τι διέθετε το κενό της επιστροφής του Τάιλερ Ντόρσεϊ (ο οποίος αντίστοιχα είχε άλλα καλά που ο Κάνααν δεν τα διαθέτει) στις ΗΠΑ.
Ο Ολυμπιακός έκλεισε τα κενά του, κράτησε σε μεγάλο βαθμό το περσινό ρόστερ που τον οδήγησε στο Βελιγράδι και θα είναι καλύτερος, έτσι λέει η λογική και έτσι δείχνουν και τα πρώτα παιχνίδια. Όμως θα είναι όσο καλύτερος χρειάζεται για να συνεχίσει στην ίδια “τροχιά”; Η Ευρωλίγκα είναι εμφανώς ισχυρότερη από πέρυσι, ή για την ακρίβεια η κορυφή της Ευρωλίγκας έχει αποκτήσει περισσότερους… δελφίνους από την περσινή σεζόν. Η Μονακό είναι αποφασισμένη ότι ήρθε για να μείνει, οι δύο “Τούρκοι” έχουν δυναμώσει ακόμα περισσότερο (οι άλλοι, Πρωταθλητές Ευρώπης, πήραν και Κλάιμπερν και Πολονάρα), οι δύο αιώνιοι της Ισπανίας παραμένουν ισχυροί, η Αρμάνι το ίδιο, η Βίρτους έρχεται δυναμικά. Αν δεχτούμε ότι τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, ο Ολυμπιακός θέλει να ξαναπάει στην τετράδα και αν μπορεί να διεκδικήσει το τρόπαιο. Αυτό λέει η λογική του πρωταθλητισμού. Όμως θα φανούν αρκετές αυτές οι κινήσεις που έγιναν; Θα φανεί αρκετός ο συνδυασμός των νέων αποκτημάτων με το ήδη υπάρχον ρόστερ και την παρουσία του Κώστα Σλούκα ως δημιουργικό βαρόμετρο; Θα ανέβει το επόμενο σκαλοπάτι στο development του ο Σάσα Βεζένκοφ για να γίνει MVP candidate στην Ευρωλίγκα, προσφέροντας αυτό που ο Ολυμπιακός δεν έχει τα τελευταία χρόνια με την πτώση και απόσυρση του Βασίλη Σπανούλη;
Το μόνο σίγουρο πάντως, θα είναι ότι αυτή η ομάδα θα παίξει ωραίο μπάσκετ και θα το κάνει από την αρχή της χρονιάς. Στα Euroleague TV rankings (περισσότερα παρακάτω) θα βρίσκεται αρκετά ψηλά.
3.Οι καλές πρώτες ύλες του Παναθηναϊκού θα βγάλουν μια “νόστιμη συνταγή”;
Πάει καιρός, αλλά για πρώτη φορά μετά από κάμποσα χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει δημιουργήσει ένα ρόστερ με κάμποσους αρκετά καλούς παίκτες επιπέδου Ευρωλίγκας. Παίκτες με παραστάσεις, παίκτες ψημένους, με μπόλικο ταλέντο, οι οποίοι στις προηγούμενες ομάδες τους είχαν ρόλο και που δεν χρειάζονται συστάσεις. Το overhaul του ρόστερ από τον Αργύρη Πεδουλάκη ήταν μεγάλο, σχεδόν ολικό. Έφερε μία εξάδα καλών παικτών Ευρωλίγκας και έναν προπονητή που δεν θα σε θαμπώσει με το μπάσκετ του, αλλά που σίγουρα διαθέτει παραστάσεις, όπως είναι ο Ντέγιαν Ράντονιτς, όμως ακόμα, τα ερωτηματικά παραμένουν αρκετά.
Τα περασμένα χρόνια, ο Παναθηναϊκός έχει χάσει πέρα από την ταυτότητά του ως κορυφαία Ευρωπαϊκή ομάδα κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό: το κοινό του. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού έχουν ξενερώσει από την απογοητευτική τελευταία περίοδο και η ομάδα δείχνει να χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ ανάλογο με αυτό που υπέστη ο Ολυμπιακός με τον ερχομό του Γιώργου Μπαρτζώκα. Κάτι που σημαίνει ότι η φετινή χρονιά θα είναι απαιτητική και δύσκολη, τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ.
Όμως για τον Παναθηναϊκό, ο στόχος δεν είναι η διεκδίκηση της πρόκρισης στο Final 4, των διακρίσεων και των κορυφών. Τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Είναι, ξεκινώντας το φετινό του ταξίδι, να βελτιώσει δραματικά την εικόνα μιας ομάδας που την περσινή σεζόν ίσως να έπαιξε το χειρότερο μπάσκετ στην Ευρωλίγκα, παρά το γεγονός ότι δεν βγήκε τελευταία και σίγουρα να εμφανίσει ένα πρόσωπο ανταγωνιστικό όχι μόνο προς τις ομάδες που πέρυσι βρέθηκαν στο ίδιο επίπεδο με εκείνους, αλλά και με τις ομάδες που πέρυσι πρωταγωνίστησαν.
Η αποστολή λοιπόν του Ράντονιτς θα είναι δύσκολη. Ο Μαυροβούνιος κόουτς έχει το θετικό στοιχείο, για αυτό το έργο, ότι πάντα παρουσιάζει ομάδες καλοδουλεμένες και “μαζεμένες” και ίσως το συμμάζεμα είναι αυτό που χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο Παναθηναϊκός, πριν κοιτάξει να παίξει όμορφο, σύγχρονο μπάσκετ. Με λίγα λόγια, για να γυρίσουμε και στην ερώτηση, το “φαγητό” για τον Παναθηναϊκό φέτος δεν χρειάζεται να είναι “νόστιμο”, χρειάζεται να τρώγεται και να είναι… θρεπτικό για τον οργανισμό που λέγεται “Παναθηναϊκός BC”, ώστε να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός. Στο μεταξύ, η παρουσία παικτών όπως ο Γκριγκόνις, ο Ουίλιαμς και ο Πονίτκα, σίγουρα θα προσθέσουν και λίγο “αλάτι” στην όλη διαδικασία αναμόρφωσης του “Τριφυλλιού”…
4. Ποιες ομάδες μπαίνουν ψηλά στα EuroLeague TV Rankings;
Με τον όρο αυτό (δάνειο από τα previews του ΝΒΑ), εννοούμε το ποιές ομάδες είναι αυτές, που αν διαθέτεις το EuroLeague TV (και άρα τη δυνατότητα να βλέπεις όλα τα παιχνίδια), θα συντονιζόσουν για να τις δεις να παίζουν. Προφανώς τα κριτήρια είναι αγωνιστικά, είναι το θέαμα του μπάσκετ που παίζουν, είναι ίσως κάποιοι ξεχωριστοί αθλητές, ή ακόμα καλύτερα, και τα δύο. Δεν είναι απαραίτητα οι καλύτερες ή οι πιο αποτελεσματικές.
Ποιες πέντε ξεχωρίζω; (Χωρίς συγκεκριμένη κατάταξη)
- Βίρτους Μπολόνια : Ίσως μία από τις τελευταίες ευκαιρίες να χαρούμε τον Μίλος Τεόντοσιτς σε επίπεδο Ευρωλίγκας, ένα ρόστερ εξαιρετικότατο, ένας προπονητής που έρχεται καβάλα στ’ άλογο μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ και φυσικά μία πόλη που δε λέγεται τυχαία “Basket City”. Όλα τα vibes της Βίρτους σε κάνουν να θες να βυθιστείς στο experience της.
- Μονακό : Πάνω στην περσινή ομάδα έκπληξη της σεζόν, οι Μονεγάσκοι έχτισαν ένα ρόστερ που μπορεί να φτάσει μέχρι τέλους, και αυτό δεν είναι καμία υπερβολή. Και μάλιστα αυτό μπορεί να το κάνει παίζοντας φοβερό μπάσκετ. Και προφανώς, ακόμα και έτσι, μιλάμε για την ομάδα που έχει ίσως τον μεγαλύτερο entertainer της Ευρωλίγκας, τον Μάικ Τζέιμς. Σίγουρα ιντριγκαδόρικο σύνολο.
- Μπάγερν Μονάχου: Δεν θα σταματήσει να με ιντριγκάρει το οτιδήποτε κάνει ο Αντρέα Τρινκέρι. Κάθε χρόνο καταφέρνει και δείχνει το πόσο καλόςείναι στο να χτίζει ομάδες που παίζουν όμορφο αλλά και πάνω από τα… κιλά τους μπάσκετ, και φέτος αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Για ακόμη μια φορά, πολύ ενδιαφέρουσες κινήσεις (Τζιλέσπι, Ουίνστον και φυσικά ο Γερμανός Άιζακ Μπόνγκα) από τις οποίες θα περιμένουμε να βρουμε τον επόμενο breakout candidate της Ευρωλίγκας.
- Ολυμπιακός : Τα είπαμε και παραπάνω, δεν χρειάζεται επανάληψη.
- Παρτίζαν : Επιστροφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς μετά από μερικά χρόνια αποχής από την Ευρωλίγκα με το πρότζεκτ της Παρτίζαν, και σίγουρα, το βασικό κίνητρο είναι να δούμε τι ψάρια… πιάνει ένας εκ των σημαντικότερων κόουτς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Oι προσθήκες λίγες αλλά Ευρωλιγκάτες (Νάναλι, Παπαπέτρου, Έξαμ, Άντζουγιτς), σε ένα ρόστερ νεανικό (ωραίο πρότζεκτ επίσης ο Τρίσταν Βούκτσεβιτς) αλλά αρκετά ικανό να παίξει winning basketball και να διεκδικήσει από τώρα την είσοδό του στην 8άδα.
5. Ποιον παίκτη “σταμπάρουμε” σε κάθε ομάδα φέτος και γιατί;
Για κλείσιμο, ας κάνω ένα μικρό shortlist με τους παίκτες που θέλω να δω λίγο παραπάνω τη φετινή σεζόν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Έχω διαλέξει έναν παίκτη από κάθε ομάδα, με τις επιλογές να εστιάζονται κυρίως σε παίκτες-νέες προσθήκες στα ρόστερ. Τα κριτήρια; Πολλά και διάφορα και θα τα αναφέρουμε σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά:
- Άλμπα Βερολίνου: Τζαλίν Σμιθ. Σε μία ομαδα που έμεινε κατά 99% ίδια, πάμε να παρακολουθήσουμε το 2nd Year leap του κύριου Σμιθ, μετά από μία εξαιρετική σεζόν στη Γερμανία και τη συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ με την Κροατία
- Αναντολού Εφές: Ουίλ Κλάιμπερν, με το ερώτημα αν σε μία super stacked ομάδα με Λάρκιν και Μίτσιτς, θα μπορέσει να κάνει MVP candidate season ή αν θα αναγκαστεί να το πάει πιο… χαλαρά. Τα λεφτά μου στο πρώτο σενάριο και αυτό θέλω να δω.
- Αρμάνι Μιλάνο: Ναζ Μήτρου-Λονγκ. Ελληνικό ενδιαφέρον για τον ομογενή γκαρντ, ευκαιρία να δούμε τι ψάρια πιάνει στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρώπης, σε μία καριέρα που παρουσιάζει κάθε χρόνο βελτίωση. Μην ξεχνάμε ότι θα αποκτήσει και το ελληνικό του διαβατήριο σύντομα.
- Βαλένθια: Κρις Τζόουνς. Ο… Διόσκουρος του Έλι Οκόμπο, ο έτερος διακριθέντας γκαρντ της περσινής Βιλερμπάν μάλλον θα είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της ομάδας του Άλεξ Μουμπρού. Στην τρίτη του σεζόν στην Ευρωλίγκα, ο Τζόουνς θέλει να καθιερωθεί ως πρωταγωνιστής, και στις νυχτερίδες σίγουρα θα έχει το ελεύθερο πεδίο να το κάνει.
- Βιλερμπάν: Νάντο Ντε Κολό. Ξεκούραστος, χωρίς Ευρωμπάσκετ, επιστρέφει στην πατρίδα του για να αγωνιστεί σε μία ομάδα που φέτος θα του ανήκει.
- Βίρτους Μπολόνια: Σέμι Οτζελέγε. Σε καμία περίπτωση δεν έκανε την καριέρα που περιμέναμε μέχρι τώρα. Ένας φοργουορντ με δεδομένα προσόντα, τα οποία αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν αρκετά για να τον κρατήσουν στο απαιτητικό ΝΒΑ, αποτελεί το μεγάλο στοίχημα των Ιταλών. Το δυνατό all around παιχνίδι του ήδη έκανε την εμφάνισή του στο Ιταλικό super cup, και ο Σκαριόλο ελπίζει ότι αυτό θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Καλή υποψηφιότητα για τον πιο ενδιαφέροντα rookie της σεζόν.
- Ερυθρός Αστέρας: Φίλιπ Πετρούσεφ. Λάθος κίνηση η μετακίνησή του στην Εφές, σε κάθε περίπτωση επιστρέφει ως πρωταθλητής Ευρώπης και έχοντας προπονηθεί μαζί με ψηλούς τοπ επιπέδου, όπως είναι ο Ντάνστον. Ευκαιρία σε έναν Αστέρα δίχως υψηλούς στόχους να κάνει το προσωπικό άλμα του, γιατί είναι ένας εντυπωσιακός παίκτης.
- Ζάλγκιρις Κάουνας: Ο Κεβάριους Χέιζ ήταν ένας εκ των περσινών πρωταγωνιστών της πορείας της Μπούρσασπορ προς τον τελικό του Eurocup. Η ομάδα του δεν πήρε το εισιτήριο, όμως ο ίδιος το κέρδισε, μέσω της μεταγραφής του στη Ζαλγκίρις. Προφανώς, από κοντά και ο Ίγκνας Μπραζντέικις, που πολύ λογικά να κερδίσει φέτος πολλά βλέμματα πάνω του.
- Μακάμπι Τελ Αβίβ: Ουέιντ Μπόλντουν. Στις καραβιές παικτών που έφερε και έδιωξε η Μακάμπι, ο άλλοτε παίκτης του Ολυμπιακού βρήκε μια τεράστια ευκαιρία. Να κάνει την ομάδα δικιά του, μιας και ο για χρόνια ηγέτης της, Σκότι Ουίλμπεκιν, δε βρίσκεται πια στο Τελ Αβίβ. Μόνος αντίπαλος ο εαυτός του.
- Μονακό: Τζαρόν Μπλόσομγκεϊμ. Η Μονακό γέμισε όλες τις θέσεις με έμπειρες λύσεις, όμως στo 3 και στο τεράστιο κενό του Μπέικον επέλεξε έναν ρούκι! Ο Μπλόσομγκεϊμ έβγαλε μάτια με την Ουλμ, βγήκε στην καλύτερη πεντάδα του EuroCup και στα 29 του ετοιμάζεται για το μεγάλο του τεστ. Πολύ ωραία στοιχεία, αλλά την ίδια ώρα αποτελεί και την κίνηση που θα “φτιάξει” ή θα “χαλάσει” το μεταγραφικό καλοκαίρι των Μονεγάσκων.
- Μπάγερν Μονάχου: O “δήμιος” της εθνικής, Αντρέας Ομπστ, ώστε να δούμε αν το εξαιρετικό του Ευρωμπάσκετ θα του δώσει “φτερά” για ένα άλμα απόδοσης και στην συλλογική του καριέρα. Το περιβάλλον της Μπάγερν άλλωστε είναι καλός σύμμαχος για κάτι τέτοιο. Από κοντά ο Κάσιους Ουίνστον που πιθανώς να είναι το επόμενο δυνατό… εξαγώγιμο προϊόν του Αντρέα Τρινκέρι.
- Μπαρτσελόνα: Τόμας Σατοράνσκι. Τοπ παίκτης στην Ευρώπη, επιστροφή από το ΝΒΑ, τα κλειδιά στα χέρια του, you know the drill.
- Μπασκόνια: Μάρκους Χάουαρντ. Ένας μικρούλης φούρνος μικροκυμάτων, απίστευτα fun to watch παιχνίδι, high volume scorer, θέλει να γίνει ο επόμενος “εκρηκτικός” γκαρντ που βγάζουν οι Βάσκοι, στα βήματα των Μάικ Τζέιμς και Σέιν Λάρκιν. Ε μόνο και μόνο με αυτό αξίζει να μπει στο shortlist μας.
- Ολυμπιακός: Αιζέια Κάνααν (ή Κέιναν). Όπως και να τον λένε, ο Αιζέια είναι ένας από τους πιο fun to watch γκαρντ στην Ευρωλίγκα και το πως θα κολλήσει στην free flowing επίθεση του Γιώργου Μπαρτζώκα μπορεί εν δυνάμει να τον κάνει ένα must watch παίκτη.
- Παναθηναϊκός: Ματέους Πονίτκα. Ο Γκριγκόνις θα είναι ο πιο σημαντικός ξένος του Παναθηναϊκού, όμως ο Πονίτκα έχει το πιο “ευχάριστο” παιχνίδι. Είναι καλός σκόρερ, είναι δυναμικός παίκτης και προέρχεται από ακόμα ένα καλοκαίρι οργίων με την εθνική, στην οποία πάντα είναι φοβερός. Για να δουμε αν θα φέρει στην Αθήνα το σόου του από την Πράγα και το Βερολίνο.
- Παρτίζαν Βελιγραδίου: Ντάντε Έξουμ. Έχει απογοητεύσει το χάιπ του όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μήπως το “άγγιγμα του Μίδα” του Ζέλικο τον βάλει στον σωστό δρόμο; Από κοντά και ο Τρίσταν Βούκτσεβιτς, που έχει καντάρια ταλέντο και ελπίζω να τον δούμε να παίρνει θέση στο ροτέισον
- Ρεάλ Μαδρίτης: Ντζάναν Μούσα. Πήγε ΝΒΑ, έφαγε τα μούτρα του, γύρισε πίσω στην Ευρώπη, έκανε το “αγροτικό” του με την Ρίο Μπρέογκαν και τώρα είναι έτοιμος να φέρει πάλι την καριέρα του στον ίσιο δρόμο. Μη ξεχνάμε ότι κάποτε τον ανέφεραν στην ίδια πρόταση με τον Λούκα Ντόνσιτς για τα μεγαλύτερα ταλέντα στην Ευρώπη.
- Φενέρμπαχτσε: Κάρσεν Έντουαρτς. Έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι με σκοπό να γίνει ο Λάρκιν της Εφές. Aν σκεφτούμε ότι η παρουσία τους στο ΝΒΑ έχει και πολλές ομοιότητες στο γιατί δεν έπιασε, ίσως να έχουμε παρόμοιο trajectory εν όψει.
