Εάν κρίνω από τις πρόσφατες συμπεριφορές οπαδών σε αγώνες που υποτίθεται ότι τιμούσαν τη μνήμη του Άλκη ή τα ξεκατινιάσματα των μεγάλων συλλόγων για τη διαιτησία που ασφαλώς ρίχνουν «λάδι στη φωτιά» της οπαδικής βίας, μάλλον τίποτα. Α, και στη Θεσσαλονίκη, το επίκεντρο του τραγικού συμβάντος, πρέπει να επηρεάστηκαν πολύ από τις καμπάνιες ευαισθητοποίησης του τελευταίου έτους. Τόσο που υπήρξαν αναφορές για περιστατικά βίας ακόμα και εναντίον ανήλικων ούτε δύο μήνες μετά τη δολοφονία!
Προσωπικά δεν τρέφω αυταπάτες. Ο μόνος τρόπος να προστατευτείς από κάποιες καταστάσεις στην Ελλάδα είναι απλά να μην σου συμβούν. Να αποφύγεις να μπλέξεις με τα «σκατά», να μην πας γυρεύοντας και να μείνεις χιλιόμετρα μακριά από προβληματικούς χώρους όπως δυστυχώς είναι το «ελληνικό» γήπεδο. Ακόμα κι αν το κάνεις βέβαια κανείς δεν σου εγγυάται ότι όλα θα πάνε καλά. Όπως δυστυχώς έμαθε με το χειρότερο τρόπο ο Άλκης.
Ελάχιστα αλλάζουν στο χειρισμό της οπαδικής βίας, της βίας εν γένει στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτό γιατί η πλειοψηφία όσων βρίσκονται στις θέσεις ευθύνης της Πολιτείας και οι ισχυροί παράγοντες του αθλητισμού με τους οποίους συνδιαλέγονται είναι το ίδιο με τους 100-200 κάφρους που δημιουργούν το πρόβλημα. Όπως και οι χούλιγκαν, έτσι κι αυτοί ζούνε σε ένα καθεστώς μόνιμου ανταγωνισμού μεταξύ τους για το «ποιος την έχει μεγαλύτερη» οικονομικά, επιχειρηματικά, ποδοσφαιρικά. Απλώς οι δεύτεροι φοράνε γραβάτα καθωσπρεπισμού, διοργανώνουν εκδηλώσεις μνήμης, φοράνε κανένα T-Shirt και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον εκάστοτε «Άλκη». Αλλά αυτούς και τις «πληρωμένες πένες» που τους λιβανίζουν, τους ξέρουμε, γνωρίζουμε το ποιόν τους και ποια αθλητικά ιδανικά (δεν) πρεσβεύουν.
Αφού δεν μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε βοήθεια από αυτούς, πρέπει να κοιτάξουμε «μέσα» μας.
Έχεις αναλογιστεί το δικό σου μερίδιο ευθύνης;
Από πέρυσι ακούω από ανθρώπους του χώρου της αθλητικής δημοσιογραφίας που εκτιμώ να λένε τη λέξη «συγγνώμη». Συνήθως να συνοδεύεται κι από το «δεν κάναμε όσα θα μπορούσαμε». Ποια είναι «αυτά που θα μπορούσαμε», αλήθεια; Ή για να το θέσω αντίστροφα: ποια είναι αυτά που τουλάχιστον θα μπορούσαμε να αποφύγουμε ώστε να μην επηρεάζουμε αρνητικά τους συνοπαδούς μας;
Σκέφτηκες άραγε αυτές τις μέρες μνήμης του Άλκη αν είσαι κι εσύ μέρος της προβληματικής κατάστασης με τον τρόπο σου; Πως γίνεσαι μέρος του προβλήματος; Πολύ έυκολα!
- Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν πας στο γήπεδο για να βρίσεις «γιατί έτσι εκτονώνεσαι». Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν χειροκροτάς μόνο στη νίκη και την καλή εμφάνιση και ρίχνεις κατάρες ή φεύγεις πριν το 90’ όταν η ομάδα χάνει. Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν έχεις το θράσος να «γαμήσεις τη μάνα» και να ευχηθείς καρκίνους σε όποιον έτυχε να μην φοράει τα χρώματα σου έχοντας βεβαίως την ασφάλεια της μάζας να σε προστατεύει.
- Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν δεν αφήνεις τον αντίπαλο οπαδό να χαρεί με το γκολ ή τη νίκη της ομάδας του. Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν σχολιάζεις αισχρά σε αναρτήσεις αθλητικού περιεχομένου στα social media.
- Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν διαβάζεις άρθρο ενός αθλητικού δημοσιογράφου και φιλτράρεις κάθε λέξη μέχρι να βρεις ένα σημείο που θεωρείς ότι υπονομεύει την ομάδα σου. Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν υιοθετείς άκριτα την επικοινωνιακή γραμμή του μεγαλοεπιχειρηματία που διοικεί το σύλλογο σου χωρίς να ψάχνεις τι ισχύει. Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν δικαιολογείς τις παρασκηνιακές πρακτικές της διοίκησης του συλλόγου σου «επειδή παλιότερα μας το έκαναν οι απέναντι».
- Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν αναφέρεις στην παρέα «σκηνικά» που πήρε η οπαδική σου βάση και περηφανεύεσαι σαν ηλίθιος γι’ αυτά. Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν φανατίζεσαι και τσακώνεσαι για την ομάδα σου σε επίπεδο που ξεπερνάει αυτό της καζούρας.
- Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν εμφανιστείς στο γήπεδο με πράσινο λέιζερ για να εμποδίσεις τον ποδοσφαιριστή της αντίπαλης ομάδας απλώς να κάνει τη δουλειά του. Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν εκτοξεύεις κατάρες στον ποδοσφαιριστή της ομάδας σου γιατί έχασε ένα γκολ. Το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν στέλνεις προσωπικό μήνυμα σε αθλητή για να τον εξευτελίσεις επειδή εξαιτίας του δεν έπιασες το στοίχημα».
Τελικά, το πρόβλημα γίνεσαι εσύ όταν θεωρείς ότι μπορείς να ξεπερνάς τη γραμμή της καφρίλας και να μην τρέχει τίποτα επειδή «όλοι το κάνουν» ή επειδή «ναι αλλά γι’ αυτό δεν λέτε τίποτα».
Αναγνωρίζεις στον εαυτό σου κάποια/ες από τις παραπάνω συμπεριφορές; Εάν ήσουν έτσι και άλλαξες σου δίνω συγχαρητήρια. Αν συνεχίζεις να είσαι έτσι, τότε σε παρακαλώ σκούπισε τα κροκοδείλια σου δάκρυα για τον Άλκη μαζί με αυτά των χούλιγκαν, πολιτικών, επιχειρηματιών, «πληρωμένων πενών» της δημοσιογραφίας που υποδαυλίζουν τη βία.
Ναι, βέβαια, εσύ δεν θα δείρεις κανένα, δεν θα σκοτώσεις! Δεν θα φτάσεις μέχρι εκεί. Αλλά δεν θα κάνεις τίποτα για να μην σκοτώσει κάποιος άλλος. Ή μάλλον όχι απλώς δεν θα βελτιώσεις την κατάσταση αλλά θα κανονικοποιήσεις με τις μικρές, καθημερινές συμπεριφορές σου ως οπαδός την καφρίλα που θα οδηγήσει στον επόμενο «Άλκη», στο επόμενο θύμα.
Πριν δείξεις λοιπόν με το δάχτυλο όλους αυτούς που (αποδεδειγμένα και διαχρονικά) έχουν ευθύνες αναρωτήσου μήπως είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος της οπαδικής βίας.
