Το Rabona «εισβάλλει» στον μικρόκοσμο του «ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ», ενός τουρνουά που πρωταγωνιστεί στην ποδοσφαιρική φοιτητική ζωή
Φοιτητική ζωή! Μία ζωή γεμάτη νύχτες, οι οποίες τείνουν να καταλήγουν σε ατελείωτα ξημερώματα, γεμάτη διασκέδαση κάθε στιγμή της ημέρας (σ.σ. όσοι δουλεύετε αγνοείστε τις δύο προηγούμενες προτάσεις) και μία περίοδος όπου το ποδόσφαιρο δεν σταματάει να αποτελεί κομμάτι όσων το λατρεύουν από μικρά παιδιά.
Εσύ λοιπόν που έπαιζες μπάλα από κούνια και παραλίγο να πας στην Μπαρτσελόνα αλλά εξαιτίας ενός τραυματισμού δεν τα κατάφερες, μην απογοητεύεσαι. Για σένα και για τους απανταχού σπουδαστές των ελληνικών πανεπιστημίων που αγαπούν την «στρογγυλή θεά», υπάρχει μία διοργάνωση που σου δίνει την ευκαιρία να αγωνιστείς σαν να έπαιζες σε κανονικό τουρνουά.
Ο λόγος για το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ! Μία φοιτητική κοινότητα η οποία ξεκίνησε από μία πλάκα του Κωνσταντίνου Ψυλλάκη με τον Φαίδωνα Παπαμακαρίου πριν λίγα χρόνια και έφτασε σήμερα να αποτελεί μία διοργάνωση όπου αρκετοί νεαροί αθλητές ζουν το ποδοσφαιρικό τους όνειρο (Οκ, μπορεί να υπερβάλλουμε, αλλά γουστάρουν να παίζουν μπάλα εν πάση περιπτώσει)!
Αυτό που δεν γνώριζαν οι δύο τους, όσο χασκογελούσαν το 2018, είναι ότι αιτήσεις για συμμετοχή θα σπάγανε -και θα σπάνε απ’ότι φαίνεται- κάθε ρεκόρ, όσο ο χρόνος περνούσε. Από εκεί όπου η διοργάνωση λοιπόν ξεκίνησε μόνο με σπουδαστές του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και μόλις 22 ομάδες, φέτος 125 σύλλογοι θέλησαν να λάβουν συμμετοχή.
Όλα ξεκίνησαν όπως προαναφέραμε πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο Κωνσταντίνος με τον Φαίδωνα βρισκόντουσαν στην Κύπρο και απολαμβάναν τον καφέ τους. Εκεί, πάνω σε μία συζήτηση που είχαν, οι δύο φίλοι και μετέπειτα συνεργάτες σκέφτηκαν την δημιουργία μίας διοργάνωσης οι οποία θα φιλοξενούσε ομάδες ποδοσφαίρου αποτελούμενες από φοιτητές της σχολής τους.
«Το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ γεννήθηκε σαν ιδέα το όχι και τόσο μακρινό -αλλά πολύ διαφορετικό- 2018, όταν δύο φίλοι φοιτητές του 2ου έτους του ΟΠΑ (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) πήγαν διακοπές στην Λάρνακα.
Καθώς πίναμε τον καφέ μας εγώ και ο Φαίδωνας Παπαμακαρίου, συζητούσαμε ότι δεν υπάρχουν οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες στην σχολή και συγκεκριμένα ότι δεν υπήρχε ένα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου να παίζουμε τακτικά και με συνέχεια στον χρόνο.
Το είχαμε εξάλλου και «άχτι», γιατί συχνά πηγαίναμε για μπάλα με παρέα συμφοιτητών και πολλές φορές που κάποιοι «πιστόλιαζαν» (σ.σ. για τους άνω των 40, «πιστολιάζω» = δεν εμφανίζομαι σε ραντεβού) αναγκαζόμασταν να ακυρώσουμε τον αγώνα. Μέσα σε αυτές τις σκέψεις μου ήρθε αυθόρμητα, και πιο πολύ για πλάκα, ένα όνομα που στην αρχή μας ακουγόταν λίγο περίεργο, αλλά στην συνέχεια το αγαπήσαμε: το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ, ένα λογοπαίγνιο της λέξης ΟΠΑ και Πρωτάθλημα.
Χωρίς καθυστερήσεις και έχοντας στο μυαλό μας ότι κάτι θέλαμε να κάνουμε στα φοιτητικά μας χρόνια, μιας και δεν διαβάζουμε και τόσο πολύ, τα βάλαμε κάτω να δούμε τι χρειάζεται για να προχωρήσει κάτι τέτοιο. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η χημεία που είχαμε με Φαίδωνα, πρώτα ως φίλοι αλλά ύστερα και ως συνεργάτες. Ήμασταν τυχεροί καθώς ο ένας συμπλήρωνε τις ικανότητες του άλλου και έτσι…. έδεσε το γλυκό», υποστηρίζει, στην συνέντευξη που παραχώρησε στο Rabona, ο Κωνσταντίνος Ψυλλάκης.
Κάπως έτσι πήρε «σάρκα και οστά» η ιδέα των δύο αυτών νεαρών και το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ ξεκίνησε με πολύ κόπο και ιδρώτα. Όπως υποστηρίζει ο Κωνσταντίνος, το μπάτζετ για να προωθηθεί το τουρνουά ήταν πολύ περιορισμένο, όμως εν τέλει η αρχή ήταν πολύ ελπιδοφόρα για το μέλλον.
«Την πρώτη σεζόν ξεκινήσαμε εγώ και ο Φαίδωνας με μόνες μας σκέψεις την δομή που θα μπορούσε να έχει το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ, τα έπαθλα του και το σε ποια γήπεδα θα μπορούσε να διεξάγεται.
Μετά, με μόλις 100 ευρώ μπάτζετ, ως χορηγία από μια εταιρεία που δούλευα παράλληλα τότε, την Delta Energy, σχεδιάσαμε μια αφίσα και τυπώσαμε 50 αντίγραφά της και 200 φλάιερς. Κάπως έτσι σιγά σιγά αρχίσαμε να κολλάμε και να μοιράζουμε σε όλη την ΑΣΟΕΕ το διαφημιστικό υλικό (το πρωί κολλούσαμε και το βράδυ ξεκολλούσαμε για να μην μας τις πετάξουν, δεν είχαμε άλλωστε και χρήματα για να τυπώνουμε συνέχεια).
Στην συνέχεια φτιάχτηκε και μια σελίδα στο facebook, στην οποία μπήκε και μια διαφήμιση με άθλια γραφιστικά. Με αυτά και με αυτά, μέσα σε έναν μήνα φτάσαμε τις 22 εγγραφές ομάδων από φοιτητές της ΑΣΟΕΕ, δηλαδή περίπου 120 φοιτητές. Από αυτές τις πρώτες 22 ομάδες μόνο μια είχε και παίκτες άλλων πανεπιστημίων. Περιττό να αναφέρω την χαρά μας, τον ενθουσιασμό αλλά και το άγχος μας όταν είδαμε 22 εγγραφές.
Έφτασε ο Νοέμβρης και το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ ξεκίνησε για πρώτη φορά! Εγώ σφύραγα τότε όλους τους αγώνες, παράλληλα έβγαζα το εβδομαδιαίο πρόγραμμα αγώνων και ο Φαίδωνας ασχολούταν πιο πολύ με τα γραφιστικά και τις βαθμολογίες των ομάδων. Και οι δύο μας μιλούσαμε με τις ομάδες για αλλαγές ή ακυρώσεις και κουβαλούσαμε νερά για τους αγώνες.
Η πρώτη σεζόν έκλεισε με 14 ομάδες ενεργές μέχρι που αναγκαστήκαμε και να συγχωνεύσουμε τους δύο ομίλους σε έναν. Υπήρχε όμως πολύ ενθουσιασμός από τα παιδιά που συμμετείχαν οπότε μοιραία είπαμε να το συνεχίσουμε, παρότι στο τέλος -από οικονομικής άποψης- δεν άφηνε σχεδόν τίποτα για εμάς, δεδομένης και της δουλειάς. Στο τέλος νίκησε ο ενθουσιασμός μας, οι γνώσεις που πήραμε και οι φιλίες που δημιουργήσαμε, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει περιθώριο για δεύτερες σκέψεις.»
Η πρώτη χρονιά του τουρνουά κύλησε με αρκετές δυσκολίες όμως ο Κωνσταντίνος με τον Φαίδωνα αποφάσισαν ότι θα οργανωθούν περισσότερο και εν τέλη θα προσελκύσουν περισσότερο κόσμο. Το σχέδιο τους στέφθηκε με επιτυχία.
«H 2η σεζόν του ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ήταν πλέον δεδομένη. Αυτή μας βρήκε πιο οργανωμένους και υποψιασμένους για τις δυσκολίες αλλά και τις αλλαγές που χρειαζόμασταν. Αποκτήσαμε λογότυπο, την μπαλίτσα με τον τήβεννο. Προστέθηκαν άλλοι δύο πολύτιμοι και πολύ καλοί συνεργάτες που είχαν ζήσει το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ, μέσα από την ομάδα των BONOBO FC, ο Ντέιβιντ Καραχάλιος και ο Χριστόφορος Καούρας. Δημιουργήσαμε το propathlima_official στο Instagram και μετακινηθήκαμε σε άλλα γήπεδα που ήταν πιο συνεννοήσιμα και προσιτά για φοιτητές.
Έτσι, κάναμε μια πιο οργανωμένη καμπάνια και βρεθήκαμε με 44 «ψημένες» ομάδες, δηλαδή 300 φοιτητές, χωρισμένες σε 2 ομίλους. Μάλιστα για πρώτη φορά υπήρχαν 5 φοιτητές που διαιτήτευαν, οι οποίοι ήταν και παίκτες σε ομάδες.
Αποτέλεσε κυριολεκτικά μία σεζόν «φωτιά», ίσως η αγαπημένη μου, και σε αυτό συντέλεσε και μια κλειστή ομάδα που δημιουργήθηκε στο facebook, στην οποία τα memes, τα beefs και τα ποστακια (σ.σ. η επεξήγηση για τους άνω των 40 βρίσκεται στους συνδέσμους) μας έκαναν να ασχολούμαστε όλη μέρα με την κοινότητα. Εκείνη την χρονιά ήμουν χωρίς υπερβολή κάθε μέρα στα γήπεδα!
Σε αυτό το σημείο ένα στοιχείο που είναι πολύ σημαντικό να αναφερθεί είναι ότι προς τα τέλη της 2ης σεζόν μας χτύπησε ο κορωνοϊός. Παρότι δεν είχαν ολοκληρωθεί οι αγώνες για να φτάσουμε στα playoffs εμείς δεσμευτήκαμε απέναντι στις ομάδες ότι η σεζόν θα συνεχιστεί κανονικά με το τέλος των μέτρων και τα έπαθλα θα είναι τα ίδια με αυτά που υποσχεθήκαμε.
Ήταν μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή, γιατί η διοργάνωση είχε οριακά συγκεντρώσει τα χρήματα των επάθλων και βλέπαμε πως σχεδόν όλες, αν όχι όλες, οι διοργανώσεις είχαν ακυρώσει την χρονιά λόγω του COVID .
Παρόλα αυτά θέσαμε ως πρωταρχικό μέλημά μας την συνέπεια μας απέναντι στην κοινότητα και το να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο για «σκιές» . Έτσι η σεζόν ενώ ήταν προγραμματισμένη να τελειώσει τον Ιούνιο του 2020, κατέληξε να τελειώσει τον Οκτώβρη του ίδιου έτους ακριβώς πριν ξεκινήσει η επόμενη.
Παρά τις δυσκολίες δεν τα βάλαμε κάτω και την 3η σεζόν (2020-2021) ξεκινήσαμε γεμάτοι όρεξη να κάνουμε επέκταση και προς το ΠΑ.ΠΕΙ (σ.σ. Πανεπιστήμιο Πειραιά). Με μια νέα καμπάνια καταφέραμε να φτάσουμε τις 64 εγγεγραμμένες ομάδες. Όμως, μια εβδομάδα πριν ξεκινήσουμε μας χτύπησε και πάλι την πόρτα ο κορωνοϊός. Δυστυχώς αυτή την φορά μας ακύρωσε όλη την σεζόν λόγω των συνεχόμενων lockdown.
Εδώ όμως αξίζει να αναφέρω, ότι παρότι δεν μπορούσαν να γίνουν αγώνες, κατά την διάρκεια της πανδημίας εμείς συνεχίσαμε κανονικά όλη την χρονιά να αναπτύσσουμε τις πληροφοριακές και οργανωτικές δομές μας και να προετοιμαζόμαστε για το άνοιγμα. Παρατηρώντας αυτή την περίοδο ένα χρόνο μετά θεωρώ πως ήταν ίσως οι σημαντικότερες ενέργειες που κάναμε, γιατί χωρίς αυτά που χτίσαμε δεν θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε αυτό που θα ακολουθούσε.
Φτάσαμε λοιπόν και στην φετινή 4η σεζόν, όπου αποφασίσαμε ότι είμαστε έτοιμοι να πάμε σε κάθε πανεπιστήμιο της Αττικής. Για αυτό τον λόγο δημιουργήσαμε και ένα τρέιλερ με μια μπάλα που τσουλάει σε όλα τα πανεπιστήμια ξεκινώντας από την ΑΣΟΕΕ. Η καμπάνια πήγε πολύ καλά και οι εγγραφές ήταν πολλές παραπάνω από όσες περιμέναμε.
Οι συμμετοχή περιλάμβανε 125 εγγεγραμμένες ομάδες ενώ το αρχικό μας όριο ήταν μόλις 80. Όπως καταλαβαίνεις είχαμε πάθει πλάκα και ταυτόχρονα πανικό γιατί δεν ξέραμε τι να κάνουμε και εάν θα μπορούμε να διαχειριστούμε οργανωτικά τόσες ομάδες. Έτσι μέσα σε μια νύχτα πάρθηκε η απόφαση να ανεβάσουμε το όριο στις 110 ομάδες ( δηλαδή 750 φοιτητές) και να βάλουμε ακόμη 3 ομίλους σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, συνολικά 5 δηλαδή.»
Όσο όμως ανέβαινε η απήχηση της διοργάνωσης, άλλο τόσο υπήρχε η ανάγκη για μεγαλύτερη οργάνωση και διοίκηση. Από εκεί λοιπόν που στο «τιμόνι» βρίσκονταν δύο άτομα, τώρα πλέον η διοίκηση της αριθμεί αρκετά μέλη στο ενεργητικό της.
«H αλήθεια είναι πως κάθε χρονιά είχε διαφορετικές αρμοδιότητες και όσο προχωρούσαμε γινόντουσαν πιο απαιτητικές και σε όγκο και σε πολυπλοκότητα. Καλώς ή κακώς, όταν είσαι ο διοργανωτής το τελευταίο πράγμα με το οποίο ασχολείσαι είναι η ίδια η μπάλα και τα αποτελέσματα των αγώνων (αν και συχνά με πιάνω να χαζεύω αποτελέσματα και τις βαθμολογίες ή τα highlights των αγώνων).
Για 10 γεμάτους μήνες, όχι για μια ή δύο μέρες, έχεις να διαχειριστείς και να συνεννοηθείς με 100 (110) διαφορετικούς αρχηγούς ομάδων, διαιτητές, γηπεδάρχες, προμηθευτές και χορηγούς, ο καθένας τους με τις ιδιαιτερότητες του, τα καλά και τις παραξενιές του (όπως φυσικά και εγώ με τις δικές μου).
Ευτυχώς σε αυτό το δύσκολο κουπί που χρειαζόταν να τραβήξω δεν ήμουν και δεν είμαι μόνος μου. Η οργανωτική ομάδα του ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑΤΟΣ κάθε χρόνο όλο και μεγαλώνει. Οι «συμπαίκτες» μου στα οργανωτικό κομμάτι εξελίχθηκαν και ανέλαβαν και αυτοί στις πλάτες τους αρκετά μεγάλο μέρος των υποχρεώσεων και της ανάπτυξης της διοργάνωσης. Αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί βλέπω και σε αυτούς το πάθος αλλά και το αίσθημα ευθύνης για την αποστολή του ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑΤΟΣ.
Ο Φαίδωνας, ο Καούρας, ο Ντέιβιντ Καραχάλιος, ο Σμυρνής, ο Γιάννος, η Μυρσίνη, ο Γκολφινόπουλος, ο Μπαντάς, ο Αποστόλης, η Αναστασία, ο Κούγιας, ο Κεραμιδάς, ο Αδάμ και η Αλεξάνδρα έχουν κάνει αυτό το ταξίδι πολύ πιο όμορφο. Τους ευχαριστώ τον καθένα ξεχωριστά για την μέχρι τώρα συνεργασία μας. Ο κάθε ένας τους έχει βάλει την δική του πινελιά».
Σήμερα το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ αποτελεί την νούμερο 1 διοργάνωση όσον αφορά τους αγώνες ποδοσφαίρου μεταξύ των φοιτητών. Αυτό που διαφοροποιεί το συγκεκριμένο τουρνουά από όλα τα υπόλοιπα είναι ότι έχει ως πρώτο του μέλημα την δημιουργία μίας κοινότητας, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο
«Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συμμετάσχει ποτέ σε άλλες φοιτητικές αθλητικές διοργανώσεις ώστε να έχω και άλλη εμπειρία, αλλά αυτό που πιστεύω ότι κάνει την διαφορά στο ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ είναι το κλίμα και η κοινότητα.
Είμαστε καθαρά φοιτητική διοργάνωση, με ομάδες οι οποίες καθημερινά δίνουν παράσταση στα social και στο γήπεδο. Παράλληλα προσπαθούμε όλοι μας (σύλλογοι, διαιτητές, οργανωτική ομάδα) να ξέρουμε καλά ο ένας τον άλλον, ακόμη και αν δεν έχουμε γνωρίστει με όλους προσωπικά και σε βάθος.
Μοιραία, όταν μεγαλώνεις πολύ σε αριθμό ομάδων γίνεται λίγο πιο δύσκολο να νιώσουν όλοι κομμάτι μιας κοινότητας και να μπουν στο κλίμα, ειδικά όταν έχεις να ασχοληθείς με τα οργανωτικά σχεδόν στο σύνολο της μέρας και δεν μένει χρόνος για τόσες πολλές παράλληλες δράσεις, αλλά πιστεύω πως το έχουμε κρατήσει σε καλό βαθμό και θα συνεχιστεί ακόμη περισσότερο με την νέα σεζόν.
Και επειδή όπως λέει και ο λαός αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε κάψει, θεωρώ επίσης ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στην οργάνωση της δομής του πρωταθλήματος και στην εύρεση άμεσων λύσεων, όπως το σύστημα «Διαπλοκή», όταν προκύπτουν προβλήματα.»
Όπως είναι λογικό σε μία διοργάνωση η οποία απαρτίζεται από τόσα μέλη, το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί κάποιο ζήτημα είναι αναπόφευκτο. Όμως οι ιθύνοντες της έχουν φροντίσει ώστε όλοι οι κανόνες της να τηρούνται αυστηρά, ούτως ώστε να μην υπάρχει η εντύπωση πως ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει.
«Το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με την διαιτησία. Όλοι οι διαιτητές είναι και φοιτητές/παίκτες ομάδων. Αυτό από μόνο του έχει κάποια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Το βασικότερο μειονέκτημα είναι ότι δεν είναι επαγγελματίες. Αυτό σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων κάποια πράγματα θα ξεφύγουν κατά την διάρκεια του παιχνιδιού ή ακόμη και θα γίνουν λάθη, ειδικά αν οι ομάδες δεν βοηθήσουν με το Fair Play.
Όμως σε καμία περίπτωση οι κανονισμοί δεν είναι «λάσκα», το αντίθετο μάλιστα, το βρώμικο και αντιαθλητικό παιχνίδι υπάρχει σαφής οδηγία να τιμωρείται αυστηρά, όπως και οι βρισιές ή το «ξύλο». Οι ποινές μάλιστα στις προαναφερθείσες περιπτώσεις φτάνουν μέχρι την μόνιμη αποβολή του παίκτη ή και τις ομαδικές ποινές.
Από την άλλη πλευρά, με ένα έπαθλο επιβραβεύουμε τις ομάδες που τιμούν το Fair Play, γιατί πιστεύουμε βαθιά πως το Fair Play είναι ένα κομμάτι της μαγείας του ποδοσφαίρου. Ένα σημαντικό στοιχείο είναι πως κάθε διαιτητής στο φύλλο αγώνος μας γράφει σχόλια για το παιχνίδι και βαθμολογεί τις ομάδες ως προς το Fair Play. Αυτό δίνει στον διαιτητή την μεγάλη ευθύνη να αποτελεί τα μάτια και τα αυτιά του ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑΤΟΣ μέσα στο γήπεδο, αλλά και τις ομάδες να είναι προσεκτικές στον τρόπο που φέρονται στους ρέφερι και στους αντιπάλους.
Δυστυχώς, έχουμε βρεθεί στην δυσάρεστη θέση, σε αυτές τις τρεις σεζόν, να έχουν υπάρξει πέντε φορές περιστατικά βίας στο γήπεδο. Κάθε φορά πήραμε την ίδια απόφαση, όποιος σήκωσε χέρι πρώτος ή όποια ομάδα ξέφυγε εντελώς των ορίων να αποβληθεί μόνιμα από την διοργάνωση.
Είμαστε της λογικής ότι καλύτερα να έχεις 3 ή ακόμη και 10 ομάδες λιγότερες στο πρωτάθλημα παρά να παίζουμε μπάλα και οι ΠΡΟΠΑΘΛΗΤΕΣ/ΠΡΟΠΑΘΛΗΤΡΙΕΣ να φοβούνται για τυχόν τραμπουκισμούς ή για την ασφάλεια τους όταν αγωνίζονται με αντιαθλητικές ή βίαιες ομάδες. Εξάλλου, το νόημα στο τέλος της μέρας είναι να νιώθεις γεμάτος και όχι να φεύγεις με φόβο ή μίσος για τον άλλον. Φυσικά υπάρχει μια κλιμάκωση στις ποινές ανάλογα με την βαρύτητα της πράξης κάθε φορά.
Σε αυτό το σημείο να πω και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στον Ιάσωνα Τρεμούλη, τον Κολίνα του ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑΤΟΣ, γιατί έφτιαξε με μεράκι έναν πλήρη οδηγό εκπαίδευσης διαιτητών, κάτι που θα ανεβάσει πολύ το διαιτητικό επίπεδο στην νέα σεζόν. Επίσης, όλοι οι διαιτητές που καθημερινά είναι στην πρώτη γραμμή είναι κομμάτι της διοργάνωσης και τους χρωστάμε πολλά, γιατί έχουν τραβήξει και πολλά»
Βεβαίως, όπως είναι λογικό, κατά καιρούς ούτε οι προαναφερθέντες κανόνες δεν κατάφεραν να σταθούν εμπόδιο σε εκείνους που βρέθηκαν στο γήπεδο ώστε να βγάλουν το άχτι τους απέναντι στους διαιτητές. Ωστόσο, στην πλειονότητα τους, παίκτες και οπαδοί, δείχνουν να καταλαβαίνουν πως πρόκειται περί ερασιτεχνών.
«Η πλειοψηφία των ομάδων δείχνουν κατανόηση και βοηθούν τους διαιτητές με την συμπεριφορά τους. Όμως, η αλήθεια είναι πως έχουν προκληθεί και άσχημα περιστατικά, όχι σε βαθμό βιαιοπραγίας αλλά βρισιών. Ευτυχώς είναι πολύ περιορισμένα και από πολύ μικρό αριθμό ομάδων.
Όταν αυτό γίνεται αντιληπτό από εμάς, (που πάντα γίνεται λόγω του φύλλου αγώνος) οι ομάδες δέχονται προειδοποιήσεις ή και ποινές. Όλοι όσοι έχουμε παίξει μπάλα ξέρουμε ότι υπάρχει ένας τύπος παίκτη που είναι οξύθυμος και πάντα τα βάζει με τον διαιτητή, ειδικά όταν χάνει.
Επίσης, δυστυχώς υπάρχει και κόσμος στην κερκίδα ο οποίος είτε από συνήθεια για πλάκα (που μόνο πλάκα δεν είναι) είτε από νεύρα μπορεί να βρίσει τον ρέφερι. Στην Ελλάδα σαν νοοτροπία για κάποιο λόγο θέλουμε να κάνουμε πρωταγωνιστή του παιχνιδιού τον διαιτητή και όχι τους παίκτες ακόμη και σε παιχνίδια που δεν έχει και τόση σημασία το αποτέλεσμα.
Ένα πράγμα που έχω να πω σε κάθε παίκτη που σε τακτική βάση δεν μπορεί να διαχειριστεί ψυχολογικά μια λάθος απόφαση ενός διαιτητή και είτε χαλιέται πάρα πολύ, είτε βρίζει τους πάντες (μαζί και τους ρέφερι), είτε σηκώνει χέρι, είναι το εξής: καλύτερα να μην παίζει σε πρωταθλήματα με διαιτητές γιατί θα χαλάει κυρίως η δική του διάθεση όπως και η δική μας.
Τα διαιτητικά λάθη είναι και θα είναι μέρος του παιχνιδιού χωρίς αυτό φυσικά να αποτελεί δικαιολογία για τους ρέφερι , οι οποίοι πρέπει φροντίζουν για να είναι όσο το δυνατόν πιο συγκεντρωμένοι στον αγώνα.
Ωστόσο ο Κωνσταντίνος προσπαθεί να θυμάται τα αστεία περιστατικά, αφήνοντας πίσω του της εκάστοτε εκρήξεις βίας.
«Το ΠΡΟΠΑΘΛΗΜΑ θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι μια μικρογραφία κυρίως της ανδρικής φοιτητικής κοινωνίας. Θα γνωρίσεις κάθε τύπο ανθρώπου και θα ζήσεις πολλές διαφορετικές καταστάσεις.
Επειδή προσπαθώ να μην θυμάμαι τα περιστατικά βίας που είχαν προκύψει θα αναφέρω ένα αστείο γεγονός: Μέσα στην σεζόν καθώς διάβαζα τις αξιολογήσεις που έκαναν οι αρχηγοί των ομάδων στους διαιτητές, το μάτι μου έπεσε σε ένα σχόλιο από έναν αγώνα με βροχή.
Οι αρχηγοί των ομάδων έγραψαν τα εξής: «Καλό παιδί ο ρέφερι, απλά αν μπορεί άλλη φορά να έχει ομπρέλα για να σφυρίζει μέσα από το γήπεδο όταν βρέχει. Παρόλα αυτά τα βρίσκαμε μόνοι μας». Εκ των υστέρων, αφού είχα πεθάνει στο γέλιο, έμαθα ότι σε εκείνον τον αγώνα ο διαιτητής ήταν 10 μέτρα μακριά από το γήπεδο και σφύριζε από ένα πεζουλάκι.»
Κλείνοντας την συνέντευξη με τον υπεύθυνο του τουρνουά, σταθήκαμε στις κοινωνικές δράσεις της διοργάνωσης (οι οποίες είναι αρκετές) και συγκεκριμένα στην επίσκεψη των ιθύνοντων στις φυλακές ανηλίκων της Αυλώνας. Μία επίσκεψη η οποία είχε στόχο να δείξει πως το μέλλον βρίσκεται μπροστά για τα συγκεκριμένα παιδιά, αν τα ίδια το επιθυμούν.
«Η συγκεκριμένη επίσκεψη και δωρεά στις Φυλακές Νέων Αυλώνας είναι από εκείνες τις στιγμές που μας κάνουν περήφανους και ίσως μια εμπειρία που κατάφερε να αλλάξει ακόμα και τον τρόπο σκέψης μου.
Αφορμή για την δράση υπήρξε η δολοφονία του George Floyd στην Αμερική και το σύνθημα «I’Can’t Breathe», τυπώσαμε μπλουζάκια, τα πουλήσαμε και ό,τι έσοδα υπήρξαν δόθηκαν για την αγορά αθλητικού εξοπλισμού για το σχολείο των φυλακών.
Δεν θυμάμαι πως ακριβώς προέκυψε η απόφαση απλά σίγουρα είχαμε κατά νου ότι μια από τις πολλές κοινωνικές ομάδες που δεν μπορούν να αναπνεύσουν σε αυτή την χώρα είναι οι νέοι σε ηλικία κρατούμενοι. Ξέραμε και ξέρουμε ότι βγαίνοντας από τις φυλακές πολλοί έχουν καταλήξει να είναι ακόμη πιο παραβατικοί από όταν μπήκαν, γιατί δεν υπήρχαν οι σωστές δομές σωφρονισμού και επανένταξης.
Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει ούτε και στην κοινωνία η απαραίτητη κουλτούρα για να τους δώσει μια ευκαιρία ακόμη. Σίγουρα νιώθαμε επίσης ότι είναι και μια κοινωνική ομάδα που είναι πιο κοντά με εμάς και λόγω ηλικίας. Θα μπορούσαν να είναι συμφοιτητές μας αυτά τα παιδιά.
Επίσης έπαιξε ρόλο το ότι είχαμε ακούσει και διαβάσει για τον Πέτρο Δαμιανό, τον διευθυντή και καθηγητή του σχολείου των φυλακών που κατάφερνε με όλες τις ελλείψεις και τα προβλήματα να κάνει κρατούμενους νέους να τελειώσουν το λύκειο και να δώσουν πανελλαδικές μέσα από τις φυλακές, με πολλές επιτυχίες και εισακτέους κάθε χρόνο στα πανεπιστήμια. Με λίγα λόγια το συγκεκριμένο σχολείο είναι μια όαση μέσα στην κόλαση και θελήσαμε να το βοηθήσουμε κάπως και υλικά, έστω με αυτό το ελάχιστο που συνεισφέραμε στον αθλητικό εξοπλισμό.
Παρότι μπήκαμε μέσα στις φυλακές, στην επίσκεψη μας δεν μπορέσαμε να κάτσουμε να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά λόγω των περιορισμών του Covid, αλλά μπήκαμε στο σχολείο και οι συνθήκες που μας περιέγραψε ο διευθυντής των φυλακών ήταν τραγικές.
Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν αυτά τα παιδιά για να ξεσκάσουν ήταν να παίζουν μπάλα, βόλεϊ ή πινκ-πονγκ και να πηγαίνουν σχολείο για να έχουν υπολογιστή με περιορισμένο ίντερνετ. Και εννοείται μια λάθος κλωτσιά της μπάλας στα συρματοπλέγματα, είχε ως αποτέλεσμα να σκάσει και υπήρχαν περιπτώσεις που μπορεί να έμεναν αρκετό καιρό χωρίς παιχνίδι μέχρι να προμηθευτούν καινούργιες.
Αυτά τα παιδιά αφού καταδικαστούν εάν υπάρχει μια ελπίδα να τα γλιτώσεις από την παρανομία και να τα κάνεις να είναι παραγωγικά και όχι καταστροφικά για τον εαυτό τους και την κοινωνία είναι μέσα στα σχολεία των φυλακών.
Χαρακτηριστικά ο διευθυντής μας είπε πως όποιο παιδί μέσα στις φυλακές περνάει στις πανελλαδικές εστιάζει στο αντικείμενο των σπουδών του και συνήθως αριστεύει γιατί εκεί βρίσκουν το μόνο φως στο τούνελ, στην εκπαίδευση που πολλοί από αυτούς δεν είχαν γνωρίσει ουσιαστικά ποτέ πριν.
Κάθε άνθρωπος μέσα στις φυλακές – όπως και έξω – είναι διαφορετικός, οπότε δεν μπορούμε να βγάλουμε ένα καθολικό συμπέρασμα. Θεωρώ πως αν τους δίνονταν η ευκαιρία οι περισσότεροι θα διψούσαν για δεύτερη ευκαιρία, αρκεί να είναι πραγματική . Στο κάτω κάτω κάποια στιγμή μετά το τέλος της ποινής οι νέοι αυτοί θα βγούν στην κοινωνία ξανά, αν δεν καταφέρεις να τους δώσεις την δυνατότητα μέσα στις φυλακές να αλλάξουν και να βρουν μια διέξοδο για το μετά και η κοινωνία θα είναι χαμένη.
