Όταν η ιδέα για ταξίδι στο Final Four του Βελιγραδίου έπεσε στη… στρογγυλή τράπεζα του Rabona τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Θα υπήρχε ελληνικό ενδιαφέρον στη διοργάνωση; Ο Ολυμπιακός καλά καλά δεν ήξερε ούτε τον αντίπαλο του στα Playoffs ενώ και η σειρά που ακολούθησε με τη Μονακό ήταν ψυχοβγαλτική! Παρ’ όλα αυτά υπήρχε πίστη καθώς τα εισιτήρια κλείστηκαν μόλις μια ώρα αφού είχε ανοίξει η πλατφόρμα της Euroleague! Μέχρι και το 39ο λεπτό του Game 5 και ελέω Μάικ Τζέιμς και Ντουέιν Μπέικον δεν ήμασταν βέβαιοι ότι οι ερυθρόλευκοι θα προκρίνονταν στο Βελιγράδι. Εν τέλει ο Ολυμπιακός σφράγισε με δραματικό τρόπο την πρόκριση και κάπου εκεί ξεκίνησε η οδύσσεια των μεταφορικών.
Η ταλαιπωρία του πήγαινε έλα που όμως άξιζε
Η απευθείας πτήση στο Βελιγράδι αποκλείστηκε αμέσως λόγω κόστους. Στις αρχές Μαΐου οι τιμές είχαν ήδη εκτοξευτεί πάνω από τα 200 € μόνο για το πήγαινε! Επίσης, με συνοπτικές διαδικασίες αποκλείστηκε το ενδεχόμενο να γίνουν και οι δύο διαδρομές με πούλμαν λόγω ταλαιπωρίας. Οι περισσότερες πτήσεις με ανταπόκριση ήταν είτε πολύ ακριβές ή δεν μας βόλευαν χρονικά και είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε. Τελικά τη λύση έδωσαν δύο σπαστές πτήσεις: η πρώτη ήταν Αθήνα-Βιέννη και διανυκτέρευση σε φίλο που μένει εκεί και τον οποίο θα ευγνωμονούμε αιώνια και η δεύτερη ήταν Βιέννη-Σερβία όχι όμως για το Βελιγράδι αλλά για το Νις(!), την τρίτη πολυπληθέστερη πόλη της χώρας! Προσθέστε και το 4ωρο ταξίδι Νις-Βελιγράδι με πούλμαν και καταλαβαίνετε ότι το θέλαμε… πολύ αυτό το Final Four! Ο γυρισμός ήταν ακόμα πιο κουραστικός καθώς περάσαμε 19 (!) ώρες στο δρόμο διασχίζοντας τα Βαλκάνια με πούλμαν!
Από τη Βιέννη στο Νις για να φτάσουμε στη Γη της Επαγγελίας,, το Βελιγράδι!
Αυτή όμως, ήταν η δεύτερη επίσκεψη μου στη Σερβία κι είναι σίγουρα διαφορετικό να επιστρέφεις σε μια πόλη και χώρα που έχεις βρεθεί στο παρελθόν. Τα επίπεδα ενθουσιασμού δεν είναι το ίδιο υψηλά σε τέτοια ταξίδια όμως μπορείς να οργανώσεις το πρόγραμμα σου με μεγαλύτερη ακρίβεια γνωρίζοντας πλέον πρόσωπα, πράγματα και κυρίως… αποστάσεις. Ωστόσο, αυτή τη φορά ο τουρισμός θα έμπαινε σε δεύτερη μοίρα καθώς ο κύριος λόγος της επίσκεψης ήταν το F4!
Η οργάνωση των Σέρβων
Σε γενικές γραμμές, οι Σέρβοι δεν τα πήγαν άσχημα δεδομένου και του λιγοστού χρόνου που είχαν στη διάθεση τους για να προγραμματίσουν τα πάντα. Η μεταφορά του τουρνουά από το Βερολίνο στο Βελιγράδι επιβεβαιώθηκε μόλις 2,5 μήνες πριν τη διεξαγωγή του και οι Σέρβοι τρέχανε να προλάβουν! Η πόλη γέμισε από banners με το logo της διοργάνωσης ενώ τα αστικά λεωφορεία ντύθηκαν στα χρώματα της Euroleague.
Ειδικά εμείς πήραμε οσμή final four κατευθείαν με την άφιξη μας καθώς η fan zone βρισκόταν μόλις λίγα μέτρα μακριά από τη κεντρική στάση των λεωφορείων της πόλης και υποδεχόταν τους φιλάθλους με τεράστιες φιγούρες των πρωταγωνιστών των ομάδων! Εδώ να σημειωθεί ότι η fan zone είχε τοποθετηθεί (ολόσωστη σκέψη) στη μεριά του Παλιού Βελιγραδίου κι όχι σε αυτή του Νέου όπου βρίσκεται και το γήπεδο. Ο λόγος; Όλοι οι τουρίστες-φίλαθλοι είχαν επιλέξει να μείνουν σε αυτή την μεριά καθώς απέναντι δεν έχει σχεδόν τίποτα από αξιοθέατα. Παιχνίδια, challenges, μονάκια 3×3, πώληση προϊόντων της διοργάνωσης και ένα πολύχρωμο μωσαϊκό οπαδών περίμεναν όποιον επισκεπτόταν τη fan zone ενώ οι ουρές στα διάφορα παιχνίδια ήταν… “παλέψιμες”.
H fan zone της Euroleague υπό τη σκιά του εντυπωσιακού αγάλματος του εθνικού ήρωα της Σερβίας, Stefan Nemanja!
Την πρώτη μέρα των αγώνων η σερβική αστυνομία ταλαιπώρησε λίγο τον κόσμο στους ελέγχους (τουλάχιστον στη δικη μας θύρα) όμως η διαδικασία επισπέυστηκε την ημέρα του τελικού. Γενικά, κάποιες αστοχίες της διοργανώτριας αρχής με τη διαχείριση του φίλαθλου κόσμου την πρώτη μέρα του final four διορθώθηκαν τη δεύτερη κι αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε. Εντός του γηπέδου μπορούσε κανείς να προμηθευτεί T-shirts, κασκόλ και γενικά αποκλειστικά προϊόντα Euroleague με τους πάγκους να οργανώνονται ανά ομάδα! Η μετακίνηση εντός του γηπέδου ήταν εντελώς ελεύθερη! Κανείς δεν τσέκαρε το εισιτήριο σου κι εάν έβρισκες κενές θέσεις σχεδόν οπουδήποτε (εξαίρεση τα VIP και οι θέσεις των χορηγών) μπορούσες απλά να πας να κάτσεις! Κάπως έτσι βρεθήκαμε να παρακολουθούμε το clasico Μπάρτσα – Ρεάλ δίπλα από τις VIP θέσεις ενώ στη λήξη του τελικού βρεθήκαμε στις θέσεις δίπλα στο παρκέ με αποτέλεσμα να κάνουμε κι ένα hi 5 με τον Μπράιαντ Ντάνστον που χαιρετούσε έναν έναν τους οπαδούς της Έφες!
Ο κόσμος του Ολυμπιακού και των υπόλοιπων ομάδων
Οι προαναγγελίες για μαζική προσέλευση των οπαδών του Ολυμπιακού επιβεβαιώθηκαν καθώς περίπου 12.000 Έλληνες βρέθηκαν στις κερκίδες του εντυπωσιακού Stark Arena. Η αίσθηση να βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα και να ακούς κυριολεκτικά παντού τη γλώσσα σου ήταν πολύ περίεργη. Τα κόκκινα κυριαρχούσαν όπου και να πήγαινες μέσα στην πολή καθώς οι φίλοι του Ολυμπιακού συνδυάζαν (όπως κι εμείς) τους αγώνες με βόλτες και ψώνια. Αναμενόμενα αρκετοί πραγματοποίησαν επίσκεψη και στο “Μαρακανά”, το στάδιο του “αδελφού” Ερυθρού Αστέρα.
Από όλα είχε ο μπαχτσές στην ερυθρόλευκη κερκίδα!
Η δημιουργία θερμής ατμόσφαιρας ήταν κάτι που περίμενα, όμως ο λαός του Ολυμπιακού έδειξε και σημάδια ωρίμανσης που είχαν φανεί ήδη από τη σειρά με τη Μονακό. Η γκρίνια μετά τον αποκλεισμό από την Έφες ήταν ελάχιστη, οι παίκτες κι ο Μπαρτζώκας αποθεώθηκαν παρά και τη δεύτερη ήττα στο μικρό τελικό και γενικά ο κόσμος έδειξε να κατάλαβε πως η φετινή προσπάθεια άξιζε αναγνώρισης ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Υπήρξαν ανατριχιαστικές στιγμές όπως η αποθέωση του Γιώργου Πρίντεζη κάθε φορά που έμπαινε στο γήπεδο αλλά οι πιο απολαυστικές στιγμές ήταν τα συνθήματα στα ματς των άλλων ομάδων! Ο τελικός Έφες – Ρεάλ ήθελε λιγότερο από ένα λεπτό να ολοκληρωθεί με το αποτέλεσμα να κρίνεται από μια κλωστή αλλά οι οπαδοί του Ολυμπιακού το χαβά τους, τραγουδούσαν για “κάτι μαγικό” και πόσο ΔΕΝ τους καίει η ευρωπαϊκή κούπα! Δεν είναι τυχαίο ότι αποθεώθηκαν από το σύνολο των μπασκετικών παραγόντων αλλά και από τις υπόλοιπες τρεις fan bases. Μάλιστα, με τους Καταλανούς της Μπαρτσελόνα σχημάτισαν και μια άτυπη “συμμαχία”:
Όσο για τους υπόλοιπους; Δυναμική παρουσία είχαν οι Τούρκοι της Έφες με καμια χιλιάρα οπαδούς εκ των οποίων κάποιοι έκαναν represent άλλες τούρκικες ομάδες (Φενέρ, Γαλατά, Μπεσίκτας ακόμα και 4 οπαδούς της Καρσίγιακα είδα). Η Έφες δεν έχει ποδοσφαιρικό τμήμα κι επομένως ισχυρή οπαδική βάση. Αρκετοί από τους φίλους της την ακολουθούν απλώς γιατί γουστάρουν το μπάσκετ και τις επιτυχίες της με αποτέλεσμα να μην φέρνουν μαζί τους την κακώς εννοούμενη “καφρίλα” της ποδοσφαιρικής κερκίδας. Οι Καταλανοί της Μπαρτσελόνα είχαν στείλει καμιά 300-400ρια άτομα, με πολύ στιβαρή πάντως παρουσία. Στο μικρό τελικό ειδικά και μέχρι ο αρχικά ανόρεχτος κόσμος του Ολυμπιακού να μπει για τα καλά στο παιχνίδι στις αρχές του δέυτερου ημιχρόνου, με εντυπωσίασαν με την υποστήριξη τους στη Μπάρτσα παρά την πικρή ήττα στο clasico! Η Ρεάλ από την άλλη, ζήτημα να είχε 100 οπαδούς στην πόλη εκ των οποίων οι μισοί βρίσκονταν σε μια γωνιά στα αετώματα του γηπέδου. Ωστόσο, επειδή συνομιλήσαμε μαζί με έναν απο τους φίλους της ομάδας, η δικαιολογία της μικρής προσέλευσης ήταν λογική: την επόμενη εβδομάδα το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου αγωνίζεται στον τελικό του Champions League κόντρα στη Λίβερπουλ στο Παρίσι και λεφτά και για τις δύο εκδρομές δεν παίζουν για τους Ισπανούς. Θα είχε πάντως πλάκα να επικρατούσε στο τέλος η ομάδα του Πάμπλο Λάσο και να μην είχε άνθρωπο να το πανηγυρίσει.
Βρήκαμε τους οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης στη Stark Arena! Και τους 20…
Η αξία του εισιτηρίου
Να βλέπεις casually από κοντά τις 4 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης με όλους αυτούς τους απίστευτους παικταράδες είναι ένα συναίσθημα που αρχικά δεν μου ήταν εύκολα διαχειρίσιμο. Δηλαδή τώρα είδα Σλούκα, Πρίντεζη, Βεζένκοφ εναντίον Μίτσιτς, Λάρκιν κι ετοιμάζομαι να δω Μίροτιτς, Καλάθη, Ντέιβις εναντίον Γιουλ, Ταβάρες, Γιαμπουσέλε, σκεφτόμουν στο κενό μεταξύ των δύο ημιτελικών. Βάλτε και το χαμό από Legends στις κερκίδες με Σπανούλη, Ζήση, Παπαλουκά, Σισκάουσκας, Ρακόσεβιτς, Τούρκογλου αλλά και Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Γκρεγκ Πόποβιτς και ποιος ξέρει ποιους άλλους που δεν έπιασε το μάτι μας και καταλαβαίνετε ότι χρειάζεται λίγη ώρα να χωνέψεις που βρίσκεσαι και τι παρακολουθείς. Η Stark Arena είναι ένα από τα καλύτερα στάδια μπάσκετ στην Ευρώπη με χωρητικότητα μεγαλύτερη των 18.000, από αυτά που αποκαλώ γήπεδα-διαστημόπλοια λόγω της επιβλητικής τους εμφάνισης με ανέσεις και άνετη γωνία θέασης όπου κι αν κάθεσαι.
Οι Σέρβοι είναι πραγματικά πολύ τυχεροί που έχουν μια τέτοια αθλητική εγκατάσταση – κόσμημα. Όσο αφορά το θέαμα είδαμε τρεις από τους τέσσερις αγώνες να κρίνονται στην κόψη του ξυραφιού, κυριολεκτικά στο τελευταίο δευτερόλεπτο κι ο ένας να καταλήγει με ένα ιστορικό buzzer beater που μπορεί να μας πόνεσε αλλά θα το θυμόμαστε μια ζωή! Εάν όλο αυτό το πακέτο δεν είναι value for money, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Τα ωραία του Βελιγραδίου…
Για να μιλήσω λίγο και για την πόλη ξεκινώντας με τα θετικά της:
Η ατμόσφαιρα: Έχουν κάτι τα Βαλκάνια. Μπορεί η οικονομία τους να δημιουργεί μιζέρια στους ντόπιους όμως η ατμόσφαιρα των πρωτευουσών της Βαλκανικής χερσονήσου είναι μοναδική. Το Βελιγράδι έχει όλα τα συστατικά για να θεωρηθεί μια όμορφη πόλη για τουρισμό. Πολύ πράσινο, εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, μουσεία, καλό φαγητό, όχι ένα αλλά δύο ποτάμια (Σάβος και Δούναβης) να διασχίζουν την πόλη, πανέμορφα σημεία για να κάνεις βόλτα ( Πάρκο Καλεμεγκντάν, συνοικία Σκανταρλίγια, Οδός Μιχαϊλοβα, Πλατεία Δημοκρατίας) και μια έντονη νυχτερινή ζωή. Δεν είναι must προορισμός τύπου Λονδίνο, Παρίσι, Ρώμη, Βουδαπέστη αλλά είναι μια εκδρομή που σίγουρα δεν θα μετανιώσετε.
Το φαγητό: Οι κρεατοφάγοι είναι δεδομένο ότι θα ενθουσιαστούν: τσεβάπι (κάτι σαν σουτζουκάκια), πλιεσκαβίτσα (κάτι σαν burger), μπριζόλα Καρατζόρτζεβα (χοιρινή μπριζόλα σε μορφή σνίτσελ), σούπα Τσόρμπα με κύριο συστατικό της το αρνί. Οι vegetarians μπορούν να παραγγείλουν σαλάτα Srpska, που δεν διαφέρει και πολύ από την ελληνική και Gibanika ένα είδος τυρόπιτας με ζύμη φύλλου. Για κατανάλωση αλκοόλ, τον πρώτο λόγο έχει φυσικά η σερβική ρακή, το εθνικό ποτό της χώρας ενώ μας άρεσε αρκετά κι η τοπική μπίρα Jelen.
Στα σοκάκια της γραφικής Skadarlija, ένα μέρος που σε γυρίζει μερικούς αιώνες πίσω!
Η συνοικία Skadarlija: Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα βρείτε στην υπέροχη συνοικία της Skadarlija ή αλλιώς την Πλάκα του Βελιγραδίου. Εντάξει μην φανταστείτε καμία αχανή περιοχή με ατέλειωτα σοκάκια που χάνεσαι μέσα τους. Ούτε καν. Η Skadarlija στην ουσία είναι η μικρή (μήκους μόλις 400 μέτρων) αλλά θαυματουργή οδός Skadarska, όπου βρίσκονται κάποια από τα πιο γραφικά και γευστικά εστιατόρια και καφέ-μπαρ της πόλης. Η πεζοδρόμηση της οδού σε συνδυασμό με τις πινελιές που προσθέτουν τα καταστήματα (ντύσιμο σερβιτόρων με παραδοσιακές στολές, ζωντανή μουσική, αγάλματα) δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα περασμένων αιώνων. Α, και το καλύτερο; Σε αντίθεση με πολλά τέτοια τουριστικά μέρη ανά την Ευρώπη, τα εστιατόρια δεν σε “γδέρνουν” στις τιμές ούτε προσφέρουν τυποποιημένο φαγητό της πλάκας. Αντίθετα στη Skadarlija σας υπόσχομαι ότι θα φατε και θα πιείτε πάρα πολύ καλά!
Η σύνδεση με τον αθλητισμό: Οι Σέρβοι γουστάρουν τα σπορ. Πολύ. Είναι φανερό από τους εκατοντάδες μικρούς και μεγάλους αθλητικούς χώρους που θα συναντήσεις περιδιαβαίνοντας την πόλη, από τα παιδιά που ανεβοκατεβαίνουν στα λεωφορεία με τις αθλητικές στολές τους για να πάνε στην προπόνηση τους, από τα γκράφιτι των οπαδών του Ερυθρού Αστέρα και της Παρτίζαν που προσπαθούν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στην πόλη. Η κόντρα των δύο συλλόγων όσο μένει σε στενά αθλητικά πλαίσια μόνο καλό κάνει στην κοινωνία του Βελιγραδίου. Κάποια γήπεδα της πόλης (“Μαρακανά” στο πόδοσφαιρο, Χάλα Πιονίρ στο μπάσκετ) είναι ιστορικά όχι μόνο για τη Σερβία αλλά για τον ευρωπαϊκό αθλητισμό συνολικά.
Το ιστορικό “Μαρακανά” του Ερυθρού Αστέρα. Η θέα από το VIP βλέπει μέχρι την εκκλησία του Αγίου Σάββα στο κέντρο του Βελιγραδίου!
Το Πάρκο Καλεμεγκντάν: Αυτό το spot μπαίνει πραγματικά σε μια κατηγορία μόνο του. Ανηφορίζοντας την Kneza Mihailova (την… Ερμού του Βελιγραδίου) φτάνεις στο πάρκο Καλεμεγκντάν, όπου βρίσκεται το ομώνυμο φρούριο. Το μέρος προσφέρεται για βόλτα, άραγμα, πικ νικ, συναυλίες και… μπάσκετ καθώς εδώ βρίσκεται το μυθικό Kalemegdan Court, το ανοιχτό γήπεδο που κρίνονταν τα πρωταθλήματα στη Σερβία πριν την εμφάνιση των κλειστών halls. Το Πάρκο έχει θέα την απέναντι πλευρα της πόλης, το Νέο Βελιγράδι με τους ουρανοξύστες του, τις γέφυρες και φυσικά τα δύο ποτάμια της πόλης. Η ιδανική ώρα να βρεθείς εκεί είναι το σούρουπο λίγο πριν πέσει ο ήλιος καθώς μπορείς να βγάλεις εκπληκτικές φωτογραφίες!
Το όμορφο πάρκο του Kalegmedan την ώρα του ηλιοβασιλέματος!
…και τα στραβά του
Οι κακοτοπιές του Βελιγραδίου χωρίζονται σε τρεις σταθερές που πάντως ενδέχεται να βελτιωθούν τα επόμενα χρόνια και δύο σημεία των καιρών που με “χάλασαν”:
Η κίνηση στους δρόμους: Έχοντας ξαναπάει πριν δυο χρόνια στη σέρβικη πρωτεύουσα ήξερα ακριβώς τι να περιμένω και δυστυχώς τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ο επισκέπτης της πόλης παίρνει κατευθείαν γεύση από το τι εστί κίνηση Βελιγραδίου αν εισέρχεται από τη νότια μεριά της πόλη με αυτοκίνητο ή πούλμαν. Αν είσαι τυχερός θα μπείς στην πόλη σε 10-15 λεπτά αλλιώς σημειωτόν μέχρι το κέντρο. Η έλειψη μετρό (μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς υπόγειες συγκοινωνίες) είναι εμφανής και δεν είμαι σίγουρος αν είναι χειρότερο να μετακινείσαι με αυτοκίνητο ή συγκοινωνίες εκεί. Ωστόσο, επιτέλους φέτος το Νοέμβριο θα ξεκινήσουν οι εργασίες για τον υπόγειο σιδηρόδρομο και μέσα στο 2023 ενδέχεται να παραδοθούν και οι πρώτοι σταθμοί.
Οι συγκοινωνίες: Για να μην είμαι άδικος τα λεωφορεία περνάνε πολύ συχνά και σπανίως περιμέναμε πάνω από 5 λεπτά σε στάση. Όμως το κακό είναι ότι επειδή αποτελούν μαζί με κάποιες γραμμές τραμ τη μόνη επιλογή εάν δεν θες να χρησιμοποιήσεις ταξί, είναι προφανώς τίγκα στον κόσμο. Το βράδυ υπάρχουν πάρα πολλά νυχτερινά δρομολόγια, πιθανότατα τα περισσότερα από κάθε ευρωπαϊκή πόλη αλλά τις ώρες λίγο πριν και λίγο μετά τα μεσάνυχτα επικρατεί… “σαρδελοποίηση”.
Τα ανύπαρκτα αγγλικά των Σέρβων: Δεν θα πάψει να με εντυπωσιάζει ποτέ η άρνηση ορισμένων λαών να βγουν από το καβούκι τους και να μάθουν να συνεννοούνται και σε άλλες γλώσσες. ‘Έστω, στα αγγλικά βρε αδερφέ, τη βασική γλώσσα που χρειάζεσαι για να επιβιώσεις στην Ευρώπη. Στη Σερβία η γνώση αγγλικών είναι ένα δυσεύρετο skill ακόμα κι ανάμεσα στους νέους. Οι παραγγελίες μας στα αγγλικά στα διάφορα καταστήματα και φαγάδικα που βρεθήκαμε έφερναν συνήθως γκριμάτσες δυσαρέσκειας σε καταστηματάρχες και εργαζόμενους που είτε εξυπηρετούσαν στη νοηματική είτε έψαχναν αυτόν τον ένα υπάλληλο που γνώριζε αγγλικά! Ειδικά για εμάς που είχαμε περάσει και μια μέρα στη Βιέννη με τα τέλεια αγγλικά των Αυστριακών, η μετάβαση φάνηκε… μαρτυρική.
Τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας: Ή μάλλον η έλλειψη αυτών! Στο Βελιγράδι (και γενικότερα στη Σερβία, όπως διαπιστώσαμε και στο Νις) συμπεριφέρονται περίπου σαν να μην υπάρχει κορονοϊός! Η χρήση της μάσκας είναι προαιρετική παντού ακόμα και στις συγκοινωνίες, όπου με έκπληξη διαπιστώσαμε πως απολύτως κανείς δεν φορούσε μάσκα, ούτε καν ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες όπως η τρίτη ηλικία. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ έστω μια γιαγιά που να κυκλοφορούσε με μάσκα. Να λοιπόν πως βγάζει νόημα η συμπεριφορά του Νόβακ Τζόκοβιτς πριν λίγους μήνες στην Αυστραλία. Επίσης, αλγεινή εντύπωση μου έκανε η αντιμετώπιση της Euroleague στο κομμάτι αυτό. Οι εξαγγελίες περί υποχρεωτικής χρήσης μάσκας στους χώρους του γηπέδου έμειναν εν τέλει στα χαρτιά καθώς δεν υπήρχε κανένας έλεγχος. Φίλαθλοι, αστυνομικοί, δημοσιογράφοι και (ακόμα χειρότερα) αξιωματούχοι της Euroleague κυκλοφορούσαν χωρίς μάσκα!
Η στάση απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία: Είναι αναμενόμενο οι Σέρβοι να τρέφουν απέχθεια προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μετά τους βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου το 1999. Είναι επίσης γνωστές οι εξαιρετικές σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία λόγω κοινής θρησκείας, σλαβικής καταγωγής και συμμαχίας αιώνων. Σε επίπεδο κυβερνήσεων, η θέση της σερβικής κυβέρνησης να μην επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία λόγω της αντίστοιχης αντιμετώπισης από τη Ρωσία κατά τη διάρκεια των γιουγκοσλαβικών πολέμων των 1990s είναι τουλάχιστον συζητήσιμη αλλά είναι η άποψη της σερβικής κοινωνίας που μου φάνηκε ενοχλητική. Το γεγονός ότι τα καταστήματα με σουβενίρ πουλάνε απροκάλυπτα T-shirt και κούπες με τη φάτσα του Βλάντιμιρ Πούτιν αλλά και με το “Ζ”, δηλαδή το σήμα που έχει τοποθετήσει ο ρωσικός στρατός στα τανκ του κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Ουκρανία, δεν νομίζω ότι τιμάει το σερβικό λαό.
Και από μπάσκετ τι;
Για όλα φλυάρησα εκτός από αυτό για το οποίο βρεθήκαμε στο Βελιγράδι. Το ΜΠΑΣΚΕΤ. Εδώ να αναφερουμε πως το Rabona παρακολούθησε δύο διοργανώσεις! Πως είπατε; Δεν πήρατε χαμπάρι το Next Gen τουρνουά ταλέντων της Euroleague όπου προπονούσε ο Βασίλης Σπανούλης και αγωνιζόταν ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ; Ο τελικός του Next Gen το Σάββατο το πρωί ανάμεσα στην ομάδα επιλέκτων του Σπανούλη και της τοπικής Mega Basket (που κατέκτησε κιόλας το τρόπαιο) ήταν το ιδανικό “ορεκτικό” πριν μπούμε στο κυρίως μενού των τελικών! Αν κρίνουμε από το πάθος και τη λύσσα του coach Bill για τη νίκη, μάλλον ένας νέος Παναγιώτης Γιαννάκης της προπονητικής είναι καθ’οδόν!
Στα του F4, σίγουρα δεν είδαμε καμια μπασκετάρα, ούτε εισήγαγε κανείς καινούργια στοιχεία που μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Οι ημιτελικοί ήταν ομολογουμένως πιο εντυπωσιακοί από τους τελικούς. Η Αναντόλου Έφες το πήγε πολύ στο heroball. Δώστε την μπάλα στους Μίτσιτς – Λάρκιν και κάντε την προσευχή σας να πιάσουν οι καταστάσεις isolation ή άντε καμια πάσα στη weak side όταν μαρκάρονταν από double team. Έπιασε, βέβαια, γιατί είναι τέτοια η ποιότητα τους που δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Ο Αταμάν έβγαλε ένα λαγό από το καπέλο του σε κάθε ματς: στον ημιτελικό ήταν ο Ελάιτζα Μπράιαντ με 16 πόντους και στον τελικό ο Τίμπορ Πλάις που έκανε απίθανα πράγματα στην 4η περίοδο. Χωρίς να θαμπώσει κιόλας η Έφες (σε αντίθεση με το 2021) πήρε δίκαια τον τίτλο.
Η Αναντόλου Έφες σηκώνει το τρόπαιο στον ουρανό της Stark Arena!
Η Ρεάλ Μαδρίτης του Λάσο ήταν πραγματικά αποκάλυψη. Αυτός ο προπονητής μπορεί να πάρει οποιοδήποτε σύνολο παικτών με μύριες όσες απουσίες και να το μετατρέψει σε επικίνδυνο θηρίο. Κάπως έτσι την πάτησε η Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό και παρ’ολίγον κι η Έφες στον τελικό. Ο Λάσο πήγε τα ματς στη δύναμη και την άμυνα και δικαιώθηκε, όμως χρειαζόταν ένα Σέρχιο Γιουλ 3-4 χρόνια νεότερο (και χωρίς τους τραυματισμούς) κι έναν πιο εύστοχο Γιαμπουσέλε για να έπαιρνε κάτι περισσότερο κι από την επίθεση. Στον τελικό ο Ταβάρες την κράτησε μόνος του στο πρώτο ημίχρονο όμως εξαφανίστηκε από το επιθετικό κάδρο στο δεύτερο. Η λάθος διαχείριση των φάουλ από τον πάγκο στα τελευταία 44″ του παιχνιδιού στέρησαν από τη Ρεάλ να έχει την τύχη του ματς στα χέρια της. Σε κάθε περίπτωση η Βασίλισσα τα πήγε φανταστικά: μια λεπτομέρεια μακριά από το τρόπαιο τη στιγμή που όλοι πόνταραν ότι θα ήταν τελευταια και καταϊδρωμένη.
Μπάρτσα και Ρεάλ κοντραρίστηκαν στο clasico του δεύτερου ημιτελικού, με τη Βασίλισσα να κάνει τη μίνι έκπληξη και να προκρίνεται!
Η Μπαρτσελόνα του Σάρας; Supercar πολυτελείας στην εμφάνιση με επιδόσεις VW Polo στο παρκέ. Το οικοδόμημα του Λιθουανού προπονητή είχε σαθρά θεμέλια και η υποτιθέμενη υπεροχή του δεν αποδείχθηκε στην πράξη. Η Ρεάλ του 0-5 όλη τη χρονιά κόντρα στους Καταλανούς ταπείνωσε τη Μπάρτσα στον ημιτελικό, όσο κι αν ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά με 45 πόντους, Μίροτιτς έκανε πλάκα στο παρκέ (αλήθεια γιατί γύρισε Ευρώπη αυτός ο παίκτης;). Η θεωρία ότι οι παίκτες της κι ο Σάρας θα έβγαιναν “σκοτωμένοι” και ξενερωμένοι από την ήττα στο clasico στο μικρό τελικό εν τέλει δεν επιβεβαιώθηκε κι ο μπασκετικός εγωισμός των μεγάλων παικτών της την έφερε στην 3η θέση.
Και ο Ολυμπιακός; Μια λεπτομέρεια, ένα σουτ, μια βολή, μια επιλογή στην τελευταία άμυνα έκριναν την πρόκριση στο τελικό. Οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να ήταν άνετα αυτοί που θα είχαν περάσει στον τελικό εάν κάτι ελάχιστο άλλαζε υπέρ τους στη ροή του ημιτελικού. Η απειρία κάποιων παικτών κι η πρωτοφανής αστοχία του Σάσα Βεζένκοφ του στέρησαν την ευκαιρία να διεκδικήσει το τρόπαιο ενώ στο μικρό τελικό υπέκυψε στην ποιότητα του ρόστερ της Μπαρτσελόνα. Γενικά, ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα έπαιξε το καλό μπάσκετ που μας είχε συνηθίσει όλη τη χρονιά αλλά με περίσσιο άγχος που του κόστισε στην τελική ευθεία. Ο κόσμος ήθελε, η ομάδα μπορούσε (με λιγότερο άγχος), όμως ο κύριος Μίτσιτς σφύριξε τη λήξη πρόωρα. Αυτό το “έπρεπε να κάνει φαουλ ο Μπαρτζώκας” στην τελευταία φάση, νομίζω ότι θα αποκτήσει διαστάσεις μύθου στην ιστορία του τμήματος μπάσκετ του Ολυμπιακού και θα είναι το πρώτο πράγμα που θα μνημονεύουν οι περισσότεροι οπαδοί του κάθε φορά που θα θυμούνται το F4 του Βελιγραδίου. Ακόμη κι αν (κατά τη γνώμη μου) δεν έχουν δίκιο!
Λίγες στιγμές πριν ξεκινήσει ο τεράστιος ημιτελικός ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Έφες!
Όταν σκεφτόμουν ότι θα έγραφα αυτό το άρθρο μετά τη λήξη του Final Four ήλπιζα να έκλεινα με τη φράση “Θα έχουμε για πάντα το Βελιγράδι” σε περίπτωση νίκης του Ολυμπιακού. Αφού πέρασε το σοκ από το τρίποντο του Μίτσιτς που μας είχε βυθίσει όλους στα μαύρα σκοτάδια, κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν να κερδίσει ο Ολυμπιακός το τουρνουά για να μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Αυτό θα ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Και νομίζω πως για το team των τριών ανθρώπων του Rabona που βρέθηκε για πρώτη φορά σε Final Four κι έζησε αυτή την απίστευτη εμπειρία, η φράση ισχύει χωρίς αστερίσκους. Οπότε:
“Θα έχουμε για πάντα το Βελιγράδι”.
