Υπάρχουν λίγα γνωρίσματα στον αθλητισμό που ξεχωρίζουν τους σταρ από αυτούς που λογίζουμε ως τους πραγματικά all-time κορυφαίους. Ένα από αυτά είναι εκείνη η στιγμή στην καριέρα τους που μεγαλώνουν τόσο που πλέον τα πόδια τους δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τους νεαρότερους, πιο διψασμένους αντιπάλους τους. Είναι η στιγμή που κάνει την εμφάνισή της η “έξτρα ταχύτητα”, αυτό το κάτι παραπάνω που κάνει για εκείνους τη διαφορά. Χθες στην Αυστραλία, γίναμε μάρτυρες αυτου του φαινομένου.
Ας γυρίσουμε όμως λίγους μήνες πίσω τον χρόνο, όταν ο Ράφα Ναδάλ βρέθηκε σε μία ακόμα πολύ δύσκολη συγκυρία της καριέρας του. Μία συγκυρία που τον βρήκε λίγες μόλις στιγμές μετά το τέλος της πορείας του στο αγαπημένο του Ρολάν Γκαρός, στο οποίο υποτάχθηκε στην ανωτερότητα του Νόβακ Τζόκοβιτς. Βρέθηκε μπροστά σε έναν ακόμα σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος όμως αυτή τη φορά τον βρήκε στα 35 του, όχι στα 25 του. Ένας τραυματισμός που όπως είπε και ο ίδιος, τον έβαλε σε σκέψεις για το αν θα συνεχίσει ή όχι την επαγγελματική του πορεία στο τένις.
“Πέρασα πολλά, πολλές μέρες δουλειάς χωρίς να δω το φως της ελπίδας. Είχα πολλές συζητήσεις με την ομάδα μου, την οικογένειά μου σχετικά με το τι θα συμβεί αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, αν είναι η ώρα να πω το αντίο” θα πει μετά την νίκη του στον ημιτελικό απέναντι στον Ματέο Μπερετίνι, αποκαλύπτοντας την πραγματική έκταση του τραυματισμού του.
Και τελικά επέστρεψε, επέστρεψε για να συμμετάσχει στο Αυστραλιανό Όπεν, δείχνοντας σημάδια της σκουριάς που του προκάλεσε η εκτεταμένη αποχή, στα παιχνίδια απέναντι στους νεότερους αντιπάλους του. Τον δυσκόλεψε πολύ τόσο ο Ντένις Σαποβάλοφ, όσο και ο Ματέο Μπερετίνι, όμως με τον Τζόκοβιτς παροπλισμένο (εξ αιτίας του ίδιου του του εαυτού) στη Σερβία, η πρόκληση του Μεντβέντεφ, του καλύτερου τενίστα not named Nole αυτή τη στιγμή φάνταζε σίγουρα δύσκολη, αλλά όχι αξεπέραστη.
Τα πρώτα δύο σετ του τελικού επιβεβαίωσαν όσα είδαμε τις περασμένες δύο εβδομάδες στα γήπεδα της Μελβούρνης. Ο Ντανιίλ Μεντβέντεφ είναι σε φοβερή κατάσταση. Παρά το γεγονός ότι έφτασε μία ανάσα από το να αποκλειστεί από τον Φελίξ Οζιέ-Αλιασίμ στα προημιτελικά, ο Ρώσος είναι ένας σαρωτικός παίκτης και στο Ροντ Λάβερ φάνταζε το φαβορί για να κατακτήσει το δεύτερο Grand Slam της καριέρας του. Έτσι φάνηκε όταν βρέθηκε μπροστά με 2-0 σετ και 40-0 στο 3-2 υπέρ του στο τρίτο σετ, με το γράφημα της τηλεόρασης να του δίνει 96% πιθανότητες νίκης στον αγώνα.
Βλέποντας την γλώσσα του σώματος των δύο αθλητών, από τη μία ήταν ο Ρώσος, με όλη την αυτοπεποίθηση του κόσμου, καβάλα στο άλογο και έτοιμος να επικρατήσει εμφατικά τόσο στον Ναδάλ όσο και στο εχθρικό κοινό της Αυστραλίας (το οποίο να πούμε ότι αυτήν την εβδομάδα δεν ήταν ακριβώς… υποδειγματικό) και από την άλλη ένας Ράφα Ναδάλ μέσα στον ιδρώτα, κατάκοπος, δείχνοντας πως δεν είναι στην ιδανική κατάσταση και πως η ήττα είναι μάλλον αναπόφευκτη. Ήταν άλλωστε χαρούμενος που έφτασε ως εκεί, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του μετά τον ημιτελικό, σε άλλον έναν τελικό στο τουρνουά που τον έχει δυσκολέψει όσο κανένα άλλο (είχε μία κατάκτηση μόλις, το πολύ μακρινό 2009). Ο πραγματικός στόχος άλλωστε ήταν το Ρολάν Γκαρός, το “σπίτι” του Ισπανού.
Κάπου εκεί όμως ήταν η στιγμή που εμφανίστηκε το φαινόμενο της έξτρα ταχύτητας. Όπως έγραψα και στην αρχή, αυτό είναι ένα skill που ελάχιστοι μπορούν να πουν ότι κατέχουν. Ο Ναδάλ έχει αποδείξει πολλές φορές ότι όταν χρειαστεί, θα βρει αυτήν την ενέργεια που χρειάζεται για να παλέψει σε ένα παιχνίδι που φαίνεται χαμένο, ακόμα κι αν δεν το γυρίσει. Θα “τραφεί” από την κρισιμότητα της στιγμής, ροκανίζοντας λίγο λίγο και παίρνοντας ενέργεια, σαν ένα τενιστικό δυναμό, μέσα από τα δύσκολα ράλι και φυσικά τα χαρακτηριστικά του μπακ χαντ που όταν τα πιάσει καλά, ξέρεις ότι ο πόντος τελείωσε.
Έτσι έφερε το παιχνίδι στο τέταρτο σετ, με τα χίλια ζόρια, ενώ επίσης με πολύ μόχθο κατάφερε να επιβιώσει σε ένα συγκλονιστικό τέταρτο σετ και να φέρει τον τελικό στο πέμπτο και τελευταίο σετ. Και εκεί νομίζω πως και ο τελευταίος θεατής, αυτός που βλέπει για πρώτη φορά τένις στη ζωή του κατάλαβε ότι κάτι είχε όντως αλλάξει. Μετά από 4 ώρες, δεν ήταν ο 35χρονος Ναδάλ αυτός που έφερνε τον γιατρό του γηπέδου για μασάζ στον καταπονημένο του τετρακέφαλο, που έδειχνε κουρασμένος, εκνευρισμένος. Ήταν ο 25χρονος Μεντβέντεφ που στις διακοπές έμοιαζε σαν να είχε χάσει όλη τη φρεσκαδα του. Ο Ναδάλ, σαν ένα ρομπότ, έμοιαζε προγραμματισμένος να κάνει τα ίδια, σε κάθε πόντο. Τα χαρακτηριστικά τικ του πριν από κάθε σερβίς, μία γροθιά και ένα “Vamos” μετά από κάθε δικό του πόντο, ένα ελαφρύ σπριντ προς τον πάγκο μετά από κάθε γκέιμ, σκούπισμα με τις πετσέτες, τις οποίες διπλώνει πάντα με τον ίδιο τρόπο. Όλα αυτά, σχεδόν μηχανικά, ώστε να επιστρέψει ανέκφραστος στην baseline του, “locked in”, με το βλέμμα του μόνο στη γραμμή του τερματισμού, για να ακολουθησει ξανά η ίδια τελετουργία.
Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα στην ιστορία του αθλητισμού για το φαινόμενο της έξτρα ταχύτητας. Είναι γνώρισμα των κορυφαίων, ένα υπερβατικό χαρακτηριστικό που κάνει τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας. Χθες, ο Ναδάλ δεν μας το έδειξε για πρώτη φορά, αλλά αυτή η φορά θα μνημονεύεται ως η κορυφαία τέτοια στιγμή της καριέρας του. Μετά από πεντέμιση ώρες, ένα εξαντλητικό παιχνίδι τόσο για τους παίκτες όσο και για το κοινό, ο Ράφα, ο οποίος πόντο στον πόντο έμοιαζε νεότερος, κατάφερε να περάσει πρώτος τη γραμμή του τερματισμού. Άφησε τη ρακέτα να πέσει, κάλυψε με τα χέρια το πρόσωπό του, και έβγαλε το πιο πλατύ ξεψυχισμένο χαμόγελο που θα μπορούσε να βγάλει. Αυτή η έξτρα ταχύτητα του έδωσε άλλο ένα Grand Slam, το 21ο της καριέρας του. Είναι πλέον ο κορυφαίος άνδρας τενίστας όλων των εποχών βάση των τίτλων του, έχοντας ένα Grand Slam περισσότερο από τους Ρότζερ Φέντερερ και Νόβακ Τζόκοβιτς.
Τόσο διαφορετικός από εκείνο το μακρυμάλλικο παιδί που θάμπωσε τον κόσμο του τένις όταν πάτησε για πρώτη φορά στις αγαπημένες του χωμάτινες επιφάνειες σαν ταύρος σε αρένα, αλλά και τόσο ίδιος. 17 χρόνια, μερικούς πολύ σοβαρούς τραυματισμούς και 21 τίτλους μετά, ο Ράφα Ναδάλ συνεχίζει να γράφει ιστορία.
