Τα πιο ωραία λαϊκά…

Τα πιο ωραία λαϊκά...

… μέσα σε γήπεδα ανοικτά, τα είχαμε χορέψει.

Γαλάζιο γύψο η οροφή, 

Δίχως μπουφάν με στη βροχή…

 

Με βασική αφορμή παράφρασης του άσματος της Πρωτοψάλτη – προκειμένου να αποδοθεί εκείνο που πραγματικά επεδίωκε ο στιχουργός, όχι πως έχω κανα στιχουργικό ψώνιο –  το γεγονός της αγνής σας αποδοχής προσφάτως στο άρθρο σχετικά με τη βία στα γήπεδα, το Rabona.gr σας βυθίζει στα άδυτα του οπαδικού ρομαντισμού και της ποιοτικής καλτίλας. Ο αντίκτυπος της εποχής που μεταφερόμαστε αναδύει συναισθήματα, γέλια και λίγο καρβουνίλα, από το “βρώμικο” μετά τη λήξη του ματς. Σήμα κατατεθέν της, η πρωτοτυπία στα συνθήματα. Πάμε να δούμε μαζί τα διασημότερα από αυτά, ανάλογα με τις ομάδες και την εκάστοτε περίσταση τους.

‘Αλλωστε ο άγνωστος ποιητής, ακόμα κι όταν συνέθετε το διάσημο “Το σπίτι μου/ το άφησα/ την γκόμενα παράτησα/ και ήρθα εδώ για να σου πω/ Θρύλε μου πόσο σ’αγαπώ” είχε κάποιο ξεχωριστό λόγο, όπως όλοι οι ομόλογοί του από το Βορρά μέχρι τον Νότο.

Θα ‘θελα με ένα μαγικό ραβδί να μεταφερόμουν στις μπασκετικές εξέδρες των 80s και 90s. Εκεί που οι ποιητές των κερκίδων του Βορρά είχαν πιασάρικες εμπνεύσεις. Αποκλείοντας όμως κάθε υβριστικό στοιχείο, θα ξεκινήσω με αξιομνημόνευτα στιχάκια που άφησαν εποχή στις σύγχρονες οπαδικές ημέρες, προτού αναλύσουμε ανά ομάδα το περιεχόμενο εξύμνησης, την περίοδο που μεσουράνησαν οι ελληνικοί σύλλογοι και οι Έλληνες – και μη – αθλητές.

Χαρακτηριστικό στοιχείο φυσικά, τα ναρκωτικά και ο έρωτας… γενικά! Ιδίως στη σύγχρονη, ιδιαίτερα ποδοσφαιρική και όχι τόσο μπασκετική, οπαδική καθημερινότητα, και ακόμα ειδικότερα ο έρως… με την πρακτική και όχι την πλατωνική του μορφή! Πριν από μερικά χρόνια – στη φιέστα ενός ακόμα πρωταθλήματος του Ολυμπιακού- η τραγουδίστρια, Βανέσα Αδαμοπούλου φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού ξεσήκωσε τον κόσμο των ερυθρόλευκων, που την ευχαρίστησε με το επικό:

Βανέσα, Βανέσα

Γδύσου να μπούμε μέσα!

Τα πιο ωραία λαϊκά...

Οι οπαδοί εν Ελλάδι θα δείξουν ωστόσο και το αντιπολεμικό – αντιμπεριαλιστικό τους προφίλ και στην αρχή των 00s, στον πόλεμο του Αφγανιστάν. Τότε θα σκαρφιστούν το εξής, ώστε να αφήσουν εποχή: (Στο συγκεκριμένο υπάρχει και “κιτρινόμαυρη” παραλλαγή)

Ρε Μπιν Λάντεν τι να κάνω/ Που δεν ξέρω να οδηγώ αεροπλάνο.

Στην πρεσβεία, να το ρίξω/ Στην Ελλάδα πως *αγαπάνε* να τους δείξω! 

Σταθερή αξία, ύμνος που αναγνώρισε την αυξημένη χρήση ναρκωτικών με πέπλο την αγάπη για την ομάδα και τραγουδιέται ακόμα πολύ:

Ναρκωτικά, γυναίκες και λεφτά/ Τι να σου πουν εσένα όλα αυτά/

Είσαι εσύ της μοίρας μου γραφτό/ Μου παίρνεις την καρδιά και το μυαλό.

Εσύ μου δίνεις λόγο να υπάρχω/ Και μια ζωή την ίδια τρέλα θα ‘χω.

Δικέφαλε, μαζί σου αρρωσταίνω/ Αεκάρα μου το έχασα το τρένο

Στο σημείο αυτό, ιδιαίτερης μνείας χρίζει ένας συγκεκριμένος σκόρερ και μάλιστα ο συνήθης ύποπτος των 90s κατά του μισητού αντίπαλου, Ολυμπιακού.

Χαρακτηριστικά, απευθυνόμενοι προς τον ερυθρόλευκο πορτιέρο:

Σε βλέπει ο Ελευθερόπουλος και τρέμει/Γειά σου Ντέμη, Γειά σου Ντέμη

 

Αλλά και γενικότερα:

Ντέμη γδύσου, να δούμε τη *ζωή* σου!

Για το φινάλε, κάτι πιο καλτ από τα 80s:

ΑΕΚ, ουίσκι και Iron Maiden δίσκοι.

Το οδοιπορικό μας ξεκινάει από το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Κάθε γειτονιά, σχεδόν, στις μεγαλουπόλεις της χώρας, έχει την δική της ομάδας. Άλλες, κατά το παρελθόν έχουν αγωνιστεί ακόμα και στα γήπεδα ή τα παρκέ της Α κατηγορίας (Παγκράτι, Αθηναϊκός, Απόλλων Καλαμαριάς,  Αιγάλεω) και άλλες απλά διατηρούνται σε ένα ενδιάμεσο στάδιο με την πάροδο των ετών.

Η πιο ξεχωριστή ομάδα του κέντρου της Αθήνας δεν είναι ούτε οι Αμπελόκηποι, ούτε ο Πήγασος, αλλά ο Αστέρας Εξαρχείων. Δεν χρειάζεται καν να έχεις παίξει εκεί για να κάνεις εικόνα μία απ’τις πιο καυτές, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, εξέδρες. Στα Εξάρχεια όμως, ακόμα και Αθηναίος να μην είσαι, θα γνωρίζεις ότι επικρατεί ο δικός τους νόμος, γεγονός που αποτυπώνεται και στα διασημότερα συνθήματα του συλλόγου, Αποδέκτες, αιώνια, ποιοι άλλοι; Τα θεία και τα όργανα της τάξης:

Τα πιο ωραία λαϊκά...

Αστέρας θρησκεία, γαμώ την Π…” λόγου χάρη ή ακόμα και τα τοπικά… “κάλαντα”:

Αρχιμηνιά και αρχιχρονιά/ καρκίνο σ’όλη τη ΓΑΔΑ.

Πάμε όμως σε διατοπικό επίπεδο να γνωρίσουμε εκ των έσω μία εκ των διασημότερων καλτ ομάδων στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκεί στον κάμπο, δεν είναι μόνο οι φυσιογνωμίες των προέδρων που κατά καιρούς μας οδηγούν στο εν λόγω συμπέρασμα, είναι και οι μεγάλες φιγούρες που πέρασαν από το ρόστερ της ΑΕΛ (βλ. Νεμπεγλέρας κλπ)

Η ομάδα της Θεσσαλίας έχει και δύσκολες στιγμές να θυμάται παρ’όλα αυτά και οι οπαδοί της σε κάθε αγώνα της έχουν να θυμούνται πως της στάθηκαν ακόμα και σε υποβιβασμούς:

Για τη βυσσινί τη φανέλα/ μέσα στο μυαλό έχω τρέλα / Θα στο τραγουδώ θα στο λέω / ΑΕΛάρα ολέ ολέ ολέ ολέο

ΑΕΛάρα Θύρα 1 αλητεία/ και πρώτη θέση στα ψυχιατρεία/ παράνοια και χάος στο μυαλό/ τελειώσαν τα κουμπιά στα φαρμακεία/ και οι γιατροί τα σκίσαν τα πτυχία/ για σένα δεν υπάρχει γιατρικό

ΑΕΛάρα είσαι μοναδική/ τι να μας πούνε όλοι αυτοί / Ζήσαμε Γ’ Εθνική / Μα πάντα ήμασταν εκεί

Ακόμα και από κει ωστόσο, ο ένδοξος λαός της ομάδας και οι πιστοί της Monsters, κάθε φορά που πρέπει να εξυψωθεί το αγωνιστικό αίσθημα υπενθυμίζουν:

ΑΕΛάρα ξαναέφτασε η ώρα/ Να γίνεις η βασίλισσα στη χώρα/ και ο λαός σου πάλι θα χορεύει/ όπως στο Νοσατέλ και στη Γενεύη

Οι τιμημένες ιστορικές εποχές της ένδοξης δεκαετίας του 80 άλλωστε έκαναν το αλογάκι να φτάσει να νικήσει τη Σερβέτ μέσα στη Γενεύη και να καλπάσει ως τους “8” του Κυπέλλου Κυπελλούχων μετά από εκείνο το 2-1 μέσα στο Αλκαζάρ.

Κάπως έτσι, για 1η φορά 2000 Λαρισαίοι το 1985 έντυσαν το αλογάκι στα καλά του και με χρυσά πια πέταλα το καμάρωσαν ως τη Μόσχα.

Για τον επίλογο επιτρέψτε μου την πιο – έαν όχι καλτ με την παραδοσιακή έννοια του όρου – χαρακτηριστική μορφή του ρόστερ τα τελευταία χρόνια, που ακούει στο όνομα Γκαλίτσιος!

Τα πιο ωραία λαϊκά...

Από τη Βασίλισσα της Θεσσαλίας, μεταφερόμαστε στην πιο δοξασμένη, εν Ελλάδι, Βασίλισσα μετά τη Φρειδερίκη, σε ένα σύλλογο με εξίσου σπουδαία ιστορία αλλά και γνώση εμπειριών υποβιβασμού και οικονομικής δυσπραγίας. Ένδοξος αρχηγός της πριν ολοκληρωθεί η 1η δεκαετία του 2000, υπήρξε ο Γεωργέας που παρά το γεγονός ότι αγωνιζόταν ως δεξιός μπακ, καμία φορά έβρισκε το δρόμο για το πλεκτό. Κάπως έτσι ο Καλαματιανός καπιτάνο ανάγκασε τους οργανωμένους να χορέψουν στο ρυθμό του

Γεωργέα, Γεωργέα/ Τα φυτά στην Καλαμάτα είν’ωραία”

Πηγαίνοντας αρκετά έτη νωρίτερα, ο Ντ. Μπάγεβιτς θα προδώσει τη διπλή του θητεία ως παίκτης αλλά και ως προπονητής της ομάδας μετακομίζοντας στον Πειραιά και τον Ολυμπιακό. Τότε φίλοι των κιτρινόμαυρων θα απαγγέλουν τις Κυριακές:

“Ντούσαν προδότη, Ιούδα Ισκαριώτη.”

“Να πάρετε του χρόνου τον Ραβούση, τον Βαμβακά καινούργιο γυμναστή/ Να βάλετε και κίτρινες φανέλες/ μήπως και δείτε προκοπή…”

Εκεί στα βόρεια, είναι φημισμένοι για την στιχουργική τους ικανότητα. Στον Ηρακλή όμως έζησαν ένδοξες εποχές κερκίδας στα διασημότερα εν Ελλάδι αθλήματα και βυθιζόμενοι στην καλτίλα αποκρίνονταν με μία φωνή για να θυμηθούν τα παλιά:

Όπως παλιά, Ήρα έτσι απλά/ Μακριά μαλλιά σκουλαρίκια στ’αυτιά και ναρκωτικά…

Τα πιο ωραία λαϊκά...

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραπάνω συνθήματος για τα μαλλία: το δίδυμο Κωφίδης – Χρηστίδης

Μάλιστα, εδώ έχουμε την ιδιάζουσα περίπτωση που οι οπαδοί έχουν ιδιαίτερη σχέση με το βόλεϊ λόγω συνεχόμενων επιτυχιών στην ομάδα ανδρών. Η Θύρα 10 συχνά πυκνά αναφωνεί:

ΗΡΑ σ’αγαπω/ ΉΡΑ είσαι ο ένας/ ΉΡΑ στον ψυχίατρο/θα πάμε ένας ένας

Συνεχίζουν: “Ζαλίζομαι, Ζαλίζομαι,Ζαλίζομαι” αναμένοντας στα μπασκετικά την κόρνα της χοντρής κυρίας και με το που ακουστεί συνηθίζουν την εξής απαγγελία, δηλώνοντας παντοτινή αφοσίωση:

Έχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι/ Έχω τρέλα, τρέλα στο μυαλό/ Έχω ΗΡΑ εσένα στην καρδιά μου/ Και παντού, παντού σ’ακολουθώ

Το καλύτερο το φύλαξα για το τέλος, όχι γιατί είμαι βωμόλοχος, αλλά γιατί απεικονίζει την αληθινή μαγκιά του πιο φίνου αναγεννησιακού παρελθόντον για κάθε μπασκετικό. Στον άσσο Διαμαντίδης, στα γκαρντ Νίκος Χατζηβρέτας, στα σέντερ μεγάλος Λάζος και Big Sofo. Το δίστιχο;

“Ποιος είναι μερακλής; / Ο Γ*μιάς ο Ηρακλής”

Στυλοβάτες της εθνικής και οι 4. Δε χωράει παραμικρή αμφισβήτηση και τους παραδεχόμαστε τους μπλε. Έβγαλαν πρωταθλητές Ευρώπης και Δευτεραθλητές κόσμου.

Μένουμε Θεσσαλονίκη και φύγαμε για Τούμπα. Το ημερολόγιο στο ταμπλό μου γράφει 4 Φεβρουαρίου του 2009. Ματς κυπέλλου θα παρακολουθήσουμε, ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον φιλοξενούμενο Ολυμπιακό. Ο ποδοσφαιριστής Σωτήρης Μπαλάφας θα φωνάξει στον άρχοντας της βραδιάς, Τάσο Κάκο, καθώς έκανε ζέσταμα πίσω από την εστία: “Κόρνερ είναι ρε, δεν το βλέπεις;” Παραδίδοντας σεμινάρια διαιτησίας, ο Κάκος θα βγάλει απ’το τσεπάκι του την κίτρινη κάρτα, δίνοντας έμπνευση στην κερκίδα:

ΠΑΟΚ Σ’αγαπω/ ΠΑΟΚ είσαι ένας/ Κόκκινη στο ζέσταμα/ Δεν έφαγε κανένας!

Πάμε ακόμα πιο πίσω. Μία από τις πιο γουστόζικες παρουσίες στο ρόστερ του ΠΑΟΚ από το 2005 και έπειτα θα αποτελέσει ο Αμπντέλ Ραζέκ Μαχμούντ Σικαμπάλα Φατλάλα ή απλώς… Σικαμπάλα, ο οποίος δεν θα διακαιώσει – παρά τις πλούσιες συστάσεις – τον κόσμο του Δικεφάλου:

Μάθε στο Ριβάλντο λίγη μπάλα/ Σικαμπάλα – Σικαμπάλα

Τα πιο ωραία λαϊκά...

Διάσημοι, και μάλιστα αφήνοντας σπουδαίο όνομα στην κατηγορία “ό,τι να ναι” συνθημάτων, ποιητές του Δικεφάλου του Βορρά μας είχαν εκπλήξει φωνάζοντας

“ΠΑΟΚ ξέρω ‘γω/ ξέρω ‘γω εντάξει/ βασικά και δηλαδή/ ΠΑΟΚ μ’έχεις φτιάξει”

σε ματς για 90′ στο UEFA πριν ακόμα κι απ’τα 90s. Όταν όμως ο στιχουργός συνέθετε οπερέτες, ο λαός απήγγειλε:

“Σε γνωρίζω απ’τη φανέλα, την ασπρόμαυρη στολή/ σ’ αγαπώ με τόση τρέλα, όσο τίποτε στη Γη/ Σ’όποιο γηπεδο κι αν παίζεις, πάντα θα σ’ακολουθώ/ Μία ζωή θα το φωνάζω, ΠΑΟΚάρα σ’αγαπώ”.

Ύμνος…

Λοιπόν, τα καρντάσια να βάλουν λίγο ΠΑΝΟΡΑΜΑ fm, λίγο Ερτ3 Μακεδονίας στους 102, εάν κάνω λάθος διορθώστε με , αλλά τον “EΡΩΤΙΚΟΣ FM” τον βαρέθηκα και βγείτε Λαμπράκη να πάμε Χαριλάου. Διάσημο για να θυμίζει ιστορικές επιτυχίες σε διασυλλογικές ευρωπαικές διοργανώσεις, χαρακτηριστικό για να υπενθυμίζει το μίσος προς τον ΠΑΟΚ και το Κλεάνθης Βικελίδης σε κάθε υποψία αποτυχίας σείεται ρυθμικά :

ΑΡΗ θυμήσου πριν λίγα χρόνια/ μέσα στα ευρωπαϊκά σαλόνια/ Μόναχο, Γάνδη και Ισπανία/ οι οπαδοί σου γράψαν ιστορία/ και στο Τορίνο ξανά μαζί σου/ όλοι εμείς οι χιλιάδες οπαδοί σου/ μαστουρωμένοι θα τραγουδάμε/ κ’ οι τουρκαλάδες θα παραμιλάνε

Στο ίδιο μοτίβο κόντρας , αναγνωρίζοντας ότι έχουν επίγνωση για τη χρήση ναρκωτικών :

Κι αν έχει γίνει το μυαλό μου μαρμελάδα, και αν έχω πιει πολλά ναρκωτικά / και αν γύρισα μαζί σου όλη την Ελλάδα και σε ακολούθησα παντού πιστά/ Άρη μου είσαι η μαστούρα η μεγάλη είσαι το πιο σκληρό ναρκωτικό / και απ την θολούρα που μου φέρνεις στο κεφάλι Άρη να ξενερώσω δεν μπορώ/ και ας το μάθει τώρα όλη η πόλη ο Άρης είναι το αφεντικό/ και έχει για χρόνια τώρα γκόμενα του ένα δικέφαλο κοτόπουλο.

Ακολουθεί το γνωστό:

Άρη για σένα τον τρελογιατρό, τον επισκέπτομαι συχνά/ Δεν έχω σπίτι δεν έχω δουλειά, δεν έχω γκόμενα, δεν έχω λεφτά/ Άρη Ολέο Ολέο Ολέο Ολέ, Άρης και δεν είμαι καλά/ Άρη Ολέο Ολέο Ολέο Ολέ, Άρης και ζημιά στα μυαλά/ Ταξιδεύω για ‘σένα σε όλη τη γη, όπου και να πας θα ‘μαι εκεί/ Μόνο για ‘σένα λέω ολέο ολέ, δεν θα σε αφήσω ποτέ.

Κάπου εδώ θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα ολόκληρο αφιέρωμα για το κομμάτι του μπασκετικού  Άρη των ενδοξότερων εποχών «με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά « , αλλά τα καλτ στοιχεία σε συνθήματα λόγω εποχής απουσιάζουν και μας φέρνουν στο μυαλό μόνο εκείνο το χαρακτηριστικό σορτσάκι με τις γραμμές της Field και το δίστιχο «Γίνε Άρης Να γουστάρεις» .

Κατεβαίνοντας στην πρωτεύουσα κάνω μία στάση στου Παπάγου, εκεί που στα 90s η μπασκετική ομάδα μεσουρανούσε και οι αντίπαλοι κραύγαζαν το ιστορικό και αγαπημένο για μας της ΕΣΚΑ (οι της ΕΣΚΑΝΑ σε άλλο άρθρο παιδιά)

“Ουίσκι με πάγο/ Γ…αργαλείστε τον Παπάγο”

Στάση στον Άδωνι για καφέ! Στην πλατεία ήδη από τη δεκαετία του 80 την είχαν δει… αλλιώς οι Πάνθηρες! Απολαύστε τους:

“Κάθε νέος και ωραίος/ Είναι Πανιώνιος και Ρήγας Φεραίος”

Γυρίζω σελίδα στο ημερολόγιο γιατί οι Πανιώνιες εμπνεύσεις μας εξιτάρουν από πολύ παλιά από τις χρυσές εποχές του μπάσκετ. 6/12/199κάτι και το γήπεδο της Αρτάκης φιλοξενεί τον ΠΑΟΚ και τον τρισμέγιστο Μπουντούρη, ο οποίος ήταν ο εορτάζων της βραδιάς. Ας του ευχηθούν:

“Χρόνια πολλά Μπουντούρη, Χρόνια πολλά ασχημομούρη!”

για να γράψουν ξανά τη δική τους ξεχωριστή ιστορία.

Ο Πανιώνιος, ωστόσο, συνέχισε και μέσα στα 90s να διατηρεί σταθερή θέση στα σαλόνια της 1ης Εθνικής τόσο στο μπάσκετ όσο και στο ποδόσφαιρο. Επειδή η Νέα Σμύρνη όμως, ήταν και παραμένει έως και σήμερα μεγάλη ποδοσφαιρομάνα, ταΐζοντας το ρόστερ δύο,τριών μεγάλων και κατ’ επέκταση και των Ευρωπαϊκών κλαμπ, τα ποδοσφαιρικά συνθήματα των Πανθήρων δεν συνήθιζαν να δοξάζουν μόνο τα της ομάδας τους, αλλά απευθύνοντας με μπόλικη δόση χιούμορ προς πάσα κατεύθυνση. Από τη μία λοιπόν, στη σύγχρονη Πανιώνια ποδοσφαιρική κερκίδα θα συναντήσουμε την επικών διαστάσεων έμπνευση “Αλαμπαλίμπαλο”, εν έτει 1997-98 και χορεύεται κάπως έτσι:

Πήγ’ ο πατέρας μου στο τμήμα/ και του ‘πε ο διοικητής/ Ο γιος σου είν’ ένας αλήτης/ είναι και τοξικομανής/ Μπήκαν οι μπάτσοι μες στο σπίτι/ και κατασχέσαν τα εξής/ 10 γραμμάρια ηρωίνη/ και ένα μισήκιλο χασίς/ Μα τη μεγάλη τη μαστούρα/ δεν την πειράξαν ευτυχώς/ Ήταν ένα κασκόλ στον τοίχο/ που ‘γραφε Πανιώνιος. 

 

Σε κέρδισε! Όποια ομάδα κι αν υπερασπίζουμε, όσο κι αν είμαστε κατά των ναρκωτικών, την αστυνομική βία ποτέ δεν την επαινέσαμε, το κασκόλ αυτό απ’το δωμάτιο δεν ξεκρεμάστηκε ποτέ, ούτε για να επιτρέψουμε στη μάνα μας να ξεσκονίσει ολόκληρη τη βιβλιοθήκη.

Από την άλλη όμως, όταν αποδέκτες είναι αντίπαλες ομάδες, όχι μόνο χλευάζονται, αλλά μιμούνται και τον ρυθμό των δικών τους συνθημάτων. Έ, είναι καλλιτεχνική επιτυχία το “σε φωνάζουν σκουλήκι, το λένε ερπετό” όχι γιατί είμαστε αντι-Αρειανοί, το αντίθετο, αλλά γιατί τραγουδιέται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως γνωστό… σουξέ των κιτρινόμαυρων του Βορρά:

Άρη για σένα η Β’ Εθνική/ Ρωτάει και ανησυχεί/ Η Δόξα Δράμας και η Προοδευτική/ Τέτοιο πελάτη που θα ξαναβρεί

Στίχος που θα στοιχειώσει την ιστορική αναδρομή στη συνέχεια του κομματιού θα μείνει στα πρακτικά ως εξής “Όλο κι όλο στο Βόλο ένα μπαράζ” και τη συνέχεια θα την κόψω εσκεμμένα γιατί φέρνει μνήμες υποβιβασμού των Βορείων και δεν χαμογελάει κανείς!

Ξεπαρκάρω από πλατεία, περνάω γραμμές τραμ και αρχίζω να κατευθύνομαι προς Λεωφόρο. Στο δρόμο έτσι άσχετα θα γυρίζει ένα δίστιχο. Δεν ξέρω πως μου κόλλησε, αλλά η Κερκίδα όταν τιμά την Ελληνική επικαιρότητα, είναι για φίλημα:

Κουφοντίνα εμφανίσου/ Ρίξε βόμβα στην 7 κι εξαφανίσου

Ωραίες εποχές της ORIGINAL, την περίοδο της σύλληψης των μελών της 17Ν…

Λίγο “Βούρτσα, μπάλα και τραμπάλα” στο ράδιο, λίγο “Καμμένοι στο ζέσταμα” και βυθισμένοι στη δήθεν φίλαθλη καλτίλα φτάνουμε Αλεξάνδρας. Και επειδή απέναντι έχω και την ΓΑΔΑ στο δεξί μου χέρι, θα ξεκινήσω ως εξής, γιατί απαγορεύονται και οι βωμολοχίες και οι… ουσίες. Πάμε μαζί:

Τριφυλλάρα παίξε λίγη μπάλα/ Θα περάσει και η Καβάλα

Συνειρμικά μεταφερθείτε στο 1997. Ύστερα από επιτυχία στην Ευρώπη για τις οποίες κάθε αυθεντικός ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός παινεύεται ακόμα, θα μεσολαβήσει σεζόν που δεν υπήρχε πάτος και η 13 έπρεπε να θορυβήσει παίκτες και διοίκηση.

Σιγά την τέχνη θα μου πεις… Γυρίστε τώρα καμιά 15ετία πιο πίσω και ξεχάστε για λίγο την… “in media res” παρουσίαση που σας εμπιστεύτηκα. Ο Ολυμπιακός θα μείνει εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Οι αναφορές σε ντιβάνια, κρεβάτια, καναπέδες και σεντόνια θα οργιάσουν. Μαζί τους και η τηλεθέαση της Βέφας Αλεξιάδου, της εθνικής μας μαγείρισσας, που απολαμβάναμε στο πλατό του Πρωινού Καφέ:

Ούτε Mega, ουτε UEFA/ Στον ΑΝΤ1 για να βλέπετε τη Βέφα

Άριστα 10 για την 13. Έμπνευση, περιεχόμενο, χιούμορ! Ούτε μαμάδες, ούτε μπαμπάδες, ούτε χασίσια.

Ήρθε η ώρα για τό δικό μου αγαπημένο:

Επαλέ, Επαλέ, να χαμε ένα ναργιλέ/ για να πίναμε όλη μέρα να σε βλέπαμε Πελέ!

 

Τα πιο ωραία λαϊκά...

Ζοέλ Επαλέ ο αποδέκτης, μακρινό 2003 και σούπερ μεταγραφή στους Αμπελόκηπους, και λίγος αυτοσαρκασμός δεν βλάπτει. Ε μπράβο τους λοιπόν!

Δέκα χρόνια αργότερα, το 2013, οι συζητήσεις για το γήπεδο φουντώνουν, οι κόντρες πολιτείας – διοίκησης δεν έχουν οδηγήσει πουθενά, το σχέδιο για τον Βοτανικό έχει χωθεί βαθιά σε κάποιο υπουργικό συρτάρι, αλλά η 13 ζητωκραυγάζει:

Στ’ αστέρια θέλω γήπεδο/ Κι ένα τρίφυλλο καλό/ θα ρθω μέχρι τον ουρανό / για να τραγουδώ

σε συνέχεια του διάσημου:

Χόρτο μαγικό, δώσε μου λίγο για να πιω

Νύχτωσε.. κλείσε τον Τσάρλι σε επανάληψη και άσε το στικάκι να παίζει μόνο του καθώς κατεβαίνεις τη φωτισμένη Συγγρού. Θέσει έχει εκεί πίσω από τις σκάλες κάπου απ’τη μεγάλη γέφυρα του Καραϊσκάκη… οι γηπεδικοί ξέρουν. Ο άγραφος νόμος ορίζει εθιμικά ότι μόλις σημάνει η τρομπέτα θα σιγήσουν οι πάντες, θα σηκωθούν τα χέρια ψηλά και ο Θρυλικός, με κάθε έννοια του όρου, Αττίλιο, θα δώσει στην κερκίδα το Εναρκτήριο λάκτισμα. Δεν χρειάζονται στίχοι είναι περιττοί… Για 3 σχεδόν δεκαετίες το πολεμικό και συνάμα λυρικό εκείνο άσμα θα γίνει το σήμα κατατεθέν των ερυθρόλευκων αλλά και της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.

Δυστυχώς ο Αττίλιο θα φύγει απ’τη ζωή στις 11/11/94 δίχως να προλάβει να … τρομπετήσει στο Φαληρικό στάδιο με τη νέα του μορφή.

Μεταπηδώντας στη 90s εποχή πλέον, περίοδος που ο μπασκετικός Ολυμπιακός θα ενσωματώσει στο δυναμικό του τον David Rivers, οι οπαδοί στην 1η αστοχία του, ακόμα κι αν έβλεπαν τι παιχτάρα είχαν πλέον στο λιμάνι, θα του απαγγέλουν με μία φωνή, υπενθυμίζοντάς του τις κυριακάτικες εξόδους του στα παραλιακά ταβερνάκια:

Ήρθες στην Ελλάδα για γαρίδες/ David Rivers, David Rivers

στον Αμερικανό σταρ τις απαιτήσεις που έχουν και εξωγηπεδικά για το προφίλ του, ειδικά όταν τολμούσε να μην τους δικαιώσει.

Βαθιές ρίζες καλτίλας και τα πρώτα χρόνια του 2000 στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Το καλοκαίρι του 2005 ο Ριβάλντο θα υπογράψει στους Πειραιώτες μετά την Barcelona και οπαδοί χλευάζοντας για πολλοστή φορά τον αιώνιο αντίπαλο, θα σκαρφιστούν:

Τζιοβάνι, Τζιοβάνι, Ριβάλντο/ και απ’του χρόνου θα ‘ρθει κι ο Ρονάλντο/ Θα αναρωτιέστε εκεί στη 13/ αν κόκκινα φοράει η Βραζιλία

Για κλείσιμο άφησα το μεγαλύτερο στοιχείο που αποτυπώνει νοοτροπία και πάθος, όσα ακριβώς περιγράψαμε, αρχής γενομένης από τα 90s και τα 80s.

Μεταφερόμαστε στη λατρεμένη Ήπειρο! Για τους λίγους, βάλτε Πιτσιόλη μόνο στο στικάκι, οι υπόλοιπη θα την περάσετε με τους “Τρεις μπαλαδέρος” και τον Καρπετόπουλο στα decks. O ΠΑΣ Γιάννινα, ο Ajax της Ηπείρου, θα αποτυπωθεί στις καρδιές των Ηπειρωτών όπως ο μεγάλος μπαλαδόρος Ajax εκείνης της εποχής, ναι, εκείνος του Άμστερνταμ! Κάπως έτσι, όλα τα συνθήματα των Blue Vayeros θα τον παρουσιάζουν στους Ζωσιμάδες σαν να χαζεύουν το χορτάρι του Amsterdam Arena, με χαρακτηριστικότερο σουξέ (και ύμνο της ομάδας) το:

ΠΑΣ ΠΑΣ Γιάννινα, Ajax της Ηπείρου/ Δεν μας τρομάζει τίποτα/ Απόγονοι του Πύρρου