11 Ιουνίου 1997. Η ημέρα που ο κόσμος έγινε “μάρτυρας” στο παιχνίδι που πολλοί χαρακτηρίζουν ως τη μεγαλύτερη παράσταση όχι μόνο του θρυλικού Michael Jordan αλλά και μια απ’τις μεγαλύτερες παραστάσεις στην ιστορία των Τελικών του ΝΒΑ, αν όχι τη μεγαλύτερη.
Με την σειρά στο 2-0,οι Utah Jazz του John Stockton και του Karl Malone έκαναν την αντεπίθεσή τους. Eκμεταλλευόμενοι την έδρα τους ισοφάρισαν την σειρά σε 2-2 και προσδωκούσαν – χάρη στο μομέντουμ που είχαν αποκτήσει – να κλείσουν την τριάδα παιχνιδιών (σύστημα διεξαγωγής 2-3-2) στην πόλη των Μορμόνων με νίκη, η οποία θα ανάγκαζε τους Bulls να ψάξουν το 2/2 στο United Center αν ήθελαν να κάνουν το repeat. Σε αυτό είχαν έναν τεράστιο σύμμαχο: Τα ξημερώματα της μέρας του αγώνα, ο Tim Grover, προσωπικός προπονητής του Michael Jordan πήγε στο δωμάτιο του σούπερσταρ των Bulls για να τον βρει στο κρεβάτι διπλωμένο απ’τους πόνους, ενώ η γνωμάτευση απ’τους γιατρούς της ομάδας ήταν ξεκάθαρη. Θα ήταν πολύ δύσκολο, αν όχι απαγορευτικό το να παίξει στο παιχνίδι σε τέτοια κατάσταση, ενώ σίγουρα δεν θα προλάβαινε να συνέλθει μέχρι το βράδυ.
To Flu Game που τελικά ήταν… “Food poisoning Game”
Μετά από αρκετά χρόνια, ο Tim Grover βγήκε στα μέσα και ξεκαθάρισε μία και καλή την πραγματική φύση του προβλήματος του Jordan, τα συμπτώματά του τελικά δεν οφείλονταν στη γρίπη, αλλά πιθανότερα σε τροφική δηλητηρίαση που προκλήθηκε από πίτσα που έφαγε ο Air το προηγούμενο βράδυ. Σύμφωνα με τον Grover, μιας και η υπηρεσία δωματίου είχε σταματήσει στις 9 και ο Jordan πεινούσε, παρήγγειλε πίτσα, καθώς δεν έβρισκε κάτι άλλο να φάει εκείνη την ώρα. “Μέναμε κάμποσο καιρό στο ξενοδοχείο επομένως όλοι ήξεραν που βρισκόμαστε. Παραγγείλαμε πίτσα και 5 άνθρωποι εμφανίστηκαν για να μας την φέρουν στο δωμάτιο. Παίρνω την πίτσα και λέω στους υπόλοιπους ότι για κάποιον λόγο έχω κακό προαίσθημα γι’αυτό. Από όλους στο δωμάτιο μόνο ο MJ έφαγε. Και μετά, στις 2 το πρωί με παίρνει τηλέφωνο για να πάω στο δωμάτιό του, όπου βρισκόταν διπλωμένος απ’τον πόνο σε εμβρυακή στάση. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν τροφική δηλητηρίαση, όχι η γρίπη“. Την επόμενη μέρα όλα τα μέσα μιλούσαν για “συμπτώματα γρίπης”, και γι’αυτό το λόγο το παιχνίδι έμεινε γνωστό ως “Το παιχνίδι της γρίπης” (The Flu Game).
“Άρρωστο” σόου στην πόλη των Μορμόνων
Παρά τα πολλά προβλήματα, ο Jordan ήταν αναγκαίος για αυτό το παιχνίδι, επομένως θα έκανε τα πάντα για να παίξει. Ακόμα κι αν βρισκόταν στο κρεβάτι μέχρι και 1 ώρα πριν το τζάμπολ, ο αρχηγός των Bulls ήταν έτοιμος για το παιχνίδι. Όπως ήταν λογικό, ήταν εντελώς εκτός ρυθμού. Οι Jazz εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του Jordan, που σε κάθε φάση κοντοστέκονταν για να πάρει ανάσες και ενέργεια, αλλά και τις 2 σερί νίκες που είχαν φέρει τη σειρά στα ίσα, ξεκίνησαν ιδανικά χτίζοντας διαφορα 16 πόντων (36-20) στα μέσα του δεύτερου δεκαλέπτου. Κάπου εκεί ο MJ αφυπνίστηκε και με 17 προσωπικούς πόντους έφερε τους Bulls κοντά. Οι Jazz κρατούσαν ένα μικρό προβάδισμα στο δεύτερο ημίχρονο αλλά κάπου εκεί και με όσες δυνάμεις του απέμειναν, ο (εμφανώς καταπονημένος) Jordan έκανε ξανά την εμφάνισή του. 15 πόντοι στην τελευταία περίοδο, τεράστια αυταπάρνηση και στις δύο πλευρές του παρκέ και ένα πολύ κρίσιμο τρίποντο με 26.5 δευτερόλεπτα να απομένουν, το οποίο έκανε το 88-85 υπέρ των Bulls. Δύο καρφώματα από Ostertag και Longley και 1/2 βολές από τον John Stockton διαμόρφωσαν μπροστά σε ένα εμβρόντητο κοινό το τελικό 88-90.
Oι Bulls έκλεισαν το σπίτι των Utah Jazz, έκαναν το 3-2 στη σειρά και απείχαν μία μόλις νίκη από το 5ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Ο μεγάλος αστέρας της ομάδας έλαμψε για άλλη μια φορά, ακόμα κι αν το φως του ήταν χλωμό και καταπονημένο . Mε την τελευταία κόρνα του παιχνιδιού ο Jordan μας χάρισε ίσως ένα απ’τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα στην ιστορία του ΝΒΑ, καθώς εξαντλημένος απ’την υπερπροσπάθεια έπεσε πάνω στο #2 του, τον Scottie Pippen. Eκείνος, τον βοήθησε να επιστρέψει στα αποδυτήρια. Η ιστορία έγραψε μια μυθική εμφάνιση που αντάξιά της (λαμβάνοντας υπ’όψιν όλους τους παράγοντες και όχι μόνο τους αριθμούς) δεν έχουμε δει σε τελικούς ΝΒΑ. 38 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 3 κλεψίματα και 1 τάπα, την ώρα που στα τάιμ άουτ και τις διακοπές σωριαζόταν στον πάγκο εξουθενωμένος, θυμίζοντας σε όλους ότι ακόμα και αυτός είναι άνθρωπος. Άλλα πέρα από άνθρωπος είναι (και θα είναι) ο καλύτερος που πάτησε ποτέ παρκέ.
