Οι Milwaukee Bucks είναι πρωταθλητές NBA. Χρεάστηκαν 50 χρόνια υπομονής, κι ένας ηγέτης που πραγματοποίησε μία από τις καλύτερες σειρές τελικών στην ιστορία του NBA. Όμως έγινε πραγματικότητα.
Έχω τη συνήθεια να λέω, σε τέτοιες στιγμές, πως ό,τι κι αν λέμε ό,τι κι αν γράφουμε, μπροστά στη μαγεία της στιγμής περιττεύει.Σίγουρα θα γραφτούν χιλιάδες λέξεις. Ως άνθρωποι, έχουμε την ανάγκη να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματά μας, ειδικά για κάτι που αισθανόμαστε “δικό μας”. Είτε γιατί αυτή είναι η ομάδα μας, είτε γιατί αυτός είναι ένας παίκτης που προέρχεται από τη χώρα μας, είτε γιατί κάποια ιστορία μας εμπνέει. Και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό.
Η πορεία του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι πραγματικά ξεχωριστή. Είτε αν το δούμε από τον τρόπο που πάλεψε ο ίδιος για να επιβιώσει και να ξεπληρώσει στην οικογένειά του τις θυσίες που έκαναν για εκείνον, είτε αν το δούμε από το πως ανέβηκε, από ένας παίκτης που πολλοί απορούσαν με το αν είχε θέση στο NBA μέχρι την απόλυτη κορυφή του MVP των Τελικών.
Ο Γιάννης κατάφερε μέσα από αυτήν την πορεία να γίνει το πρόσωπο του NBA. Ένας universally loved superstar, που ενσαρκώνει όλες τις σωστές αξίες που η νέα εποχή του αθλητισμού βάζει στο προσκήνιο. Ας μείνουμε στα αγωνιστικά πάντως, γιατί πριν λίγες ώρες πραγματικά έγραψε ιστορία. Κατάφερε τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων σε σειρά τελικών στην ιστορία του NBA. Σκόραρε 50 πόντους σε παιχνίδι που κλείδωσε τον τίτλο, οι περισσότεροι σε αυτήν τη σκηνή, σε μία βραδιά που οι συμπαίκτες του φάνηκαν να λυγίζουν από την πίεση της στιγμής.
Για να φτάσει σε αυτή τη βραδιά, ο Γιάννης έκανε ιστορικά πλέιοφς. Η απόφαση των Μπακς να μη διαλέξουν αντίπαλο στον πρώτο γύρο και να πέσουν πάνω στους Χιτ (let’s talk about good karma), τον έφερε από την αρχή στα δύσκολα. Αλλά ή το κάνεις δύσκολα ή καθόλου. Στη σειρά με τους Nets μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. Το σουτ του Durant που πάτησε γραμμη ήταν η μικρή δόση τύχης που ήθελε για να συνεχίσει αυτό το ταξίδι. Στη σειρά με τους Hawks ήταν πάλι ηγετικός μέχρι να χτυπήσει σοβαρά στο και να τους τρομάξει όλους. Όλοι πίστευαν ότι η σεζόν του τελείωσε, αλλά ήταν εκεί για το Game 1. Kαι παιχνίδι με το παιχνίδι ήταν ακόμα καλύτερος. Είχε δύο σερί 40αρες. Προσέφερε όχι μία αλλά δύο iconic στιγμές, με την τάπα στον Ayton που κλείδωσε το Game 4 και το alley oop που κλείδωσε το Game 5. Και κερασάκι στην τούρτα ήταν ένα παιχνίδι 50 πόντων, 14 ριμπάουντ και 5 ταπών. Συγκλοντιστικός.
GIANNIS’ FINALS?
— Ballislife.com (@Ballislife) July 21, 2021
20 PTS, 17 REB, 4 AST, 55% FG
42 PTS, 12 REB, 3 BLK, 68% FG
41 PTS, 13 REB, 6 AST, 60% FG
26 PTS, 14 REB, 8 AST, 58% FG
32 PTS, 9 REB, 6 AST, 60% FG
50 PTS, 14 REB, 5 BLK, 64% FG pic.twitter.com/mNwm8QX86W
Ο φετινός τίτλος πάντως έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό, πολύ σημαντικό. Έφερε τη δικαίωση στο πρότζεκτ των Bucks, αλλά πάνω απ’όλα, έδωσε ελπίδα σε κάθε μικρό franchise, σε κάθε αγορά που δεν έχει τη λάμψη και τα χρήματα του Λος Άντζελες, του Σικάγο, της Νέας Υόρκης, της Βοστόνης. Που δεν είναι παραδοσιακή δύναμη στο NBA κι ένας προορισμός που δεν θα χτιστεί από τον ακριβό Free Agent που θα έρθει με σκοπό να αλλάξει την μοίρα της ομάδας. Αυτός ο τίτλος, αλλά και αυτό το ζευγάρι των τελικών είναι η νίκη των small markets. Καλό το πρωτάθλημα των Raptors, που ήρθε χάρη στον… δανεικό Kawh ή οι τίτλοι των Heatles, όμως η γλύκα είναι διαφορετική όταν βλέπεις μπροστά σου το προϊόν 8 ετών δουλειάς να αποδίδει καρπούς και έρχεται σε μία εποχή που αυτό δεν είναι ο κανόνας, όπως ήταν παλιότερα, αλλά η εξαίρεση, μιας και ελάχιστοι super stars χτίζονται και μένουν στην ομάδα τους πλέον, στο αποκορύφωμα της player empowerment era, που το loyalty του παίκτη είναι μία έννοια σχετική.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Khris Middleton, ο “Batman & Robin” των Bucks ήρθαν μαζί στην ομάδα, το καλοκαίρι του 2013. Για 8 χρόνια, έχτιζαν ο ένας πάνω στον άλλον, την καριέρα τους. Ο ένας έκανε τον άλλο καλύτερο. Χάρη στον Khris o Γιάννης έγινε MVP, έγινε κορυφαίος. Χάρη στον Γιάννη ο Khris έγινε ο σουτέρ που ξελάσπωσε τους Bucks πολύ περισσότερες φορές από όσες του δίνεται το credit.
“This guy doesn’t really know how much he pushed me.”
— NBA TV (@NBATV) July 21, 2021
Giannis shouts out Middleton after winning Finals MVP. #NBAFinals pic.twitter.com/zYZk8777Cq
Αυτό που έλειπε για την τελική επιτυχία, ήταν η σωστή στελέχωση και η τύχη. Όπως είχε πει η Oprah Winfrey, “η τύχη είναι όταν η ευκαιρία συναντά την προετοιμασία. Αν δεν είσαι προετοιμασμένος όταν η ευκαιρία σου χτυπήσει την πόρτα, δεν θα σταθείς τυχερός”. Oι Bucks έκατσαν τυχεροί σε αρκετά θέματα αυτά τα χρόνια, όμως το αξίζουν. Το αξίζουν όταν πίστεψαν ότι ένα αδύνατο παιδί από την Αθήνα μπορεί να γίνει κάτι καλό και έδωσαν πάνω του όλη την προσοχή του κόσμου. Όταν είδαν στον Middleton έναν ιδανικό wingman στον Γιάννη και του προσέφεραν ένα (υπερβολικό ίσως) τεράστιο συμβόλαιο να τον κρατήσουν. Όταν αποφάσισαν ότι πρέπει να γίνουν επιτέλους bold σε κάτι και να φέρουν στο Μιλγουόκι τον Jrue Holiday ως τον τρίτο πόλο σε αυτό που θέλουν να χτίσουν. Και ο Holiday ήταν επίσης καταλύτης σε αυτούς τους Τελικούς.
Παρά τα όσα μπορούμε να καταλογίσουμε στους Bucks, αλλά και στον Mike Budenholzer για τον τρόπο που χειρίστηκε το υπερόπλο που είχε στα χέρια του μέχρι τη σειρά των Τελικών με τους Suns (γιατί στους Τελικούς έκανε ένα κοουτσάρισμα αντάξιο ενός championship winner), το τέλος της φετινής σεζόν τους βρίσκει νικητές, θριαμβευτές και δικαιωμένους. Και αυτό δεν θα τους το στερήσει κανείς.
Πίσω όμως στον Γιάννη. Δε θέλω να μιλήσω για legacy, όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο 26 ετών. Η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο μπορεί να γεμίζει ήδη αρκετά βιβλία και το παλμαρέ του να εντυπωσιάζει, όμως δεν έχει τελειώσει. Ακόμα καλύτερα, αν θέλουμε να κάνουμε και μία bold πρόβλεψη, τώρα αρχίζει πραγματικά. Ο Γιάννης μόλις έφτασε στην πρώτη πραγματικά μεγάλη κορυφή του, στο δικό του αγωνιστικό Έβερεστ, αλλά για έναν άνθρωπο που χτίστηκε με την στόφα του πρωταθλητή, πολλές φορές η μεγαλύτερη ευχαρίστηση έρχεται στην διατήρηση αυτής της κορυφής. Ο Μάικλ Τζόρνταν το 1991 μυρίστηκε αίμα, όταν για πρώτη φορά πήρε το Larry O’Brien στα χέρια του. Αυτή η νίκη τον απελευθέρωσε και δημιούργησε τον μπασκετικό θεό επί γης που πλέον γνωρίζουμε όλοι.
Είμαι σίγουρος πως αυτό θα γίνει και με τον Γιάννη. Ακόμα κι αν δεν πάρει ξανά άλλο τίτλο, πλέον είναι ελεύθερος από τα “πρέπει”. Χάρισε στο Μιλγουόκι ένα πρωτάθλημα που περίμεναν 50 χρόνια. Για την πόλη του, είναι θεός. Για τον ίδιο όμως, η νίκη αυτή έβαλε “τσεκ” στο μεγαλύτερο αγωνιστικό του στόχο και πλέον, με το άγχος αυτό πίσω του, μπορεί να τον κάνει ακόμα μεγαλύτερο νικητή.
Αλλά αυτά, είναι μια κουβέντα για άλλη ώρα. Τώρα, εκείνος και οι Bucks επιβάλλεται να χαρούν την ύψιστη αγωνιστική χαρά ενός επαγγελματία αθλητή. Αυτές τις στιγμές που δημιουργούν τα όνειρα, και που για εκείνους έγιναν πραγματικότητα.
