Έχουμε καταλάβει τι μέγεθος αποτελεί ο άνθρωπος Γιάννης Αντετοκούμπο? Νομίζω ότι μερικοί δεν μπορούν να το συλλάβουν. Αυτό μπορεί να γίνει για διάφορους λόγους. Πολλοί δεν έχουν την εξοικείωση με το να παρακολουθούν αθλητικά γεγονότα, οπότε δεν μπορούν να διανοηθούν σε τι μέγεθος έχει φτάσει πλέον ο Γιάννης. Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι μπορεί να βλέπουν συστηματικά αλλά να θεωρούν ότι το μοναδικό που κάνει είναι να παίζει μπάσκετ. Ο Γιάννης ναι, παίζει μπάσκετ στην Αμερική αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η τρανή απόδειξη πως ακόμα και στις πιο δυσμενείς συνθήκες και με όλα να είναι εναντίον σου, αν διαθέτεις μια καλή ψυχή, ενέργεια, διάθεση και στόχους, μπορείς να καταφέρεις πάρα πολλά χωρίς να ψάχνεις δικαιολογίες. Η ιστορία του είναι άξια θαυμασμού όχι μόνο από Έλληνες αλλά και από κατοίκους όλου του πλανήτη μας. Τόσο μεγάλο μέγεθος είναι ο Γιάννης Αντετοκούμπο και αυτό πολλές φορές τον κάνει να παίρνει συχνά θέση για σημαντικά κοινωνικά θέματα και ενίοτε να μιλάει σκληρά. Εγώ έχω να πω, πως πολύ καλά κάνει.
Πριν από λίγες μέρες ο διάσημος Αστέρας του NBA προέβη σε μερικές δηλώσεις και προσπάθησε να περιγράψει με μερικά απλά λόγια τις ανισότητες. Υπήρξαν αρκετές αντριδράσεις , τόσο καλές όσο και κακές. Οι αρνητικές ήταν και αυτές ένας όχλος ο οποίος είπε αυτό που ήθελε και ο καθένας εκφραστής επιστρέφει στο καβούκι της καθημερινότητας του , όμως εκτός από αυτούς, εκφράστηκαν και άνθρωποι με υψηλές θέσεις όπως ο καθηγητής Καλέμης. Εγώ δεν βρήκα τίποτα ακραίο σε εκείνα τα οποία είπε ο Αντετοκούμπο, πάντα έχοντας και στο μυαλό μας πως είναι και εικόνες έντονες που δημιούργησε από παιδί και από ότι δείχνει τις κουβαλάει μέχρι σήμερα. Εγώ προσωπικά σε συζητήσεις που έχω κατα καιρούς, παρατηρώ έναν ρατσισμό που κρύβεται καλά για πολλά στρώματα της κοινωνίας και εκφράζεται από πάρα πολλά άτομα, δείχνοντας έτσι πως σίγουρα δεν έχει εξαλειφτεί και πραγματικά δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά από την εποχή που ο Γιανναράς ήταν παιδί.
Εκεί είναι που ερχόμαστε όλοι κατάματα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Μπορούμε από την μία να κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα και να συνεχίσουμε τις μίζερες ζωές μας με σπουδή και τάξη. Να σηκωθούμε το πρωί, να πιούμε τον καφέ μας, να πάμε στην δουλειά μας, να πούμε στην κοπέλα μας ότι την αγαπάμε στο τηλέφωνο και αφού το κλείσουμε να αρχίσουμε να αγκαλιάζουμε αυτή με την οποία την κερατώνουμε. Από την άλλη μπορούμε να σηκώσουμε ανάστημα. Ήθελα να πιστεύω πως είμαι πολίτης μια χώρας που δέχεται πολλά αλλά θα έρθει το σημείο που θα σηκώσει ανάστημα και θα πει «Ως εδώ». Τον τελευταίο καιρό η αλήθεια είναι πως δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Πολλά ρατσιστικά παραληρήματα εκτυλίσσονται μπροστά μας αλλά εμείς δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Δεν θα πούμε τίποτα και θα σιωπήσουμε. Το θέμα ήταν πάντα να περιθωριοποιούμε αυτές τις απόψεις και να τις γεμίζουμε με φως και γνώση. Νομίζω πως μόνο έτσι μπορούμε να καταπολεμήσουμε μία από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής μας.
Θα γίνει όμως κάτι τέτοιο? Φοβάμαι πως όχι. Δεν θα γίνει γιατί δεν είμαστε προετοιμασμένοι γι ‘ αυτό και θα θίξουμε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα μόνο όταν πρόκειται για κάποιον πάρα πολύ γνωστό. Η πικρή αλήθεια είναι πως αν ο Αντετοκούμπο δεν ήταν ο Αντετοκούμπο και ήταν κάποιος άλλος που έκανε τις συγκεκριμένες δηλώσεις χωρίς την αναγνώριση και την φήμη του, κανείς δεν θα ασχολιόταν. Κείμενα δεν θα γραφόντουσαν, εκπομπές δεν θα γίνοταν, συζητήσεις πάνω στο θέμα θα θεωρούταν από περιττές ως αχρείαστες και η κοινωνία μας θα συνέχιζε να βαδίζει ακάθεκτη στον ρατσιστικό της λήθαργο. Είναι λυπηρό πως θα κατακεραυνώσουμε απόψεις αντίθετες με την διαφορετικότητα αλλά μόλις τα φώτα πέσουν θα συνεχίσουμε να κοιτάμε καχύποπτα στον δρόμο αυτόν που έχει λίγο πιο σκούρο δέρμα από εμάς ή μιλάει διαφορετική γλώσσα από την δική μας. Ο Ρατσισμός δεν είναι ένα αστείο θέμα. Δεν είναι κάτι που κάνουμε πλακίτσα στα social media για να ρίξουμε καμιά γκόμενα. Είναι ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, που βάζει στο περιθώριο πολλούς συνανθρώπους μας από πάρα πολλά πράγματα. Δεν είναι κάτι που πρέπει να το έχουμε ως μέσο για να μας εξασφαλίζει τα 15 λεγόμενα λεπτά δημοσιότητας. Γι’ αυτό πάντα θα λέω πως πως είναι αποκλειστικά ελληνικό σπορ το να είσαι κρυφορατσιστής η αλλιώς αντιρατσιστής α λα καρτ.
Ξέρω πως αυτά που λέω είναι σταγόνα στον ωκεανό και δύσκολα πολλοί θα προβληματιστούν. Νιώθω εγώ όμως καλύτερα γράφοντας τα. Ελπίζω και ο Γιάννης στην Αμερική να κλείσει τα αυτιά του σε όλα τα στενάχωρα και να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπάει , με όσο μεράκι το κάνει. Το επίτευγμα του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν είναι μόνο το success story του, τα λεφτά που παίρνει και τους τίτλους που μπορεί να κατακτήσει αλλά το πως αποτελεί πηγή έμπνευσης για τα παιδιά όλου του κόσμου να προσπαθούν πάντα με σεβασμό και ταπεινότητα να πετύχουν τους στόχους όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Ξέρω πως θα δώσει όλο του το είναι για να το πετύχει αυτό και στην πρώτη ευκαιρία , αντί να κάνει τα μπάνια του θα τρέχει στις προετοιμασίες της εθνικής, φορώντας το εθνόσημο στο στήθος. Γιατί θέλω στο τέλος της μέρας να πιστεύω εγώ ο Γιάννης από τα Πετράλώνα, πως η Ελλάδα εκτός από τα αρνητικά του άφησε και μερικά θετικά συναισθήματα να έχει μέσα του.
