Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης
Όταν σκεφτόμαστε εγχώρια κύπελλα, το μυαλό σίγουρα θα πάει πρώτα στο κύπελλο Αγγλίας, την αρχαιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση με την τεράστια ιστορία. Πιθανότατα, θα πάει και στο κύπελλο Ισπανίας, το οποίο με την ιδιαίτερη ονομασία του ως «Κύπελλο του Βασιλιά», τραβάει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Και κάπου εκεί σταματάει η κουβέντα, αδίκως κατά τη γνώμη μου, και αυτό γιατί υπάρχει μία διοργάνωση, στην οποία μπορούν υδραυλικοί και εργάτες να βρεθούν στον τελικό απέναντι σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.
Η κούπα του Κυπέλλου Γαλλίας! To 2019 η Ρεν έσπασε την τετραετή κυριαρχία της Παρί κερδίζοντας τον τίτλο στα πέναλτι!
Το κύπελλο Γαλλίας είναι ίσως ο πιο δημοκρατικός ποδοσφαιρικός θεσμός του πλανήτη. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις μία διοργάνωση, στην οποία κάθε ποδοσφαιρικό σωματείο της χώρας έχει δικαίωμα στο όνειρο; Επιπλέον, δεν περιορίζεται στα στενά όρια της γαλλικής επικράτειας, μιας και ομάδες προερχόμενες από τις πρώην γαλλικές αποικίες έχουν δικαίωμα συμμετοχής. Έτσι, στη μάχη του κυπέλλου ρίχνονται, ούτε λίγο ούτε πολύ, περίπου 8.500 ομάδες κάθε χρόνο.
Ο τεράστιος αριθμός συμμετεχόντων και οι αλλεπάλληλοι αγώνες στους πρώτους γύρους του κυπέλλου περιορίζουν σημαντικά τις ήδη απειροελάχιστες πιθανότητες για διάκριση για ένα ερασιτεχνικό σωματείο. Όμως, ακόμα και έτσι, υπάρχουν περιπτώσεις ομάδων που διανύουν όλο το δρόμο προς τη δόξα και τον τελικό του Stade de France.
Αξιομνημόνευτη μέχρι και σήμερα παραμένει η πορεία της ερασιτεχνικής Καλαί, η οποία το 2000 έφτασε ένα ημίχρονο μακριά από κάτι που έμοιαζε πρακτικά ακατόρθωτο. Αφού έδωσε 11 αγώνες και απέκλεισε μέχρι και ομάδες της πρώτης κατηγορίας (Στρασβούργο και Μπορντό) στο διάβα της προς τον τελικό, προηγήθηκε στο πρώτο ημίχρονο απέναντι στη Ναντ, πριν τελικά ηττηθεί με 2-1. Επαναλαμβάνω, μία ομάδα με παίκτες που επαγγέλονταν υπάλληλοι σούπερ μάρκετ, ηλεκτρολόγοι και κηπουροί, βρισκόταν ένα ημίχρονο μακριά από την κατάκτηση του κυπέλλου Γαλλίας απέναντι σε μία ομάδα πρώτης κατηγορίας.
Το 2000 η Κάλαι τρέλανε το γαλλικό ποδόσφαιρο φτάνοντας μια ανάσα από την κατάκτηση του Κυπέλλου!
Παραδόξως, δεν είναι λίγες οι φορές που σύλλογοι από τα χαμηλότερα στρώματα της πυραμίδας του γαλλικού ποδοσφαίρου ανεβαίνουν για λίγο στον αφρό μέσω του κυπέλλου, χαρίζοντας μας όμορφες αθλητικές ιστορίες. Στον τελικό του κυπέλλου Γαλλίας έχουν βρεθεί επίσης η Κεβιγί (3η κατηγορία) το 2012 και η Λε Ερμπιέρ (3η κατηγορία) το 2018. Μάλιστα, η τελευταία έφθασε στον τελικό αποκλείοντας την επίσης ερασιτεχνική Σαμπλί στα ημιτελικά, ενώ στο τέλος της σεζόν υποβιβάστηκε στην 4η κατηγορία! Αντίπαλος της στον τελικό; Ειρωνικά, η πάμπλουτη Παρί Σεν Ζερμέν. Σε μία σκηνή σπάνιας ποδοσφαιρικής ομορφιάς, ο τότε αρχηγός της νικήτριας Παρί, Τιάγκο Σίλβα, σήκωσε το κύπελλο παρέα με τον αρχηγό της φιναλίστ.
Μόλις την περσινή σεζόν, η Ρουμιγί–Βαλιέρ, ομάδα 4ης κατηγορίας, έφτασε ως τον ημιτελικό της διοργάνωσης, όπου αποκλείστηκε από τη Μονακό. Αν και ως ένα σημείο της διοργάνωσης, οι ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών παίζουν μονάχα μεταξύ τους, από εκεί και έπειτα πρέπει να εξολοθρεύσουν, ως άλλοι Δαβίδ, τους Γολιάθ του γαλλικού ποδοσφαίρου. Αν αναλογιστούμε κιόλας πως λόγω της πανδημίας του Covid-19, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στη Γαλλία είχε μπει για μήνες σε καραντίνα πέρσι, τα ματς του κυπέλλου δεν ήταν απλά ευκαιρία για τις ερασιτεχνικές ομάδες να διακριθούν, αλλά και να παίξουν ποδόσφαιρο γενικότερα!
Κάπως έτσι, φτάνουμε στην ιστορία των Βερσαλλιών. Αν κάποιος αναζητήσει «Βερσαλλίες» στο Google, τα πρώτα πιθανά αποτελέσματα της αναζήτησης θα είναι είτε το παλάτι που δεσπόζει στα προάστια του Παρισιού, είτε η ομώνυμη σειρά του Netflix. Για να βρει κανείς αποτελέσματα που σχετίζονται με την ποδοσφαιρική ομάδα, θα πρέπει να προσθέσει στην αναζήτηση λέξεις όπως «Κύπελλο Γαλλίας», ώστε να διαπιστώσει ένα ακόμα ερασιτεχνικό θαύμα που λαμβάνει χώρα στη φετινή διοργάνωση.
Το ιστορικό παλάτι των Βερσαλλιών!
Αν οι ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών αντιμετωπίζουν προβλήματα που οι επαγγελματικές ομάδες έχουν λύσει, οι Βερσαλλίες έχουν ένα ακόμα – την έδρα τους! Το Stade de Montbauron βρίσκεται πολύ κοντά στο παλάτι και ως εκ τούτου, δεν του επιτρέπεται η εγκατάσταση φωτισμού, μιας και καμία πηγή φωτός δεν πρέπει να φαίνεται από το δωμάτιο του Βασιλιά τη νύχτα σε ακτίνα πέντε χιλιομέτρων! Αυτός ο εδραιωμένος εδώ και αιώνες νόμος έχει ταλαιπωρήσει την τοπική ομάδα, η οποία παίζει τους εντός έδρας αγώνες της πάντοτε υπό το φως του ήλιου.
Μπορεί στις ερασιτεχνικές κατηγορίες κάτι τέτοιο να μην αποτελεί πρόβλημα, όμως σε μία διοργάνωση όπου υπάρχουν τηλεοπτικά συμβόλαια και μεταδόσεις σε εθνική και διεθνή εμβέλεια που πρέπει να προγραμματιστούν για απογευματινές και βραδινές ώρες, δεν υπάρχει χώρος για ρομαντισμούς. Επομένως, οι Βερσαλλίες αναγκάζονται να ψάχνουν για έδρα με φωτισμό ή ακόμα χειρότερα, να παίζουν στην έδρα του αντιπάλου που έχει κληρωθεί ως φιλοξενούμενος.
Κάπως έτσι, στη φάση των 16 κλήθηκαν να παίξουν στην έδρα της Τουλούζ, παρόλο που είχαν κληρωθεί ως γηπεδούχοι στο ζευγάρι. Την ίδια δοκιμασία θα αντιμετωπίσουν και στον ημιτελικό. Αφού εισέπραξαν την αρνητική απάντηση της Παρί Σεν Ζερμέν και δεν κατόρθωσαν να βρουν κατάλληλη έδρα στη πρωτεύουσα, θα κατηφορίσουν για άλλη μία φορά προς το γαλλικό νότο, όπου θα τεθούν αντιμέτωποι με τη Νις την 1η Μαρτίου, στο σημαντικότερο παιχνίδι στην 33ετή ιστορία του συλλόγου.
Νις ενταντίον Βερσαλλιών για μια ιστορική πρόκριση στον τελικό!
Σε κάθε περίπτωση, ο τελικός του Stade de France είναι μόλις ένα βήμα μακριά. Η έδρα του τελικού όχι μόνο διαθέτει φωτισμό, αλλά βρίσκεται στο Παρίσι, δηλαδή δίπλα τους. Θα γίνουν οι Βερσαλλίες η 4η ερασιτεχνική ομάδα στην ιστορία του θεσμού που θα φτάσει στο τέρμα της διαδρομής; Ακόμα και εάν δεν τα καταφέρουν, μας έχουν ήδη δώσει μία ακόμα υπέροχη ποδοσφαιρική ιστορία, από αυτές που μόνο το κύπελλο Γαλλίας μπορεί να χαρίσει απλόχερα.
