Ο αποψινός πρώτος ημιτελικός ήταν ένα παιχνίδι από αυτά που όταν τελειώνει αισθάνεσαι τόσο γεμάτος όσο και άδειος ταυτόχρονα. Τόσο μεγάλος γιατί αυτή η ομάδα πρόσφερε άλλο ένα σόου, άλλο ένα παιχνίδι θρίλερ, γεμάτο ανατροπές, συναισθήματα, ένταση. Αν είσαι φίλος του μπάσκετ, έχεις δει ένα ακόμα Euroleague Classic. Όμως ταυτόχρονα είσαι τόσο άδειος γιατί, ειδικά αν βλέπεις το παιχνίδι με μία σκοπιά λίγο πιο “υποκειμενική” απ’το κανονικό, μιλάμε για (άλλο) ένα παιχνίδι που στα 40 λεπτά έχεις ζήσει τα πάντα πάνω στο φάσμα των συναισθημάτων. Και τα έχεις ζήσει τόσο έντονα που η τελευταία κόρνα σε βρίσκει πνευματικά εξουθενωμένο, άδειο, να μένεις να προσπαθείς να κατανοήσεις τι ακριβώς είδες σήμερα. Να ψάξεις να βρεις λόγια για το τι είδες να κάνει πάλι αυτός ο Ολυμπιακός απέναντι (σε ποιον άλλον; ) στο εδώ και πόσα χρόνια μόνιμο “θύμα” του. Την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Και τελικά να καταλήγεις να χρησιμοποιείς το γνωστό τραγούδι των Madrugada: Ολυμπιακέ, tonight I have no words for you.
Ήταν ένα παιχνίδι που είδαμε πάλι το ίδιο έργο. Μία ΤΣΣΚΑ που επί 35 λεπτά να κρατάει με νύχια και δόντια ένα προβάδισμα, άλλες φορές μικρότερο και άλλες φορές μεγαλύτερο. Έναν Ολυμπιακό που ενώ μπήκε υποψιασμένος, κυκλοφορώντας σωστά την μπάλα, βρίσκοντας καλά σουτ υπό ικανοποιητικές προϋποθέσεις να μην μπορεί να εκτελέσει. Να τον πιάνει ένα άγχος, μία πρεμούρα και να χάνει φαινομενικά εύκολα σουτ στο πρώτο ημίχρονο. Ο μόνος που μπορούσε να σκοράρει με κάποια συνέπεια ήταν ο Πρίντεζης. Ο μόνος που εμφανίστηκε στην μπροστά πλευρά του παρκέ στο πρώτο 20λεπτο της αναμέτρησης. Η ΤΣΣΚΑ επομένως είχε όλη την ευχέρεια να εκμεταλλευτεί αυτό το γεγονός και να χτίσει ένα προβάδισμα. Δεν το έκανε. Τουλάχιστον στο βαθμό που θα έπρεπε. Όπως και ο Ολυμπιακός, η ΤΣΣΚΑ εμφανίστηκε και αυτή ανέτοιμη, απλώς όταν χρειάστηκε στην αρχή εμφανίστηκε ο “ανέτοιμος” Μίλος Τεόντοσιτς. Με 15 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, με κάποια από τα δικά του, αψυχολόγητα τρίποντα-μαχαιριές έβαλε την ομάδα του “Κόκκινου Στρατού” μπροστά μέχρι και για 13 πόντους, όμως ένας από τους “X-factor” του αγώνα, ο Δημήτρης Αγραβάνης, έβαλε ένα τεράστιας σημασίας σουτ με την λήξη του ημιχρόνου. Με 0,4″ να απομένουν, θύμισε κάτι από… Στεφ Κάρι και με ένα ταχύτατο release έβαλε το τρίποντο που έφερε τη διαφορά σε μονοψήφιο και συγκεκριμένα στους 7 στο ημίχρονο. Και όλοι έχουμε μάθει πια ότι με αυτόν τον Ολυμπιακό, οι 7 πόντοι διαφοράς με 20 λεπτά να απομένουν ουσιαστικά δεν είναι τίποτα.
Great defense by CSKA Moscow. But 7 points is NOTHING for Olympiacos Piraeus.
— Overbasket.com (@OverBasket) 19 Μαΐου 2017
I’d say bad news for CSKA Moscow (?). Teodosic is at his best, 50% at 3p for the team… and only 7 points vs OLY. I’m kidding, but…
— Overbasket.com (@OverBasket) 19 Μαΐου 2017
Μπορεί να φαίνεται αστείο, αλλά ο Ολυμπιακός το έχει καταντήσει έτσι. Και βρήκε για άλλη μία φορά τρόπο να αντιδράσει! Σε ένα παιχνίδι που δεν του έμπαινε τίποτα (ενδεικτικά τελείωσε με 31% στα δίποντα!), βρήκε τη λύση από ένα αναπάντεχο μέρος. Από πίσω από τη γραμμή του τριπόντου! Σε ένα τόσο κλειστό παιχνίδι είναι το τελευταίο μέρος που περιμένεις να βρεις τεράστια και ανέλπιστη βοήθεια. Και όμως. Ο Παπανικολάου θύμισε λίγο από τον “Παπ” του τελικού του 2012 και άνοιξε τον χορό, για να έρθει ο Βαγγέλης Μάντζαρης να δώσει τη συνέχεια. Όλα αυτά, με τα δύο μεγαλύτερα επιθετικά όπλα του Ολυμπιακού στην περιφέρεια, τον Έρικ Γκριν και φυσικά τον Βασίλη Σπανούλη να είναι εντελώς off στο εκτελεστικό κομμάτι! Επομένως φυσικά και κάποια στιγμή θα έβγαιναν μπροστά και αυτοί. Μιλάμε για την μεγάλη σκηνή. Ειδικά ο Σπανούλης είναι γεννημένος γι’αυτή.
Oι Ρώσοι πρέπει να καταλάβουν πως δεν τους πήρε το παιχνίδι ο Σπανούλης. Ο Σπανούλης απλά τους κάρφωσε την ταφόπλακα, για άλλο ένα Final 4. Το παιχνίδι χάθηκε από τον Πάτρικ Γιανγκ και τις καλές άμυνες του, τον Δημήτρη Αγραβάνη που πήρε λίγο από το “μότζο” του Στεφ Κάρι, τον Βαγγέλη Μάντζαρη (που με τη σειρά του στο μπάζερ του τρίτου δεκαλέπτου πήρε λίγο από το “μότζο” του Σέρχιο Γιουλ) που ήταν για όσο αγωνίστηκε μόνιμα θετικός, από τον Κώστα Παπανικολάου που έκανε αυτό το επιθετικό κρεσέντο στο τρίτο δεκάλεπτο που αποτέλεσε το “φιλί της ζωής” σε έναν Ολυμπιακό που έμοιαζε επιθετικά να έχει βαλτώσει. Από όλους αυτούς τους “ρολίστες” που έδωσαν το 101% για να ετοιμάσουν την μεγάλη σκηνή για τον καλύτερο finisher που υπάρχει στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Enter Vasillis Spanoulis. O αρχηγός του Ολυμπιακού έκανε αυτό που κάνουν οι αρχηγοί. Τελείωσε το παιχνίδι. Ενδεικτικότερη φάση από το sequence που ο Χίγκινς του κατεβάζει τον γενικό με ένα καρφί βγαλμένο απ’τα καλύτερα χρόνια του Ιβάν Μίλκοβιτς και με την επαναφορά ο Σπανούλης με νηφαλιότητα και… ζεν που θα ζήλευε και ο Φιλ Τζάκσον πάει ένας με όλους και σκοράρει στο λέι απ δεν υπάρχει. Το καλύτερο απ’αυτό του το take over ήταν ότι τις άλλες φορές το μάτι του γυάλιζε. Αυτή τη φορά έκανε τα πάντα με μία “ποιητική” πραότητα δέκα φορές πιο εκνευριστική. Με έναν στόμφο που μόνο οι μεγάλοι εκτελεστές διαθέτουν. Όπως λέγαν και σε ένα άλλο τραγούδι τους οι Madrugada: “Oh you were Majesty…“. Ο Γκριν εμφανίστηκε για 2 λεπτά αλλά καταλυτικά σε όλο το παιχνίδι και μετά τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Βοροντσέβιτς, Χριάπα, Διαμαντίδης, Καλάθης… Το μόνο που αλλάζει τελικά είναι το “θύμα” και όχι το αποτέλεσμα αυτού του σουτ.
Ο Ολυμπιακός έκανε άλλη μια φορά αυτό που όλοι έβλεπαν να έρχεται αλλά κανείς δεν περίμενε. Για άλλο ένα Final 4 η ΤΣΣΚΑ παθαίνει την ίδια “νίλα”. Όχι με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, αλλά με έναν τρόπο που την πληγώνει παρόμοια κάθε φορά, ίσως και χειρότερα απ’ όσο σε εκείνον τον αλησμόνητο τελικό του 2012. Είναι μία πληγή που ξύνεται όλο και πιο βαθιά παιχνίδι με παιχνίδι,αποκλεισμό με αποκλεισμό. Ο Βατούτιν έχει πάρει το μήνυμα: Πάση θυσία μακριά από Ολυμπιακό στο Final 4. O Μίλος Τεόντοσιτς για άλλο ένα παιχνίδι με την πρώην του ομάδα σαστίζει στο τέλος. Ευτυχώς γι’αυτόν, από το καλοκαίρι φαίνεται πως θα μετακομίσει στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Πάντως μεγαλύτερη ζημιά στην ομάδα του απόψε έκανε ο σταθερά ασταθής Ντε Κολό, παρά ο Μίλος.
Επόμενος αντίπαλος; Η Φενέρμπαχτσε. Σπανούλης εναντίον Ομπράντοβιτς. Σλούκας εναντίον Ολυμπιακού. Ελλάδα vs Toυρκίας (χωρίς να υπάρχουν στο τέλος τραπέζια με κεμπάμπ, γύρο, τζατζίκι και τον… Φαίδωνα να τραγουδάει). Υπάρχουν τόσα side narratives για αυτόν τον τελικό, από όποια πλευρά και να το πιάσεις που ξεκάθαρα είναι η πιο ενδιαφέρουσα κατάληξη που θα μπορούσε να έχει το τριήμερο. Ο Ολυμπιακός ό,τι και να κάνει την Κυριακή θα γυρίσει Αθήνα με το κεφάλι ψηλά. Όχι με το χαμόγελο στα χείλη, γιατί σαν την ομάδα-προσωποποίηση του “refuse to lose” πνεύματος, η ήττα από την Φενέρ θα αφήσει μία πικρία σε έναν Ολυμπιακό που μετά από 4 χρόνια θέλει όσο τίποτε άλλο την επιστροφή στην κορυφή. Αλλά με το κεφάλι ψηλά. Και να χαθεί ο τελικός δεν θα υπάρχει γκρίνια. Θα υπάρχει απογοήτευση, πίκρα, αλλά όχι γκρίνια. Η Φενέρ αντίθετα απαγορεύεται να χάσει. Πέρυσι στο Βερολίνο το άγγιξε. Φέτος δυνάμωσε ακόμα περισσότερο και όντας “σπίτι” της, το απαιτεί. Το “Sinan Erdem Dome” θα βράζει. Όμως την πίεση δεν θα την έχει ο Ολυμπιακός. Όχι αυτός ο Ολυμπιακός. Την πίεση θα την έχει όλη η Φενέρ. Γιατί όπως και να χει, τα πάντα την Κυριακή δείχνουν ότι η μπίλια θα κάτσει στην Φενέρμπαχτσε. Και τότε είναι που πρέπει να φοβούνται πιο πολύ από ποτέ τον Ολυμπιακό…
