Κλείνοντας άλλη μία χρονιά, ήρθε η ώρα για την καθιερωμένη – εδώ και χρόνια – λίστα του Rabona με τα καλύτερα άλμπουμ του έτους! Με το 2021 να είναι ιδιαίτερα δραστήριο μουσικά, η κατάταξή μας φέτος αποκτάει τους περισσότερους συμμετέχοντες σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο χρόνο. Αφήνοντας οριακά εκτός λίστας πολύ καλούς δίσκους από καλλιτέχνες όπως οι Delvon Lamarr Organ Trio, Painted Shrines, Anna B Savage, Viagra Boys, Shame, Mogwai, Nahawa Doumbia, Kiwi Jr, Biosphere, πάρτε το καλό ζευγάρι ακουστικών σας ανά χείρας και πάμε μαζί να δούμε σε μορφή countdown τους 75 επικρατέστερους για την χρονιά που μας πέρασε:
75. Parquet Courts – Sympathy For Life (Rough Trade)
Τα παιδιά από το Brooklyn κάνουν ένα μικρό βήμα πίσω σε σχέση με το εκπληκτικό Wide Awake του ’18, δε νομίζω όμως πως θα απογοητεύσουν τους fans τους αφού συνεχίζουν να παίζουν στο γνώριμο late ’70s ύφος τους και το κάνουν καλά. Έχοντας ως στέρεη βάση τη funky χορευτική πλευρά του Post-Punk όπως το δίδαξαν οι Talking Heads, ξεφεύγουν σπανίως σε σημεία, είτε σε πιο σκοτεινά μονοπάτια, είτε και σε πιο ροκ.
Highlights: Walking at a Downtown Pace, Homo Sapien, Black Widow Spider
74. A Winged Victory For the Sullen – Invisible Cities (Ninja Tune)
Η όλη ιστορία με τον Covid-19 και την καραντίνα δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει ένα duo Αμερικάνων που όμως δημιούργησαν το μινιμαλιστικό τους project στη Bologna της Ιταλίας πριν από 10 χρόνια. Στο 5ο τους album χτίζουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα κινούμενοι σε νεοκλασικό και Ambient ύφος. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο έρχονται στο νου δυστοπικές εικόνες από άδειες πόλεις…
Highlights: Nothing of the City Touches the Earth, Only Strings…
73. Othman Wahabi – The Blues Whisperer (Saidari)
Μία από αυτές τις στιγμές που «η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά»! Αυτόν τον υπέροχο Blues δίσκο δεν τον άκουσε σχεδόν κανείς! Ο Μαροκινός που ζει στον Καναδά θυμίζει αρκετά τον μεγάλο Otis Taylor και καταφέρνει να συνδυάσει πολλά διαφορετικά στοιχεία. Δανείζεται από τις Αφρικάνικες ρίζες, τη γέννηση των Blues στον Νότο των Η.Π.Α και καταλήγει να χρησιμοποιεί μέχρι και σύγχρονα beats όπου το θεωρεί απαραίτητο.
Highlights: Taking the Blues Back Home, Fattening Frogs for Snakes.
72. TEKE::TEKE – Shirushi (Kill Rock Stars)
Κάτοικοι Καναδά και οι Teke Teke. Σε γενικές γραμμές παίζουν ψυχεδελικό ροκ, όμως λίγο οι εξωτικοί ήχοι, λίγο τα φωνητικά στα Ιαπωνικά, προσδίδουν μοναδικό χαρακτήρα σε αυτό το γκρουβάτο ταξιδιάρικο ντεμπούτο album.
Highlights: Kala Kala, Yoru Ni, Meikyu.
71. F.S. Blumm & Nils Frahm – 2×1=4 (Leiter)
Τα δύο φιλαράκια της Γερμανικής ηλεκτρονικής σκηνής συνεργάζονται για τέταρτη φορά και μας παραδίδουν ένα νυχτερινό υπνωτικό Dub album που μπορεί να εκτιμηθεί εξίσου είτε από τους fans της Electronica, είτε από αυτούς της Reggae, είτε ακόμη και από αυτούς της Trip-Hop, της Downtempo ή της Ambient.
Highlights: Desert Mule, Raw Chef.
70. Lukah – When the Black Hand Touches You (Raw Materials)
Ο ράπερ Lukah έχει εγκατασταθεί στο Memphis και παίρνει κάτι από την αύρα του μέρους ώστε το δεύτερο άλμπουμ του εκτός από καταιγισμό στίχων να διαθέτει και αρκετή μουσικότητα. Τα Soul samples κυριαρχούν, η ατμόσφαιρα είναι smooth, το ραπάρισμα όμως του Lukah είναι αρκετά έντονο ώστε να δημιουργεί πολύ ενδιαφέρον κοντράστ.
Highlights: Auction, Shutters, Virus, Spree-Filthy, Ghost, Black Water.
69. Mantris – Souvenirs from Imaginary Cities (SFIC)
Ντεμπούτο άλμπουμ για τον κάτοικο Ινδίας, Dirk Eggermont. Πρόκειται για έναν πάρα πολύ ιδιαίτερο, κατά βάση ηλεκτρονικό δίσκο, που μπλέκει όμως και αναλογικούς ήχους όπως drums. Το ύφος αλλάζει συνεχώς από Ambient σε Nu-Jazz και από μοντέρνα κλασική σε Avant-Garde!
Highlights: Untitled II, Royal Era, Amber.
68. The Weather Station – Ignorance (Fat Possum)
Πέμπτο album για την ”Intellectual Pop” μπάντα από το Toronto που δείχνει να αγαπά πολύ μία άλλη μπάντα της πόλης, τους Cowboy Junkies που διέπρεψαν στην δισκογραφία εκεί στα τέλη ’80s-αρχές ’90s. Η Tamara Hope, η οποία by the way είναι και ηθοποιός, διαθέτει υπέροχη φωνή, οπότε καταφέρνει να αποδώσει όπως ακριβώς χρειάζεται την κάθε σύνθεση.
Highlights: Robber, Trust.
67. Derya Yildirim – DOST 1 (Bongo Joe)
Η Γερμανίδα Τούρκικης καταγωγής παρέα με τη μπάντα της (Grup Simsek) δημιουργούν ένα mini album που καταφέρνει να ισορροπήσει τέλεια ανάμεσα στην παράδοση και το τώρα. Έτσι οι Ανατολίτικοι ήχοι και ρυθμοί μπλέκουν με την ψυχεδέλεια και το αποτέλεσμα μπορεί να ικανοποιήσει εξίσου τους fans της World και της ροκ μουσικής!
Highlights: The Trip, Haydar Haydar.
66. Houeida Hedfi – Fleuves se l’ame (Phanntasy)
Ντεμπούτο album για την Τυνήσια μουσικό που μένει στο Παρίσι. Η βάση της είναι η παραδοσιακή μουσική όμως καταφέρνει να πάει μίλια μακριά προσεγγίζοντας τον μινιμαλισμό, την Avant-Garde, ακόμη και την IDM μέσω των τόσο ιδιαίτερων δομών και ενορχηστρώσεων.
Highlights: Envol du Mekong, Cheminement du Tigre, Appel du Danube.
65. Bendik Giske – Cracks (Smalltown Supersound)
Τρίτο album για τον μινιμαλιστή από το Oslo και τον βρίσκει σε πειραματικές αναζητήσεις που αγγίζουν είτε την Avant-Garde είτε την Ambient.
Highlight: Cruising
64. The Invisible Session – Echoes of Africa (Space is the Place)
Το trio από την Ιταλία που 15 χρόνια πριν είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο στη θρυλική Schema Records επανήλθε με δεύτερο άλμπουμ – αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στα ηχοχρώματα της αφρικανικής Ηπείρου. Το γεγονός πως προέρχονται από τη Δύση βοηθά στο να γίνεται πιο βατό το ύφος για τα αυτιά των μη-μυημένων στις Αφρικάνικες μουσικές.
Highlights: Journey to the East, Mother Forgive Us, Breathe the Rhythm, Entoto.
63. Tindersticks – Distractions (City Slang)
Η αγαπημένη μπάντα από το Nottingham ασπάζεται ξαφνικά το ”less is more”! Χωρίς τις πλούσιες χαρακτηριστικές τους ενορχηστρώσεις κατάφεραν να φτιάξουν έναν δίσκο που δεν μοιάζει με Tindersticks αλλά σε εντυπωσιάζει με τις υπέροχες ιδέες και την αισθητική που αγγίζει την Art Pop! Από τα 7 κομμάτια τα 3 είναι διασκευές – που όμως βγάζουν νόημα αφού δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τις αυθεντικές εκτελέσεις!
Highlights: Man Alone, You’ll Have to Scream Louder.
62. Little Simz – Sometimes I Might Be Introvert (Age 101)
Όπως συμβαίνει συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις, αντί να δημιουργηθεί το hype για τον σπουδαίο δίσκο ενός καλλιτέχνη, δημιουργείται για τον ακριβώς επόμενο – όταν δηλαδή ρίχνει νερό στο κρασί του παρουσιάζοντας ένα πιο «εμπορικό» ύφος. Η αγαπημένη Λονδρέζα ράπερ συνεχίζει σε γενικές γραμμές να φτιάχνει πολύ καλά κομμάτια και δεδομένα μέσα στο 2021 κέρδισε νέους fans.
Highlights: I Love you I Hate you, Point and Kill.
61. Manic Street Preachers – The Ultra Vivid Lament (Columbia)
Οι αγαπημένοι μας Ουαλοί επέστρεψαν με το 14ο album της καριέρας τους, το οποίο λογικά δεν θα απογοητεύσει τους fans τους. Δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα αλλά είναι αξιοπρεπέστατο και διαθέτει όλα αυτά τα στοιχεία που τους καθιέρωσαν ως μία από τις κορυφαίες μπάντες των τελευταίων 30 ετών.
Highlights: Orwellian, Still Snowing in Sapporo.
60. James McMurtry – The Horse and the Hounds (New West)
Ο Τεξανός τραγουδοποιός, λίγο πριν κλείσει τα 60 του χρόνια, επιβεβαιώνει έναν άτυπο κανόνα που λέει πως οι καλλιτέχνες της Country πολλές φορές γίνονται καλύτεροι όσο ωριμάζουν! Το 10ο album του λοιπόν, που κινείται ανάμεσα στην Americana και τη Folk Rock, είναι πάρα πολύ όμορφο και θα το απολαύσουν ειδικά όσοι είναι πιο εξοικειωμένοι με την Αμερικάνικη παράδοση.
Highlights: Jackie, Canola Fields.
59. Teenage Fanclub – Endless Arcade (Merge)
Ο 12ος δίσκος στα 31 χρόνια καριέρας των Σκωτσέζων που ακούγονται σαν Καλιφορνέζοι είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις – άλλο ένα πραγματικά καλό album στο τόσο χαρακτηριστικό τους ύφος. Γλυκόπικρες μελωδίες σε Indie στυλ και εικόνες από ατελείωτα Καλοκαίρια…
Highlights: I’m More Inclined, Living With You, Home.
58. Ballake Sissoko – Djourou (No Format)
Το Mali είναι για την Αφρική ότι είναι η Νέα Υόρκη για την Αμερική – η Μέκκα του πολιτισμού. Ένας από τους κορυφαίους μουσικούς της χώρας της Δυτικής Αφρικής, κυκλοφόρησε το 13ο άλμπουμ της καριέρας του, το οποίο είναι γεμάτο ηχηρές συνεργασίες (Salif Keita, Oxmo Puccino κ.α.). Όλοι τους καλλιτέχνες που προσαρμόζονται απόλυτα στο ”zen” ύφος που δημιουργεί ο Sissoko με την kora (αφρικάνικο έγχορδο).
Highlights: Mande Tabolo, Djourou
57. The Hold Steady – Open Door Policy (Thirty Tigers)
Μία από τις πραγματικά υποτιμημένες Αμερικάνικες μπάντες του 21ου Αιώνα επέστρεψε με το 8ο album καριέρας, στο κλασικό α λα Bruce Springsteen ύφος. Οι Hold Steady δεν αλλάζουν το ρου της ιστορίας αλλά είναι δουλευταράδες και παραδίδουν αξιοπρεπέστατα τραγούδια με άψογο ήχο.
Highlights: Riptown, Spices, Unpleasant Breakfast, The Feelers.
56. Chuck Johnson – The Cinder Grove (Vin Du Select Qualitite)
Κάπως έτσι πιστεύω πως θα ηχούσε το soundtrack της θρυλικής ταινίας του Wim Wenders, ”Paris, Texas”, εάν αντί για τον Ry Cooder το είχε αναλάβει ο Brian Eno! Πρόκειται λοιπόν για έναν ωραιότατο Ambient δίσκο που όμως έχει στοιχεία από Drone και μία έντονη αίσθηση από American Primitivism – αλλά σε ψηφιακή μορφή!
Highlights: Raz-De-Maree, Red Branch Bell.
55. Lewsberg – In Your Hands (Lewsberg)
Οι φίλοι μας από το Rotterdam δεν είναι για όλους. Εάν όμως σου αρέσουν ο Lou Reed και οι Velvet Underground ή αν είχες ακούσει το περσινό υπέροχο album τους δεν θα απογοητευτείς από την τρίτη τους δουλειά.
Highlights: The Corner, All Things.
54. The Coral – Coral Island (Run On Records)
Δέκατο album για μία από τις κορυφαίες μπάντες του 21ου Αιώνα, που μας τροφοδοτεί σταθερά με πολύ πολύ ωραίους δίσκους. Στο ”Coral Island”, τα παιδιά από τις παραλίες του ευρύτερου Liverpool, γίνονται πιο καλοκαιρινοί από ποτέ αλλά διατηρούν το χαρακτηριστικό ψυχεδελικό folk-pop ύφος τους.
Highlights: Faceless Angel, Lover Undiscovered
53. Masayoshi Fujita – Bird Ambience (Erased Tapes)
Έβδομος δίσκος για τον Ιάπωνα μουσικό που εδρεύει στο Βερολίνο. Κινείται στον ευρύτερο χώρο της Ambient έχοντας όμως μία προσέγγιση που θυμίζει πολύ περισσότερο σύγχρονη κλασική και Avant-Garde και λιγότερο ηλεκτρονική μουσική.
Highlights: Morocco, Noise Marimba Tape.
52. Vijay Iyer – Uneasy (ECM)
Ίσως υπέρ του δέοντος ακαδημαϊκό – άλλωστε για δίσκο της ECM μιλάμε – και σίγουρα δύσκολο για τους μη μυημένους στην Jazz, όμως ο Vijay παίζει «παπάδες» στο πιάνο και θα κερδίσει όσους αρέσκονται σε δεξιοτέχνες της μουσικής.
Highlight: Configurations
51. Your Old Droog / Tha God Fahim – Tha YOD Fahim (Mongoloid Banks)
Οι καλλιτέχνες του Hip-Hop, Your Old Droog και Tha God Fahim, συνεργάστηκαν και κυκλοφόρησαν ένα album εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον χώρο του NBA! Και το έκαναν πάρα πολύ καλά! Έτσι λοιπόν μπορείτε να βρείτε κομμάτια για τους Shawn Kemp, Karl Malone, Charles Barkley αλλά και αναφορές σε ένα σωρό άλλους αστέρες από το παρόν και το παρελθόν της Λίγκας.
50. Takeshi’s Cashew – Humans in a Pool (Laute & Luise)
Το ντεμπούτο album αυτών των Αυστριακών είναι από τα πιο φρέσκα πράγματα που ακούσαμε μέσα στο 2021. Παίζουν instrumentals που κινούνται κάπου ανάμεσα στην Ψυχεδέλεια και τις World μουσικές και θα ταξιδέψετε μαζί τους σε Λατινική Αμερική, Αφρική, Βαλκάνια και Ασία!
Highlights: Sterndune, There is No Harmony, Akihi.
49. Paul Weller – Fat Pop (Polydor)
Ο πάλαι ποτέ ηγέτης των θρυλικών Jam δεν αντιμετωπίζει απολύτως καμία δυσκολία να κυκλοφορεί υπέροχους δίσκους στα 63 του! Ως συνήθως έχουμε ένα μείγμα από κλασική ποπ-ροκ με σαφείς αναφορές στις μαύρες μουσικές – άλλωστε δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τη Motown.
Highlights: Shades of Blue, Glad Times
48. Christian Loffler – Parallels: Shellac Reworks (Deutsche Grammophon)
Ο Γερμανός μουσικός της ηλεκτρονικής μουσικής, με περίσσιο θάρρος και θράσος, παίρνει έργα του συμπατριώτη του Beethoven και τους δίνει μία εντελώς διαφορετική διάσταση! Στα περισσότερα σημεία θυμίζει μινιμαλιστές της σύγχρονης κλασικής και σε κάποια άλλα αγγίζει ακόμη και τη Minimal Techno! Συνήθως όταν καλλιτέχνες δοκιμάζουν να βάλουν beat στην Κλασική καταντούν γραφικοί – σε αυτήν την περίπτωση όμως έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, που ναι μεν δεν πλησιάζει το επίπεδο των αυθεντικών έργων (πως θα μπορούσε άλλωστε) αλλά το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπέστατο.
Highlights: Moldau, Pastoral, Fate.
47. Empyrium – Uber den Sternen (Prophecy)
Οι Βαυαροί δεν κυκλοφορούν συχνά δίσκους (μόλις ο έκτος σε 25 χρόνια καριέρας) όταν όμως το κάνουν φροντίζουν να εντυπωσιάσουν. Κρατούν στο ένα χέρι την Dark – Παγανιστικού τύπου – Folk, στο άλλο τη Folk Metal και κάπου ανάμεσα έχουν στιγμές που θυμίζουν κάπως τον τρόπο που παίζουν Darkwave οι Dead Can Dance.
Highlight: The Wild Swans
46. Ulver – Scary Muzak (House of Mythology)
Οι αγαπημένοι μας Νορβηγοί που πέρυσι βρέθηκαν πολύ ψηλά στην αντίστοιχη λίστα μας, με το «κανονικό» τους album, φέτος επανήλθαν με έναν instrumental δίσκο που εκφράζει απόλυτα τον τίτλο του και θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι soundtrack σε κάποια 80s ταινία τρόμου.
Highlights: Aleen Howl, Evil Longbows, Club Fuego, RIP Brouhaha.
45. Chris Corsano & Bill Orcutt – Made Out of Sound (Palilalia)
Αν οι μουσικοί ξέρουν να παίζουν αρκεί και η «συνομιλία» δύο μόνο οργάνων. Να εδώ ο drummer Chris Corsano και ο κιθαρίστας Bill Orcutt αυτοσχεδιάζουν μισή ωρίτσα και δημιουργούν 7 ωραιότατα instrumentals που ακροβατούν ανάμεσα στην Avant-Garde Jazz και το Experimental Rock.
Highlights: Some Tennessee Jar, Man Carrying Thing.
44. GAS – Der Lange Marsch (Kompakt)
Ο έβδομος δίσκος του Ambient (με ολίγη Techno) καλλιτέχνη από την Κολωνία θα μπορούσε να είναι το soundtrack μίας ταινίας επιστημονικής φαντασίας που γυρίστηκε όμως το 1920 ή το 1930! Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως καταφέρνουν να συνδυαστούν τόσο καλά δύο διαφορετικοί κόσμοι. Φορέστε τα ακουστικά σας και απολαύστε αυτήν τη σκοτεινή παρέλαση.
Highlights: Der Lange Marsch 5, 2, 10.
43. Converge & Chelsea Wolfe – Bloodmoon: I (Epitaph)
Υψηλές ήταν οι απαιτήσεις από αυτήν τη συνεργασία και ευτυχώς επαληθεύθηκαν. Σκοτεινός σκληρός ήχος με έντονες αναφορές σε διαφορετικούς καλλιτέχνες, από Alice in Chains μέχρι Primordial!
Highlights: Flower Moon, Viscera of Men, Scorpion’s Sting.
42. Ryley Walker & Kikagaku Moyo – Deep Fried Grandeur (Husky Pants)
Ο αγαπημένος τραγουδοποιός από το Illinois τζαμάρει ζωντανά με την ψυχεδελική μπάντα από το Tokyo και δημιουργούν δύο 18λεπτα ψυχεδελικά tracks που θα ταξιδέψουν το νου.
Highlight: Pour Dampness Down in the Stream
41. Work Money Death – The Space in Which… (ATA)
Η μπάντα από το Leeds, στον δεύτερο δίσκο της μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής στον ζωντανό θρύλο της Jazz, Pharoah Sanders. Δύο 17λεπτα κομμάτια ακριβώς στο ύφος του σπουδαίου σαξοφωνίστα. Μυστικιστική ατμόσφαιρα, κάθε είδους κρουστά και ταξιδιάρικη Spiritual Jazz, συνθέτουν ένα ωραιότατο album.
Highlight: Dusk
40. Patricia Brennan – Maquishti (Valley of Search)
Η γεννημένη στο Mexico, Νεοϋορκέζα μουσικός, κυκλοφόρησε ένα ντεμπούτο άλμπουμ για λίγους και εκλεκτούς. Ούσα μέλος του John Hollenbeck Large Ensemble απέκτησε την απαραίτητη εμπειρία ώστε ο πρώτος της προσωπικός δίσκος να είναι εξαιρετικός. Οι αυτοσχεδιασμοί της βγάζουν νόημα εάν είσαι μυημένος στον βαθύ κόσμο της Jazz, οι ήχοι από το βιμπράφωνο – και ενίοτε τη Marimba – είναι μαγευτικοί και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να χαλαρώσεις, να κλείσεις τα μάτια και να απολαύσεις τη μαγεία.
Highlight: Magic Square.
39. Thomas Fehlmann – Boser Herbst (Kompakt)
Ο Ελβετός στα 64 ακούγεται πιο φρέσκος από τους περισσότερους πιτσιρικάδες και αυτό από μόνο του ιντριγκάρει! Αυτός ο Ambient Techno δίσκος με ολίγη κρυμμένη Dub είναι από τους πιο όμορφους που ακούσαμε φέτος σε ηλεκτρονική μουσική.
Highlights: Karnickel, Freche Freunde
38. Sufjan Stevens & Angelo de Augustine – A Beginner’s Mind (Asthmatic Kitty)
Τι ωραία έκπληξη ήταν αυτή! Η συνεργασία του «παλιού» με τον «νέο» έφερε επιστροφή του Sufjan στο Indie Folk ύφος που τον είχε καθιερώσει ως έναν από τους κορυφαίους καλλιτέχνες των ’00s. Και τα 14 κομμάτια ρέουν σαν δροσερό νεράκι και δημιουργούν μία αιθέρια «παραδεισένια» ατμόσφαιρα σε ήπιους τόνους.
Highlights: Back to Oz, Reach Out, Fictional California.
37. Curtis Harding – If Words Were Flowers (Anti-)
Ο πιο αγαπημένος μου καλλιτέχνης της σύγχρονης Soul επέστρεψε με το τρίτο του album και ακροβατεί υπέροχα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της μαύρης μουσικής. Έχοντας ως βάση την Ψυχεδελική Soul, έχει πολύ ωραίους στίχους, γράφει ένα από τα τραγούδια της χρονιάς (Hopeful), ερωτεύεται παράφορα και ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον.
Highlights: Hopeful, Explore, I Won’t Let you Down.
36. John Grant – Boy From Michigan (Bella Union)
Το – όχι και τόσο – παιδί από το Michigan (τραγουδιστής των Czars) στον 5ο προσωπικό του δίσκο, δεν θυμίζει σε τίποτα την παλιά του μπάντα. Ναι μεν οι τόνοι σε γενικές γραμμές είναι χαλαροί όμως το ύφος του δίσκου δεν παραπέμπει σε Slowcore αλλά σε Synthpop καλλιτέχνες όπως οι Depeche Mode ενώ στις πιο σκοτεινές Art Pop στιγμές έρχονται στο νου ακόμη και οι σύγχρονοι Ulver.
Highlights: The Only Baby, Boy From Michigan, County Fair, Billy.
35. Moritz Von Oswald – Dissent (Modern)
Οι ιδέες του 59χρονου μουσικού από το Αμβούργο ακούγονται πιο φρέσκες σχεδόν από οποιουδήποτε άλλου και κάπως έτσι καταφέρνει, σε ένα album που είναι δύσκολο να το διαχωρίσεις σε κομμάτια, να μπλέξει από μοντέρνα κλασσική και Avant-Garde μέχρι Nu-Jazz, Ambient, Dub, Tribal και Minimal Techno με έναν απολύτως ιδιοφυή τρόπο.
Highlights: Chapter 8, Chapter 10.
34. Black Country, New Road – For the First Time (Ninja Tune)
Μην σας μπερδέψει το ”Ninja Tune”, το ντεμπούτο άλμπουμ των Άγγλων δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον ήχο και το εν γένει ηλεκτρονικό ύφος του διάσημου label – σημεία των καιρών! Πρόκειται για ένα κράμα από Experimental Rock / Post-Rock τύπου Slint με ολίγες Klezmer – «αχρείαστες» – πινελιές! Δεν είναι όλος ο δίσκος σπουδαίος αλλά τα κομμάτια που ξεχωρίζουν αγγίζουν την τελειότητα.
Highlights: Science Fair, Sunglasses.
33. Pardoner – Came Down Different (Bar/None)
Είναι αλήθεια πως ο όρος Indie έχει εκφυλιστεί τα τελευταία πολλά χρόνια αφού χρησιμοποιείται κυρίως για να εκφράσει κρυφο-mainstream καλλιτέχνες και λιγότερο ανεξάρτητες παραγωγές. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως αυτά τα παιδιά από το San Francisco που στο 3ο τους album θυμίζουν έντονα το αυθεντικό ’90s Indie Rock μπολιάζοντάς το με Punk και Post-Hardcore στοιχεία.
Highlights: Donna Said, I Wanna Get High to the Music.
32. Damon Locks / Black Monument Ensemble – NOW (International Anthem)
Spiritual Jazz, Avant-Garde, Samples, ηλεκτρονικοί ήχοι, εναλλαγές ρυθμών, Nu-Jazz, Instrumental Hip-Hop, κλαρινέτο, corno και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε μπαίνει στο blender για τη δημιουργία ενός μοντέρνου δίσκου με φρέσκο αέρα!
Highlights: Now, Keep your Mind Free, The Body is Electric
31. Horsey – Debonair (Untitled)
Τα «εγγόνια» του Zappa από το Λονδίνο κυκλοφόρησαν ένα από τα κορυφαία ντεμπούτα της χρονιάς! Είναι πραγματικά αδύνατο να το κατατάξεις σε κάποιο είδος αφού δανείζεται στοιχεία από την Ψυχεδέλεια, το Progressive Rock και την Jazz-Rock μέχρι το Art Punk και το Experimental Rock και τα αφομοιώνει όλα πολύ φυσικά. Μπορεί να μην έχουν το hype των Black Midi πχ, έχουν όμως την ουσία.
Highlights: Lagoon, Sippy Cup, Arms and Legs.
30. Soen – Imperial (Silver Lining)
Πέμπτος δίσκος για τους Σουηδούς masters του Progressive Metal και συνεχίζουν να βρίσκονται στο υψηλότατο επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει. Επειδή το πραγματικά καλό «ροκ» – με την ευρύτερη έννοια του όρου – σπανίζει στις μέρες μας, εκτιμούμε διπλά τέτοιου είδους ηχογραφήσεις.
Highlights: Antagonist, Modesty.
29. Godspeed You Black Emperor! – G_d’s Pee AT STATE’S END (Constellation)
Έβδομος full length δίσκος σε 23 χρόνια για την κολεκτίβα από το Montreal και ως συνήθως τα καταφέρνουν περίφημα. Πρόκειται μάλλον για το πιο προσιτό τους έργο – όσο προσιτό μπορεί δηλαδή να είναι ένα album των Godspeed! Post-Rock παίζουν φυσικά αλλά σε γενικές γραμμές λείπουν οι πολλές εντάσεις και τα έντονα ξεσπάσματα – μοιάζουν να επικεντρώνονται κυρίως στο να χτίσουν μία post-apocalyptic ατμόσφαιρα που λόγω συνθηκών ταιριάζει ιδανικά στους καιρούς μας.
Highlight: Government Came
28. Portico Quartet – Monument (Gondwana)
Δύο δίσκους έβγαλαν φέτος οι masters της Λονδρέζικης Nu-Jazz σκηνής – εμείς κρατάμε τον δεύτερο. Οι συνθέσεις τους παραμένουν κορυφαίες, οι ατμόσφαιρες επίσης, οπότε εάν τους αγάπησες παλιότερα, δεν θα απογοητευτείς τώρα.
Highlights: Ever Present, On the Light, Monument, Impressions.
27. Azmari – Samai (Sdban)
Κι όμως από τις Βρυξέλλες μας έρχεται αυτό το υπέροχο ντεμπούτο Afro-Oriental album! Εάν σας αρέσουν τα διακριτικά Αραβικά Fusion, η Ethio-Jazz του Mulatu Astatke και οι δυτικότροπες Afro αναφορές των Souljazz Orchestra, θα σας αρέσει σίγουρα και αυτός ο δίσκος!
Highlights: Cosmic Masadani, Tariq Al Sahara, Fat Ari.
26. Lord Huron – Long Lost (Republic)
Τέταρτο album για την Indie Folk μπάντα από το Los Angeles που συνδυάζει υπέροχα τις Americana στιγμές της με τις πιο Chamber Pop καταφέρνοντας εντέλει να ισορροπήσει κάπου στη μέση και να μας προσφέρει έναν δίσκο γεμάτο εν δυνάμει διαχρονικά διαμαντάκια.
Highlights: Mine Forever, Drops in the Lake, Not Dead Yet.
25. The Natvral – Tethers (Kanine)
Τι θα συνέβαινε εάν ο Bob Dylan ήταν 20άρης στα ’90s και τζάμαρε με τους Neutral Milk Hotel; Θα κυκλοφορούσε ένας δίσκος που θα αποθέωναν οι κριτικοί… Τώρα όμως είναι 2021 και αυτό το υπέροχο ντεμπούτο του Νεοϋορκέζου τραγουδοποιού Kip Berman δυστυχώς πέρασε εντελώς απαρατήρητο.
Highlights: Why Don’t you Come Out Anymore, Sun Blisters, New Year’s Night, Stay in the Country, Runaway Jane.
24. Jonny Greenwood – Spencer OST (Mercury)
Μπορεί τα φώτα να πέφτουν πάνω στον frontman ως συνήθως αλλά ο σπουδαίος μουσικός των Radiohead είναι ο Jonny και το αποδεικνύει όλα αυτά τα περίπου 15 χρόνια με τα εκπληκτικά soundtracks που συνθέτει.Avant-Garde, σύγχρονη κλασική και τζαζ μπλέκουν τέλεια και το αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει όλους τους φιλόμουσους.
Highlights: Spencer, Arrival, Crucifix, The Boys, New Currency.
23. Wardruna – Kvitravn (Sony)
Πέμπτος δίσκος για τους φοβερούς Νορβηγούς, στο χαρακτηριστικό σκοτεινό Nordic Folk ύφος που μας έκανε να τους αγαπήσουμε. Εάν δεν καταφέρουν οι Wardruna να σε ταξιδέψουν σε άλλα μέρη και άλλες εποχές, δεν θα το καταφέρει κανείς! Οι Dead Can Dance θα πρέπει να νιώθουν περήφανοι για τους απογόνους τους…
Highlights: Kvitravn, Gra, Fylgjutal, Viseveiding.
22. Daniel Knox – Won’t You Take Me With You (H.P. Johnson)
Ο κόσμος συνεχίζει να αγνοεί αυτόν τον υπέροχο τραγουδοποιό – δεν ξέρουν τι χάνουν! Ως επί το πλείστον, ο Daniel Knox, παίζει Baroque Pop μπαλάντες, μελωδικές και συναισθηματικές, με την εξαιρετική φωνή του να ξεχωρίζει. Δώστε του μία ευκαιρία – το αξίζει.
Highlights: No Horizon, Fall Apart, Fool in the Heart, Girl From Garbondale.
21. American Culture – For My Animals (HHBTM)
Πιθανόν οι πιο άγνωστοι καλλιτέχνες της λίστας μας! Και όμως τα παιδιά από το Denver κυκλοφόρησαν έναν φανταστικό δίσκο στα ευρύτερα πλαίσια του Indie Rock που ταυτόχρονα ευτυχώς εξερευνά και αρκετές άλλες περιοχές – από Kraut μέχρι Dub!
Highlights: Pedals, Drug Dealer’s House
20. Lael Neale – Acquainted With Night (Sub Pop)
Κουβαλώντας κάτι από την late ’60s / early ’70s αύρα των Joni Mitchell και Nick Drake μας προσφέρει ένα λιτό Folk Pop κομψοτέχνημα που όμως είναι αρκετά Indie για να προσελκύσει τους fans που στα ’90s λάτρεψαν καλλιτέχνες όπως οι Yo La Tengo ή οι Mazzy Star. Η φωνή της σε μαγνητίζει και εάν δεν την ερωτευτείς μάλλον δεν είσαι αρκετά ρομαντικός!
Highlights: Every Star Shivers in the Dark, For No One for Now
19. Lumer – Disappearing Act (Beast)
Αυτή η αδικημένη Post-Punk μπάντα από το Hull της Αγγλίας κυκλοφόρησε το εκπληκτικό ντεμπούτο της αλλά δυστυχώς πέρασε στα ψιλά. Τραγούδια δυναμίτες, ακατέργαστο ύφος, αυθεντικότητα να ξεχειλίζει και αγάπη για τους μεγάλους του παρελθόντος (Cramps, Gun Club, Fall κ.α.).
Highlights: She’s Innocent, White Tsar, Another Day at the Zoo.
18. Hiromi – Silver Lining Suite (Concord)
Δωδέκατος δίσκος καριέρας για την πιανίστα από την Ιαπωνία με το βιρτουόζικο παίξιμο και μπορούμε να πούμε πως ισορρόπησε τέλεια ανάμεσα στην Κλασική και την Jazz προσφέροντάς μας μερικές από τις πιο όμορφες συνθέσεις της χρονιάς.
Highlights: Isolation, Ribera del Duero
17. Neil Young – Barn (Reprise)
Ότι και να πούμε για τον ”Canerican” τραγουδοποιό θα είναι λίγο – άλλωστε πρόκειται για έναν από τους 5-10 σημαντικότερους εν ζωή μουσικούς. Στα 55 περίπου χρόνια καριέρας δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ – δεν το κάνει ούτε τώρα. Μουσικά σε κερδίζει εύκολα με την εμπειρία του, στιχουργικά φροντίζει να «σφάξει» χειρουργικά.
Highlights: Canerican, Welcome Back, Human Race, Song of the Seasons.
16. Anthony Joseph – The Rich Are Only Defeated… (Heavenly Sweetness)
Έχοντας ως βάση του την Jazz Poetry και τον κοινωνικοπολιτικό λόγο, προσθέτει διακριτικά στοιχεία από τον τόπο καταγωγής του (Trinidad) και δίνει μία ηχηρή σφαλιάρα στη σύγχρονη Αγγλία, με παρόμοιο τρόπο όπως ο Gil Scott-Heron το είχε κάνει στα ’70s στην Αμερική.
Highlights: Calling England Home, Swing Praxis, Maka Dimweh.
15. Mia Doi Todd – Music Life (City Zen)
Αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του δίσκου! Η – για κάποιον ακατανόητο λόγο – εντελώς άγνωστη Καλιφορνέζα, στο 13ο album της δημιουργεί έναν ύμνο «αφιερωμένο» σε όσους ζουν για τη μουσική! Είναι πραγματικά αδύνατο να κατατάξεις κάπου το ”Music Life” αφού δανείζεται στοιχεία από πολλά διαφορετικά είδη ενώνοντάς τα με την υπέροχη φωνή της και χωρίς ευτυχώς να χάνει καθόλου σε ομοιογένεια. Contemporary Folk, Vocal Jazz, Bossa Nova, Reggae, World Music, Avant-Garde – όλα μπλέκουν υπέροχα!
Highlights: Daughter of Hope, Music Life, Take Me to the Mountain.
14. Jaubi – Nafs at Peace (Astigmatic)
Οι Πακιστανοί Jaubi συνεργάζονται με τον Λονδρέζο φλαουτίστα της Jazz, Tenderlonious και τον Πολωνό «πληκτρά» Latarnik δημιουργώντας ένα album που μάλλον δεν μοιάζει με τίποτα άλλο! Από τη μία πλευρά έχουμε την παράδοση της Κεντρικής Ασίας και της Ινδίας, από την άλλη στοιχεία Spiritual και Fusion Jazz και στη μέση ρυθμούς που ανά διαστήματα φλερτάρουν ακόμη και με την Instrumental Hip-Hop προσδίδοντας έξτρα φρεσκάδα σε έναν ούτως ή άλλως απολύτως ξεχωριστό δίσκο.
Highlights: Insia, Mosty, Zari.
13. Sons of Kemet – Black to the Future (Impulse)
Οι αγαπημένοι μας Λονδρέζοι, στον 4ο δίσκο τους, μπλέκουν Afro-Jazz, Avant-Garde Jazz, Caribbean και Hip-Hop δημιουργώντας ένα μοναδικό album στο οποίο το παρελθόν «συνεργάζεται» υπέροχα με το παρόν και το μέλλον. Σε μία εποχή που ελάχιστοι καλλιτέχνες καταφέρνουν να έχουν το δικό τους προσωπικό και χαρακτηριστικό ύφος, οι Sons of Kemet αποτελούν εξαίρεση.
Highlights: Hustle, Envision Yourself Levitating
12. Emeka Ogboh – Beyond the Yellow Haze (A-Ton)
Η ηλεκτρονική μουσική, που από κάποιους θεωρείται ψυχρή και απόμακρη, στην πραγματικότητα όταν της συμπεριφέρονται σωστά είναι το ακριβώς αντίθετο – ζεστή και γεμάτη κατανόηση! Ο Νιγηριανός Emeka Ogboh αντιμετώπισε την Electronica σαν «παραδοσιακή» μουσική, της έδωσε βάθος και Tribal χρώμα, πρόσθεσε ήχους του δρόμου και μας προσέφερε ένα IDM / Ambient αριστούργημα που όμως δεν μοιάζει με κανένα άλλο!
Highlights: Lekki Aiah Freeway, Danfo Mellow, Everydaywehustlin.
11. Orchestre tout puissant Marcel Duchamp – We’re OK. But We’re Lost Anyway (Bongo Joe)
Το παρεάκι από τη Γενεύη καταφέρνει με το 5ο album να «παίξει πολύ μεγάλη μπάλα» – επιπέδου Kip Hanrahan! Με τις τόσο ιδιοφυείς δομές και τις ευφάνταστες ενορχηστρώσεις καθιστούν πραγματικά αδύνατο να τους εντάξεις σε κάποιο είδος μουσικής. Δεν είναι Ψυχεδέλεια, δεν είναι Prog Rock, δεν είναι Art Rock, δεν είναι Post-Punk, δεν είναι Experimental Rock, δεν είναι Afrobeat, δεν είναι Fusion ή Avant-Garde Jazz – είναι όλα αυτά ταυτόχρονα την ίδια στιγμή!
Highlights: So Many Things, Beginning, Empty Skies.
10. Ill Considered – Liminal Space (New Soil)
Η «πολυεθνική» σύνθεση αυτού του υπέροχου σχήματος που εδρεύει στο Λονδίνο, μας προσφέρει απλόχερα ήχους και φόρμες από διαφορετικούς πολιτισμούς, έχοντας ως κοινό παρονομαστή τη «φευγάτη» τζαζ. Αφρική, Ασία, Ευρώπη και Αμερική γίνονται ένα σε αυτό το Avant-Garde αριστούργημα.
Highlights: First Light, Loosed.
9. Nat Birchall – Ancient Africa (Ancient Archive of Sound)
Θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμη και στο #1 αλλά ο 64χρονος σαξοφωνίστας από το Manchester χάνει μερικούς πόντους επειδή «έπαιξε βρώμικα»! Όταν σε έναν δίσκο αντιγράφεις ξεδιάντροπα τον Mulatu Astatke, τον Pharoah Sanders και τον John Coltrane, όπως και να το κάνουμε αποκτάς «αθέμιτο πλεονέκτημα»! Πρόκειται για ένα μαγικό album που σε πιάνει από τα αυτιά αμέσως και δεν σε αφήνει στιγμή να απομακρυνθείς. Πραγματοποιείς ένα μυστικιστικό ταξίδι στην Αφρική και τα υπέροχα χρώματά της, με την «ασφάλεια» που σου προσφέρει το Δυτικό αστικό τοπίο. Το ”Ancient Africa” δεν είναι ένα έργο αποκλειστικά για τους fans της Jazz και της World μουσικής – είναι ένα δημιούργημα που θα μπορέσει να εκτιμηθεί από όλους όσους αγαπούν την όμορφη πλευρά της τέχνης.
Highlights: Malidoma, Paladins, Ancient Africa.
8. Squid – Bright Green Field (Warp)
Τι θα είχες αν θα έβαζες στο μπλέντερ Post-Punk με την ορμή και τους ρυθμούς των Talking Heads μαζί με τον ιδιοφυή τρόπο που δομούν τα κομμάτια τους οι Swans και όλα αυτά τα τοποθετούσες – όχι στη Νέα Υόρκη – στο σύγχρονο βρετανικό τοπίο του Brighton; Θα είχες (και το έχεις) ένα κορυφαίο ντεμπούτο album!
Highlights: Narrator, Paddling, Pamphlets
7. Menagerie – Many Worlds (Freestyle)
Τρίτο album για το side project τεσσάρων μελών των Αυστραλών Bamboos. Πρόκειται για έναν καταπληκτικό Jazz δίσκο που ισορροπεί περίφημα ανάμεσα στις ταξιδιάρικες Avant-Garde / Spiritual Jazz τύπου Kamasi Washington στιγμές του και τις πιο εύπεπτες Library / Jazz-Funk.
Highlights: Hope, Hymn of the Turning Stone, Many Worlds.
6. Cory Hanson – Pale Horse Rider (Drag City)
Μία από αυτές τις τόσο σπάνιες περιπτώσεις στην τέχνη, όπου ένα έργο μπορεί ταυτόχρονα να είναι φρέσκο και διαχρονικό χωρίς να υπάρχει η παραμικρή προσπάθεια εκλαϊκευσης από παραγωγούς και προώθησης από τα Media.Φοράς απλώς τα ακουστικά σου, έχεις από δίπλα ένα μπουκάλι ουίσκι και απολαμβάνεις ταξιδιάρικη και ψυχεδελική φολκ από έναν υπέροχο Καλιφορνέζο τραγουδοποιό.
Highlights: Bird of Paradise, Paper Fog, Another Story From the Center…
5. Mdou Moctar – Afrique Victime (Matador)
Μετά την αναγνώριση που έχουν κερδίσει τα τελευταία 15 χρόνια – και στους World και στους «εναλλακτικούς» κύκλους – οι Tinariwen, πληθαίνουν οι καλλιτέχνες που παίζουν Tishoumaren, δηλαδή αυτό το ”Desert Blues Rock” από νομαδικές αφρικάνικες φυλές! Σε τέτοιο σημείο που η θρυλική Αμερικάνικη ανεξάρτητη εταιρεία Matador βγάζει τη νέα δουλειά του Mdou Moctar από τον Νίγηρα! Μας είχε προϊδεάσει πρόπερσι ο Αφρικάνος με το εκπληκτικό του album ”Ilana” αλλά φέτος φρόντισε να ανέβει ακόμη ένα σκαλί κυκλοφορώντας έναν από τους κορυφαίους δίσκους του ’21.
Highlights: Afrique Victime, Chismiten.
4. Irreversible Entanglements – Open the Gates (International Anthem)
Τους είχαμε και πέρυσι μέσα στα κορυφαία albums της χρονιάς, στις πιο χαμηλές θέσεις. Φέτος όμως, με τον τρίτο τους δίσκο, ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και κάθε προσδοκία των οπαδών τους κυκλοφορώντας ένα άνευ προηγουμένου αριστούργημα. Η Spiritual Jazz / Avant-Garde μουσική της μπάντας από τη Philadelphia συναντά την υπέροχη ποίηση της Moor Mother και αγγίζει την τελειότητα και την πληρότητα σε όλα τα επίπεδα. Σίγουρα δεν είναι ένα έργο τέχνης που μπορούν όλοι να κατανοήσουν εύκολα αλλά όσοι έχουν γράψει χιλιόμετρα – ή μάλλον μερικές κιλοβατώρες – ακροάσεων σε πιο «ψαγμένες» μουσικές πιστεύω πως θα το εκτιμήσουν δεόντως.
Highlights: Keys to Creation, Lagrimas del Mar.
3. Springtime – Springtime (Joyful Noise)
Supergroup από την Αυστραλία! Ο Liddiard των Tropical Fuck Storm, ο Abrahams των Necks και ο White των Dirty Three συνεργάζονται άψογα και κυκλοφορούν το ντεμπούτο της χρονιάς! Experimental / Art Rock ύφος, άψογο παίξιμο, υπομονή στις συνθέσεις και δημιουργίες υψηλότατου επιπέδου από παίκτες που γνωρίζουν πολύ καλά πως παίζεται το παιχνίδι.
Highlights: Will to Power, The Killing of the Village Idiot.
2. Arab Strap – As Days Get Dark (Rock Action)
Τι κι αν είχαν 16 ολόκληρα χρόνια να κυκλοφορήσουν «κανονικό» δίσκο – το duo από τη Σκωτία όχι απλώς παραμένει σε τοπ φόρμα αλλά δημιούργησε ένα έργο ίσης αξίας με το θρυλικό ”Philophobia” του 1998. Οι μουσικάρες του Malcolm και τα «μουρμουρητά» του Aidan συνεχίζουν να μαγεύουν όλους όσους τους αγάπησαν ενώ ο πλουραλισμός σε ήχους θα κερδίσει σίγουρα νέους οπαδούς.
Highlights: The Turning of Our Bones, Compersion Pt.1, Fable of the Urban Fox, Here Comes Comus!
1. The Notwist – Vertigo Days (Morr)
Οι Βαυαροί masters της Indietronica, μετά από 30 χρόνια στο κουρμπέτι κυκλοφόρησαν το απόλυτο αριστούργημά τους, ένα album που τα έχει όλα και δεν πάσχει πουθενά! Εφευρετικές δομές κομματιών, ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, εμπνευσμένες συνθέσεις, τέλεια παραγωγή, εναλλαγές ύφους, ρυθμών και μελωδιών. Έπος! Δίσκος της χρονιάς!
Highlights: Exit Strategy to Myself, Loose Ends.
