O Tyler Trent άφησε τον κόσμο λίγο καλύτερο

tyler trent

O Tyler Trent ήταν φοιτητής του πανεπιστημίου του Purdue, στην Ιντιάνα των ΗΠΑ. Ο Τyler, ο οποίος έπασχε από μία σπάνια μορφή καρκίνου στα κόκαλα, ήθελε μεγαλώνοντας να γίνει αθλητικογράφος. Η ιστορία του ξεκίνησε από τα γήπεδα του μπέιζμπολ, αθλήματος που έπαιζε μικρός και τον βρήκε στο Purdue, με την ασθένειά του, που πρωτοεμφανίστηκε στα 15 του, να δείχνει τα δόντια της όλο και περισσότερο και τον χρόνο του να είναι συγκεκριμένος, και όχι πολύς. Η ασθένεια ερχόταν και έφευγε, διαρκώς πιο δυνατή και επιθετική. Όμως εκείνος ήταν εξίσου δυνατός. Και το πάθος του για την ομάδα της σχολής του και για την “τέχνη” που ήθελε να υπηρετήσει όσο ζούσε τον έκανε διάσημο στο Πανεπιστήμιο και έπειτα στην ευρύτερη περιοχή και στην συνέχεια σε ολόκληρες τις ΗΠΑ. Αυτό ήταν που οδήγησε πολλούς αθλητές αλλά και δημοσιογράφους (με προεξέχοντα τον γνωστό και μη εξαιρετέο σε εμάς τους ΝΒΑικούς Adrian Wojnarowski) στο να τον γνωρίσουν, να μάθουν την ιστορία του.

Και εκεί ο Tyler αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό. Όταν οι γιατροί του είπαν ότι απλά θα πρέπει να αφήσει το Κολλέγιο και να ζήσει τον τελευταίο καιρό του, εκείνος αποφάσισε να δράσει. Εκμεταλλεύτηκε την προβολή του για να στηρίξει τον αγώνα κατά του παιδικού καρκίνου, και ιδίως εκείνων των μορφών που είναι για την ώρα μη αντιμετωπίσιμες. Όπως ήταν και η δικιά του.

Αν το ότι εγώ είμαι τρωτός βοηθήσει ή εμπνεύσει κάποιον άλλον, τότε είμαι οκ με αυτό” θα πει και θα αποδείξει ότι μπορεί να στερήθηκε πολλά, όμως όχι την διάθεση να ζει. Πήγε να δει αγώνες του Purdue, επισκέφθηκε ομάδες, τον επισκέφθηκαν και εκείνες. Έκανε την πρακτική του (για λίγες ημέρες, καθώς μετά η αρρώστια δεν τον άφησε να συνεχίσει) στο τμήμα των analytics των Indianapolis Colts. Δώρισε τον ιστό από τα μολυσμένα κύτταρά του (μία εγχείρηση που πονάει πολύ) στην επιστήμη ώστε να μελετήσει, σε πειράματα, την αντιμετώπιση των επιθετικών μορφών καρκίνου. Έγραψε ακόμα και βιβλίο. Έζησε, προσπάθησε, ακόμα και τις τελευταίες βδομάδες του που το μόνο που μπορούσε να κουνήσει ήταν το δεξί του χέρι και χθες, ανήμερα πρωτοχρονιάς έχασε τη μάχη.

Είναι όμως κάποιες ιστορίες, κάποιοι άνθρωποι, που εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει στόχος στη ζωή τους – στις ΗΠΑ το λένε “end game” – εκείνοι τον δημιουργούν. Και επειδή αυτό το παιδί από την Ιντιάνα όχι απλώς τον δημιούργησε αλλά και τον εκτέλεσε σε έναν απίστευτο βαθμό και απέναντι σε αντιξοότητες που, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, θα λύγιζαν τον καθέναν, κατάφερε και ενέπνευσε κάτι περισσότερο από τον κόσμο του Purdue ή τον κόσμο της Ιντιανάπολις. Κατάφερε και ενέπνευσε κόσμο σε ολόκληρες τις ΗΠΑ και σίγουρα – όταν η ιστορία του ακουστεί σε κάθε μέσο του πλανήτη (που μακάρι να γίνει και που πρέπει να γίνει) – όλον τον πλανήτη.

Tyler Trent, we salute you. Ο εξ ορισμού άνισος αγώνας σου άφησε τον κόσμο λίγο καλύτερο. Λίγο πιο κοντά στην σωστή κατεύθυνση.