Yo soy colchonero!

atletico

Γεννημένη από τρεις Βάσκους που ήθελαν κάτι να τους θυμίζει το… σπίτι, η Atletico Μαδρίτης δημιούργησε καθ’όλη την υπαρξή της μία ιστορία που δεν είναι από αυτές που θα περίμενες. Αλλά και πως να ήταν, καθώς η Atleti δεν είναι μια συμβατική ομάδα.

Τα πρώτα χρόνια

Σαν σήμερα, 26 Απριλίου του 1903, τρεις φοιτητές από την Χώρα των Βάσκων που σπούδαζαν στην Μαδρίτη, συγκεντρώθηκαν για να δημιουργήσουν έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, στα πρότυπα της ομάδας, που αγαπούσαν από μικρά παιδιά. Της Athletic Bilbao, η οποία μόλις είχε κατακτήσει το Copa Del Rey. Στην νέα τους ομάδα έδωσαν το όνομα Athletic Club de Madrid και πρώτος πρόεδρος της ανακηρύχθηκε ο μετέπειτα πολιτικός του Συντηρητικού Κόμματος, Enrique Allende Allende.

Yo soy colchonero!

O πρώτος πρόεδρος της Atleti, Enrique Allende

Έπειτα από έναν χρόνο συνέβη κάτι εντελώς αναπάντεχο. Κάποια μέλη της μετέπειτα αιώνιας εχθρού της στην πόλη, της Real, αφού αποχώρησαν από αυτήν επειδή διαφώνησαν, στήριξαν την νέα προσπάθεια του Allende και της παρέας τους.

Στα πρώτα χρόνια ύπαρξης του συλλόγου, οι σχέσεις με το “σπίτι” ήταν ισχυρές. Το 1911, οι Βάσκοι της Athletic έγιναν ξανά κυπελλούχοι Ισπανίας, έχοντας λάβει βοήθεια από το μαδριλένικο «παιδί» τους, καθώς δανείστηκαν πλειάδα ποδοσφαιριστών από την Atletico για να πετύχουν τον στόχο τους, συμπεριλαμβανομένου και του Manuel Garnica, ενός εκ των τριών σκόρερ του τελικού με την Espanyol.

Κατά την δεκαετία του 1920 ήρθε και ο πρώτος τίτλος για τους Colchoneros, το Campeonato del Centro (Το τοπικό πρωτάθλημα της Καστίλλης). Το 1921 και το 1926 έμελλε να συναντήσουν στον τελικό του Copa Del Rey, την «μαμά» τους, την Athletic Bilbao, αλλά δεν σήκωσαν το τρόπαιο. Το 1928 λόγω των σπουδαίων επιτευγμάτων τους, κλήθηκαν να αγωνιστούν στην Primera Division, της πρώτης κατηγορίας δηλαδή του νεοσύστατου ισπανικού εθνικού πρωταθλήματος. Ο πρώτος προπονητής του συλλόγου στην νέα διοργάνωση, ήταν ο Βρετανός Fred Petland, ο οποίος ήδη είχε καταφέρει να χτίσει ένα σημαντικό όνομα στην ομάδα του Bilbao. Δυστυχώς, ο Petland δεν αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτυχημένος, αφού δυο σεζόν μετά η Atletico υποβιβάστηκε στην Β’Εθνική, όμως το 1934,οι Rojiblancos έκαναν την επιστροφή στα «μεγάλα σαλόνια», ωστόσο το όνειρο κράτησε για λίγο, καθώς δύο χρόνια μετά υποβιβάστηκαν εκ νέου.

Η φανέλα

Μέχρι σήμερα, παραμένει μυστήριο ο λόγος που επιλέχθηκαν τα ερυθρόλευκα. Υπάρχουν πολλές εκδοχές. Αρχικά, οι ποδοσφαιριστές της ξεκίνησαν να αγωνίζονται φορώντας φανέλα μπλε και άσπρου χρώματος , τα τότε χρώματα της Athletic Bilbao. Το 1911 και η Bilbao αλλά και η Atletico, έγιναν οι Rojiblancos που γνωρίζουμε απλά στις εμφανίσεις τους προστέθηκαν οι ρίγες. Όσον αφορά τις ρίγες, κάποιοι θεωρούν πως η αλλαγή έγινε για λόγους οικονομικούς, καθώς τότε ήταν πιο εύκολο να δημιουργηθούν ερυθρόλευκες ρίγες. Ο λόγος; Εκείνη την εποχή ήταν της μόδας τα στρώματα με ερυθρόλευκες ρίγες, όποτε ό,τι απέμενε το χρησιμοποιούσαν για να ράψουν τα μπλουζάκια της ομάδας. Εξ’ ου και το ψευδώνυμο Colchoneros(«Στρωματάδες»)

Yo soy colchonero!

Μια άλλη θεωρία λέει πως και οι δυο σύλλογοι προμηθεύονταν φανέλες από την αγγλική Blackburn Rovers. Το 1909, ο βετεράνος ποδοσφαιριστής της ομάδας και  μέλος της διοίκησης, Juanito Elorduy, επισκέφθηκε την Αγγλία για αναζητήσει φανέλες της Blackburn αλλά μάταια. Γι’ αυτό κατέληξε να αγοράσει την ερυθρόλευκη της Southampton. Το μόνο που παρέμεινε ίδιο στην εμφάνιση των Μαδριλένων, ήταν το μπλέ σορτσάκι τους, οπότε η Athletic Bilbao αναγκάστηκε να φορέσει μαύρο.

Από το Vallecas, στο Calderon και από το Calderon στο Wanda

Yo soy colchonero!

Μπορεί οι Rojiblancos να «έγραψαν» στο Vicente Calderon τις  «χρυσές σελίδες» της ιστορίας τους, όμως το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή το άκουσαν στο γήπεδο Ronda de Vallecas. Στο γνωστό εργατικό προάστιο της πόλης. Το 1919, η Compañía Urbanizadora Metropolitana( η εταιρία που διαχειριζόταν τα υπόγεια συστήματα επικοινωνίας της Μαδρίτης), απέκτησε μια μεγάλη έκταση γης κοντά στην Πανεπιστημιούπολη. Μετά από δυο χρόνια που η Atletico κέρδισε την ανεξαρτησία της από την Athletic Bilbao, μετακόμισε στο Estadio Metropolitano de Madrid(35.800 θέσεων), το οποίο είχε ανεγείρει η ίδια εταιρία. Όλα αυτά μέχρι το 1966, που νέο γήπεδο της έγινε το θρυλικό Vicente Calderon, που τραγουδιέται ακόμα από τους οπαδούς της ,τι κι αν βρίσκονται πλέον στο Wanda Metropolitano; Το Calderon όπου και να παίζει η Atleti, θα έχει πάντα εξέχουσα θέση στην καρδιά και την ψυχή των aficionados της.

Τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου και η Athletic Aviacion

Ο εμφύλιος πόλεμος ,ίσως η πιο σκοτεινή περίοδος της ισπανικής ιστορίας σημάδεψε εκτός από μια ολόκληρη κοινωνία και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της, το ποδόσφαιρο. Τον πρώτο χρόνο του εμφυλίου, το 1936, η Atletico με τον διάσημο Josep Samitier στο «τιμόνι», υποβιβάστηκε ξανά. Αλλά τελικά σώθηκε εξαιτίας της δυστυχίας μιας έτερης ομάδας. Το γήπεδο της Real Oviedo καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς, οι ιθύνοντες του ποδοσφαίρου την ανάγκασαν να αποσυρθεί και την θέση της πήραν οι Rojiblancos. Ωστόσο πριν τα play-off παραμονής με την Osasuna, η ταυτότητα του συλλόγου θα άλλαζε ριζικά.

Συγχωνεύτηκε με την Aviacion National από την Zaragoza, η οποία δημιουργήθηκε από στρατιωτικούς της Εθνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Οι δύσκολες συνθήκες ήταν αυτές που ένωσαν τις δύο ομάδες, καθώς και οι δυο είχαν χάσει στον πόλεμο αρκετούς  παίκτες. Και κάπως έτσι, η Atleti «βαφτίστηκε» για άλλη μια φορά και.. εγένετο η Athletic Aviacion de Madrid.

Yo soy colchonero!

Στα τέλη του εμφυλίου πολέμου, η Athletic Aviacion αποτέλεσε μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα, τερματίζοντας πρώτη στον βαθμολογικό πίνακα της La Liga. Κορωνίδα των επιτυχιών της ήταν ο προπονητής, Ricardo Zamora από την Καταλονία. Ο Zamora ήταν μια ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Κάπνιζε πολύ, έπινε πολύ. Έκανε τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό. Παρόλο που αγωνιζόταν στην Εθνική Καταλονίας, θεωρείται πως ήταν κατά του οράματος της ανεξαρτησίας. Μάλιστα, επηρεάστηκε τόσο από την προπαγάνδα των εθνικιστών που κατέληξε να φυλακιστεί από τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού.

Το 1947, οι Rojiblancos αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την κηδεμονία της πολεμικής αεροπορίας και έγιναν η Atletico de Madrid που ξέρουμε. Παράλληλα, την ίδια χρόνια συνέτριψαν με 5-0 την Real Madrid(η πιο ευρεία νίκη της Atleti επί των Merengues έως σήμερα).

«Ο χρυσός αιώνας» του Helenio

Yo soy colchonero!

To 1949, με προπονητή τον σπουδαίο Αργεντινό, Helenio Herrera, η Atletico επέστρεψε στην φυσική της θέση. Ήταν ξανά πρωταθλήτρια Ισπανίας μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια. Την επόμενη σεζόν επανέλαβε το επιτεύγμα της. Το 1952 μέσα σε κλίμα συγκίνησης, ο Herrera αποχαίρετησε την Μαδρίτη και η περίοδος που ακολούθησε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αποτυχημένη για τον σύλλογο. Μέχρι που το 1958, ανέλαβε ο Ferdinand Daucik από την Σλοβακία και οι Rojiblancos όχι μόνο προκρίθηκαν στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο αλλά και έφθασαν ως και τα ημιτελικά της διοργάνωσης, με την πολύτιμη βοήθεια του μεγάλου της μέσου, Vava και του εξαιρετικού επιθετικού της, Enrique Collar. Παρολαυτά δεν κατόρθωσαν να προχωρήσουν, γιατί στον δρόμο τους στάθηκε εμπόδιο η αιώνια εχθρός τους, Real Madrid.

Τα πέτρινα χρόνια και η αναγέννηση

Την δεκαετία 1960-1970 στο ισπανικό ποδόσφαιρο κυριαρχούσε η Real Madrid, με την Atletico να «κυνηγάει» πάντα την 2η θέση. Η παράδοση «έσπασε» το 1965 και οι Rojiblancos σήκωσαν πάλι το τρόπαιο της La Liga. Σημαντικό ρόλο στην αναγέννηση τους κατείχε κυρίως ο θρυλικός γκολτζής και σπεσιαλίστας των ελεύθερων, Luis Aragonés, ή όπως άλλιώς έμεινε στην ιστορία, ως ο Zapatones (δηλαδή τα “μεγάλα παπούτσια”). Αξίζει να σημειωθεί, ότι από το 1969 και για δύο συνεχόμενες σεζόν κατακτούσε το βραβείο Pichichi.

Yo soy colchonero!

O Luis Aragones (δεξιά) ως παίκτης

Το 1970, ξεκίνησε η αργεντίνικη «δυναστεία». Ο Αργεντινός προπονητής Juan Carlos Lorenzo μαζί με τις ενδιαφέρουσες τεχνικές μεθόδους του περί πειθαρχείας, συγκέντρωσης και διάσπασης του παιχνιδιού του αντιπάλου, έφερε και τους σπουδαίους μπαλαδόρους: Ruben Ayala, Panadero Diaz και Ramon Heredia. Τρία χρόνια αργότερα οι προσπάθειες τους απέδοσαν καρπούς, κατακτώντας την La Liga.

Από την μικρή περιοχή στον πάγκο.

Yo soy colchonero!

Το 1974 ο Aragones άφησε την αγαπημένη του μικρή περιοχή για να καθίσει στον πάγκο των Rojiblancos και να κάνει ακόμα πιο άρρηκτη τη σύνδεση του ονόματός του με την Atleti. (1974-1980, 1982-1987, 1991-1993, 2002-2003). Λίγο καιρό μετά την πρόσληψη του, η ομάδα πέτυχε θετικά αποτελέσματα στο Intercontintenal Cup. Το 1976 στέφθηκε κυπελλούχος και την άμεσως επόμενη σεζόν πρωταθλήτρια.

Jesus Gil, el abusador

Δυστυχώς για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, το 1987 ο «επιχειρηματίας» Jesus Gil πήρε τα ηνία της Atletico. Την θητεία του μπορούμε να την συνοψίσουμε με τις εξής τρεις λέξεις: κακοδιαχείριση,σκάνδαλα και ρατσισμός. Παρόλο που όσο ήταν προέδρος, η ομάδα πρόσθεσε στην πλούσια συλλογή της τέσσερα ακόμη τρόπαια. Αρκετοί τον χαρακτηρίσαν γραφικό ή τρελό, ωστόσο ήταν μάλλον επικίνδυνος. Έχοντας στενές σχέσεις με το φασιστικό καθεστώς του Franco, ο οποίος μάλιστα δεν δίστασε να τον αποφυλακίσει, δινόντας του την δυνατότητα να εξαγοράσει την πολυετή ποινή του, έφθασε στον κολοφώνα της «επιχειρηματικής» του δραστηριότητας. Το 1991 μάλιστα, εκλέχτηκε δήμαρχος της πόλης Marbella στην Malaga και οκτώ χρόνια αργότερα καταδικάστηκε για την υπεξαίρεση 450.000.000 pesetas από ταμείο του Δημαρχείου και την μεταφορά τους σε εκείνο της Atleti (Caso Camisetas). Τελικά, αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας.

Yo soy colchonero!

Το 2002, γίνεται γνωστό πως έχει καταχράστει και πάλι χρήματα από τα δημόσια ταμεία και καθαιρέθηκε από τα καθηκόντα του.Λιγό καιρό αργότερα θα έβλεπε την πόρτα της εξόδου και από την Atletico. Το 2004 έφυγε από την ζωή και μας άφησε κληρονομιά την ρατσιστική επίθεση στον Κολομβιανό επιθετικό της ομάδας του,Adolfo Valencia: «Του νέγρου θα του κόψω το σβέρκο. Γ…. την π….. τη μάνα που τον πέταγε. Θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια»., «Ο ρατσισμός είναι κάτι πολύ σχετικό. Και στην περίπτωσή μας το θύμα είμαι εγώ και όχι αυτός. Εγώ τον πληρώνω, του δίνω σπίτι, φαΐ και αυτοκίνητο και αυτός με γράφει στα τέτοια του. Μήπως έχει πρόβλημα που είμαι λευκός;».

Μας έδωσε να καταλάβουμε όχι μόνο τι δεν πρέπει να είναι ένας παράγοντας του αθλητισμού αλλά και τι δεν πρέπει να είναι ένας άνθρωπος και γι’ αυτό ίσως να του χρωστάμε και ένα…. ευχαριστώ!

Ματωμένη Τρίτη ή τον φασισμό βαθιά καταλαβέ τον..

Yo soy colchonero!

Στις 8 Δεκεμβρίου 1998, ένα πούλμαν γεμάτο οπαδούς της Real Sociedad, κάθε ηλικίας κατέφθανε στην Μαδρίτη. Με την άφιξη τους ήθελαν να βρουν ένα ήσυχο μέρος να περάσουν την ώρα τους, μέχρι την έναρξη του ματς. Τότε ένας αστυνομικός τους υπέδειξε ένα «ήσυχο» μπαράκι, που όμως τύχαινε και βρισκόταν κοντά στα στέκια των χούλιγκαν της Atletico. Η επίθεση στους Βάσκους δεν άργησε να συμβεί. Ξύλο, προπυλακισμοί, ρατσιστικά συνθήματα από το μέρος των μελών της Frente Atletico, της ακροδεξιάς πτέρυγας οπαδών των Colchoneros…  Ωστόσο κανείς δεν περίμενε ότι τα πράγματα θα έφθαναν ως την εν ψυχρώ δολοφονία φιλάθλου.

Οι φιλοξενούμενοι επιχείρησαν να εισέλθουν στο γήπεδο, όμως βρήκαν όλες τις θυρές κλειστές εκτός από εκείνη που μαζεύονταν οι οργανωμένοι Rojiblancos. Κάποιοι «οπαδοί» τους περικύκλωσαν και ο 28χρονος φίλαθλος της Sociedad, Aitor Zabaleta έβαλε το σώμα του μπροστά από ένα 6χρονο αγοράκι, προκειμένου να το προστατέψει. Τότε ήρθαν δυο αυτοκίνητα, από τα οποία κατέβηκαν 4 άνδρες. Ο ένας εξ αυτών τον μαχαίρωσε στην καρδιά, με την τρομοκρατημένη σύντροφο του θύματος, να τον παίρνει στην αγκαλιά της.Ο νεαρός Aitor άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, κάποιες ώρες μετά.

Ο δράστης, Ricardo Guerra συνελήφθη και αποκαλύφθηκε πως ήταν νεοναζί. Φαίνεται πως αυτό που όπλισε το χέρι του ήταν το μίσος του εναντίον των Βάσκων. Εντελώς οξύμωρο, καθώς μια παρέα Βάσκων δημιούργησε την ομάδα, που υποτίθεται πως υποστηρίζει. Βέβαια, ο φασισμός δεν έχει λογική!

Τελικά, ο Guerra καταδικάστηκε σε 17 χρόνια κάθειρξη,οι συνεργοί του όμως «έπεσαν στα μαλακά».