Οι Arctic Monkeys εξέφραζαν τη νέα γενιά πιθανότατα όσο καμία άλλη μπάντα της εποχής μας, για αυτό άλλωστε έκαναν τεράστια επιτυχία – δυσανάλογη της καλλιτεχνικής τους αξίας. Όχι ότι ήταν κακή μπάντα αλλά σίγουρα δεν ήταν σπουδαία. Κόλλησαν όμως τέλεια στην Post-Punk / Garage αναβίωση των Βρετανικών συγκροτημάτων της προηγούμενης δεκαετίας και εδώ που τα λέμε την ώρα που άλλοι είτε είχαν διαλύσει (Libertines), είτε είχαν αρχίσει να ακούγονται βαρετοί και ένιωθες ότι είναι περιορισμένων δυνατοτήτων (Franz Ferdinand, Bloc Party, Editors, Maximo Park), τα 20χρονα από το Sheffield έσκασαν μύτη το 2005 με έναν ακατέργαστο ήχο, πηγαίο δυναμισμό, καλές (τηρουμένων των αναλογιών) συνθέσεις και to the point στίχους. Δεν έφεραν κάτι καινούριο στη μουσική αλλά ποιος άλλος το έκανε… Κανείς! Πήραν λοιπόν τα 70s Βρετανικά groups, κυρίως τους Jam αλλά και τους Gang of Four, τους Wire, τους κόπιαραν και παρουσίασαν κάτι ”φρέσκο” στους πιτσιρικάδες που ελλείψει πραγματικών supergroups έψαχναν απεγνωσμένα να κρατηθούν από κάπου. Οι Monkeys λοιπόν κυκλοφορούν το πολύ καλό ντεμπούτο album τους το 2006 (Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not) και το επίσης καλό δεύτερο album (Favourite Worst Nightmare) την επόμενη χρονιά. Με εξαιρετικό momentum ο Alex Turner συνεργάζεται με τον κολλητό του φίλο Miles Kane για το εξαιρετικό ντεμπούτο album των Last Shadow Puppets (The Age of the Understatement) το 2008, έναν δίσκο με ενορχηστρώσεις που θύμιζαν 60s και κομμάτια που θα μπορούσαν να ακούσουν οι γονείς τους όπως δήλωναν οι ίδιοι… Κάπου εκεί τελειώνει και η έμπνευση του Alex! Τα επόμενα 7-8 χρόνια ακολουθούν μέτρια albums με Arctic και TLSP, τα οποία πάντως γνωρίζουν επιτυχία.
Και ερχόμαστε στο παρόν. Την Παρασκευή οι Arctic Monkeys κυκλοφόρησαν τον 6ο πολυαναμενόμενο δίσκο τους με τίτλο «Tranquility Base Hotel + Casino», ένα album που σίγουρα θα διχάσει κοινό και κριτικούς. Το ύφος και ο ήχος όχι μόνο δεν θυμίζουν Arctic Monkeys αλλά είναι πιο Last Shadow Puppets από τους Last Shadow Puppets! Downtempo ρυθμός, Lounge ατμόσφαιρα και αισθητική, έντονη παρουσία του πιάνο, 70s κινηματογραφική ενορχήστρωση / παραγωγή, τραγούδια που θα μπορούσαν να ακούσουν ευχάριστα όχι οι γονείς αλλά ακόμη και οι παππούδες των 30αρηδων πλέον ”παιδιών” από το Sheffield!!
Το νέο album ξεκινά με το πολύ όμορφο Star Treatment και την ατάκα-παραδοχή του Alex «I just wanted to be one of The Strokes»! Στο συγκεκριμένο τραγούδι ο Turner περιγράφει εξαιρετικά το πριν και το μετά της φήμης. Ακολουθεί το μελαγχολικό One Point Perspective το οποίο ξεκινά με την ατάκα «Dancing in my underpants, I’m gonna run for government» – ο Alex μιλά για τα παιδικά όνειρα που συνήθως δεν πραγματοποιούνται. Οι space ήχοι μας οδηγούν στο διάστημα με το American Sports ενώ ο ήχος από το τσέμπαλο παρακαλώ (!) κλέβει την παράσταση στο Tranquility Base Hotel + Casino, που είναι μάλλον ένα από τα δύο highlights του δίσκου. Οι απίθανες ατάκες του Turner συνεχίζονται στο Golden Trunks: «The leader of the free world reminds you of a wrestler wearing tight golden trunks», ενώ το Four Out of Five που ακολουθεί, με το πιασάρικο ρεφρέν του, είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι Monkeys γενικότερα! Αμέσως μετά περνάμε σε ένα 60s ψυχεδελικό ποπ κομμάτι, το
The World’s First Ever Monster Truck Front Flip, το οποίο έχει μία υπέροχη γέφυρα που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει η βάση ενός νέου track, τη στιγμή που ο Alex τραγουδάει «I’m just a bad girl trying to be good
I’ve got a laser guiding my love that I cannot adjust». Ο Alex επηρεασμένος από την ταινία World On a Wire του Rainer Werner Fassbinder μας επαναφέρει στο διάστημα με το Science Fiction. Προσπερνάμε το μέτριο She Looks Like Fun και φτάνουμε στο Batphone, κομμάτι στο οποίο ο Turner κάνει πολύ έξυπνη κριτική στους μοντέρνους καιρούς και τη χρήση της τεχνολογίας…
«...Right behind your closed eyes like a memory from your youth
I’ll be by the Batphone if you need to get a hold
Making a selection, opening credits roll
Killer Pink Flamingos, computer controlled
Panoramic windows looking out across your soul».
Η κριτική στα social media συνεχίζεται και στο Ultracheese, το μπαλαντοειδές κομμάτι που κλείνει το album.
Εν κατακλείδι θεωρώ ότι το Tranquility Base Hotel + Casino είναι ένας καλός δίσκος, σαφώς καλύτερος από οτιδήποτε είχε κυκλοφορήσει ο Turner τα τελευταία 9 χρόνια! Όπως είπα και στην αρχή, σίγουρα θα διχάσει κοινό και κριτικούς. Σίγουρα θα χάσουν κάποιο ροκ κοινό, ίσως και κάποιους από τους πιτσιρικάδες που βράζει το αίμα τους. Θα κερδίσουν όμως άλλους αρκεί ο δίσκος να πάρει τον χρόνο του στα κινητά και τους υπολογιστές της νέας γενιάς. Το Tranquility Base Hotel + Casino είναι από αυτά τα albums που ρέουν φυσικά, που ακούγονται ολόκληρα χωρίς απαραιτήτως να ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι. Ναι, δεν υπάρχει Do I Wanna Know – ευτυχώς κατά τη γνώμη μου! Αυτός ο δίσκος όμως, χωρίς να τον θεωρώ σπουδαίο, θα μου κρατήσει συντροφιά κάποια βράδια του 2018…
Rabona score: 
