Εδώ και δεκαετίες το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα απασχολεί τη χώρα μας και δημιουργεί μια κατάσταση διαμάχης με τη Μεγάλη Βρετανία. Παρόλα αυτά στο νησί τη δεκαετία του 90’ είχαν δημιουργήσει ένα παρόμοιας φύσης διπλωματικό επεισόδιο με τη Γερμανία όχι για κάποια πολιτισμική κληρονομιά αλλά για ένα… σακί γεμάτο αέρα.
Το ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα ουσιαστικά δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί την Ελλάδα απλά περνάει από διαφορετικά στάδια και ενίοτε κλιμακώνεται όπως συνέβη πρόσφατα μεταξύ των πρωθυπουργών Ελλάδας και Μ. Βρετανίας. Όσο να ‘ναι πάντως μιλάμε για ένα ζήτημα ιδιαίτερης βαρύτητας που δεν έχει να κάνει με εθνικιστικά ζητήματα αλλά με κληρονομιά αιώνων.
Κάθε χώρα, βέβαια, έχει τα δικά της θέματα που την κάνουν υπερήφανη και στην Αγγλία το ποδόσφαιρο είναι ένα από αυτά. Όσο και αν ακούγεται αστείο πολλές φορές το “It’s coming home” καθώς το 1966 αποτελεί περισσότερο κάτι σαν πυροτέχνημα για την εθνική Αγγλίας και όχι μια μόνιμη συνθήκη, το να κατακτάει δηλαδή τίτλους, είναι μια στιγμή λάμψης που μνημονεύεται εδώ και δεκαετίες. Όταν, λοιπόν, έφτασε το έτος 1996 η Αγγλία θα φιλοξενούσε το Euro με στόχο την επιστροφή στις διακρίσεις. Η διοργάνωση έπρεπε να είναι άριστη και φυσικά κάθε ιστορικό κειμήλιο του ποδοσφαίρου της χώρας έπρεπε να είναι στη θέση του.
Πίσω στο 1966 λοιπόν. Η οικοδέσποινα, τότε, Αγγλία νίκησε τους Γερμανούς με 4-2 στον τελικό και έφτασε η ώρα της λήξης του αγώνα. Η παράδοση λέει πως ο παίκτης που σκοράρει χατ τρικ παίρνει τη μπάλα στο σπίτι του ωστόσο υπήρχε ακόμα μια παράδοση που έλεγε ότι αυτός που θα πιάσει τη μπάλα στη λήξη του αγώνα μπορεί να την κρατήσει. Ο Γερμανός μέσος Χέλμουντ Χάλερ, που μάλιστα είχε σκοράρει, ήταν αυτός που έπιασε τη μπάλα με τη λήξη του τελικού. Ο Χαρστ και οι υπόλοιπου Άγγλοι αδιαφόρησαν και μάλιστα ο Χάλερ χαιρέτησε τη Βασίλισσα Ελισσάβετ κατά την απονομή κρατώντας τη μπάλα στα χέρια του.
Ο Χάλερ επέστρεψε στο σπίτι του και μετά από χρόνια έκανε δώρο τη μπάλα στον γιο του ενώ στο πέρασμα των χρόνων η μπάλα είχε αποκτήσει πολύτιμες υπογραφές από παίκτες όπως ο Πελέ και ο Εουσέμπιο. Στο νησί, όμως, εν έτη 1996 πλέον το ζήτημα της μπάλας είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις. Οι διοργανωτές του Euro ήθελαν οπωσδήποτε το «ιερό δισκοπότηρο» σε περίοπτη θέση ώστε να αποτελέσει ένα από τα κορυφαία εκθέματα κατά τη διάρκεια του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Μια μεγάλη εκστρατεία στον τύπο και τα ΜΜΕ της Αγγλίας είχε ξεκινήσει με τίτλους που θύμιζαν κάτι από «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» ενώ ο Χάλερ αποκαλούνταν συνεχώς ως κλέφτης. Η προσφορά προς τον Γιούργκεν Χάλερ, που ήταν πλέον ο κάτοχος της μπάλας, άγγιξε τις 70.000 λίρες και έγινε αποδεκτή. Έτσι, ο γιος του πρώην μέσου της Εθνικής Γερμανίας θα επέστρεφε το θρυλικό αυτό ενθύμιο στην Αγγλία. Στο ενδιάμεσο υπήρξαν περισσότεροι από 30… χρυσοθήρες που παρουσίασαν μπάλες ως αυθεντικές στην FA ωστόσο η μία και μοναδική γνήσια βρισκόταν σε μια αποθήκη στο σπίτι του Γιούργκεν Χάλερ. Μια γιγάντια επιχείρηση ξεκίνησε με τον Χάλερ να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Stansted και από εκεί με ελικόπτερο να μεταφέρεται σε τοποθεσία άγνωστη για τους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους ώστε να παραδώσει το πολυπόθητο αντικείμενο. Η Mirror ήταν η εφημερίδα που κατάφερε να έχει τα πρώτα αποκλειστικά πλάνα της μπάλας και έτσι κέρδισε την άτυπη μάχη του τύπου. Η Sun, ωστόσο, κατακεραύνωσε τον Χάλερ με τίτλο που τον χαρακτήριζε ως τον «πιο άπληστο Γερμαναρά».
Ένα ιερό ποδοσφαιρικό σύμβολο για τους Άγγλους βρισκόταν ξανά στο σπίτι του μετά από μια αλησμόνητη περιπέτεια και μια επική εκστρατεία. Πολλοί χαρακτήρισαν το κειμήλιο αυτό ως ένα πανί γεμάτο αέρα και εν μέρει είχαν δίκιο αλλά η αλήθεια είναι πως στη μυθολογία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι λογικό και αναμενόμενο να έχει τη δική του σημασία. Ωστόσο με το πέρασμα των χρόνων μπορούμε να παρατηρήσουμε μεγάλες ομοιότητες στην επιθυμία των Άγγλων για επιστροφή της μπάλας, κάτι που φάνταζε κομμάτι της ποδοσφαιρικής τους κληρονομιάς και ήταν αδιανόητο να μη βρίσκεται στην κατοχή τους, με την διαχρονική προσπάθεια της Ελλάδας να απαναπατρίσει τα Γλυπτά της Ακρόπολης. Μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα, σαφώς, αλλά που έχουν τη δική τους σημασία για τον «κάτοχό» τους αλλά παρόλα αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποτελούν κληρονομιά των δύο αυτών χωρών. Μπορεί στη Βρετανία να αποτελεί παράδοξο ότι οι Έλληνες διεκδικούν για δεκαετίες κάτι που τους ανήκει από την αρχαιότητα αλλά είναι γεγονός πως στο νησί πριν από περίπου τρεις δεκαετίες δημιουργήθηκε μια αντίστοιχη συνθήκη για μια μπάλα!
