Για ακόμη μια χρονιά, η μουσική ανασκόπηση του Rabona είναι εδώ! Αποχαιρετάμε το μουσικό 2023 ξεχωρίζοντας τα 60 αγαπημένα μας άλμπουμ του, σε μία λίστα που ακουγέται με την απαραίτητη συνοδεία των εξής: Ένα ζευγάρι ακουστικά, δυνατή ένταση, διάθεση και ένα… ανοικτό μουσικό μυαλό!
60. Woods – Perennial (Woodsist)
Οι Νεοϋορκέζοι, που θα ορκιζόσουν πως είναι Καλιφορνέζοι, από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 κυκλοφορούν σταθερά καλούς ψυχεδελικούς δίσκους χωρίς πάντως να καταφέρνουν να κάνουν κάποια καλλιτεχνική υπέρβαση. Όμως έχουμε απόλυτη ανάγκη το φως, τον ήχο και κυρίως τις μελωδίες τους ώστε να ξεφεύγουμε για λίγο από τη δυστοπική πραγματικότητα…
59. Cable Ties – All Her Plans (Merge)
Τρίτος δίσκος για το trio από τη Μελβούρνη, με τη χαρακτηριστική δυναμική τραγουδίστρια και την αγάπη για το ανόθευτο rock ‘n’ roll. Είναι αλήθεια πως ακόμη δεν έχουν κάνει αυτό το απαραίτητο βήμα παραπάνω που θα τους τοποθετήσει στις top μπάντες της εποχής, το κυνηγούν τίμια όμως…
58. bar italia – The Twits (Matador)
Τέταρτος δίσκος μέσα στα ’20s για τους Λονδρέζους που τόσο πολύ αγαπούν τον κιθαριστικό Indie Αμερικάνικο ήχο των ’90s. Κρατάμε τα αυτιά μας ανοιχτά για τη συνέχεια της καριέρας τους…
57. bar italia – Tracey Denim (Matador)
Ένα από τα βασικά προβλήματα στον χώρο της τέχνης είναι η αδυναμία να επιλέξεις την αφαίρεση. Θα μπορούσαν να βρίσκονται πολύ ψηλότερα στη λίστα μας εάν αντί να κυκλοφορήσουν 28 κομμάτια και δύο δίσκους, μάζευαν τα 10-12 καλύτερα σε ένα album… Ο ιδιοκτήτης του Spotify μπορεί να ζητάει αίμα αλλά δεν σημαίνει πως οι καλλιτέχνες θα πρέπει να ενδίδουν…
56.Quasi – Breaking the Balls of History (Sub Pop)
30 χρόνια στο κουρμπέτι έχει το duo που φτιάχτηκε στο Portland την εποχή της άνθησης της Indie Rock, χωρίς ωστόσο να σημειώσει επιτυχία. Βάλ’ τε στο μπλέντερ τους Pixies, τους παλιούς Flaming Lips, τους Pavement και απολαύστε κομμάτια με ευφυείς παιχνιδιάρικες εναλλαγές…
55. Wilco – Cousin (dBpm)
Η δεξαμενή αυτής της εξαιρετικής μπάντας από το Σικάγο είναι αστείρευτη. Άλλωστε δεν θεωρούνται τυχαία ένα από τα κορυφαία Indie σχήματα της τελευταίας 30ετίας. Στον 15ο δίσκο της καριέρας τους αφήνουν λίγο πιο πίσω τη folk πλευρά τους και προβάλλουν την Indie. Ο ήχος όπως πάντα είναι εξαιρετικός, οι ιδέες τους έξυπνες αλλά στερούν κάπως στο συνολικό αποτέλεσμα.
54. Protomartyr – Formal Growth in the Desert (Domino)
Μικρό πισωγύρισμα για την αγαπημένη παρέα από το Detroit, που εδώ και αρκετά χρόνια αναβιώνει τόσο ωραία το Post-Punk. Το γνωστό σκοτεινό τους ύφος και ο ακατέργαστος ήχος βρίσκονται στη θέση τους αλλά υστερεί κάπως στο επίπεδο των συνθέσεων σε σχέση με τον προκάτοχό του, αφού δύσκολα θα βρεις αξιομνημόνευτα τραγούδια. Καλός δίσκος όπως και να’χει – τον οποίο θα απολαύσουν οι fans της μπάντας.
53.Matt Elliott – The End of Days (Ici d’ailleurs)
Είναι αλήθεια πως ο Matt, είτε ηχογραφεί ιδιοφυή ηλεκτρονική μουσική ως Third Eye Foundation, είτε προοδευτική φολκ χρησιμοποιώντας το όνομά του, θα πρέπει να προσπαθήσει αρκετά για να μείνει έξω από κάποια λίστα! Πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς των τελευταίων 25 ετών και βρίσκει πάντα τον τρόπο να σε μαγέψει.
52. RVG – Brain Worms (Fire)
Το νοσταλγικό ύφος και η αγάπη των Αυστραλών για την Jangle Pop της δεκαετίας του ’80 συνεχίζεται και στο τρίτο τους album. Όσοι αναζητάτε νέους καλλιτέχνες που να συνεχίζουν την κλασική ποπ-ροκ τραγουδοποιία, θα απολαύσετε σίγουρα το ”Brain Worms”.
51. Mammal Hands – Gift From the Trees (Gondwana)
Πέμπτο album για τα αδέρφια Smart (πιάνο ο Nick, σαξόφωνο ο Jordan) που τα γνωρίζουμε και από το πιο ηλεκτρονικό πρότζεκτ Sunda Arc. Παρέα όμως με τον drummer Jesse Barrett αποτελούν ένα μινιμαλιστικό Nu-Jazz trio από το Norwich, στα πρότυπα όλων αυτών των σπουδαίων που έχει βγάλει το νησί τα τελευταία 10-15 χρόνια. Όσοι λοιπόν έχετε αγαπήσει τους Hidden Orchestra, τους Gogo Penguin, τους Cinematic Orchestra παλιότερα, λογικά θα απολαύσετε και τα ατμοσφαιρικά instrumentals των Mammal Hands.
50.Model/Actriz – Dogsbody (True Panther)
Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, το hype που δημιουργείται γύρω από ένα νέο όνομα είναι σαφώς μεγαλύτερο από την καλλιτεχνική αξία του εκάστοτε δίσκου. Παρ’ όλα αυτά το Dance-Punk / Post-Industrial ντεμπούτο των Βοστωνέζων είναι ένας καλός δίσκος που δικαίως βρίσκεται στη λίστα μας.
49. Valtteri Laurell Nonet – Tigers Are Better Looking (We Jazz)
Ντεμπούτο album του σχήματος που ηγείται ο Φινλανδός κιθαρίστας Valtteri Laurell Poyhonen. Καταφέρνει να κινηθεί σε cool jazz πλαίσια παρά την πλούσια ενορχήστρωσή του που περιλαμβάνει από σαξόφωνα, τρομπέτα και τρομπόνι, μέχρι φλάουτο, flugelhorn και κλαρινέτο! Απαραίτητο μεταμεσονύκτιο άκουσμα που θα μπορέσουν να απολαύσουν ακόμη και όσοι δεν έχουν εντρυφήσει στις τζαζ μουσικές.
48.Joe Chambers – Dance Kobina (Blue Note)
Ο πολύ σημαντικός drummer Joe Chambers, που από τα ’60s συμμετέχει σε σπουδαία albums, στα 81 του πλέον κυκλοφόρησε υψηλότατου επιπέδου νοσταλγική Post Bop που δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τα κλασικά του είδους. Το παίξιμο φυσικά είναι άρτιο ενώ ο ήχος αγγίζει την τελειότητα.
47.Menagerie – The Shores of Infinity (Freestyle)
Από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας μας έρχεται το τζαζ πρότζεκτ που δημιούργησε ο Lance Ferguson των Bamboos. Όσοι αγαπάτε τον Kamasi Washington, τον ’70s Jazz-Funk ήχο και γενικότερα την πιο groovy πλευρά της τζαζ, θα αγαπήσετε και το 4ο album των Menagerie…
46.Rose City Band – Garden Party (Thrill Jockey)
Ο Ripley Jones αφήνει τις πιο ψυχεδελικές δημιουργίες του για τα άλλα δύο groups στα οποία παίζει κιθάρα και τραγουδά – τους Wooden Shjips και τους Moon Duo. Με το πρότζεκτ των Rose City Band φροντίζει να εξερευνά κυρίως τις ρίζες της Αμερικάνικης μουσικής, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Από το 2019 έχει κυκλοφορήσει 4 δίσκους που κινούνται γύρω από το Folk Rock ύφος και ποτέ δεν απογοητεύει.
45.Will Johnson – No Ordinary Crown (Keeled Scales)
Δέκατος δίσκος την τελευταία 20ετία για τον Τεξανό τραγουδοποιό που γνωρίζει όσο λίγοι πως να το «κρατά αληθινό» σε όλα τα επίπεδα. Ακατέργαστος αλλά εξαιρετικός ήχος, απολύτως Αμερικάνικο ύφος στα πρότυπα της ’90s Americana και μία αξιοπρόσεκτη ισορροπία ανάμεσα στον ηλεκτρικό και τον ακουστικό κόσμο…
44.Goat – Medicine (Rocket)
Πέμπτος «κανονικός» δίσκος για το duo από τη Σουηδία που γνωρίζει όσο ελάχιστοι πως να μπλέκει την Ψυχεδέλεια με τη World Music χωρίς το αποτέλεσμα να καταντά γραφικό. Στη συγκεκριμένη δουλειά έρχονται πιο κοντά στην Ανατολή και μας ταξιδεύουν μεθυστικά.
43.Lewsberg – Out and About (12XU)
Η Indie Rock μπάντα από το Rotterdam, που τόσο πολύ αγαπά τους Velvet Underground, επέστρεψε με 4ο δίσκο σε 5 χρόνια και το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: ή σου αρέσουν ή όχι! Εάν σου αρέσουν γίνονται ένα από τα αγαπημένα σου groups…
42.Nick Waterhouse – The Fooler (Innovative Leisure)
Ο Καλιφορνέζος τραγουδοποιός μπορεί να μοιάζει με τραπεζικό υπάλληλο αλλά δεν παύει να είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους καλλιτέχνες της προηγούμενης δεκαετίας και συνεχίζει να κυκλοφορεί κομψοτεχνήματα που ακούγονται σαν να έχουν βγει από τα ’50s! Δεν αλλάζει τίποτα λοιπόν στον 6ο του δίσκο. Πάλι παλιομοδίτικα Rhythm & Blues παίζει με Soul και Easy Listening περάσματα. Πάλι νυχτερινές ατμόσφαιρες στήνει… Όμως το κάνει καλά. Και εν τέλει αυτό είναι που μετράει.
41.Baaba Maal – Being (Marathon Artists)
Λίγοι Αφρικάνοι καλλιτέχνες έχουν κατορθώσει να προσελκύσουν το «δυτικό» ακροατήριο χωρίς να χρειαστεί να «θυσιάσουν» τη φολκ μουσική της περιοχής τους (Fula στην περίπτωσή μας) όσο ο 70χρονος πλέον, Σενεγαλέζος τραγουδοποιός.
40.Lakecia Benjamin – Phoenix (Whirlwind)
Το ”Phoenix” μουσικά πετυχαίνει μια ισορροπία ανάμεσα στη φευγάτη πλευρά (Spiritual Jazz) και την πιο εύπεπτη ενώ οι κοινωνικοπολιτικές Spoken Word «παρεμβολές» προσδίδουν έξτρα άξια στο όλο εγχείρημα.
Παρεμπιπτόντως, δύο μήνες πριν, είχαμε την τύχη να απολαύσουμε τη Νεοϋορκέζα σαξοφωνίστρια σε μία εξωπραγματική συναυλία (όταν ταξιδέψαμε με το Rabona στο Μιλάνο για να παρακολουθήσουμε το Inter-Roma) – προσπαθήσαμε όμως να μην επηρεαστεί η κρίση μας…
39.Erik Truffaz – Rollin’ (Blue Note)
Από τη Γενεύη της Ελβετίας μας έρχεται ένας θρύλος της σύγχρονης τζαζ, τον οποίο μάλιστα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε ζωντανά σε μία εξωπραγματική εμφάνιση στα πλαίσια τους Technopolis Jazz Festival. Ο τρομπετίστας Erik Truffaz λοιπόν κυκλοφόρησε τον 18ο δίσκο της καριέρας του, ένα σκοτεινό ατμοσφαιρικό album με υπέροχες διασκευές σε κλασικά κινηματογραφικά θέματα – από το ”La Strada” του Nino Rota μέχρι τα θέματα από τον «Φαντομά» και το «Ασανσέρ για Δολοφόνους»…
38.Erik Truffaz – Clap! (Blue Note)
Στην ίδια ακριβώς λογική και στο ίδιο επίπεδο κινήθηκε και ο 19ος δίσκος του Ελβετού τρομπετίστα. Πάλι νυχτερινές ατμόσφαιρες έστησε, πάλι κινηματογραφικά θέματα διασκεύασε – κυρίως από το παλιό Γαλλικό σινεμά.
37.El Michels Affair & Black Thought – Glorious Game (Big Crown)
Μετά την εκπληκτική περσινή του συνεργασία με τον Danger Mouse, ο αγαπημένος mc Black Thought (Roots) ενώνει τις δυνάμεις του με άλλον έναν εξαιρετικό παραγωγό και μπορεί να μην πλησιάζει τα επίπεδα του αριστουργηματικού ”Cheat Codes” αλλά μας προσφέρει έναν πολύ καλό Conscious Hip-Hop δίσκο.
36. Irreversible Entanglements – Protect Your Light (Impulse)
Η Avant-Garde Jazz μπάντα από τη Philadelphia δεν μας απογοητεύει ποτέ. Τέταρτος πραγματικά πολύ καλός δίσκος από το 2017 και μετά που μας συστήθηκαν με το ντεμπούτο τους. Η ποίηση της Moor Mother δένει ιδανικά με τους Spiritual Jazz ήχους και δημιουργούν εκστατικό αποτέλεσμα.
35. Ceramic Dog – Connection (Enja Yellowbird)
Το όχημα του τεράστιου κιθαρίστα Marc Ribot, που δημιουργήθηκε στη Νέα Υόρκη πριν από 15 χρόνια έφτασε αισίως στον 5ο δίσκο και φροντίζει να ταιριάξει απόλυτα με τους ήχους και το αστικό τοπίο της μεγαλούπολης. Πειραματικό ροκ με ολίγη ψυχεδέλεια και φευγάτα τζαζ περάσματα θα βρείτε…
34.Cory Hanson – Western Cum (Drag City)
Ο Καλιφορνέζος τραγουδοποιός μας προσφέρει μερικές από τις πιο υπέροχες κιθάρες που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια! Η βάση του βεβαίως είναι το κατά Neil Young Folk Rock Ευαγγέλιο αλλά η progressive αντιμετώπιση προσδίδει επικές διαστάσεις σε κάποια σημεία του δίσκου.
33.Natural Information Society – Since Time is Gravity (Eremite)
Τέταρτο album της avant-garde jazz κολεκτίβας από το Σικάγο. Ηγείται το ζεύγος Joshua Abrams (μπάσο, guimbri) και Lisa Alvarado (harmonium) ενώ συμμετέχουν ουκ ολίγοι σημαντικοί σύγχρονοι τζαζίστες. Τα μινιμαλιστικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα και οι ψυχεδελικοί spiritual jazz ήχοι σκοπό έχουν να δημιουργήσουν το κατάλληλο τελετουργικό που μέσω του μουσικού διαλογισμού θα μας οδηγήσει σε νιρβάνα.
32.Azmari – Maelstrom (Sdban Ultra)
Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στη μουσική είναι να «μπασταρδεύεις» διαφορετικά είδη χωρίς να ακούγεσαι γραφικός. Και η παρέα από τις Βρυξέλλες, που πρόπερσι μας προσέφερε ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, ειδικεύεται στα global fusions. Μπλέκουν από παραδοσιακές μουσικές της Αφρικής και της Ανατολής μέχρι Funk και Dub – πάντα με Jazz τρόπο…
31.Takeshi’s Cashew – Enter J’s Chamber (Laut & Luise)
Ο δεύτερος δίσκος των Βιεννέζων βάζει φωτιά στον εγκέφαλο χωρίς να κουράζει. Μπλέκουν «της Παναγιάς τα μάτια», έχουν αστείρευτη φαντασία και καταφέρνουν να δημιουργούν ψυχεδελικά groovy instrumentals γεμάτα χρώματα.
30.Calibro 35 – Nouvelles Aventures (Universal Italia)
Οι Μιλανέζοι γνωρίζουν όσο λίγοι πως να δημιουργούν κινηματογραφικά και groovy instrumentals κι εδώ και 15 χρόνια μας τροφοδοτούν με υπέροχους δίσκους. Στις νέες τους περιπέτειες ίσως αγγίζουν τη δική τους κορυφή.
29.Roger Eno – The Skies, The Shift Like Chords (Deutsche Grammophon)
Ο Roger Eno γνωρίζει εξίσου καλά με τον αδερφό του, Brian, την τέχνη της αφαίρεσης. Παίζει μόνο τις απαραίτητες νότες και σε βυθίζει στον κόσμο του. Αυτή άλλωστε είναι η ουσία της τέχνης – να δημιουργεί συναισθήματα. Σίγουρα έχουν υπάρξει σπουδαιότεροι δίσκοι σύγχρονης κλασικής μουσικής αλλά σε μία εποχή που όλο και λιγοστεύουν οι πραγματικά καλοί, μας χρειάζεται η οπτική του 64χρονου Άγγλου συνθέτη.
28.Hello Mary – Hello Mary (Frenchkiss)
Ντεμπούτο album για τα 18χρονα κορίτσια από το Brooklyn που ηχούν λες και ζουν στα ’90s – τότε που η κιθαριστική εναλλακτική μουσική κυριαρχούσε. Τα riffs θυμίζουν σε αρκετά σημεία Nirvana, το μπάσο, τα φωνητικά και οι εναλλαγές στην ένταση έχουν κάτι από Breeders… Όλα αυτά πιθανόν να μη λένε τίποτα στη νεολαία και για αυτό να μην υπάρχει κάποιο hype γύρω από το όνομά τους. Ας είναι – σας αγαπούν οι «θείοι της Generation X»!
27.Guided by Voices – Welshpool Frillies (GbV Inc.)
Ο Robert Pollard ξεμπροστιάζει τη μουσική βιομηχανία όσο κανείς άλλος το τελευταίο διάστημα αφού κυκλοφορεί άνετα 2-3 αξιοπρεπείς δίσκους κάθε χρόνο αποδεικνύοντας πως είναι πανεύκολο να γράψεις ποπ-ροκ μουσική. Μήπως λοιπόν ως ακροατές θα έπρεπε να είμαστε πιο εκλεκτικοί σε αυτά αποθεώνουμε; Ο 22ος δίσκος των GbV από την επανένωση του 2012 και μετά (και 37ος συνολικά) είναι πάρα πολύ καλός και ελάχιστα έχει να ζηλέψει από τα θρυλικά Indie Rock albums των ’90s…
26.The Tallest Man On Earth – Henry St. (Anti-)
Ο αγαπημένος Σουηδός τραγουδοποιός, που πριν από 10-15 χρόνια είχε κυκλοφορήσει δυο αριστουργηματικούς δίσκους, τα τελευταία χρόνια έμοιαζε να έχει χάσει την έμπνευσή του. Με το φετινό 7ο album της καριέρας του όμως επιστρέφει για τα καλά. Λίγο Indie Folk, λίγο Alt-Country, άλλες φορές πιο λιτά και άλλες με ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις, στήνει γλυκόπικρες μελωδίες και σε κερδίζει με τη διαχρονικότητα του ύφους του.
25.Tenhi – Valkama (Prophecy)
Είναι αλήθεια πως αυτή η υπέροχη Nordic Dark Folk μπάντα από το Ελσίνκι δεν κυκλοφορεί συχνά δίσκους – ο προηγούμενος ήταν 12 χρόνια πριν – όμως όταν το κάνουν φροντίζουν να γίνει σωστά κι εντέλει να πάρουν θέση στα κορυφαία της εκάστοτε χρονιάς. Οι λάτρεις της χειμωνιάτικης μελαγχολικής ατμόσφαιρας θα τους αγαπήσουν αδιαμφισβήτητα…
24.Danny Brown – Quaranta (Warp)
Όλα αυτά τα πολλά χρόνια που ο Eminem έχει χάσει το μαγικό του άγγιγμα, ο Danny Brown κρατά ψηλά τη σημαία του Detroit κυκλοφορώντας υψηλού επιπέδου Hip-Hop δίσκους που διακρίνονται από μία έμφυτη διάθεση για πειραματισμούς και περιπέτεια.
23.Robbie Robertson – Killers of the Flower Moon OST (Sony)
Το κύκνειο άσμα του σπουδαίου Καναδού τραγουδοποιού και κιθαρίστα (κυρίως στους θρυλικούς The Band), λίγο πριν μας αφήσει στα 80 του το περασμένο καλοκαίρι, δεν είναι απλώς το soundtrack της χρονιάς – είναι ένας ύμνος στην αληθινή Αμερική, ένας φόρος τιμής στους αυτόχθονες που έχασαν τη ζωή τους «για μια (όχι ακριβώς) χούφτα δολλάρια»…
22.Robert Forster – The Candle and the Flame (Tapete)
Αυτός είναι μόλις ο 8ος προσωπικός δίσκος του 66χρονου Αυστραλού τραγουδοποιού, που ηγήθηκε των θρυλικών Go-Betweens στα ’80s. Η ζωή όμως τα έφερε έτσι που η αξία της νέας του δουλειάς δεν είναι απλώς μουσική αλλά και στιχουργική. Η γυναίκα του (και συνοδοιπόρος στην καριέρα) Karen, διαγνώστηκε με καρκίνο και ο Robert δημιουργεί ένα Folk-Rock album ύμνο στη ζωή.
21.Lisa O’Neill – All of This is Chance (Rough Trade)
Πέμπτος δίσκος για την Ιρλανδέζα τραγουδοποιό που δανείζεται από την πλούσια παράδοση της χώρας της χωρίς όμως ευτυχώς να εγκλωβίζεται σε στερεότυπα. Οι ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις, οι νοσταλγικές γλυκόπικρες μελωδίες αλλά και η επιρροή από το σκοτάδι και τη θεατρικότητα των Current 93 φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα που λογικά θα ικανοποιήσει όλους τους fans της αληθινής ακατέργαστης φολκ.
20.Hidden Orchestra – To Dream Is to Forget (Lone Figures)
Το group από το Εδιμβούργο, που τόσο ιδανικά κινείται ανάμεσα από τη Nu-Jazz και την ηλεκτρονική μουσική, διαθέτει αξιοσημείωτη συνέπεια κυκλοφορώντας μόνο καλούς (έως σπουδαίους) δίσκους. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται από τις κινηματογραφικές ατμόσφαιρες και τις αιθέριες μελωδίες.
19.Jamie Branch – Fly or Die Fly or Die Fly or Die (International Anthem)
Η ταλαντούχα Νεοϋορκέζα τρομπετίστρια, λίγο πριν φύγει ξαφνικά (από υπερβολική δόση) από τη ζωή, πρόλαβε να ηχογραφήσει έναν υπέροχο αιθέριο Avant-Garde Jazz δίσκο, γεμάτο πνευματικότητα.
18.Rob Mazurek & Exploding Star Orchestra – Lightning Dreamers (International Anthem)
Το καμάρι της σκηνής του Σικάγο (κι ας έχει γεννηθεί στο Jersey) εδώ και τρεις δεκαετίες μας τροφοδοτεί με διαμάντια της σύγχρονης τζαζ, είτε ως σόλο καλλιτέχνης, είτε ως μέλος σε ένα σωρό projects όπως αυτό των Exploding Star Orchestra. Το ”Lightning Dreamers” είναι το 5ο τους album σε 16 χρόνια. Από ηλεκτρονικό sexy beat σε Nu-Jazz και από εκεί σε πιο ψυχεδελικές, abstract και Avant-Garde στιγμές, κινούνται όπως πάντα με άνεση εξυπηρετώντας το σύνολο και μόνον αυτό!
17.Abrahams/Ambarchi/Avenaim – Placelessness (Ideologic Organ)
Ο Chris Abrahams (πιανίστας των Necks μεταξύ άλλων), ο Oren Ambarchi (σημαντικός κιθαρίστας του αυτοσχεδιασμού) και ο Robbie Avenaim (στα drums) δημιουργούν ένα υπέροχο Αυστραλιανό trio. Στα δύο 20λεπτα κομμάτια έχουν ως βάση τη μοντέρνα κλασική, φλερτάρουν διακριτικά με την Avant-Garde Jazz και μέσω των μινιμαλιστικών δομών καταλήγουν σε Drone μονοπάτια. Ως συνήθως τέτοιου είδους μουσικές δεν είναι για όλους αλλά οι λάτρεις των πειραματισμών λογικά θα το απολαύσουν.
16.Tim Hecker – No Highs (Kranky)
Ο Καναδός συνθέτης ανήκει εύκολα στους κορυφαίους μουσικούς του 21ου Αιώνα και φέτος επανήλθε στα πολύ υψηλά standards που είχε θέσει από την αρχή της καριέρας του. Το να χαρακτηρίσουμε απλώς Ambient τη μουσική του αφαιρεί αρκετή από τη μαγεία. Πρόκειται για ένα τέλειο κράμα ηλεκτρονικής και σύγχρονης κλασικής μουσικής…
15.Primordial – How it Ends (Metal Blade)
Το αγαπημένο μου Metal group των τελευταίων δεκαετιών δεν απογοητεύει ποτέ. Το ίδιο συμβαίνει και με τον 10ο δίσκο της καριέρας των Δουβλινέζων που μπλέκουν τόσο όμορφα τις σκοτεινές γκοθ ατμόσφαιρες με διακριτικά στοιχεία από την πλούσια παράδοση της πατρίδας τους.
14.Yo La Tengo – This Stupid World (Matador)
Οι θρύλοι της Indie επέστρεψαν με έναν από τους καλύτερους δίσκους τους εδώ και 20-25 χρόνια και αυτό από μόνο του τα λέει όλα! Άλλοτε οι Sonic Youth-ικές κιθάρες, άλλοτε οι ονειρικές μελωδίες και άλλοτε οι Kraut ρυθμοί σε παρασύρουν σε ένα ατελείωτο ψυχεδελικό ταξίδι! Μέχρι και IDM επιπέδου Autechre παίζουν στο outro!
13.Genn – Unum (Liminal Collective)
Ντεμπούτο ουσιαστικά για τα κορίτσια από τη Μάλτα που ζουν στο Brighton. Μουσικά ακροβατούν κάπου ανάμεσα στην Ψυχεδέλεια, το Art Rock και το Indie όμως προσέχουν πολύ τις λεπτομέρειες και διαχειρίζονται εξαιρετικά τους χώρους με αποτέλεσμα να ακούγονται πεντακάθαρα και το υπέροχο μπάσο της Leanne Zammit και τα κάθε λογής ηχητικά γεμίσματα.
12.FACS – Still Life in Decay (Trouble in Mind)
Στον πέμπτο δίσκο το trio από την Αμερική σε πιάνει από τον λαιμό, σε κολλάει στον τοίχο και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα! Δεν είναι πως δεν συνεχίζει να εμφανίζεται το post-punk παρελθόν τους, απλώς πλέον είναι κρυμμένο αρκετά πιο πίσω δίνοντας χώρο στο πειραματικό art rock να απλωθεί σχεδόν σε όλο του το φάσμα, άλλοτε «ψυχεδελίζοντας», άλλοτε κάνοντας θόρυβο, άλλες φορές φλερτάροντας με το math και το kraut rock, άλλες ποντάροντας στις πιο σκοτεινές ατμόσφαιρες και άλλες βάζοντάς τα όλα σε ένα μπλέντερ δημιουργώντας ένα μοναδικό κράμα.
11. Tinariwen – Amatssoul (Wedge)
Οι Tuareg νομάδες από τη Σαχάρα όχι απλώς δεν απογοητεύουν ποτέ αλλά κυκλοφορούν και σπουδαίους δίσκους κάθε δύο-τρία χρόνια! Βάζοντας ηλεκτρικές κιθάρες στην παραδοσιακή βορειοαφρικάνικη μουσική πήγαν τα «Blues της Ερήμου» – που έπαιζε ο μεγάλος Ali Farka Toure – ένα βήμα παραπέρα. Το γεγονός πως στο νέο album συνεργάζονται με τον Τιτάνα Daniel Lanois προσθέτει απλώς ένα κερασάκι στο ούτως ή άλλως εξαιρετικό αποτέλεσμα.
10.Witch – Zango (Partisan)
Υπάρχουν επιστροφές κι επιστροφές αλλά 39 χρόνια μετά δεν συνηθίζεται! Οι Witch υπήρξαν ένα από τα πολύ σημαντικά συγκροτήματα Αφρικάνικης μουσικής στα ’70s αλλά η νέα τους απόπειρα μπορεί να προσελκύσει ακροατές από ένα ευρύ πεδίο. Συνδυάζουν μουσική από τη Ζάμπια με Ψυχεδελικό Ροκ και Funk – ακόμη και Hip-Hop σε κάποιες στιγμές!
9.EABS Meets Jaubi – In Search of a Better Tomorrow (Astigmatic)
Οι Πολωνοί EABS συναντούν τους Πακιστανούς Jaubi σε μία συνεργασία έκπληξη (θεωρητικά) η οποία αποδίδει τα μέγιστα (πρακτικά). Ως σύγχρονοι αλχημιστές αναμειγνύουν τον nu-jazz τρόπο με την Ανατολίτικη παράδοση και μέσα από το μπλέντερ αναδύεται και μας παραδίδεται απλόχερα ένας oriental spiritual jazz χρυσός – ανεκτίμητης αξίας.
8.Kayhan Kalhor & Toumani Diabate – The Sky Is the Same Colour Everywhere (Real World)
Επιτέλους! Η συνεργασία που ξέραμε πως χρειαζόμασταν! Δύο από τους σημαντικότερους εν ενεργεία μουσικούς, δύο δεξιοτέχνες των εγχόρδων, δύο masters στο να δημιουργούν ατμόσφαιρες ιδανικές για διαλογισμό. Δύο διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα τόσο κοινοί κόσμοι συναντιούνται και ενώνονται τόσο φυσικά που θα πίστευες πως το Ιράν συνορεύει με το Μάλι!
7.Cowboy Junkies – Such Ferocious Beauty (Latent)
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 που πρωτοεμφανίστηκαν οι Καναδοί έχουν κυκλοφορήσει περίπου 20 δίσκους στο γνωστό τους ακουστικό φολκ-ποπ-ροκ ύφος. Και αν κανείς τους είχε ξεγράψει μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτεί αφού το τελευταίο album είναι εξαιρετικό – ένας ύμνος στη ζωή μετά την απώλεια αγαπημένων προσώπων.
6.Lankum – False Lankum (Rough Trade)
Πέμπτος (και καλύτερος) δίσκος για τους Δουβλινέζους που «διδάσκουν τον ακριβή τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να παίζεται η μουσική της χώρας τους»!
Οι Ιρλανδοί δανείζονται μεν από την τεράστια κέλτικη παράδοση της πατρίδας τους αλλά καταφέρνουν να την μπολιάσουν με ένα σωρό ετερόκλητα στοιχεία χωρίς ωστόσο να ακούγονται γραφικοί. Αυτό είναι είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο εγχείρημα που ελάχιστοι έχουν πετύχει στο παρελθόν – από μόνο του προσθέτει πόντους σε ένα album που ούτως ή άλλως διαθέτει σπουδαίες συνθέσεις. Ταξιδέψτε στο «πράσινο νησί» με έναν νέο – συγκλονιστικό – τρόπο.
5.Aesop Rock – Integrated Tech Solutions (Rhymesayers)
Ο Νεοϋορκέζος ράπερ μετά από 25 χρόνια στον χώρο δεν έβγαλε απλώς τον κορυφαίο Hip-Hop δίσκο του ’23 αλλά και τον καλύτερο δικό του γενικότερα! Πρόκειται για ένα concept album που εστιάζει στην επίδραση της τεχνολογίας στις ζωές μας. Οι στίχοι του είναι φινετσάτες μαχαιριές κι η μουσική του ιδιοφυής – όσο πατάει η γάτα abstract και πειραματική ώστε να μην χαθεί ο ρυθμός κι εντέλει να οδηγηθούμε σε πραγματικά πολύ σπουδαίο αποτέλεσμα.
4.Melanie De Biasio – Il Viaggio (PIAS)
Η λατρεμένη μουσικός από το Charleroi, στον τέταρτο δίσκο της καριέρας της, αποτίει φόρο τιμής στους Ιταλούς προγόνους της. Σε Ambient ύφος, με πολλούς ήχους από field recordings και με έντονη μελαγχολική διάθεση, χτίζει ένα αριστουργηματικό concept album. Αυτό το ταξίδι ίσως να μην είναι για όλους αλλά όσοι ανέβουν στο βαγόνι και φορέσουν τα ακουστικά τους θα χαθούν σε έναν μαγικό κόσμο για περίπου μιάμιση ώρα…
3.Sigur Ros – Atta (Von Dur Limited / BMG)
Διθυραμβική επιστροφή μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια για τους Ισλανδούς θρύλους του 21ου Αιώνα. Η απουσία τυμπάνων και η προσθήκη ορχήστρας τους κάνει ακόμη πιο αιθέριους – και όμως γίνεται! Οι Sigur Ros ουδέποτε πατούσαν στη Γη αλλά το νέο τους album, όσο μελαγχολικό και γλυκόπικρο κι αν είναι, ακούγεται σαν τη μουσική του παραδείσου – τη μουσική που θα ήθελες να ακούς όταν περνάς με το αεροπλάνο μέσα από τα σύννεφα.
2.Swans – The Beggar (Young God)
Ο Michael Gira είναι ο σπουδαιότερος καλλιτέχνης των τελευταίων 40 ετών και μας το αποδεικνύει για άλλη μια φορά. Με περίσσια άνεση δημιουργεί άλλο ένα δίωρο αριστούργημα που εκκινεί από το σκοτεινό πειραματικό ροκ και μέσω της σύγχρονης ιστορίας της μουσικής καταλήγει στο υπερπέραν – στις αρχέγονες τελετές.
1. The Necks – Travel (Northern Spy)
Το θρυλικό trio από το Σίδνεϊ της Αυστραλίας, κυκλοφόρησε το 19ο album στα 34 χρόνια πορείας. Κλείνεις τα μάτια και τους επιτρέπεις να σε αιχμαλωτίσουν.
Με το που μπαίνει η μπασογραμμή του Lloyd Swanton στο εναρκτήριο ”Signal” εντελώς ασυναίσθητα περνά από το μυαλό μου το ”A Love Supreme” του Coltrane. Τα jazzy πιατίνια του Tony Back βοηθούν στη δημιουργία μιας πνευματώδους «βουδιστικής» ατμόσφαιρας ώστε να εμφανιστεί με το πιάνο του ο Chris Abrahams για να παίξει μόνο τις απαραίτητες νότες που δεν θα διαταράξουν το τελετουργικό.
Το εκκλησιαστικό όργανο στο background και η abstract συνομιλία κρουστών, πιάνου και μπάσου στο ”Forming”, μέσω του αυτοσχεδιασμού οδηγούνται σε εκστατική κατάσταση – όπως θα συνέβαινε π.χ με μία Ινδική raga του Ravi Shankar.
Ο αυτοσχεδιαστικός πειραματισμός συνεχίζεται και στο ”Imprinting”. Το υποχθόνιο groove, το παιχνίδι της στερεοφωνίας και η zen ατμόσφαιρα έχουν κάτι από την ”In a Silent Way” λογική του Miles Davis.
Το ”Bloodstream” εισβάλει με ένα επιβλητικό «παραδεισένιο» εκκλησιαστικό όργανο που παραπέμπει σε κλασική μουσική και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το «γήινο» πιάνο που ενώ κατά κάποιον τρόπο τραβά τον δικό του δρόμο, δεν ακούγεται παράταιρο! Τα drums μπαινοβγαίνουν στροβιλίζοντας και ξαφνικά μέσω των πειραματισμών έχει δομηθεί ένα ψυχεδελικό αριστούργημα που οδηγείται σε διονυσιακό κρεσέντο!
