Μία σχετικά ήρεμη ΝΒΑ Trade Deadline day ολοκληρώθηκε. Χωρίς μεγάλες κινήσεις, αλλά με πολλές μικροδιορθώσεις και…. καλιμπραρίσματα κυρίως από τις ομάδες που θέλουν να κυνηγήσουν τον τίτλο, καθώς και ομάδες που με την αδράνειά τους μας κάνουν να απορούμε, η φετινή δράση χαρακτηρίζεται τουλάχιστον υποτονική.
Άλλαξε όμως – ακόμα και αυτή η υποτονική περίοδος ανταλλαγών – τις ισορροπίες στη λίγκα; Πάμε να δούμε που βρισκόμαστε, ενόψει της τελικής ευθείας της σεζόν.
Οι “δελφίνοι” προχώρησαν σε fine tuning των μηχανών τους
Παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκε καμία συνταρακτική κίνηση να ξεχωρίσει σε αυτή τη deadline, αρκετές από τις ομάδες που βρίσκονται στη διεκίδκηση του τίτλου ή έστω κοντά σε αυτή έκαναν κινήσεις που ουσιαστικά τις βελτίωσαν χωρίς να είναι κινήσεις εντυπωσιασμού αλλά μικροπροσαρμογές, αν και πολλές φορές, αυτές είναι οι και κινήσεις που αποδίδουν περισσότερο.
Ξεκινώντας με τους Boston Celtics, την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στο NBA και το μεγάλο φαβορί της Ανατολής, υπήρξε μόνο ένα πραγματικά σοβαρό θέμα προς επίλυση, το βάθος στη ρακέτα και τους επιρρεπείς σε τραυματισμό ψηλούς, τον Porzingis και τον Horford (λόγω ιστορικού ο ένας και λόγω ηλικίας ο άλλος) . Την απάντηση τη βρήκαν στον Xavier Tillman, κάνοντας ένα πολύ καλό βήμα προς το να κλείσουν αυτό το κενό με ένα παίκτη που στο Memphis βρήκε (και λόγω απουσιών) λεπτά και χώρο να αναπτυχθεί, και που “κουμπώνει” πολύ καλά ως ο τρίτος ψηλός, εξαιτίας της δυνατότητάς του να προσαρμοστέι σε διαφορετικού τύπου πεντάδες, είτε στο 4 είτε στο 5. Την ίδαι ώρα, αν χρειαστεί, είναι κάτι παραπάνω από ικανός να παίξει fill-in starter λεπτά, σε περίπτωση κάποιας απουσίας. Solid move.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι Phoenix Suns, οι οποίοι φρόντισαν να γεμίσουν με ακόμα δύο εξαιρετικές λύσεις το ρόστερ, χωρίς να ξοδέψουν κάτι άλλο πέρα από το… μέλλον τους. Η κατεύθυνση του Phoenix είναι ξεκάθαρη άλλωστε και δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από το “win now”. Ο Royce O’Neale είναι παίκτης που κάθε contender θα ήθελε να έρχεται ως 8η-9η επιλογή για να προσφέρει σκορ και τίμια προσφορά στην άμυνα, ενώ ο David Roddy λογικά θα “κλείνει” το rotation, προσφέροντας έναν νεαρό και εξελίσσιμο ρολίστα (ειδικά αν φτιάξει το σουτ τουγια να γεμίσει την περιφέρεια.
Από την άλλη, τόσο οι Milwaukee Bucks όσο και οι Minnesota Timberwolves πρόσθεσαν έναν αναπληρωματικό point guard. Oι Bucks “αναβάθμισαν” τον Cameron Payne με τον Patrick Beverley γιατί αν κάτι είχαν απελπιστικά ανάγκη αυτό είναι η άμυνα στον άσο, ιδιαίτερο σε καταστάσεις πάνω στη μπάλα, ακόμα και αν ο Pat Bev δεν φέρνει τίποτε άλλο πέρα από την άμυνα, το εκνευριστικό του attitude (για τους αντιπάλους) και ένα μέτριο podcast, ενώ οι Wolves με τον Monte Morris δίνουν ένα boost στον second unit, καθώς και μία ακόμη λύση για τα παιχνίδια που χάνει ο Mike Conley, του οποίου η ύπαρξη έχει αποδειχθεί βαρόμετρο για την ισορροπία των Timberwolves. Άλλη μια λύση σε μία δυτική περιφέρεια που διαθέτει εκρηκτικό βάθος ποτέ δε βλάπτει.
Στη συνέχεια έρχεται ως αστερίσκος η παρουσία των Sixers. Oι Sixers έκαναν μία φοβερή προσθήκη η οποία όμως φέτος δεν θα έχει καμία σημασία στη διεκδίκηση του τίτλου αν ο Joel Embiid επιστρέψει στα playoffs. Αν επιστρέψει, δίπλα στον Joel Embiid και τον Tyrese Maxey, η ομάδα του Nick Nurse προσθέτει έναν ελίτ σουτέρ τριών πόντων, ίσως έναν από τους καλύτερους της λίγκας, στο πρόσωπο του Buddy Hield. Ποτέ δεν έχεις “αρκετό σουτ” στην πορεία σου προς τη διεκδίκηση του τίτλου. Την ίδια ώρα, η Φιλαδέλφεια δεν αποχωρίστηκε τίποτα ιδιαίτερο, καθώς τόσο ο Furkan Korkmaz (που είχε κάνει το πιο αχρείαστο trade request στην ιστορία) όσο και o Marcus Morris, ενώ τα 3 πικ δεύτερου γύρου που έδωσε τους αφήνουν με ακόμα 3 πικ δεύτερου γύρου, οπότε μικρό το κακό. Αν δεν επιστρέψει ο Embiid, σε κάθε περίπτωση παίρνουν έναν παίκτη που μάλλον θα τους ενδιαφέρει αρκετά να τον κάνουν resign το καλοκαίρι που μας έρχεται.
Tέλος, δικαιωματικά τη θέση τους στη λίστα των διεκδικητών έχουν κερδίσει και οι Thunder, των οποίων η κίνηση ενίσχυσης ήταν μία, περιέχει αρκετά μικρό ρίσκο αλλά πολύ μεγάλο κέρδος, αν βγει. Ο Βάσα Μίτσιτς ολοκλήρωσε μία αποτυχημένη (και λόγω συγκυριών) θητεία στην Οκλαχόμα, και στη θέση του πλέον βρίσκεται ο Gordon Hayward. Με τον Hayward, οι Thunder παίρνουν έναν εξαιρετικό σκόρερ και ικανό δημιουργό ώστε να παίξει είτε δίπλα στον SGA στη περιφέρεια, ανοίγοντάς του κι άλλους χώρους ή ως πρώτη πηγή κινδύνου στο second unit, γεμάτο εμπειρία και παραστάσεις τις οποίες σχεδόν κανείς από το ρόστερ των Thunder δε διαθέτει. Μοναδικό ερωτηματικό; Το προφανές, η υγεία του. Αν μείνει υγιής, οι Thunder, οι οποίοι έχουν κερδίσει το δικαίωμα να ονειρεύονται ότι μπορούν να βάλουν από κάτω κάθε αντίπαλο, έχουν ακόμη.
Οι Nuggets και οι Clippers διατηρούν στάση αναμονής
Σε μία ξεχωριστή κατηγορία μπαίνουν οι πρωταθλητές, Denver Nuggets, αλλά και οι Los Angeles Clippers, οι executives των οποίων αποφάσισαν ότι αυτήν την trade deadline θα κάτσουν από την ηρεμία της τηλεόρασης τους να παρακολουθήσουν τη δράση. Και μεταξύ μας, καλά έκαναν.
Από τη μία, οι πρωταθλητές δείχνουν ότι μπορούν να διαχειριστούν ακόμη μία σεζόν με το τρέχον ρόστερ παρά το γεγονός ότι το καλοκαίρι έχασε δύο βασικά γρανάζια του rotation. Με κύριό τους όπλο το continuity και φυσικά τον καλύτερο παίκτη στο σημερινό μπάσκετ, το Nikola Jokic, οι Nuggets δείχνουν ό,τι και φέτος θα είναι η team to beat. Σε τέτοιες περιπτώσεις έτσι κι αλλιώς η ανάγκη για ενίσχυση δεν είναι επιτακτική αλλα υπάρχει μόνο στο βαθμό της ευκαιρίας αν και εφόσον αυτή προκύψει.
Σε μία παρόμοια κατάσταση αλλά για ένα διαφορετικό λόγο βρίσκονται και οι Los Angeles Clippers. Με την προσθήκη του James Harden πριν από λίγους μήνες οι Clippers απέκτησαν μία άλλη διάσταση στο παιχνίδι τους. Το τελευταίο τρίμηνο δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πώς αποτελούν την πιο εντυπωσιακή ομάδα στη δύση αλλά ίσως και σε ολόκληρη τη λίγκα. Έχουνε μία τριάδα αστέρων που μπορεί να συνδυαστεί με οποιοδήποτε σχήμα αλλά και να ανταποκριθεί σχεδόν σε οποιαδήποτε ανάγκη του παιχνιδιού, διαθέτουν τον Russell Westbrook, ο οποίος σίγουρα απέχει από τις MVP σεζόν του άλλα την ίδια ώρα παίζει μάλλον το καλύτερο και πιο αποδοτικό – team friendly basket που έχει παίξει εδώ και αρκετό καιρό, αποδεικνύοντας ότι είναι αρκετά παραπάνω από ακόμη έναν εγωιστή σταρ που έχει περάσει τα καλά του χρόνια.
Μοναδικό ερωτηματικό για τη φετινή ομάδα των Clippers υπάρχει στο πόσο καλά μπορεί να ανταποκριθεί η γραμμή των centers, ειδικά αν σκεφτούμε ότι για να “βγει” μία ομάδα από τη δύση μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπίσει το Nikola Jokic, δηλαδή το πιο dominant 5άρι στο NBA. Ακόμα και έτσι πάντως, ο Zubac με τον Plumlee είναι ένα δίδυμο παραπάνω από serviceable για να πλαισιώσει μία ομάδα που από το ένα μέχρι το τέσσερα φαντάζει εντυπωσιακή.
Οι Knicks και οι Mavs έκαναν ουσιαστικές κινήσεις προς τα πάνω
Με την deadline να είναι πλέον παρελθόν, δύο είναι οι ομάδεςπου στα μάτια του κόσμου έκαναν τις πιο “αποδοτικές” κινήσεις για να βελτιώσουν τη θέση τους: Οι New York Knicks και οι Dallas Mavericks.
Από τη μία, η Νέα Υόρκη έκλεψε όλες τις εντυπώσεις. Μετά από όλες τις διεργασίες που έγιναν, ξεκινώντας φυσικά από την ανταλλαγή του OG Anunoby στις αρχές της χρονιάς, το ροστερ της Νέας Υόρκης δίχως υπερβολή διαθέτει πληρότητα που θα ζήλευαν πολλές από τις ομάδες του τοπ επιπέδου της λίγκας. Εξαλείφοντας τις χτυπητές αδυναμίες του δυναμικού, ο Leon Rose με τον Tom Thibodeau έχτισαν μια ομάδα η οποία έχει υψηλό πάτωμα και ταβάνι που πλέον μπορεί να το ορίσει μόνο o Jalen Brunson με τον Julius Randle.
Δίνοντας παίκτες που είτε ήταν εκτός rotation (Arcidiacono, Fournier) είτε δεν ήταν αναντικατάστατοι (Flynn, Grimes) και απλά χάνοντας δύο μελλοντικά πικ δεύτερου γύρου, οι Knicks θωράκισαν το ροστερ τους με τον παλιό γνώριμο Alec Burks για το 2 και τον εξαιρετικά αξιόπιστο Bojan Bogdanovic, εναν contributor ουσίας για τα playoffs στο 3 και 4.
Αυτό είναι ένα ροστερ που σου δίνει μπόλικους διαφορετικούς συνδυασμούς, διαφορετικά επίπεδα εμπειρίας και μια ξεκάθαρη δομή. Φυσικά θα πρέπει να μείνει υγιές, γιατί αυτό είναι το point σε ένα τέτοιο ροστερ, αλλά και από την άλλη είναι η ώρα ο Thibs να αφήσει πίσω τις αγκυλώσεις του και να δείξει ότι μπορεί να εμπιστευτεί ένα εκτεταμένο rotation, καθώς πλέον έχει τις λύσεις να το κάνει. Μόνο σε καλό θα του βγει.
Από την αλλη, οι Dallas Mavericks αξίζουν συγχαρητήρια γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έχουν γύρω από τον Luka μια ομάδα που βγάζει νόημα. Αν οι Knicks είναι η ομάδα με τις πιο ουσιαστικές κινήσεις, τότε οι Mavs είναι ακριβώς από πίσω. Οσο και αν οι Mavs έδειχναν να επιμένουν σε σχήματα έτοιμα για Five out μπάσκετ, ο Luka Doncic έχει φανεί ότι έχει ανάγκη μια πραγματικά καλή front line, η οποία μπορεί να παίξει γύρω και πάνω από το καλάθι. Οι ενδείξεις ήταν εκεί με τον τρόπο που συνεργαζόταν με τον Lively αλλά και το πως εν τέλει δεν ήταν συμβατός με τον Grant Williams και έτσι ο Nico Harrison βρήκε την ευκαιρία και την άρπαξε από τα μαλλιά.
O Daniel Gafford και ο PJ Washington καλύπτουν στο ακέραιο αυτές τις ανάγκες. Ο Gafford είναι ένας παίκτης που ζει με το κάθετο παιχνίδι. Είναι ευθύς στις κινήσεις του στο καλάθι , είναι αθλητικός, είναι καλός pick n’ roller και εξαιρετικός lob target. Δεν θελει πολυ την μπάλα στα χέρια του και ξέρει να σκοράρει όσο τον παίρνει. Ιδανικός συμπαίκτης στο… ηλιοκεντρικό μπάσκετ του Luka δηλαδή.
Από την άλλη, ο PJ Washington είναι εκεί για να προσφέρει το έξτρα κάτι. Είναι ικανός σκόρερ εντός και εκτός ρακέτας, έχει range, εχει ικανοποιητικό παιχνίδι στην άμυνα και έχει ένα αγωνιστικό ταβάνι μάλλον υψηλότερο από οποιονδήποτε παίκτη της front line των Mavs, όπως απέδειξε στην περσινή του σεζόν με τους Hornets. Μπορεί να γίνει αρκετά παραπάνω από ένα συμπληρωματικό κομμάτι του ρόστερ, ίσως ακόμα και ένας τρίτος πόλος στην πεντάδα των Mavs μετά τους Luka και Kyrie. Ειμαι ενθουσιασμένος και ανυπομονώ να δω τι θα γίνει με αυτές τις προσθήκες, οι οποίες μπορούν, χωρίς υπερβολή, να βάλουν τους Mavs σε μια συζήτηση διάκρισης ακόμα και φέτος, γνωρίζοντας και πόσο μεγάλοι παίκτες και winners είναι ο Luka με τον Kyrie και πόσες σκάλες δύνανται να ανεβάσουν μία ομάδα.
Οι Chicago Bulls και ο τραγέλαφος του “continuity” και του “competitiveness”
Τέλος, θέλω να κλείσω με μερικά tweets από το βράδυ της Πέμπτης, στο οποίο οι Chicago Bulls, μία ομάδα δίχως ουσιαστικό end game τη φετινή σεζόν, είχε την ευκαιρία να δώσει κάποια από τα καλά της asset (ειδικά για τον Alex Caruso γράφτηκε ότι οι Warriors πίεσαν πολύ με σκοπό να καταφέρουν μια ανταλλαγή, αλλά οι Bulls ζητούσαν πολλά σε αντάλλαγμα), εν τέλει δεν έκανε καμία κίνηση και σαν να μην έφτανε αυτό, είδε τον Arturas Karnisovas, Vice President of Basketball Operations της ομάδας, να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, κάνοντας το ένα επικοινωνιακό ολίσθημα μετά το άλλο:
Μία ομάδα που δεν είναι αρκετά καλή για να κερδίσει μία σειρά στα playoffs, ίσως οριακά καλή για να μπει σε αυτά in the first place, αλλά όχι αρκετά κακή για να κλειδώσει ένα υψηλό πικ. Της οποία ο ιδιοκτήτης έχει δώσει το “ΟΚ” στο front office να κάνει ακόμα και ολικό rebuild αν θέλει, αλλά που ο άνθρωπος που παίρνει τις αποφάσεις αποφασίζει να την κρατήσει στάσιμη, χωρίς κατεύθυνση, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Και άλλες ομάδες έμειναν αδρανείς ενώ δεν θα έπρεπε (Lakers, Warriors οι πρώτοι που έρχονται στο μυαλό), όμως καμία δεν συγκρίνεται με τους Chicago Bulls.
Αν καταλάβετε τι (θέλουν να) κάνουν στο Chicago, πείτε το και σε μένα.
