19 Nοεμβρίου 2004 – Το rivalry των δύο πιο “σκληρών” ανατολικών ομάδων εκείνης της εποχής, των Detroit Pistons και των Indiana Pacers φτάνει στο σημείο μηδέν. Με φρέσκες τις μνήμες μετά από την σειρά τους στα playoffs του 2004, όπου οι Pistons επικράτησαν των Pacers με 4-2, oι δύο αντίπαλοι συναντιώνται στην αρχή της σεζόν 2004-05 στο Detroit και το “Palace of Auburn Hills” και το λεγόμενο “bad blood” επικρατεί στην ατμόσφαιρα.
Αφορμή για να γίνει η έκρηξη ήταν ένα σκληρό φάουλ του Ron Artest στον Ben Wallace μόλις 40 δεύτερα πριν τη λήξη του αγώνα. Ο Wallace, “φορτωμένος” από τα προηγούμενα σκληρά μαρκαρίσματα του άνθρωπου γνωστού πλέον ως “Metta World Peace” θα αντιδράσει και θα τον σπρώξει και η σύρραξη θα γενικευθεί. Ο Artest θα συγκρατηθεί και θα πάει να ξαπλώσει στην γραμματεία προκλητικά. Όταν ηρεμούν λιγάκι τα πνεύματα ένα ποτήρι μπύρας πέφτει πάνω στον Artest, αυτός φεύγει εκτός εαυτού και επιτίθεται στον άνθρωπο που νόμιζε πως πέταξε το ποτήρι, ο οποίος αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν ο διπλανός του κακόμοιρου φιλάθλου. Οι υπόλοιποι Pacers ανεβαίνουν και αυτοί στην εξέδρα, η σύρραξη ξαναγενικεύεται και το τρένο δεν γυρίζει πίσω. Kαι όλα αυτά σε ζωντανή Παναμερικάνικη μετάδοση.
Το συμβάν που έμεινε στην ιστορία ως “Malice At The Palace” θα στιγμάτιζε μία για πάντα την μοίρα εκείνης της ομάδας της Indiana, η οποία είχε τα πάντα για να κερδίσει ένα πρωτάθλημα. Οι τιμωρίες των Ron Artest, Jermaine O’Neal και Stephen Jackson έφτασαν συνολικά τα 131 παιχνίδια. Ο Ben Wallace τιμωρήθηκε για 6 αγώνες. Σε παίκτες αλλά και θεατές ασκήθηκαν διώξεις και το NBA άλλαξε για πάντα την πολιτική του όσον αφορά τα security αλλά και τον πειθαρχικό έλεγχο των παικτών. Το NBA στιγματίστηκε.
The Night After The Malice
Αυτό που έχει μείνει στην ιστορία είναι ο καυγάς και το απίστευτο συμβάν που όπως είπαμε στιγμάτισε τον κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ στον πλανήτη. Όμως αυτό που πολλοί ξεχνάνε είναι ότι το συμβάν έγινε στις 19 Νοεμβρίου 2004, επομένως ήταν στην αρχή της σεζόν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Pacers πολύ σύντομα θα είχαν παιχνίδι. Και όχι απλώς πολύ σύντομα, αλλά μόλις μία μέρα μετά.
Η ομάδα του Rick Carlisle θα αγωνιζόταν στην Indiana απέναντι στους Orlando Magic, σε ένα παιχνίδι που έπρεπε να μετρήσει τις πληγές της και να ανασυγκρωτηθεί. Έχοντας ήδη τους Reggie Miller, Scott Pollard και Jamaal Tinsley εκτός λόγω τραυματισμού ο βαρύς πέλεκυς που έπεσε για τους Artest, O’Neal και Jackson, τους τρεις καλύτερους παίκτες της ομάδας, το απόγευμα της επόμενης ημέρας, σημαίνει ότι οι Pacers θα πρέπει να αγωνιστούν με 6 διαθέσιμους παίκτες!
Από τη στιγμή που το παιχνίδι γινόταν μόλις μία ημέρα μετά από εκείνο με τους Pistons, η ομάδα της Indiana δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο ούτε καν να μαζέψει και να δηλώσει τους 6 πρώτους παίκτες που θα εμφανίζονταν στο Conseco Fieldhouse πριν την αναμέτρηση. Το NBA ορίζει ότι για να διεξαχθεί ένα παιχνίδι θα έπρεπε κάθε ομάδα να κατεβάσει από οκτώ παίκτες τουλάχιστον. Για την Indiana, οι έξι παίκτες θα έπρεπε να είναι αρκετοί.
“Όταν ανακοινώθηκαν οι τιμωρίες κοίταξα τα αποδυτήρια και σκέφτηκα ‘Έχουμε μείνει έξι. Και έχουμε παιχνίδι σε τρεις ώρες!” σχολίασε λίγα χρόνια αργότερα για εκείνο το παιχνίδι ο Fred Jones.
Οι Pacers κατέβηκαν με τους 6 υγιείς παίκτες: Fred Jones, James Jones, Austin Croshere, Eddie Gill και David Harrison ήταν η βασική πεντάδα, ο John Edwards αναπληρωματικός και οι Pollard και Tinsley ντυμένοι απλώς για να μην μηδενιστεί η ομάδα, αλλά ανίκανοι να αγωνιστούν. Οι Pacers ήταν άδειοι συναισθηματικά από το συμβάν της προηγούμενης βραδιάς, μουδιασμένοι και με τους καλύτερους τους παίκτες εκτός. Οι Orlando Magic ερχόντουσαν με τον Grant Hill, τον Steve Francis ένα ρούκι που άκουγε στο όνομα… Dwight Howard και μία από τις καλύτερες ομάδες της Ανατολικής Περιφέρειας, μυρίζοντας αίμα και έτοιμοι να περάσουν ένα ήρεμο βράδυ. Το παιχνίδι αναμενόταν να εξελιχθεί σε “σφαγή”. Τελικά παραλίγο να γίνει το θαύμα.
“Ο κόσμος ήταν απίστευτος, ήταν το πιο εκκωφαντικό παιχνίδι που έχω παίξει” θυμάται ο Jones. Oι λειψοί Pacers είχαν τον κόσμο της Indiana στο πλευρό τους και παρά το γεγονός ότι ήταν απλώς μία χούφτα αναπληρωματικών, πάλεψαν σαν All-Stars.
Ο Carlisle μπορούσε να κάνει μία μόνο αλλαγή. Οπότε δεν μπορούσε να ξεκουράσει τους παίκτες του. Αντ’ αυτού προσπάθησε να τους ντοπάρει: “Ο καυγάς έγινε και τελείωσε. Αλλά τώρα έχετε μία δουλειά να κάνετε. Έχετε ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο να σας περιμένει, δεν μπορείτε απλά να τα παρατήσετε και να μην παίξετε” θα τους πει πριν την έναρξη της αναμέτρησης.
Συν τοις άλλοις, μαζί τους είχαν έναν μεγάλο αρχηγό. Ο Reggie Miller δεν τους άφησε ποτέ. Μπορεί να είχε σπασμένο χέρι, αλλά ζήτησε να παίξει. Ο Carlisle προφανώς δεν τον άφησε. Αλλά ο Miller έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα. Φώναζε, έδινε οδηγίες, έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει ένας βετεράνος και θρύλος του αθλήματος.
O Eddie Gill και o Fred Jones έπαιξαν 48 λεπτά. Ο David Harrison 44, o James Jones 43 και ο Austin Croshere 42. O αναπληρωματικός Edwards 15. Αυτοί οι 6 πάλεψαν σαν να κρινόταν η ζωή τους απ’αυτό, όμως οι 28 πόντοι του Grant Hill έδωσαν τη νίκη στους Magic με το ισχνό 83 – 86.
“Θα έπρεπε να τους είχαμε διαλύσει” θα δηλώσει ο Steve Francis μετά το παιχνίδι. “Δεν μπορείς να θεωρήσεις κανένα παιχνίδι εύκολο στο NBA. Αυτά τα παιδιά βρίσκονται για κάποιον λόγο εδώ” θα προσθέσει ο Kelvin Cato, επίσης παίκτης τότε των Magic.
Μέσα σε δύο βραδιές οι Pacers ζήσαν στιγμές απόλυτης ντροπής και απόλυτης περηφάνιας. Για ευνόητους λόγους ο κόσμος δεν μπορεί να να ξεχάσει τις πρώτες. Ουσιαστικά αυτός ο καβγάς στέρησε από τον Reggie Miller την ευκαιρία να διεκδικήσει το δαχτυλίδι που τόσο του άξιζε και από την Indiana την ομάδα που θα διεκδικούσε σταθερά τον τίτλο για την επόμενη 5ετία. Όμως oι 6 κομάντος του Rick Carlisle κέρδισαν τουλάχιστον το δικαίωμα να τους θυμόμαστε για την υπερπροσπάθεια που έκαναν. Και για το ότι ακόμα και σήμερα, και οι 6 αυτής της παρέας είναι σίγουροι ότι μπορούσαν να κερδίσουν αυτό το παιχνίδι. Αν μη τι άλλο το άξιζαν.
