O Kobe ήταν τα παιδικά μας χρόνια

O Kobe ήταν τα παιδικά μας χρόνια

Επιμέλεια: Γιάννης Μπελεσιώτης

Τις τελευταίες μέρες  όλος ο πλανήτης έχει μουδιάσει.. Είμαι 26 χρονών και δεν έχω ξανανιώσει το αίσθημα πως όλη η υφήλιος ασχολείται τόσο πολύ με ένα συγκεκριμένο θέμα, καθώς το 2001 ήμουν πολύ μικρός για να αντιληφθώ το γεγονός.  Στο άκουσμα της είδησης της πτώσης ενός ελικοπτέρου με 9μελές  πλήρωμα, μέσα στο οποίο επέβαιναν ο θρύλος του μπάσκετ Κόμπι Μπράιαντ μαζί με την 13χρονη κόρη του, νιώσαμε αμέσως το σώμα μας να παραλύει από το σοκ. Νομίζω πως όλοι τότε συντονιστήκαμε με τις κεραίες μας ανοιχτές σε κάθε είδους ιστοσελίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση και ίντερνετ, περιμένοντας μια διάψευση και κάποιον να μας πει ότι πρόκειται για μία κακόγουστη φάρσα. Τελικά αυτή η διάψευση δεν ήρθε ποτέ. Ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων Κόμπι Μπράιαντ , η μικρή κόρη του Τζιάνα και 7 ακόμα άνθρωποι  θα βρουν τραγικό θάνατο, όταν το ελικόπτερο που τους μετέφερε στην Mamba Academy για προπόνηση, για άγνωστη αιτία κατέπεσε.

Πολλές σκέψεις κατακλύζουν από χθες το κεφάλι μου. Μαζί με τις σκέψεις μου έρχονται και τα δάκρυα. Ναι εγώ, ολόκληρος μαντράχαλος, κλαίω σαν μωρό παιδί, για έναν άνθρωπο που δεν ήξερε καν ότι υπάρχω και εγώ από την άλλη δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ. Χρειάζεται όμως να ξέρεις κάποιον από κοντά η προσωπικά για να σε επηρεάσει? Σας λέω πως όχι. Ειδικότερα όταν αυτός ο άνθρωπος σας έκανε να νιώθετε παιδί κάθε φορά που τον βλέπατε να παίζει, σας ενέπνευσε να πετύχετε κάτι στην πορεία της ζωή σας  και τον  θαυμάζατε για όλα αυτά που πρέσβευε. Ο Κόμπι ήρθε σε αυτό τον κόσμο για να μας διδάξει απλόχερα , πως όταν θέλεις πάρα πολύ να πετύχεις κάτι, τότε πρέπει να μείνεις ταπεινός και να ρίξεις τόνους προσωπικής και όχι μόνο δουλειάς για να πετύχεις τον στόχο σου. Πως δεν τα παρατάμε με την πρώτη δυσκολία και απλά χαμογελάμε  συνεχίζοντας  να προσπαθούμε. Γιατί δεν ήταν μόνο ένας τρομακτικά υπέροχος αθλητής αλλά και μία πολύ έντονη προσωπικότητα. Ένας πραγματικός οδοστρωτήρας όταν έμπαινε στο γήπεδο. Ο μύθος λέει πως όταν πέρασε μία σοβαρή κρίση με την γυναίκα του το 2003, έμαθε από έξω την σονάτα του σεληνόφωτος στο πιάνο ώστε να της κάνει μία τύπου καντάδα. Προφανώς δεν πήγε σε δάσκαλο για να τα καταφέρει αλλά την άκουσε και την πρόβαρε ξανά και ξανά μέχρι να την τελειοποιήσει. Τέτοιου είδους άνθρωπος ήταν.

Φαντάζομαι δεν περιμένατε εμένα να σας πω, το ποσό μεγάλη παικτάρα ήταν ο Κόμπι. Το πόσο “θρασύς” και επιθετικός γινόταν όταν εφορμούσε στο αντίπαλο καλάθι. Το έκανε με μία απίστευτη γοητεία και ήξερες πως σε κάθε φάση θα κάνει κάτι το οποίο θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη σου για καιρό. Κάτι που θα συζητούσες με τους συμμαθητές σου στο σχολείο, ένα κρύο πρωινό Τρίτης μετά από ένα βαρβάτο μάθημα αρχαίων το μακρινό 2008. Γιατί αυτός ο άνθρωπος αποτελούσε μία από εκείνες δυνατές συνδέσεις με τα παιδικά μας χρόνια. Με τις αναμνήσεις που μας δημιούργησε από εκείνη την εποχή και τα πρώτα ξενύχτια που κάναμε κρυφά από τους γονείς μας για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε λίγη από την μαγεία του. Την επόμενη μέρα προσπαθούσαμε να τον μιμηθούμε όσο μπορούσαμε καλύτερα  στο μάθημα της γυμναστικής, την μοναδική ευκαιρία που είχαμε τότε να πιάσουμε την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια μας. Γιατί αυτό ήσουν για εμάς, ένας μοντέρνος σούπερ ήρωας που δεν χρειαζόταν να φοράει τα βρακιά του πάνω από το παντελόνι. Είναι και από τους λόγους που πιάνω τον εαυτό μου τόσο συγκλονισμένο, καθώς αυτές τις ημέρες ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας ξεριζώθηκε πολύ βίαια και άδικα.

Ο Κόμπε δεν ήταν τεράστιος μόνο εντός παρκέ. Τα επιτεύγματα του συνέχιζαν να δεσπόζουν ακόμα και όταν ακουγόταν η κόρνα της λήξης ενός αγώνα των Λος Άντζελες Λέικερς. Αυτός ο παίκτης κατάφερε να εμπνεύσει μια ολόκληρη γενιά Αφροαμερικανών να ασχοληθεί με το μπάσκετ, να ακολουθήσουν το όνειρο τους και να βγουν από τα επικίνδυνα μονοπάτια που μπορούσαν να βρεθούν συχνάζοντας στις μεγαλουπόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών . Ακούγεται σκληρό μα είναι η αλήθεια. Παράλληλα είχε να επιδείξει ένα τεράστιο φιλανθρωπικό έργο. Όλα αυτά κατάφερε να τα κάνει μένοντας πάντα ταπεινός και προσγειωμένος, μην ξεχνώντας και ο ίδιος από που ξεκίνησε μέχρι να φτάσει στην κορυφή. Πάντα χαμογελαστός και προσιτός στους γύρω του, πρόθυμος να τους βοηθήσει σε κάποια δυσκολία.  Πριν από έναν μήνα άλλωστε φαίνεται να βοηθάει μερικούς συμπολίτες τους, έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό δυστήχημα, μιλώντας τους για ώρα μέχρι να ηρεμήσουν. Πάνω από όλα όμως ήταν ένας οικογενειάρχης, που πάνω από όλα λάτρευε χωρίς όριο την οικογένεια του. Αυτό με πληγώνει πολύ. Πως στις τελευταίες του σκέψεις αυτός ο μύθος, ένιωσε την ανασφάλεια του ότι δεν μπορούσε να προστατέψει το παιδάκι του.

O Kobe ήταν τα παιδικά μας χρόνια

Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με ένα τρομερό χάρισμα. Είναι τόσο τεράστιοι και πελώριοι σαν προσωπικότητες, που καταφέρνουν να ξεπερνάνε θέματα όπως γούστο, συμπάθειες, αντιπάθειες και όλα τα συναφή.  Μέσα στην  μουντίλα μας, τα προβλήματα μας και τις σκοτούρες μας, όλοι αυτοί λάμπουν σαν αχτίδες φωτός και μας γεμίζουν ελπίδα. Γίνονται οι ήρωες μας, τους αγαπάμε και πολλές φορές τους θεοποιούμε. Ο Κόμπι ήταν ένας τέτοιος και αυτόν τον κάνει θρύλο. Γιατί δεν ήξερε κανέναν από εμάς, όμως μας άγγιξε τόσο πολύ, διότι  έδινε εκείνο το κάτι διαφορετικό στις στιγμές μας καθημερινά μας. Παράλληλα συνεχίζει να μας μαθαίνει πράγματα ακόμα και μέσω της τραγικής του απώλειας. Πως δεν πρέπει να έχουμε τίποτα δεδομένο και να ζούμε την κάθε στιγμή μας σαν την τελευταία. Να αδράττουμε της ευκαιρίας και να περνάμε στιγμές με τις οικογένειες μας και τα άτομα που μας αγαπάνε.

Αυτό που προσωπικά μετανιώνω εγώ είναι πως όταν έπαιζε δεν τον υποστήριζα. Συνήθως ήμουν κόντρα όταν αγωνιζόταν . Λάθος μου και μερικές φορές πρέπει να τα παραδεχόμαστε ώστε να φροντίσουμε να μην τα ξανακάνουμε. Αντί να δεχτώ το μεγαλείο αυτού του παικταρά, το τεράστιο μέγεθος της προσωπικότητας του, το ατελείωτο ταλέντο του και την συνεχόμενη καύλα του για νίκη, έμενα σε βλακείες οι οποίες στην τελική ήταν μονάχα μέσα στο κεφάλι μου. Ας μην σκεφτόμαστε τα πράγματα τόσο πολύ και ας αναγνωρίζουμε κάποια πράγματα όταν τα βλέπουμε, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να τα απολαύσουμε για όσο βρίσκονται στις ζωές μας με τον έναν η τον άλλον τρόπο.

Αυτό το κείμενο ήταν πολύ δύσκολο να το γράψω. Βασικά είναι το πιο δύσκολο που έχω γράψει. Γιατί είναι πάρα πολλά αυτά που θες να πεις αλλά δεν μπορείς να οργανώσεις την σκέψη σου σωστά για  να τα αποτυπώσεις.  Από την άλλη είμαι πολύ μικρός για να μπορέσω να χωρέσω τον τεράστιο αυτόν άνθρωπο μέσα σε μερικές αράδες. Ελπίζω να τα κατάφερα έστω και σε ένα μικρό σημείο.