Γράφει ο Παναγιώτης Σιώζος
Λένε ή τουλάχιστον λέω εγώ, πως το πείσμα του ικανού είναι η κακή προσπάθεια, και η δικαιολογία του ανίκανου η κακή τύχη. Σκεφτόμουν να γίνω γραφικός και να αρχίσω να σκαλίζω τραύματα των οπαδών του Ολυμπιακού, για Λα Κορούνια, για Λυών, Ρεάλ (2005), Ρόζεμποργκ, Μέταλιστ. Αλλά λίγο-πολύ όσοι πατάτε την τρίτη δεκαετία της ζωής σας, τα θυμάστε.
Όλοι όσοι μια Κυριακή της δεκαετίας των 00s, -με κακό καιρό- έχετε κάνει πηγαδάκια στα Goody’s ή στα δίπλα μαγαζιά του Καραϊσκάκη, έχετε ρίξει ακριβώς τα ίδια σιχτίρια μαζί με εμένα και πόσο χιλιάδες κόσμο, που έβλεπε τους Πειραιώτες να χάνουν πολλές από τις “προβλεπόμενες” (;) δόξες του, άδικα, άτυχα, πολλές φορές και τα δύο και άλλες παντελώς αποκαρδιωτικά από άποψη απόδοσης, έστω της αναμενόμενης από τους παίκτες της ομάδας την περασμένη Τρίτη, Τετάρτη ή και Πέμπτη.
Αυτή η κατάρα, η μαύρη γρία, ήταν πάντα εκεί, κάθε φορά που κάθε φίλος του Ολυμπιακού, τολμούσε να πάρει ελπίδα για το ευρωπαϊκό μέλλον των ερυθρόλευκων. Ήταν στην ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ το 1999, ήταν στη Νορβηγία λίγους μήνες μετά, ήταν μέσα σε μία σφυρίχτρα το 2002 στην Κύπρο, φορούσε τα γάντια του Κασίγιας το 2007 και κρατούσε μια κοκκινοκίτρινη σημαία στο Ζερλάν το 2000. Η γριά αυτή δεν ήταν άτρωτη. Και ο Ολυμπιακός πολλές φορές ερχόταν στο τσάκ στο να τη στείλει στον αγύριστο, αλλά πάντα κάτι γινόταν. Και μάλλον θα ήταν στο τέλος. Πάντα όταν πηγαίναμε να το πιστέψουμε.
Ξέρετε είναι σαν τους δαίμονές μας, που έρχονται κάθε φορά που στη ζωή μας πάει να συμβεί κάτι καλό. Αυτούς που μας κρατάνε πίσω και δεν μας αφήνουνε να αισθανθούμε ελεύθερα κάθε χαρά ή λύπη μας. Να ρισκάρουμε, να τολμήσουμε, να αποτύχουμε και να κερδίσουμε, χωρίς να έχουμε το δυσάρεστο (συνήθως) τέλος στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας. Σκεπτόμενοι πως, «αφού δεν είμαστε για παραπάνω» ακόμη και αν είμαστε.
Δεν προλογίζω την πρόκριση του Ολυμπιακού στους 8, ούτε στους 4 του Europa League. Ακόμα. Αυτό το ακόμα όμως, το λέω από την ώρα που τελείωσε . Από το ημίχρονο του αγώνα με την PSV, μπορούσα και το έλεγα στο 0-2 από την Τότεναμ στο Φάληρο, και αν ήμουν τολμηρός θα το έλεγα και στο ημίχρονο του Emirates πέρυσι.
Aν μία μεσαίας τάξης ευρωπαϊκή ομάδα κάνει overachieving πολλές φορές είναι θέμα συγκυρίων. Κάποιες φορές εξαιρετικές ομάδες τέτοιου βεληνεκούς έχουν μείνει εκτός για ένα κακό εικοσάλεπτο ή ακόμα και για μία πάσα που δεν έγινε σωστά. Θυμηθείτε την πάσα που δεν έκανε ο Τζιμπούρ στο Μιραλλάς το 2012 στο εκτός έδρας ματς με την Μέταλιστ. Θα κομμάτιαζαν το εισιτήριο της γριάς για 7 βράδια μετά στο Φάληρο.
Ο Ολυμπιακός εκείνη την χρονιά είχε μια καλοστημένη ομάδα, σύγχρονη με γρήγορους σε σκέψη και εκτέλεση παίκτες, καλούς κεντρικούς αμυντικούς, ικανά χαφ και τον αγαπημένο μου προπονητή, Ερνέστο Βαλβέρδε. Τι συνέβη και δεν πέτυχε; Πολύ απλά στο 1-1 στο Καραϊσκάκη ξέραμε όλοι τι θα γίνει. Απλά κοιταζόμασταν και περιμέναμε το πότε, όχι το αν. Και αυτό ήταν το μεγάλο γαμώτο μας.
Τα χρόνια πέρασαν, και ήρθε ο Μίτσελ, ένας προπονητής που είτε θέλετε να δείτε την αλήθεια είτε όχι, ότι έπιασε για ένα χρόνο στους Πειραιώτες και ΟΝΤΩΣ πέτυχε μεγάλες νίκες και ΟΝΤΩΣ σε πολλές από αυτές έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, δεν τον κάνει καλό προπονητή γενικά. Φάνηκε όπου πήγε. Μέσα στα αποδυτήρια δεν υπήρξα ποτέ, αλλά πιστεύω ότι αυτός ο άνθρωπος ήξερε πώς να πάρει το 101% του κάθε παίκτη του, και είχε και απίστευτη ρέντα (Αντερλεχτ, Μπενφίκα). Ρέντα που αν είχε ο Ολυμπιακός με άλλους προπονητές τώρα μάλλον δεν θα έγραφα αυτό το άρθρο.
Ο Μίτσελ μας τελείωσε και ήρθε ο Σίλβα. Είπα για τον Βαλβέρδε ότι είναι ο αγαπημένος μου. Ο Σίλβα για εμένα τακτικά ήταν καλύτερος. Για μην μπω σε διαδικασία σύγκρισης όμως θα πω ότι ήταν πιο κοντά στα δικά μου ποδοσφαιρικά θέλω, και πατούσε πιο πολύ πάνω στην αγαπημένη μου τακτική άποψη. Και πάλι όμως, για εκατοστά το πλασέ του Πουλίδο αποκρούστηκε από τη “μαγκούρα της γριάς” στο 86’ του αγώνα με την Άντερλεχτ.
Εκείνο το καλοκαίρι, πέρα από την παραίτηση-σοκ του Σίλβα, και την αποχώρηση του Γρηγόρη Γεωργάτου, άλλαξαν στον Ολυμπιακό και άλλα πράγματα. Και ξέρετε, όσο σημαντικό είναι σε μία ομάδα το χρήμα, άλλο τόσο και ίσως παραπάνω είναι σημαντικοί οι άνθρωποι που το διαχειρίζονται. Πολλοί πρόεδροι ομάδων έχουν ρίξει αμέτρητα εκατομμύρια και δεν έχουν καταφέρει να φτιάξουν κάτι καλό, και άλλοι σε πείσμα της εποχής με λίγα λεφτά το καταφέρνουν. Στην Ελλάδα υπάρχουν και τα μυαλά και τα μάτια για να γίνει το δεύτερο. Αλλά πολλές φορές και πάλι οι δαίμονές μας, δεν μας αφήνουν να θυσιάσουμε το εγώ μας και την προσωπική μας επιτυχία στο βωμό μιας σωστής επιλογής.
Ο Μάρτινς, ή μαλλον ο Ολυμπιακός του Μάρτινς έχει την ευλογία να έχει ανθρώπους που μαζί με τους προαναφερθέντες δαίμονες, ξορκίζει και τους υπόλοιπους μετατρέποντάς τους μάλιστα σε αγγέλους.
Η μοναδική μεν- σταθερά δε, διαφωνία που έχω στην τακτική του Μάρτινς, είναι η εμμονή του να στέλνει στα ευρωπαϊκά ματς, έναν εκ των Φορτούνη ή Βαλμπουενά στον ασβέστη. Καταλαβαίνω την προθέση του να κρατήσει την αμυντικογενή, συντηρητική, και ασφαλή προσέγγιση του στο κέντρο και για αυτό δεν τον κακίζω. Ειδικά από τη στιγμή που έχει κάποιους παίκτες που έχουν τέτοια ποιότητα που δεν γίνεται να μην εκμεταλλευτείς το ένα δευτερόλεπτο παραπάνω που θα βρεθούν στο χορτάρι. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, δεν είναι λάθος (ειδικά) όταν παίζεις με μία ομάδα η οποία πρέπει να χτυπηθεί από τον άξονα προς τα άκρα. Τι εννοώ. Πολύ απλά. Αν ο Ολυμπιακός, εκμεταλλευόταν την ταχύτητα των Μπρούμα, Ραντζελοβιτς και την ικανότητα που έχει ο Μασούρας στο να πατάει περιοχή, στέλνοντάς τους μπαλιές από έναν εκ των βαλμπουενά και Φορτούνη, τότε η PSV εχθές θα είχε δεχτεί περισσότερα γκολ. Γνώμη μου. Φυσικά αυτό, όπως και τίποτα, δεν παίρνουν από τον Μάρτινς αυτά τα οποία έκανε και κάνει γενικά ολόσωστα. Σκέφτεται ποδοσφαιρικά χωρίς να βάζει το εγώ του πάνω από την ομάδα. Σκέφτεται ότι για να μην αφήσεις μια τόσο καλή ποιοτικά ομάδα να γίνει επικίνδυνη, πρέπει να της κόψεις το κέντρο, και το πρωτεύον τρανζίσιον. Εξού και η τριάδα Μπουχαλάκη, Καμαρά, Εμβιλά που γκρινιάζω πιο πάνω. Ξέρει πως ο Λαλά είναι στην ομάδα ένα μήνα σε καλή κατάσταση, και με τις επιθετικές του αρετές μπορεί να γίνει επικίνδυνος, μιας που κανείς δεν τον έχει δει και δεν μπορεί να τον προβλέψει σε παιχνίδι ως παίκτη του Ολυμπιακού. Έχει πάρει έναν πρώην κακό (στα δικά μου μάτια) ποιοτικά παίκτη και του έχει δώσει ρόλο πολυτιμότατο, στα μέτρα του και συνεχώς παίρνει πράγματα από αυτόν. Έχει πάρει το 101% του Χασαν. Προσωπικά δεν έχω καταλάβει ακόμα αν ο Αιγύπτιος είναι καλός ποδοσφαιριστής (τεχνικά). Ακόμα και ο Μασούρας που όποτε πήγαινε να γίνει εκείνος ο ήρωας, το έχανε.
Ο Ολυμπιακός έχει για πρώτη φορά –όσα χρόνια βλέπω εγώ- τέτοιο βάθος στο ρόστερ του. Που ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγάλει έναν καινούργιο ήρωα από το πουθενά. Αυτό οφείλεται στην εμπιστοσύνη που λαμβάνουν οι παίκτες και την αυτοπεποίθηση που προκύπτει από αυτή -έργο Μάρτινς φυσικά-. Αλλά και στην ποιότητα τους.
Γιατί τα χρήματα που ξοδεύονται και μάλιστα πολλές φορές είναι λίγα για κάποιους, πάνε σε σωστά χέρια. Επενδύονται με μοναδικό γνώμονα πως ο Ολυμπιακός θα κάνει τέτοιες προκρίσεις. Γιατί πολλές φορές μας αρέσει να μεγαλοποιούμε τους παλιούς αστέρες αναπολώντας τους. Αλλά εγώ προσωπικά κεντρικούς αμυντικούς με την ποιότητα και το μυαλό του Μπα, στον Ολυμπιακό, δεν θυμάμαι. Αν δείτε τα μπλοκ στα σουτ που έκανε κόντρα στη PSV ο τελευταίος θα καταλάβετε πως εκτός από ταλέντο, φυσικά προσόντα και θέληση, αυτό το παιδί διαθέτει και πολύ μυαλό. Μυαλό που αν είχαν κάποιοι παλαιότεροι παίκτες, δεν θα μιλάγαμε ποτέ για τον Σολδάδο το 2005, τον Ντέβιτς το 2012 ή όποιον “έκοβε τη χαρά των ερυθρόλευκων” διαχρονικά, γιατι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε φτάσει ποτέ η μπάλα σε αυτούς. Χωρίς φυσικά να θέλω να μειώσω κανέναν που προσέφερε.
Μια ακόμα γρήγορη αναφορά θέλω να κάνω στον Καμαρά. Απλά σκεφτείτε: στο ροτέισον ποιάς ομάδας δεν θα χωρούσε αυτός ο παίκτης; Σε ποιο ακριβώς πρωτάθλημα θα είχε πρόβλημα; Τι του λείπει; Παίκτης όμως, που όταν θα κάνει το βήμα, θα σκέφτεται ότι εκείνος χρωστάει στον –εκάστοτε- Ολυμπιακό, και όχι ο –ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΞΑΝΑΛΕΩ- Ολυμπιακός σε εκείνον. Και θα προτείνει τον Ολυμπιακό στον κάθε 18χρονο Μπα και στο κάθε πιτσιρίκι, που θα θέλει να παίξει για να είναι ήρωας από τα 23 του ήδη σε μία ομάδα και να έχει και όλο το μέλλον μπροστά του. Το καλύτερο και πιο σύγχρονο μοντέλο υποψήφιου selling overachieving club (Πόρτο, Λυών, Σεβίλλη κ.α.).
Και φυσικά στους Εμβιλα, Ελ Αραμπί, και όλο το βασικό κορμό του Μάρτινς. Παίκτες οι οποίοι ξέρουν πώς να παίζουν εναντίον του καθένα και δίπλα τους παίκτες διψασμένοι για φήμη, δόξα και καταξίωση που βλέπουν τον Τσιμίκα να πηγαίνει στην Λίβερπουλ και λένε «θέλω και εγώ», ξέροντας ότι ΜΠΟΡΟΥΝ να το κάνουν. Χωρίς να υπάρχει στο μυαλό τους η μία ή δύο άτυχες στιγμές οι οποίες πάντα συμβαίνουν. Αν σκεφτείτε ο Ολυμπιακός εχθές, πήγε να μείνει έξω από μία ομάδα που σε δύο παιχνίδια έκανε μία κλασική ευκαρία πλην των γκολ που πέτυχε. ΜΙΑ. Κλασικός… παλιός Ολυμπιακός, παραλίγο.
Όταν είσαι ικανός, οι δαίμονες μετατρέπονται σε αγγέλους όπως είπα. Στον άγγελο που πέταξε έξω το πλασέ του Ομπαμεγιανγκ, και ήταν και στο πόδι του Χασάν. Στον άγγελο που μας έκανε χθες να είμαστε βέβαιοι ότι θα μπει. Γιατί είχε μπει και στο Λονδίνο, γιατί είχε μπει και με τον Ερυθρό Αστέρα, γιατί βρήκε τρόπο και μπήκε με τη Μίλαν, με την Τότεναμ. Γιατί μπήκε ακόμα και με τη Γουλβς (άσχετο αν δεν μέτρησε). Και όταν χρειαστεί θα ξαναμπεί. Γιατί ο ικανός, ξέρει πώς να το κάνει, γιατί το έχει ξανακάνει, δεν ψάχνει δικαιολογίες. Αυτό έχει καταφέρει ο Ολυμπιακός του Πέδρο Μαρτίνς: “να ξορκίσει τη γριά”.
Μπορεί σε τρεις εβδομάδες ο Ολυμπιακός να είναι εκτός Ευρώπης. Το κείμενο γράφεται πριν την κλήρωση. Πέραν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ίσως του Άγιαξ (προσωπική άποψη, δεν σημαίνει ότι συμφωνείτε), όμως, δεν βλέπω κάποια ομάδα που ο Ολυμπιακός αδυνατεί ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ να την κοιτάξει στα μάτια. Και αυτό οφείλεται σε όσους έφτιαξαν την ομαδα. Σε όσους διάλεξαν τον Μάρτινς και σε όσους διάλεξε εκείνος. Μια ομάδα που χαίρεσαι, και όχι φοβάσαι και ανοίγεις την τηλεόραση με την ελπίδα μην αρχίζεις να ελπίζεις.
Υ.Γ.: Θα μπορούσα να γράψω τα ίδια σχόλια και για όποια άλλη ομάδα έκανε το ίδιο την στιγμή που είχα βήμα. Ότι το κάνει η ομάδα που υποστηρίζω με κάνει χαρούμενο και ενθουσιώδη όχι όμως τυφλό και ούτε έχω σκοπό να αποθεώσω κανέναν. Γράφω πώς έχει η εικόνα του Ολυμπιακού στα δικά μου μάτια εως σήμερα. Μακάρι να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι ελληνικοί σύλλογοι και να ξορκίσουν τις δικές τους “κατάρες”. Όπως ο Παναθηναϊκός, ο οποίος αγωνιστικά σφύζει από υγεία, ταλέντο, δουλειά και αφοσίωση.
