Σαράντα λεπτά είναι αρκετά για να σε πείσουν πως εν τέλει το πόλο είναι ένα πραγματικά συναρπαστικό σπορ.
Ένα απόγευμα Δευτέρας μου έρχεται η πρόταση από τον… αρχισυντάκτη μου στο Rabona, να πάμε να παρακολουθήσουμε τον αγώνα πόλο του Ολυμπιακού με την Προ Ρέκο, δύο ομάδων με βαρύ ιστορικό στο LEN Champions League (το αντίστοιχο «ΤσουΛου» του πόλο).
Στο μυαλό μου λοιπόν εμφανίστηκαν δύο μικροί μου εαυτοί. Ο πρώτος μου έλεγε: «Τι να πας να δεις μωρέ, είναι και μακριά o Πειραιάς, δεν το έχεις και σε μεγάλη υπόληψη το άθλημα» και ο δεύτερος απαντούσε: «Αξίζει να του δώσεις μία ευκαιρία, στην τελική δεν έχεις πάει και ποτέ για να ξες πως είναι. Είναι και ντροπή να μην έχεις ασχοληθεί ποτέ με το ομαδικό άθλημα που έχει φέρει τις περισσότερες διακρίσεις για την Ελλάδα στο εξωτερικό». Τελικά υπερίσχυσε ο δεύτερος εαυτός και έτσι αποφάσισα να επισκεφθώ το Παπαστράτειο.
Πήρα το αυτοκίνητο μου λοιπόν και πήγα μέχρι τον σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας (διότι η τιμή της βενζίνης έχει φτάσει στα ύψη) και ξεκίνησα το μίνι ταξίδι μου μέχρι τον Πειραιά. Σε όλη τη διαδρομή είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι διάφορα πράγματα. Θα υπάρχει κόσμος στις κερκίδες; Θα έχει ενδιαφέρον το ματς; Θα καταλαβαίνω τι βλέπω ή θα κοιτάω σαν χάνος το παιχνίδι;
Όλες αυτές οι απορίες λύθηκαν με το που πάτησα το πόδι μου στην εξέδρα. Η μία από αυτές μάλιστα αμέσως. Το γήπεδο ήταν γεμάτο! Δεν πίστευα ποτέ πως θα υπήρχαν άνθρωποι που μετά από μία κουραστική μέρα στη δουλειά θα θέλαν να περάσουν το απόγευμα τους βλέποντας πόλο ή ελληνιστί «υδατοσφαίριση». Όμως έκανα λάθος.
Και μιλάμε για διάφορες ηλικίες. Από ηλικιωμένους μέχρι μικρά παιδιά, όλοι θέλησαν να δουν την προσπάθεια της ανδρικής ομάδας πόλο του Ολυμπιακού, να τα βάζει με το γίγαντα του αθλήματος Προ Ρέκο (σ.σ. ο Ολυμπιακός όχι απλώς τα έβαλε αλλά επικράτησε της Προ Ρέκο με 9-7).
Ακολούθησε το επόμενο ερώτημα και η απάντηση του. Ναι είχε πάρα πολυ ενδιαφέρον! Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός πως έπαιζαν δύο τεράστια ευρωπαϊκά μεγέθη του εν λόγω σπορ, όμως η αναμέτρηση μας κράτησε σε τρελή αγωνία μέχρι το τέλος.
Οι «ερυθρόλευκοι» μία έπαιρναν το προβάδισμα, μία έμεναν πίσω, μία ισοφαρίζονταν, μία τράνταζαν τα δοκάρια (για την ακρίβεια κάτι παραπάνω από μία αλλά anyway) και γενικά δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου η φράση: «Άντε να τελειώνουμε».
Αν εντόπισα αρνητικά; Σίγουρα! Για παράδειγμα η αργή μετάβαση από την μία άκρη στην άλλη ή το γεγονός πως ο κάθε παίκτης προσπαθούσε να πνίξει τον αντίπαλο του. Όμως αυτά τα μικρά ατοπήματα δεν ήταν τίποτα, μπροστά στο ενδιαφέρον που υπήρχε μέσα στην πισίνα. Στην τελική ποιο άθλημα έχει μόνο θετικά;
Και κλείνω με την τελευταία ερωτοαπάντηση. Δυστυχώς το κεφάλαιο «κανόνες» δεν ήταν κάτι το απλό. Εγώ χρειάστηκα αρκετές φορές τις γνώσεις του φίλου Μιχάλη (ευχαριστώ by the way) προκειμένου να καταλάβω τι ισχύει και τι όχι. Το πόλο έχει κάποιους περίεργους κανονισμούς, αλλά με μία ή δύο αναγνώσεις – τις οποίες δεν έκανα, το ομολογώ – είναι δυνατό να τους μάθεις.
Εδώ όμως θέλω να δώσω και ένα «στραβού δίκιο» σε όσους αποφασίσουν να με αντικρούσουν. Ο λόγος που βρήκα τόσο ενδιαφέρον το συγκεκριμένο παιχνίδι, είναι το γεγονός ότι πήγα και παρακολούθησα την αναμέτρηση από κοντά.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα με έλκυε μέσω της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου αυτό το ματς. Για αυτό και θα προτείνω σε όποιον διαβάζει αυτό το άρθρο να πάει να δει έστω έναν αγώνα πόλο. Στην τελική διαρκεί κάτι λιγότερο από μία ώρα, οπότε τι είχε, τι έχασε. Ό,τι κι αν πιστεύεις για το άθλημα δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις τη σημασία του στην Ελλάδα ή να μην σεβαστείς τις επιτυχίες των ελληνικών συλλόγων και των εθνικών ομάδων.
