Άλλα πέρα απ’την αγνωμοσύνη για την προσφορά τους θα ήταν και αδικία για τους 12 “ταυρομάχους” που θα πέσουν από σήμερα το βράδυ στις αρένες της Ισπανίας. Για τον Ζήση που 11 χρόνια τώρα δεν λείπει ούτε δευτερόλεπτο. Για τον Καλάθη, τον Αντετοκούνμπο και τον Παπανικολάου που βάζουν δεύτερο το ΝΒΑ και κάλλιστα θα μπορούσαν να προστατευτούν και να μην ρισκάρουν. Για τον Μπουρούση που έχει φτάσει να παίζει για την Εθνική ακόμα και με σπασμένο χέρι. Ακόμα και για τον Γλυνιαδάκη, που όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς (συμπεριλαμβάνεται και ο γραφών), δεν γίνεται παρά να του αναγνωρίσει κανείς οτι για την Εθνική είναι πάντα εκεί, ακόμα κι αν πρέπει να κόψει τις διακοπές του στη μέση και να ενσωματωθεί λόγω ανάγκης στα μισά της προετοιμασίας. Και φυσικά για όλους τους υπόλοιπους. Τον Πρίντεζη, τον Καϊμακόγλου, τον Μάντζαρη, τον Σλούκα, τον Βουγιούκα, τον Βασιλειάδη. Και τέλος για τον καινούριο κόουτς, τον Φώτη Κατσικάρη.
Όλοι αυτοί αποτελούν τη νέα σελίδα της Εθνικής, που με αφορμή την ευκαιρία που της “δόθηκε” (η “αγοράστηκε”, θα μπορούσαν να πουν ορισμένοι) με την Wild Card, ταξίδεψε στην Ισπανία με ένα αρκετά ανανεωμένο πρότζεκτ. Μετά την ονειρική διετία 2005-2006, οι μέτριες πορείες των επόμενων διοργανώσεων καλούσαν για ένα τέτοιο πρότζεκτ. Και η νέα, πολλά υποσχόμενη γενιά είναι ίσως η καλύτερη ευκαιρία να γίνει αυτό πραγματικότητα. Ο Κατσικάρης, ο δικός μας “Coach K”, είναι υπεύθυνος για το φρεσκάρισμα της εθνικής, με πολλές περγαμηνές πίσω του που δείχνουν πως είναι μάλλον ο καλύτερος για αυτή τη δουλειά. Η ομάδα στα φιλικά έδειξε πως σίγουρα δεν έχει για την ώρα την ποιότητα της εθνικής του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη, του Σπανούλη και των άλλων εκείνης της γενιάς, αλλά είναι μια ομάδα που ενώ παραμένει ποιοτική, στηρίζεται σε ένα μπάσκετ αρκετά αθλητικό, δυνατό και μαχητικό, εξαιτίας των φυσικών προσόντων των παικτών της. Έτσι θα μπορέσει και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το μήκος και την ταχύτητα του Αντετοκούνμπο, την αθλητικότητα των Πρίντεζη και Παπανικολάου, μεταξύ άλλων.
Σε αυτήν την εθνική, αν λάβουμε υπ’όψιν μας τα φιλικά, βαρόμετρο θα αποδειχτεί ο Καλάθης. Ο ομογενής πλέι μέικερ των Γκρίζλις, είναι αυτός που με τον επιστροφή του στα παρκέ (μετά την ολιγόμηνη τιμωρία για ντόπινγκ) δείχνει οτι έχει την ηρεμία να οργανώσει καλύτερα απ’όλους, τους συμπαίκτες του. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι Μάντζαρης και Σλούκας έχουν αρκετή σημασία για την εθνική, ειδικά τώρα που απ’την παλιά φουρνιά των γκαρντ έχει μείνει μόνο ο Νίκος Ζήσης. Οι “μικροί” ήρθε η ώρα να μεγαλώσουν, και η παρουσία Ζήση/Καλάθη είναι το τελευταίο σκαλοπάτι που μένει για να ολοκληρωθεί η μπασκετική “ενηλικίωσή” τους και να γίνουν σημεία αναφοράς για την ανανεωμένη εθνική Ελλάδος.
Εκτός του Καλάθη, όπως φάνηκε από τα φιλικά, σημεία αναφοράς θα είναι τόσο ο Γιάννης Μπουρούσης, που δείχνει να διανύει μια απ’τις καλύτερες περιόδους της καριέρας του, όσο και ο Αντετοκούνμπο, για έναν διαφορετικό λόγο. Μπορεί να μην είναι η πρώτη επιλογή του Κατσικάρη για το 3, αλλά από τη μία έχει την ικανότητα να αναλάβει διαφορετικές “ειδικές αποστολές” λόγω των φυσικών προσόντων του, αλλά και να βοηθήσει με επιθετικές “εξάρσεις” του (όπως και ο Παπανικολάου με τον Πρίντεζη) την ομάδα να ξεκολλήσει από κάποια ενδεχομένως δύσκολη περίσταση.
Η ομάδα του Κατσικάρη είναι μια ομάδα στην οποία θα πρέπει να παίξουν και οι 12 τον ρόλο τους για να δουλέψουν όλα ρολόι. Είναι μια ομάδα με συγκεκριμένες, διακριτές αρμοδιότητες για τον καθένα, από τον Ζήση ως τον Γλυνιαδάκη. Στην πρώτη φάση, η Εθνική καλείται να μην κάνει κάποια ήττα που θα της στοιχίσει ένα καλό πλασάρισμα στον όμιλο. Αν εξασφαλίσει καλά σταυρώματα στα νοκ άουτ όλα είναι πιθανά. Σαφώς και σε ένα πρότζεκτ ανανέωσης που τώρα ξεκινάει (και μάλλον θα ήταν πιο φρόνιμο να θεωρούμε οτι η Ολυμπιάδα του 2016 θα είναι η διοργάνωση που θα το δούμε στην καλύτερή του κατάσταση, αν όλα πάνε καλά) δεν μπορούμε να θεωρούμε ως πρώτο στόχο ένα μετάλλιο. Η είσοδος στην 8άδα είναι ίσως ο πρώτος ρεαλιστικός στόχος που μπορεί να τεθεί. Ένα τέτοιο πλασάρισμα θα θεωρείται αρκετά ικανοποιητικό, από μία εθνική που μας έχει καλομάθει είναι η αλήθεια. Απο κει και πέρα, όσα περισσότερα καταφέρουμε, τόσο το καλύτερο. Πέρα απο την Ισπανία και τις ΗΠΑ, που μοιάζουν να είναι ήδη το ζευγάρι του τελικού, όλα είναι ανοιχτά για τις υπόλοιπες πολύ καλές ομάδες του τουρνουά.
Στο σημείο λοιπόν που όλα ξεκίνησαν πριν από 28 χρόνια, την Ισπανία, η εθνική θέλει να αλλάξει σελίδα και να αφήσει πίσω της τις απογοητεύσεις των διοργανώσεων απ’το 2010 ως το 2013. Το 1986,στο πρώτο της Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (όπως λεγόταν τότε η διοργάνωση) η Ελλάδα βγήκε 10η, όμως ο Γκάλης πήρε το βραβείο του MVP της διοργάνωσης και έδωσε το στίγμα για την τεράστια άνοδο του Ελληνικού μπάσκετ, που ξεκίνησε το επόμενο καλοκαίρι στο Ευρωπαϊκό της Αθήνας. Γιατί όχι και φέτος να δοθεί ξανά το στίγμα για επιστροφή σε νέες επιτυχίες; Όπως και να χει, η αγαπημένη ομάδα όλων των Ελλήνων φιλάθλων ξεκινάει το ταξίδι σήμερα. Και όπου την βγάλει.
Το πρόγραμμα:
30 Αυγούστου: Σενεγάλη
31 Αυγούστου: Φιλιππίνες
1 Σεπτεμβρίου: Πουέρτο Ρίκο
3 Σεπτεμβρίου: Κροατία
4 Σεπτεμβρίου: Αργεντινή
