Οι Ιταλοί πάντα είχαν σπουδαίους αμυντικούς που έκαναν τη “βρώμικη” δουλειά, όμως χρειαζόταν κι ένας regista μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς που να μοιράζει παιχνίδι. Παραδόξως τα κορυφαία διαχρονικά εξαροχτάρια του ιταλικού ποδοσφαίρου δεν ήταν άτεχνοι “καταστροφείς” του παιχνιδιού του αντιπάλου αλλά ικανότατοι deep lying playmakers που είχαν έφεση και στο σκοράρισμα! Πριν παραθέσουμε τη λίστα των 6 υποψηφίων για τη ψηφοφορία μας στο Facebook ας κάνουμε μια τιμητική αναφορά και στους: Giacomo Bulgarelli, Fabio Capello, Gennaro Gattuso, Luis Monti, Jorginho και Marco Verratti. Οι δύο τελευταίοι είναι εν ενεργεία ποδοσφαιριστές με κάμποσα χρόνια καριέρας ακόμα μπροστά τους οπότε δεν μπορούν να κριθούν ακόμα και να τοποθετηθούν στη λίστα.
Adolfo Baloncieri
Από τις υποψηφιότητες που δεν περιμένουμε να ψηφιστεί κυρίως λόγω άγνοιας του ποδοσφαιρικού κοινού όμως χρησιμεύει για να σας ταξιδέψουμε σε άλλες εποχές και να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο Baloncieri είχε γεννηθεί τον 19ο αιώνα (!) για την ακρίβεια το 1897 στην Αλεσάντρια όμως πέρασε την παιδική του ηλικία στο Ροζάριο της Αργεντινής. Είναι πιθανότατα αυτά τα πρώτα βήματα στις αργεντίνικες αλάνες που διαμόρφωσαν το συναρπαστικό παιχνίδι του. Σύμφωνα με τον κορυφαίο Ιταλό αθλητικό δημοσιογράφο Gianni Brera ο Baloncieri παρά το γεγονός ότι αγωνίστηκε την… εποχή του χαλκού, αποτελεί έναν από τους καλύτερους αν όχι τον καλύτερο αμυντικό χαφ που έχει δει ποτέ το ιταλικό ποδόσφαιρο. Τα τραγικά συμβάντα στη ζωή του Baloncieri κάνουν τα επιτεύγματα του ακόμη πιο σημαντικά. Στο ξεκίνημα της καριέρας του ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και αναγκάστηκε να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου καταφέρνοντας να επιζήσει. Γυρνώντας ξεκίνησε μια εξαιρετική καριέρα στα 1920s όπου μεγαλούργησε με την ομάδα της γενέτειρας του αλλά και την Τορίνο, υπερδύναμη της εποχής με την οποία κατέκτησε και το μοναδικό του πρωτάθλημα. Ο Baloncieri παραήταν μπροστά για την εποχή του παίζοντας σαν δημιουργικός χαφ με εκπληκτική έφεση στο σκοράρισμα. Σε μια εποχή που τα διεθνή ματς δεν ήταν τόσο συχνά και οι μετακινήσεις γίνονταν κυρίως οδικώς κουράζοντας πολύ τους παίκτες, ο απίθανος Baloncieri σημείωσε 25 γκολ σε 47 εμφανίσεις με την εθνική ομάδα. Πόσο τρομακτικό είναι αυτό το ρεκόρ; Σκεφτείτε ότι σήμερα το 2022 παραμένει ο μέσος με τα περισσότερα τέρματα και ο 6ος συνολικά σκόρερ στην ιστορία της Squadra Azzurra. Μετά το ποδόσφαιρο, η ζωή του δυστυχώς του επιφύλασσε πολλή πίκρα καθώς ο αδερφός του πνίγηκε στη λίμνη Ligure ενώ ο γιος του πέθανε σε μικρή ηλικία… Μπορεί σήμερα το όνομα του να μην λέει πολλά στους περισσότερους, νιώσαμε όμως την ανάγκη να του κάνουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα.
Είπαν γι΄αυτόν: “Αν ήταν δυνατόν να κατατάξουμε τους μεγαλύτερους “registas” του παγκόσμιου ποδοσφαίρου όλων των εποχών, ο Adolfo Baloncieri, ένας αθλητής από μια περίοδο τόσο μακρινή από τη δική μας, θα κατέληγε ανάμεσα στους πρώτους, αν όχι πρώτος”.
-Gianni Brera, Ιταλός αθλητικός δημοσιογράφος
Marco Tardelli
Είναι αδύνατον να αναφερθεί κάποιος στο Μάρκο Ταρντέλι και η πρώτη του σκέψη να μην πηγαίνει στον ιστορικό του πανηγυρισμό με την Εθνική Ιταλίας, στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1982 με την Δυτική Γερμανία, όταν σκόραρε για το 2-1. Ο ‘Schizzo’, όπως τον φώναζαν οι συμπαίκτες του στην Γιουβέντους, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ιταλικού ποδοσφαίρου καθώς για περίπου δώδεκα χρόνια, από τη μεταγραφή του στην «Μεγάλη Κυρία» μέχρι την αποχώρηση του από την Ίντερ για τη Σεντ Γκάλεν και την Ελβετία, μεγαλούργησε στα γήπεδα με την αποφασιστικότητα του και την προσήλωση του στο παιχνίδι. Αν και καθαρός κόφτης ήταν εκ των πρώτων που έφεραν το επιθετικό παιχνίδι στον ρόλο του box-to-box μέσου κάτι που φαίνεται καθαρά από τα 43 συνολικά γκολ στην καριέρα του, αριθμός πολύ μεγάλος για τη θέση που έπαιζε. Ήταν επίσης εξαιρετικά προσαρμοστικός τακτικά κάτι που του επέτρεψε να αγωνιστεί σε πολλές θέσεις, από στόπερ μέχρι εξτρέμ. Ο Ταρντέλι εκπροσώπησε την εθνική Ιταλίας 81 φορές, όντας παρών σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις για μια δεκαετία (1976-1986). Μάλιστα, αναδείχθηκε μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας του Euro 1980 μαζί με τους Τζοφ, Τζεντίλε και Σιρέα. Μετά την απόσυρση του έμεινε κοντά στο άθλημα ως προπονητής των Ίντερ, Κόμο και Μπάρι μεταξύ άλλων όμως η πορεία του στους πάγκους κρίνεται μάλλον ως αποτυχημένη.
Έχει πει ο ίδιος για το γκολ και τον πανηγυρισμό κόντρα στη Δυτική Γερμανία: “Αφού σκόραρα, όλη μου η ζωή πέρασε μπροστά μου – το ίδιο συναίσθημα που λένε ότι έχεις όταν είσαι έτοιμος να πεθάνεις, η χαρά του να σκοράρεις σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν τεράστια, κάτι που ονειρευόμουν από παιδί, και ο πανηγυρισμός μου ήταν μια εκτόνωση μετά την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου. Γεννήθηκα με αυτή την κραυγή μέσα μου, αυτή ήταν απλά η στιγμή που βγήκε”.
Carlo Ancelotti
Ο Carletto εκτός από ένας αδιαμφισβήτητα σπουδαίος προπονητής υπήρξε κι ένας world-class ποδοσφαιριστής! Σε αντίθεση με την προπονητική του καριέρα όπου έχει γυρίσει όλη την Ιταλία και την Ευρώπη, η ποδοσφαιρική του κινήθηκε γύρω από τρεις ομάδες. Η πρώτη ήταν η Πάρμα στα 1970s, που τότε αγωνιζόταν στη Serie C. Ο Ancelotti έκανε τα πρώτα του βήματα υπό τις οδηγίες του πατέρα του Paolo Maldini, Cesare ως δεκάρι μάλιστα. Γρήγορα συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των μεγάλων συλλόγων της χώρας με τη Ρόμα να τον αρπάζει μέσα από τα χέρια της Ίντερ. Ο Carletto έμελλε να φτιάξει το όνομα του στην ιταλική πρωτεύουσα όπου παρέμεινε για 8 χρόνια και κατέκτησε 1 Πρωτάθλημα, 4 Κύπελλα ενώ είχε κι ένα χαμένο τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το 1987 μετακινήθηκε στη Μίλαν, ένα σύλλογο στον οποίο θα μεγαλουργούσε αργότερα ως προπονητής. Στη Μίλαν η τροπαιοθήκη του έγινε ακόμα πιο πλούσια με 2 Πρωταθλήματα Ιταλία, 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών και 1 Διηπειρωτικό. Η ευπάθεια που είχε σε τραυματισμούς στα γόνατα του αλλά και η αγάπη του για το… καλό φαγητό που δημιουργούσε προβλήματα με το βάρος του τον οδήγησαν σε πρόωρη απόσυρση από τους αγωνιστικούς χώρους, μόλις στα 33 του. Όσο αφορά τα πεπραγμένα του με την εθνική Ιταλίας, η αλήθεια είναι ότι δεν τη βοήθησε αρκετά κυρίως λόγω των τραυματισμών του. Ένας τέτοιος του στέρησε την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1982 καθώς εάν ήταν υγιής όλα έδειχναν πως θα συμπεριλαμβανόταν στην τελική αποστολή. Ο Ancelotti πάντως υπήρξε ο “ποδοσφαιρικός” πρόγονος του Andrea Pirlo δείχνοντας πως ένα 6ρι μπορεί να παίξει δημιουργικά τη θέση ακόμα κι αν βρίσκεται τόσο πίσω στο γήπεδο. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ανέδειξε τον Pirlo, ούτε ότι έκανε μια απίστευτα επιτυχημένη προπονητική καριέρα στη συνέχεια.
Έχει πει ο ίδιος: “Συνήθως οι πιο ευφυείς παίκτες είναι οι μέσοι”.
Demetrio Albertini
Ή αλλιώς ο διάδοχος του Carlo Ancelotti στη Μίλαν και το ιταλικό ποδόσφαιρο συνολικά. Ο νεαρός Albertini ήταν ένας ακόμη από τους λόγους που έσπρωξαν τον Carletto σε πρόωρη συνταξιοδότηση καθώς ήδη από τα 20 του “χτυπούσε την πόρτα” της ενδεκάδας της Μίλαν. Ο Albertini ήταν αυτό που λέμε “πλήρης μέσος”: γρήγορος, δυνατός, με άψογη τεχνική και εκπληκτικό διάβασμα παιχνιδιού αλλά και “φαρμακερό” σουτ όποτε χρειαζόταν. Αν κάτι ομως ξεχώριζε περισσότερο ήταν η τρομερή του ικανότητα να μοιράζει μακρινές μπαλιές ακριβείας. Μεγαλούργησε στη Μίλαν των 90s κατακτώντας μεταξύ άλλων και 3 Champions League ενώ το ίδιο διάστημα ήταν βασικός στην εθνική Ιταλίας κι όντας παρών στους δύο χαμένους τελικούς του Μουντιάλ 1994 και Euro 2000. Καρμικά ο Ancelotti που κάποτε ήταν το “γερασμένο άλογο” που αποχώρησε για να δώσει χώρο στον Albertini, ήταν αυτός που οδήγησε τον άλλοτε συμπαίκτη του εκτός Μίλαν το 2002 γιατί προτιμούσε να ξεκινάει στη θέση του τον επόμενο διάδοχο τους, Andrea Pirlo! Ο Albertini φεύγοντας χαρακτήρισε τη διοίκηση της Μίλαν ως “αχάριστη” και δοκίμασε τη τύχη του στην Ισπανία και την Ατλέτικο Μαδρίτης. Στη συνέχεια γύρισε για λίγο στην Ιταλία για να φορέσει τη φανέλα των Λάτσιο και Αταλάντα κι έκλεισε εντυπωσιακά την καριέρα του στη Μπαρτσελόνα (!) υπό τις οδηγίες ενός άλλου πρώην συμπαίκτη του, του Φρανκ Ράικαρντ! Μετά την απόσυρση του μπλέχτηκε στα διοικητικά της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας στην οποία παρ ολίγον να εκλεγεί πρόεδρος το 2014!
Fun fact για τον Albertini: Είναι μεγάλος φαν της σειράς βιντεοπαιχνιδιών Football Manager και μάλιστα συνεργάζεται με την εταιρεία παραγωγής του κάνοντας scouting παικτών!
Andrea Pirlo
Ο «μαέστρο» δεν γινεται να λείπει από καμία λίστα κορυφαίων Ιταλών ποδοσφαιριστών, πόσο μάλλον κορυφαίων κεντρικών χαφ! Ξεκινώντας την καριέρα του το 1995 και την Μπρέσια ο Andrea Pirlo «τερμάτισε» το ιταλικό ποδόσφαιρο καθώς πέρα από τις τρομερές ικανότητες του, που τον ανέδειξαν ως έναν εκ των κορυφαίων playmakers στην ιστορία του αθλήματος, κατάφερε να αγαπηθεί από όλους τους οπαδούς. Από την Ίντερ στην Μίλαν και από τους ροσονέρι στην Γιουβέντους, ο 42χρονος σήμερα Pirlo κατάφερε να ξεχωρίσει σαν τη μύγα μες το γάλα, ωριμάζοντας πανέμορφα σαν ένα λευκό κρασί. Ειδικά η πορεία του στη Γιουβέντους απέδειξε πόσο τεράστιος ποδοσφαιριστής ήταν! Αφού απαξιώθηκε ως “ξοφλημένος” από τη Μίλαν στα 33 του, ο Andrea Pirlo έκανε ένα επικό comeback παίζοντας πιο πίσω στο γήπεδο με τους μπιανκονέρι και συμβάλλοντας καθοριστικά στο χτίσιμο της αυτοκρατορίας της Γιούβε που κυριάρχησε τη δεκαετία 2010-2020! Οι εκτελέσεις του στα στημένα αναλύονται μέχρι και σήμερα ενώ η διαύγεια του με την μπάλα στα πόδια κι οι μακρινές μεταβιβάσεις “χειρουργικής” ακρίβειας είναι στοιχεία που σπάνια συναντιούνται σε Ιταλό ποδοσφαιριστή. Σε μια καριέρα που διήρκεσε 22 χρόνια ο Pirlo κατέκτησε έξι πρωταθλήματα Serie A, δύο Coppa Italia, δυο Τσάμπιονς Λιγκ με την Μίλαν (2003, 2007) ενώ ήταν μέλος και της Εθνικής Ιταλίας στο νικητήριο Μουντιάλ του 2006. Με την «σκουάντρα ατζούρα» μάλιστα έγραψε συνολικά 116 συμμετοχές, όντας πέμπτος στη σχετική λίστα. Πλέον ο έχει ανοίξει τα φτερά του στην προπονητική και έπειτα από θητεία μιας σεζόν στην Γιουβέντους (όπου απογοήτευσε) ψάχνει την επόμενη του ομάδα.
Έχει πει ο ίδιος: «Το ποδόσφαιρο παίζεται με το κεφάλι. Τα πόδια είναι απλώς τα εργαλεία».
Daniele De Rossi
Ένας ολοκληρωμένος κεντρικός χαφ που έκανε τα πάντα στο γήπεδο, δίχως υπερβολή. Ο Daniele De Rossi, το παιδί της Ρώμης που εξελίχθηκε σε ιστορική μορφή και αρχηγό, ήταν η σημαία της ομάδας από τα πρώτα χρόνια που άρχισε να δείχνει τις προοπτικές του (αρχές 2000) έως και την τελευταία του σεζόν το 2019 όταν η πόλη έριξε μαύρο δάκρυ στο αντίο του. Μέλος της αποστολής που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2006 ο Ντε Ρόσι μέτρησε 117 συμμετοχές με το εθνόσημο και ειδικότερα μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ άρχισε να ανεβαίνει επίπεδο. Από τις αρχές της δεκαετίας θεωρούνταν από τους κορυφαίους χαφ στην θέση του και ήταν απορίας άξιο πως δεν εγκατέλειψε ποτέ την Ρόμα για να αγωνιστεί σε ομάδες με μεγαλύτερες φιλοδοξίες και πορτοφόλια. Ο «καπιτάνο» όμως γεννήθηκε στην Ρώμη, μεγάλωσε στην Ρώμη και έκανε το όνειρο του πραγματικότητα απλώς και μόνο φορώντας την φανέλα της Ρόμα. Ακόμη και η αποχώρηση του την τελευταία χρονιά έγινε με απόλυτο σεβασμό και με συγκίνηση, πριν μετακομίσει στην Μπόκα Τζούνιορς για χάρη του παλιού του φίλου, Burdisso . Εν τέλει κρέμασε τα παπούτσια του μετά από μόλις 5 ματς με τη φανέλα της Μπόκα. Σήμερα είναι ένας εκ των βοηθών προπονητών του Roberto Mancini στην εθνική Ιταλίας.
Έχει πει ο ίδιος: “Τα πάθη μου είναι απλά, το ποδόσφαιρο και η Ρόμα. Εάν δεν ήμουν ποδοσφαιριστής θα ταξίδευα ακόμα και 10 ώρες με το αυτοκίνητο για να την υποστηρίξω”.
