Ακόμα μια θέση που υπήρξε συνωστισμός στο ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν αυτή του επιθετικού μέσου ή πιο λαϊκά του “δεκαριού”. Πολλοί καλλιτέχνες και ποιητές της μπάλας εμφανίστηκαν ανά τα χρόνια στο calcio και ευτυχώς πρόλαβαν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους πριν το σύγχρονο ιταλικό 4-3-3 εμφανιστεί και τους εκτοπίσει. Εκτός από τους 6 παικταράδες που ακολουθούν ειδική μνεία αξίζει να γίνει και στους Gianfranco Zola, Bruno Conti, Lorenzo Insigne, Mario Corso, Giovanni Ferrari, Raimundo Orsi αλλά και τον τωρινό προπονητή της εθνικής ομάδας που διέπρεψε ως δεκάρι, Roberto Mancini!
Gianni Rivera
Ένα από τα κορυφαία κλασικά δεκάρια στην ιστορία του αθλήματος, ο Gianni Rivera έγραψε ιστορία με την φανέλα της Μίλαν αλλά και αυτή της εθνικής Ιταλίας. Έγινε γνωστός και καθιερώθηκε στη συνείδηση όλων ως ένας πασέρ χειρουργικής ακρίβειας, με εξαιρετική δημιουργικότητα και διορατικότητα στο παιχνίδι του. Συμμετείχε σε 4 Μουντιάλ με την εθνική Ιταλίας με την οποία «έγραψε» συνολικά 60 συμμετοχές και 14 γκολ. Αναμφισβήτητα η πιο «iconic» στιγμή του με την φανέλα της αποτελεί το γκολ του στο 4-3 του ημιτελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου 1970 με αντίπαλο την Δυτική Γερμανία. Αποτέλεσε επίσης μέλος της ομάδας που κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1968. Με τους «ροσονέρι» πανηγύρισε 3 κούπες Serie A, 4 κύπελλα Ιταλίας και 2 κύπελλα Πρωταθλητριών. Μέχρι σήμερα παραμένει ως ένας από τους Ιταλούς που μπορούν να περηφανεύονται πως έχουν κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα αφού βραβεύτηκε ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής το 1969. Μετά την απόσυρση του από την Μίλαν παρέμεινε στην ομάδα ως αντιπρόεδρος, πριν ασχοληθεί με την πολιτική.
Έχει πει ο ίδιος: “Ποτέ δεν ήμουν ποδοσφαιριστής, πάντοτε έπαιζα μπάλα”.
Sandro Mazzola
Ο πιο παλιός της λίστας μαζί με το Rivera είναι ο θρυλικός Sandro Mazzola. Γεννήθηκε μεν στο Τορίνο αλλά μεγαλούργησε στο Μιλάνο χωρίς να βγάλει ποτέ από πάνω του τη φανέλα της Ίντερ. Η ποδοσφαιρική του κληρονομιά ήταν βαριά: πατέρας του ήταν ο σπουδαίος Valentino Mazzola, μέλος της υπερομάδας της “Γκρανάτα” που βρήκε τραγικό τέλος στο αεροπορικό δυστύχημα της Superga. Ο γιος του Sandro έμελλε να γράψει χρυσή ιστορία με την Ίντερ του Helenio Herrera καθώς αγωνίστηκε 19 ολόκληρα χρόνια (1960-1979) με τους νερατζούρι καταγράφοντας 565 συμμετοχές και 160 γκολ (4ος σε συμμετοχές και γκολ στα χρονικά του κλαμπ). Ο Mazzola δεν ήταν το τυπικό δεκάρι όπως οι υπόλοιποι της λίστας μας. Υπηρετούσε περισσότερο το ρόλο που οι Ιταλοί ονομάζουν mezzala, δηλαδή του κεντρικού χαφ που τραβιέται στο πλάι. Ταχύτατος, με εκπληκτικό έλεγχο της μπάλας και κοφτερή τακτική αντίληψη ο Mazzola μπορούσε να υποστηρίξει όλες τις θέσεις της μεσοεπιθετικής γραμμής αγωνιζόμενος ακόμη κι ως φορ αν χρειαζόταν. Ξεχώριζε επίσης για την αθλητικότητα του και την ικανότητα του στο ένας εναντίον ενός. Οι ντρίπλες του προκαλούσαν εφιάλτες στους αμυντικούς της εποχής που δεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν ούτε στη ταχύτητα! Ο Mazzola ήταν παρών στις μεγάλες πορείες της Ιταλίας στο Euro 1968 (κατάκτηση) και το Μουντιάλ 1970 (2η θέση). Το 1968 μαζί με άλλους πρωτοκλασάτους Ιταλούς παίκτες πήρε την πρωτοβουλία να ιδρύσει συνδικαλιστικό όργανο ποδοσφαιριστών ώστε να διεκδικήσουν με πιο οργανωμένο τρόπο τα δικαιώματα τους. Μετά το τέλος της καριέρας του εργάστηκε σαν σχολιαστής αγώνων της εθνικής ομάδας για το RAI όντας ο σχολιαστής των νικηφόρων τελικών Μουντιάλ του 1982 και του 2006! Είχε επίσης μια πολυετή καριέρα ως τεχνικός διευθυντής σε Ίντερ, Τζένοα και Τορίνο.
Έχει πει ο ίδιος: “Το μαύρο και το μπλε είναι μαύρο και μπλε- παραμένει μέσα σου- δεν μπορείς να το βγάλεις από μέσα μου. Ό,τι κι αν κάνεις, παραμένει. Αναγεννιέται και μεγαλώνει για να γίνει τόσο μεγάλο όσο ήταν πριν”.
Giancarlo Antognoni
Όχι τόσο γνωστός όσο οι υπόλοιποι σε αυτή τη λίστα κυρίως γιατί επέλεξε να μείνει μια ζωή (1972-1987) στη Φιορεντίνα και να μην μετακινηθεί σε κάποια από τις μεγάλες του ιταλικού Βορρά. Ο Antognoni είναι ζωντανή ιστορία για του βιόλα όντας ο ρέκορντμαν συμμετοχών (429) και ο 4ος σκόρερ στην ιστορία του κλαμπ. Παρά το γεγονός πως κατέκτησε μόνο ένα Κύπελλο Ιταλίας το 1975 και το ανεπίσημο Αγγλοϊταλικό Κύπελλο της ίδιας χρονιάς, άφησε ανεξίτηλη ιστορία στα ιταλικά γήπεδα χάρη στα εκπληκτικά αγωνιστικά χαρίσματα του που τον έφεραν δεκάδες φορές στη βασική ενδεκάδα της εθνικής μπροστά από πιο επιτυχημένους συμπαίκτες του. Θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία 10ρια που είδε ποτέ το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο καθώς συνδύαζε ποδοσφαιρική ευφυΐα, τεχνική κατάρτιση και ταχύτητα. O “Il Bello” (o “ομορφος”) ήταν άπιαστος με την μπάλα στα πόδια κι αλίμονο αν προσπαθούσες να του την πάρεις, θα σε εξευτέλιζε με απίστευτες ντρίπλες. Πέρα από φανταστικό κουβάλημα της μπάλας, ο Antognoni είχε σπουδαία δημιουργία και την ικανότητα να βλέπει πάντα τη σωστή πάσα στον σωστό χρόνο. Όταν οι συμπαίκτες του τον απογοήτευαν, έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του με πολύ δυνατά σουτ και “φαρμακερές” εκτελέσεις φάουλ. Φυσικά και ήταν παρών στο Μουντιάλ του 1982 μαζί με τους υπόλοιπους παικταράδες της χρυσής φουρνιάς του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε επιβιώσει από μια σφοδρή σύγκρουση με τον τερματοφύλακα της Τζένοα, Silvano Martina, η οποία τον έστειλε σε κώμα για δύο μέρες και παρ’ολίγο να του κόψει την μπάλα!
Έχει πει ο ίδιος: “Πάντα έλεγα ότι η αγάπη για τη Φλωρεντία μου έδωσε περισσότερα από όσα θα μου έδινε η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Φυσικά, το ιδανικό ήταν να κερδίσω το Scudetto στη Φλωρεντία, αλλά δεν με πειράζει που δεν ονομάστηκα πρωταθλητής. Αντιθέτως, θα σας δώσω έναν άλλο ορισμό για μένα: Είμαι ο πρώτος οπαδός των οπαδών της Φιορεντίνα”.
Roberto Baggio
Όλοι οι τύποι σε αυτή την λίστα αποτελούν σημαίες των ομάδων τους καθώς είτε δεν έφυγαν ποτέ είτε αγωνίστηκαν ελάχιστα χρόνια αλλού. Ο Roberto Baggio όμως δεν ανήκει σε κανένα, πολύ απλούστατα γιατί ανήκει σε όλους τους Ιταλούς! Η “θεϊκή αλογοουρά” όπως ήταν το παρατσούκλι του λόγω της κόμης του αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, μια περίπτωση που όμοια της πιθανότατα δεν θα ξαναδούμε. Ο Ρόμπι ξεκίνησε την καριέρα του στη Βιτσέντσα προτού κάνει το βήμα για τη Φιορεντίνα. Ήταν φανερό πως το ταλέντου του δεν χωρούσε στη Φλωρεντία και μετά από πέντε σεζόν με τους βιόλα πωλήθηκε για 8 εκατομμύρια λίρες (ποσό ρεκόρ για την εποχή) στη Γιουβέντους. Ήταν τόσο ισχυρή η επιρροή του Μπάτζιο στο ιταλικό ποδόσφαιρο που έγινε ο λόγος να δημιουργηθεί μια τεράστια κόντρα ανάμεσα στη Φιορεντίνα και τη Γιουβέντους. Ο ίδιος δεν ήθελε αυτή τη μεταγραφή, εξαναγκάστηκε από τη διοίκηση της ομάδας να αποχωρήσει και στην επιστροφή του στο Αρτέμιο Φράνκι έβαλε γύρω από το λαιμό του το κασκόλ της Φιορεντίνα που του πέταξαν. Ωστόσο, στη Γιούβε ο Μπάτζιο θα γνώριζε τις περισσότερες από τις ελάχιστες επιτυχίες του όπως το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1993 και το πρωτάθλημα του 1995. Μοιάζει απίστευτο για την κλάση του “Ιταλού Μαραντόνα” όμως σε μια καριέρα 22 ετών στέφθηκε μόλις 2 φορές Πρωταθλητής Ιταλίας! Φαινόταν ότι οι τραγικές αποτυχίες του ήταν το αντιστάθμισμα για το αστείρευτο ταλέντο που είχε. Το Μουντιάλ του 1994 ήταν ακριβώς η απόδειξη αυτού: ο Μπάτζιο έκανε ένα μυθικό τουρνουά παίρνοντας την Ιταλία από το χέρι και οδηγώντας την μέχρι τον τελικό! Όμως, εκείνο το καταραμένο πέναλτι θα του στερούσε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή και θα τον διέλυε ψυχολογικά για 6 χρόνια με αποτέλεσμα τα περάσματα του από Μίλαν και Ίντερ να είναι αδιάφορα. Η αναγέννηση του ήρθε το 2000 όταν με τη φανέλα της Μπρέσια μεγαλούργησε ξανά κι ανάγκασε τον Τραπατόνι να σκεφτεί σοβαρά να τον πάρει στην αποστολή του Μουντιάλ του 2002. Αποσύρθηκε το 2004 μέσα σε συγκινησιακή φόρτιση από όλους τους Ιταλούς ποδοσφαιρόφιλους που ενίοτε τον είχαν κρίνει πολύ σκληρά.
Έχει πει ο ίδιος στη μυθική διαφήμιση για το Johnnie Walker: “Στο μυαλό μου έχανα αυτό το πέναλτι κάθε μέρα για τα επόμενα 4 χρόνια”.
Alessandro Del Piero
Το καλοκαίρι η Γιουβέντους κλείνει μια δεκαετία δίχως τον αγαπημένο της ‘“Πιντουρίκιο” και σίγουρα αναπολεί τις εκατοντάδες φορές που την ξελάσπωσε με τα γκολ του. Ο Ντελ Πιέρο μνημονεύεται δικαία ως ένας από τους κορυφαίους γκολτζήδες που έχει βγάλει το ιταλικό ποδόσφαιρο αφού κατά τη διάρκεια της θητείας του μέτρησε συνολικά 346 όντας ο δεύτερος Ιταλός σκόρερ σε όλες τις διοργανώσεις, πίσω μόνο από τον μυθικό Σίλβιο Πιόλα. Από τα 19 του και την μεταγραφή στην Γιουβέντους ο 47χρονος πλέον πρώην ποδοσφαιριστής μάγεψε το κοινό του Ντελέ Άλπι με τις κινήσεις του στο γήπεδο αφού πέρα από την τρομερή του ικανότητα να σκοράρει, ήταν γνωστός για τις δημιουργικές του αρετές αλλά και τις αψεγάδιαστες εκτελέσεις φάουλ. Στην εθνική Ιταλίας «έγραψε» 91 συμμετοχές με 27 γκολ, όντας μέλος και της ομάδας που σήκωσε το Μουντιάλ το 2006. Με την αλλαγή της χιλιετίας οι μνηστήρες γέμιζαν χρυσό το πορτοφόλι του Αλεξ κάθε καλοκαίρι (ειδικά η Ρεάλ Μαδρίτης) αλλά αυτός ούτε να ακούσει δεν ήθελε ακόμα κι όταν η Γιούβε έπεσε στη Serie B! Παρέμεινε στην αγαπημένη του «Μεγάλη Κυρία» μέχρι το 2012 πριν ταξιδέψει σε Αυστραλία και Ινδία για να ολοκληρώσει την θρυλική του καριέρα, στα 41 του έτη.
Έχει πει ο ίδιος για την παραμονή του στη Γιουβέντους όταν έπεσε κατηγορία λόγω του σκανδάλου Calciopolis το 2006: “Ένας αληθινός τζέντλεμαν ποτέ δεν αφήνει την Κυρία του”.
Francesco Totti
Δύσκολα θα βρεθεί πιο πιστός στρατιώτης από τον Φραντσέσκο Τότι. Ο «όγδοος βασιλιάς της Ρώμης» πέρασε όλη του την καριέρα στην ομώνυμη ομάδα, από παιδάκι 16 χρονών στις ακαδημίες μέχρι την απόσυρση στα 41 όταν η πόλη έκλαψε με μαύρο δάκρυ. Σε συνολικά 786 συμμετοχές μέτρησε 307 γκολ, όντας ο πρώτος σε συμμετοχές αλλά και σε γκολ με τη φανέλα της ομάδας και παράλληλα ο δεύτερος κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Serie A! Παρά το τεράστιο ταλέντο του και την άνεση να παίζει σε πολλές θέσεις όταν ήταν ακόμη ένας αμούστακος έφηβος, καθιερώθηκε ως επιθετικός, είτε παίζοντας στην κορυφή είτε ως στήριγμα, κινούμενος λίγο πιο πίσω αλλά η ποδοσφαιρική “ουσία” του ήταν αυτή ενός ατόφιου δεκαριού. Με την εθνική Ιταλίας ο Τότι αγωνίστηκε 58 φορές, βρίσκοντας δίχτυα στις 9 από αυτές, και βέβαια ήταν μέλος της ιστορικής ομάδας που κατέκτησε το Μουντιάλ το 2006, σκοράροντας μια φορά στον αγώνα με την Αυστραλία, όταν έδωσε την πρόκριση με πέναλτι στο 95’ στους «Ατζούρι». Με την πολυαγαπημένη του Ρόμα πανηγύρισε μονάχα ένα πρωτάθλημα, αυτό του 2001, παρ’ όλα αυτά είναι δεδομένο πως οι «πρωτευουσιάνοι» είχαν πάντοτε μπροστά τους να αντιμετωπίσουν καλύτερες ομάδες, ειδικότερα την δεκαετία του 2000 όταν και το ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν στο peak του. Παρά την απόσυρση του στις 28 Μαΐου του 2017 έμεινε ενεργός στα δρώμενα της ομάδας όντας Τεχνικός Διευθυντής, αποχώρησε όμως δύο χρόνια μετά λόγω έντονων διαφωνιών με την διοίκηση της ομάδας, στρέφοντας άθελά του και τους οπαδούς κόντρα σε αυτήν. Οι «Ρωμαίοι» δεν θα γύριζαν ποτέ την πλάτη στο δικό τους «χρυσό παιδί».
Είπαν γι’ αυτόν: “Θα ήταν ευκολότερο να μεταφέρουμε το Κολοσσαίο έξω από τη Ρώμη παρά τον Τότι”.
-Λουτσιάνο Σπαλέτι, Ιταλός προπονητής
