Ο στίβος είναι και πάλι εδώ και μπαίνει και πάλι στις καρδιές όλων!
Τις τελευταίες εβδομάδες είναι σε εξέλιξη το πρώτο κομμάτι της σεζόν του στίβου. Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα άνοιξε την αυλαία, ακολούθησαν κάποια διεθνή μίτινγκ και η κορύφωση ήρθε με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Κωνσταντινούπολης.
Οι επιτυχίες είναι πάντα ευχάριστες και καλοδεχούμενες. Οι διοργανώσεις του στίβου τα τελευταία χρόνια φέρανε ξανά πολλές διακρίσεις παρότι είχε προηγηθεί μια περίοδος μεγάλης «ξηρασίας». Το κομμάτι του στίβου μπορεί να χωριστεί σε δύο υποενότητες, από τη μία την αγάπη του κόσμου προς το άθλημα και γίνεται και πάλι ιδιαίτερα εμφανής και από την άλλη το εντυπωσιακό ήθος που βλέπουμε από τους αθλητές.
Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000 μπορούμε να θυμηθούμε το ΟΑΚΑ με αρκετές χιλιάδες κόσμο σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα, διεθνή μίτινγκ αλλά και στο καθιερωμένο ραντεβού του καλοκαιριού, τα Τσικλητήρια. Το γεγονός ότι σε αυτή τη διοργάνωση έχουμε ζήσει παγκόσμιο ρεκόρ από τον Μόρις Γκριν στα 100 μέτρα των ανδρών, δηλαδή στο πιο εμπορικό αγώνισμα του στίβου, δείχνει από μόνο του πόσο δυνατή διοργάνωση ήταν τα Τσικλητήρια και πόσο σπουδαίοι αθλητές έδιναν το παρόν.
Λίγες μέρες πριν, στο ΣΕΦ βρέθηκαν πάνω από 7000 θεατές για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου. Οι φανατικοί φίλοι του στίβου ξέρουν καλά πως ο κλειστός και μάλιστα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το οποίο γίνεται πάρα πολύ νωρίς στο καλεντάρι δε φημίζεται για μεγάλες επιδόσεις και επιπλέον πολλοί αθλητές προτιμούν να φορμαριστούν αργότερα στη σεζόν και απουσιάζουν από τον Κλειστό. Ωστόσο η δίψα για αγώνες και θέαμα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι υπάρχουν Έλληνες αθλητές πολύ μεγάλου βεληνεκούς έφερε στο ΣΕΦ τόσο κόσμο. Είναι πολύ σπουδαίο για τους φιλάθλους να έχουν το κίνητρο να δουν από κοντά ολυμπιονίκες και παγκόσμιους πρωταθλητές από τους οποίους έχουν να περιμένουν κάτι καλό στο ταρτάν.
Όλος αυτός ο κόσμος έδειχνε σαν να περιμένει καρτερικά μια αφορμή, έναν λόγο που θα τους κάνει να απολαύσουν και πάλι το στίβο. Η αλήθεια είναι πως ο στίβος ποτέ δε σταμάτησε να βγάζει μεγάλα ταλέντα. Οι συνθήκες, όμως, δεν είναι κατάλληλες ώστε αυτά τα ταλέντα να φτάσουν στις μεγάλες ηλικιακά κατηγορίες και να καταφέρουν να διακριθούν. Τα χρόνια της οικονομικής ευημερίας πέρασαν αλλά αυτό δεν είναι το μόνο κακό. Το αν ένας αθλητής είναι καλοπληρωμένος ή όχι δεν είναι το μόνο που τον απασχολεί. Οι συνθήκες προπόνησης, τα προπονητήρια αλλά και τα βασικά προνόμια που απαιτούνται για να ασχοληθεί κανείς με τον πρωταθλητισμό σε υψηλό επίπεδο δεν εξασφαλίστηκαν ουσιαστικά ποτέ ώστε να μπορέσουν όλα αυτά τα ταλέντα να γίνουν οι πρωταθλητές που θα μπορούσαν.
Ο ελληνικός στίβος έχει την ευτυχία να παράγει όχι απλά καλούς αθλητές αλλά σπουδαίες προσωπικότητες. Ο Τεντόγλου, ο Ανδρικόπουλος και ο Καραλής που ανέβηκαν στο βάθρο έδωσαν και πάλι μαθήματα ήθους αναφερόμενοι στο δυστύχημα στα Τέμπη:
Μίλτος Τεντόγλου: «Είναι τραγικό αυτό που έγινε. Ντρέπομαι και να μιλήσω. Το καλύτερο είναι αυτό που είπε ο Νυφαντόπουλος, ότι εμείς εδώ μπορεί ν’ αγωνιζόμαστε, αλλά δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε εμείς για να απαλύνει τη λύπη αυτών των ανθρώπων. Καλύτερα να μην πεις τίποτα».
Εμμανουήλ Καραλής: «Οι νίκες και τα μετάλλια που φέρνουμε όλοι αθλητές, δεν μετράνε σε τίποτα. Προσπαθώ κι εγώ να μη δείχνω τον ενθουσιασμό μου, μήπως και προκαλέσω. Συλλυπητήρια σε όσους έχασαν ανθρώπους. Δύναμη. Δεν έχω να πω κάτι άλλο».
Τους Τεντόγλου και Καραλή πάντως τους έχουμε συνηθίσει να κάνουν σπουδαίες δηλώσεις μακριά από έπαρση και υπερβολές, όμως, και ο νεαρότερος Ανδρικόπουλος μας έδειξε ότι βρίσκεται στο ίδιο…μήκος κύματος. Δεν είναι μόνο αυτοί οι τρεις, βέβαια, καθώς εδώ και χρόνια βλέπουμε τη Στεφανίδη, τον Νυφαντόπουλο, τον Δουβαλίδη αλλά και τόσους άλλους να δείχνουν πόσο ιδιαίτερο τρόπο σκέψης έχουν. Αυτό ίσως και να οφείλεται ότι αφενός όλοι τους έχουν να μάχονται με τον ίδιο τους τον εαυτό στο ταρτάν, κάτι που τους κάνει να χτίζουν προσωπικότητα, να κρύβουν τις δικαιολογίες και να ξεπερνούν τα όριά τους, και αφετέρου πέρα από τα μαθήματα που έχουν πάρει στα στάδια έχουν μάθει να παλεύουν και στη ζωή. Ελάχιστοι είναι ιδιαίτερα προνομιούχοι και ζουν με ανέσεις. Οι πρωτοκλασάτοι αθλητές ενδεχομένως να έχουν την υποστήριξη από κάποιος χορηγούς που τους παρέχουν τα απαραίτητα ενώ άλλοι που δεν κατακτούν χρυσά μετάλλια και δεν κάνουν ρεκόρ έχουν την πίεση να ανταπεξέλθουν στον πρωταθλητισμό αλλά και σε σπουδές, εργασία κλπ. Αυτό χτίζει ανθρώπους με στοχοπροσήλωση, σκληρή δουλειά και κυρίως σε βάζει μπροστά στον καθρέφτη εκεί που πρέπει να είσαι ειλικρινής και ξεκάθαρος. Ενδεχομένως, αυτό να είναι το στοιχείο που έχει δημιουργήσει αθλητές με άποψη, ήθος και σεμνότητα.
Ο στίβος είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερα όμορφο αλλά πάνω από όλα η επιτομή του «ευ αγωνίζεσθαι». Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που πάντα ήταν στην καρδιά του κοινού ακόμα και αν δεν έφτασε την εμπορικότητα του ποδοσφαίρου και τα οικονομικά του δεδομένα. Ποτέ δεν στέρεψε η πηγή για τον ελληνικό στίβο και αυτό είναι κάτι που θα φανεί στα επόμενα χρόνια καθώς οι πρωταγωνιστές του θα καταφέρνουν ξανά και ξανά να μας κλέψουν την καρδιά.
