Νέα παιδιά, «χαμένα κορμιά», χαμένα μυαλά, χαμένη νιότη, χαμένη ζωή εγκλωβισμένη σε έναν σάπιο μικρόκοσμο με διαστρεβλωμένες αρχές και αξίες...
Πάντοτε σε αυτά τα περιστατικά όπως αυτό της Νέας Φιλαδέλφειας πέρα από το θάνατο με σοκάρει πως επιλέγουν να νοηματοδοτήσουν κάποιοι «άνθρωποι» τη ζωή τους. Δηλαδή 200 άτομα στο Ζάγκρεμπ ξύπνησαν χθες και είπαν «σήμερα θα κατέβουμε στην Αθήνα, να σκορπίσουμε τον τρόμο και να σφάξουμε όποιον τολμήσει να βρεθεί μπροστά μας. Θα πάρουμε το “σκηνικό” και θα γυρίσουμε πίσω στην Κροατία για να το καυχιόμαστε μια ζωή». Την ίδια μέρα, κάποιοι άλλοι ξύπνησαν στην Αθήνα και είπαν «σήμερα θα βοηθήσουμε τα “αδέλφια” μας να σφάξουν όποιον τύχει και βρεθεί κοντά στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας».
Μικρή σημασία έχει γι’ αυτούς τους τύπους ότι παραμονεύει μια σειρά κινδύνων: μπορεί να χτυπηθούν άσχημα από τους αντίπαλους χούλιγκαν, να καταλήξουν στο νοσοκομείο ή και χειρότερα, να συλληφθούν, να περάσουν τη νύχτα τους σε κρατητήριο, να απελαθούν από μια χώρα αλλά όλα αυτά τα ενδεχόμενα «αξίζουν» γιατί πήραν το «σκηνικό». Ακόμα μικρότερη σημασία φαίνεται να έχει γι’ αυτούς η αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου και ο πόνος που θα βυθιστεί η οικογένεια και οι φίλοι του, στην προκειμένη περίπτωση του 29χρονου Μιχάλη Κατσουρή, οπαδού της ΑΕΚ.
Για ένα γαμημένο «σκηνικό», για τα βιντεάκια στα social media που αποδεικνύουν τη μεγάλη «μαγκιά» και την «περηφάνια» που φέρνει για λίγα 24ωρα η επικράτηση επί του «εχθρού». Μόνο και μόνο για να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος βίας από τους «εχθρούς» που θα προσπαθήσουν να πάρουν την «τιμή» τους πίσω. Μυαλά σε σύγχυση, μυαλά κολλημένα σε μια αυτοκαταστροφική καθημερινότητα που αργα ή γρήγορα θα τους γυρίσει μπούμερανγκ. Πως γίνεται να «ξοδεύει» κάποιος έτσι, τη ζωή του και στο διάβα του να «ξοδεύει» κι άλλες αθώες ζωές;
Η γοητεία της ζωής ενός οργανωμένου οπαδού δεν κρύβεται στα «σκηνικά». Η γοητεία αυτή είναι στην έμπρακτη στήριξη της αγαπημένης σου ομάδας, στη μόνιμη παρουσία στο πέταλο του γηπέδου, στις εκτός έδρας εκδρομές, στις δράσεις-εκδηλώσεις κοινής ωφέλειας, στις παρέες, στα πάρτι, στα μπάρμπεκιου, στις υποδοχές της ομάδας και των μεταγραφών της.
Στην Αθήνα, 7 Αυγούστου, το σχέδιο ημέρας σου δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνει να σκοτώσεις τον 29χρονο Μιχάλη και να ισοπεδώσεις μια περιοχή για να δώσεις νόημα στη ζωή σου. Δεν γίνεται ρε γαμώτο, απλά δεν γίνεται. Δεν γίνεται να ανεβάζεις στα social media «κρίμα για το παιδί, αλλά σας τρέξαμε». Στην Αθήνα, 7 Αυγούστου, έρχεσαι για να κάνεις διακοπές, να δεις το ιστορικό κέντρο και τα αρχαία, να βγεις το βράδυ να διασκεδάσεις, να περάσεις απέναντι στα νησιά. Αλλά τα «Κακά Μπλε Αγόρια» μαζί με τους φανταστικούς «πράσινους αδελφούς» τους προτίμησαν να πάνε να δείξουν σε έναν «αόρατο εχθρό», τους «κακούς κίτρινους» ποιος κάνει «κουμάντο» στην ελληνική πρωτεύουσα!
Θα μπορούσαν απλά να συγκεντρωθούν σε ένα πάρκο και να τραγουδήσουν μαζί συνθήματα υπέρ των ομάδων τους, να τιμήσουν τη «φιλία και την αδελφοσύνη» τους. Αλλά όχι. Έπρεπε να επεκτείνουν τις «δράσεις» τους και στο κομμάτι των εγκληματικών ενεργειών και της βιαιοπραγίας. Άλλωστε, στα Βαλκάνια, «αδελφοποίηση» δεν σημαίνει ότι μοιραζόμαστε την αγάπη για τις ομάδες μας αλλά το μίσος για τους «εχθρούς» μας.
Αρνούμαι να δεχθώ όσο αμόρφωτοι, κοινωνικά κατατρεγμένοι και αποπροσανατολισμένοι είναι οι περισσότεροι εξ αυτών, ότι δεν είναι συνειδητή επιλογή τους να βιαιοπραγήσουν και ενδεχομένως ακόμα και να σκοτώσουν. Η κατάταξη τους σε «κοινούς εγκληματίες του ποινικού δικαίου», «φασίστες», «ναζί,» έχει βάση διότι η δράση τους πάυει να εμπεριέχει οτιδήποτε οπαδικό. Το πρόβλημα όμως για την αντίληψη της υπόλοιπης κοινωνίας είναι ότι οι αναφορές τους παραμένουν σε οπαδικό και αθλητικό επίπεδο. Εάν η ΑΕΚ δεν κληρωνόταν ποτέ με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ, δεν θα κατέβαιναν ποτέ οι Κροάτες χούλιγκαν να δείξουν «ποιος είναι το αφεντικό στα Βαλκάνια». Εάν δεν υπήρχε η κουλτούρα των οπαδικών αδελφοποιήσεων και η σύνδεση της Ντινάμο με τον Παναθηναϊκό, δεν θα είχαν καμία δουλειά οι Bad Blue Boys στην Αθήνα εφόσον η μετακίνηση τους απαγορεύτηκε από την UEFA.
Αυτή τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ εγκληματικής δράσης και οπαδικών αναφορών οι περισσότεροι αποτυγχάνουν να την διακρίνουν. Δυστυχώς παίρνει η μπάλα όλους τους οπαδούς και τα περιστατικά καταχωρούνται στις συνειδήσεις ως «οπαδική βία». Έτσι, σήμερα βρίσκονται οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να απολογούνται επείδη κάποιοι ανεγκέφαλοι κάφροι στις τάξεις τους αποφάσισαν να βοηθήσουν τους Κροάτες στο «σπουδαίο έργο» τους.
Μόνο που ο αληθινός οπαδός δεν θα σηκωθεί το πρωί για να σφάξει κανέναν. Ο αληθινός οπαδός παρακινείται από την αγάπη του για την ομάδα και όχι από το μίσος του για τον εχθρό.
Αυτό που μπορείς να κάνεις ως κοινωνία στο τέλος της ημέρας γι’ αυτά τα νέα παιδιά είτε στην Κροατία είτε στην Ελλάδα είτε οπουδήποτε είναι να προσπαθήσεις να τα πείσεις ότι, ναι, είναι δυνατόν να δώσουν νόημα στη ζωή τους με πιο δημιουργικούς και παραγωγικούς τρόπους. Πόσο εύκολο είναι όταν «έχουν χωθεί βαθιά μέσα σε αυτό» ή όταν τα μυαλά τους έχουν πια «κλείσει» και «κλειδώσει» χωρίς να τους νοιάζει ο πόνος που προκαλούν; Δεν το ξέρω και κυρίως δεν είμαι αισόδοξος γιατί έχω χάσει σε μεγάλο βαθμό την πίστη μου στις κοινωνίες μας.
Στη Νέα Φιλαδέλφεια χάθηκε οριστικά η ζωή του Μιχάλη. Ας ελπίσουμε ότι δεν «θα χαθούν» κι άλλες ζωές που αντί να αποτροπιάσουν με το περιστατικό, θα τους «οπλίσει» το χέρι για να δοθεί αιματηρή συνέχεια.
Υ.Γ.: Φυσικά είναι απόλυτη η ευθύνη των ελληνικών αρχών και της αστυνομίας που γνώριζαν και επέτρεψαν να συμβεί αυτό το μακελειό, έχει γραφτεί παντού και δεν θέλω να επεκταθώ στη γνωστή ανικανότητα (;) του ελληνικού κράτους. Άλλωστε, αυτοί υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνοι για την προστασία από άτομα που θέλουν να κάνουν κακό στο κοινωνικό σύνολο. Άραγε, ποιος μας προστατεύει από τους «προστάτες»;
