Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη από τον περιφερειακό προς την οδό Κατσιμίδη, εκτός από την εκπληκτική θέα, συναντάς τις γειτονιές του Ηρακλή.
Αρχικά πέφτεις πάνω στο επιβλητικό «Καυτανζόγλειο» και αμέσως μετά στο «Ιβανώφειο», την έδρα του μπασκετικού Ηρακλή. Η περιοχή της Τριανδρίας και των Σαράντα Εκκλησιών «μυρίζει» παντού «Ηρακλής» και ξυπνάει μνήμες από την ιστορική και αρχαιότερη ομάδα της Θεσσαλονίκης.Στο ιστορικό «Ιβανώφειο» ο Ηρακλής έζησε σπουδαίες στιγμές και μεγάλες νίκες ενώ έχουν πατήσει στο παρκέ του ως παίκτες των κυανόλευκων κορυφαίοι Έλληνες καλαθοσφαιριστές.
Δημήτρης Διαμαντίδης, Νίκος Χατζηβρέτας, Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, Λάζαρος Παπαδόπουλος καθώς και θρυλικοί ξένοι παίκτες, όπως ο Γουώλτερ Μπέρι ο Ρόι Τάρπλεϊ και ο Ξάβιερ Μακντάνιελ μάγεψαν τον κόσμο της ομάδας τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι εκπληκτικές πορείες του Ηρακλή στο Κύπελλο Σαπόρτα του 1995 και του 1997 σταμάτησαν στους ημιτελικούς από Ταουγκρές και Σκαλιτζέρα αντίστοιχα ενώ στους τελικούς Κυπέλλου Ελλάδας το 1994 και το 1996 ο «γηραιός» ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Παρότι, όμως, οι τίτλοι έλλειπαν το θέαμα περίσσευε.
Μπαίνοντας στο Ιβανώφειο νιώθει κανείς ότι μπαίνει σε κλουβί. Μία αρένα για τους αντιπάλους ενώ για τους γαλανόλευκους οπαδούς είναι σαν ένα μέρος του σπιτιού τους. Όποιοι ωστόσο μπαίνουν από την κεντρική είσοδο από την οδό Αγίου Δημητρίου, στο χώρο του κυλικείου θα προσέξουν το μεγάλο wallpaper με τη φωτογραφεία και την ιστορία του Γεώργιου Ιβάνωφ Σαΐνοβιτς.
Η ιστορία του Ιβάνωφ δεν σχετίζεται άμεσα με το μπάσκετ αλλά από το 1987 που εγκαινιάστηκε το γήπεδο έχει συνδεθεί απόλυτα με το τμήμα μπάσκετ του Ηρακλή. Ο Γεώργιος Ιβάνωφ (Γέρζι Σαΐνοβιτς Ιβάνωφ) γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου του 1911 στην Πολωνία που εκείνη την εποχή αποτελούσε κομμάτι της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του τσαρικού στρατού και έφυγε από τη ζωή το 1926 στο πλαίσιο των εκκαθαρίσεων του κομμουνιστικού καθεστώτος της νεοσύστατης Σοβιετικής Ένωσης. Η μητέρα του, που είχε πολωνική καταγωγή, διέφυγε μαζί με τον Ιβάνωφ για την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη. Εκεί ξαναπαντρεύτηκε και ο επιχειρηματίας Ιωάννη Λαμπριανίδη υιοθέτησε τον Ιβάνωφ με αποτέλεσμα ο νεαρός να αποκτήσει και την ελληνική υπηκοότητα.
Στα χρόνια της εφηβείας του, ο Γεώργιος Ιβάνωφ έγινε μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ηρακλή αλλά τελικά τον κέρδισε η κολύμβηση. Μάλιστα, το 1934 αναδείχθηκε πρωταθλητής Βορείου Ελλάδος στους κολυμβητικούς αγώνες ενώ δύο χρόνια αργότερα διακρίθηκε και σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του Αντώνιο Λαμπριανίδη.
Ο Ιβάνωφ ήταν ένας πολύ δραστήριος αλλά και μορφωμένος νέος καθώς εκτός από διπλωματούχος της Γεωπονικής Σχολής του Λέουβεν είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι ενώ μιλούσε άριστα έξι γλώσσες. Έτσι, όταν ήρθε η «μαύρη» περίοδος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Γεώργιος διέφυγε στη Μέση Ανατολή και εκπαιδεύτηκε από τους Άγγλους της Special Operations Executive σε επιχειρήσεις σαμποτάζ και κατασκοπείας.
Ο Ιβάνωφ, έχοντας το κωδικό όνομα «Μπόλμπυ» ξεκίνησε τις αντιστασιακές του ενέργειες και δεν άργησε να μπει στο στόχαστρο της Γκεστάπο. Συνελήφθη το Δεκέμβριο του 1941 μετά από πληροφορίες που έδωσε στους Γερμανούς ο παιδικός του φίλος Κώστας Πάντος αλλά ο Ιβάνωφ δραπέτευσε όταν μεταφέρθηκε στο Αιγινήτειο νοσοκομείο, αφού παρίστανε τον ψυχασθενή. Αυτό οδήγησε στη επικήρυξή του από τα SS για το ποσό των 500.000 δραχμών.
Πλέον, ο Γεώργιος ζούσε με καθημερινό κίνδυνο και κάθε μέρα κρυβόταν σε διαφορετικό σπίτι. Το Μάρτιο του 1942 έκανε ίσως την πιο γενναία του ενέργεια την περίοδο της κατοχής. Ζωσμένος με εκρηκτικά, κολύμπησε από τον Πειραιά μέχρι τη Σαλαμίνα, εκεί που βρίσκονταν γερμανικά υποβρύχια. Τους κόλλησε τα εκρηκτικά και μετά από δύο ώρες πραγματοποιήθηκε μια καταστροφική έκρηξη για τα γερμανικά υποβρύχια.
Μετά από πλήθος αντιστασιακών ενεργειών σε βάρος του κατακτητή αποτελούσε τον νούμερο ένα στόχο των Γερμανών. Η ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου θέλοντας να τον προστατεύσει δρομολόγησε την αποστολή του υποβρυχίου «Τρίτων» στην Ελλάδα για να παραλάβει τον Ιβάνωφ και να τον μεταφέρει σε ασφαλές έδαφος, την ώρα που η επικήρυξή του άγγιζε τα 2 εκατομμύρια δραχμές. Ο Παντελής Λαμπρινόπουλος τον κατέδωσε και ο Ιβάνωφ συνελήφθη στις 8 Σεπτεμβρίου του 1942. Αφού υπέφερε στα κολαστήρια του Χαϊδαρίου και έπειτα τον προσήγαγαν σε δίκη που το αποτέλεσμα της και η ετυμηγορία ήταν προδιαγεγραμμένα. Η γενναιότητα του ήταν τόσο σπουδαία που ακόμα και ο Γερμανός στρατοδίκης δήλωσε σύμφωνα με τα πρακτικά πως «Το δικαστήριον εκτιμά δεόντως την κατά την παρούσαν δίκην ειλικρινή και γενναιόφρονα συμπεριφοράν του κατηγορουμένου. Εγώ προσωπικώς λυπούμαι, διότι η φορά των πραγμάτων έφερε τοιούτον άνδρα εις εχθρικόν προς ημάς στρατόπεδον».
Στις 4 Ιανουαρίου 1943, ο Γεώργιος Ιβάνωφ μαζί με 17 ακόμα Έλληνες οδηγήθηκαν για εκτέλεση στην Καισαριανή. Παρότι ακόμα και τότε πάλεψε για την ελευθερία του η ύστατη προσπάθεια του να αποδράσει, χτυπώντας αυτούς που σε λίγο θα τον εκτελούσαν, απέτυχε καθώς τον πυροβόλησαν στο πόδι. Λίγο πριν εκτελεστεί, φώναξε βροντοφώναξε «Ζήτω η Πολωνία, ζήτω η Ελλάδα» και όρθωσε για τελευταία φορά το ανάστημά του.
Μετά τον πόλεμο οι δύο πατρίδες του και η Αγγλία τον τίμησαν μετά θάνατον με στρατιωτικά παράσημα. Το 1987, η ομάδα που τόσο πολύ αγάπησε και υπηρέτησε, ο Ηρακλής, έδωσε το όνομα του στο νεόχτιστο τότε κλειστό γυμναστήριο. Μπορεί να μην έπαιξε ποτέ μπάσκετ στην ομάδα του Ηρακλή αλλά ο «γηραιός» θα κουβαλάει για πάντα στην έδρα του μια κληρονομιά ανεκτίμητη και μεγαλύτερη από κάθε τίτλο.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην είσοδο του γηπέδου αυτού, την ώρα που θα παίρνετε τον καφέ σας, γυρίστε προς την άλλη πλευρά και ρίξτε μια ματιά στη μεγαλοπρεπή μορφή του Γεώργιου Ιβάνωφ που δεσπόζει στον τοίχο, αφού αν δεν ήταν αυτός και άλλοι τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι όπως αυτός δε θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε σήμερα το αγαπημένο μας μπάσκετ και το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας.
